Βρίσκομαι ήδη πάνω από 1.5 μήνα επί αγγλικού εδάφους. Έχω γράψει σε άλλα post πόσο απολαμβάνω αυτή τη διαμονή, εδώ (η απάντηση, για όσους κακότροπους δε διαβάζουν τα posts μου, είναι πολύ). Πολλά πράγματα εξ αρχής (ήξερα ότι θα μου έκαναν και όντως) μου έκαναν εντύπωση: κάτι η ανάποδη οδήγηση, κάτι τα φτηνά προϊόντα τους (εκτός από το αγύρτικο shop του κάμπους, το οποίο, αν και εξυπηρετεί φοιτητές, εντούτοις τα ΄χει πιο ακριβά απ΄ ότι οι επιχειρηματίες έξω απ΄ το Παν/μιο), το απίστευτα πολύ πράσινο, κ.ά.
Ένα από εκείνα, όμως, που μου έκανε την περισσότερη εντύπωση, όμως, ήταν ο καιρός. Περίμενα να συναντήσω ακραία καιρικά φαινόμενα, δυνατές και σφοδρές βροχές, πολύ κρύο, κλπ. Ομολογώ ότι σ΄ αυτό το τελευταίο δεν έπεσα έξω! Όντως κάνει πολύ κρύο. Και, να φανταστείτε, οι Άγγλοι, εδώ, μου λένε ότι “είναι ζεστός” αυτός ο καιρός!!! Που να πιάσει το αληθινό κρύο, δηλαδή..
Μου κάνει εντύπωση ο καιρός, λοιπόν, διότι μοιάζει με την ελληνική άνοιξη. Τα δέντρα, βέβαια, χάνουν τα φύλλα τους, γίνονται κίτρινα, ο τόπος γεμίζει από φύλλα που σχηματίζουν μικρά λοφάκια στα πεζοδρόμια, δημιουργώντας ένα ωραίο θέαμα, το ψιλόβροχο είναι σκηνικό, αλήθεια, συχνό, αλλά ποιος θα περίμενε ότι βδομάδες επί βδομάδων (με λίγες εξαιρέσεις) κυριαρχεί η λιακάδα! Ακριβώς έτσι δεν είναι και η ελληνική άνοιξη; Εγώ, εδώ, περίμενα να βρω καταχείμωνο από τώρα, παγωνιά, κλπ.
Με ευχαριστεί, λοιπόν, που όλη μέρα έχει τόσο ήλιο. Κι ας νυχτώνει, πια, νωρίτερα. Με ευχαριστεί, διότι μου θυμίζει την πατρίδα. Μέχρι και οι φίλοι μου και οι καθηγητές μου το παρατήρησαν: “Σαν να είσαι στην Αθήνα δε νιώθεις;“.. Έτσι μου είπαν!
Η αλήθεια είναι ότι νιώθω σαν στο σπίτι μου, όχι (μόνο) λόγω του καιρού, αλλά γενικότερα λόγω της συμπεριφοράς όλων των ανθρώπων που με περιτριγυρίζουν εδώ. Ξέρετε τι είναι οι ξένοι να σε κάνουν να νιώθεις σα στο σπίτι σου (και καλύτερα); Γι΄ αυτό, όμως, θα γράψω κάτι μι΄ άλλη στιγμή.
Προς το παρόν, ας ελπίσουμε ότι η λιακάδα αυτή η όμορφη θα διατηρηθεί για καιρό ακόμα. Είχε γράψει ο Ελύτης κάποτε, όταν επισκέφτηκε τα (κλεμμένα) Μάρμαρά μας στο Βρετανικό Μουσείο, ότι έχουν χάσει το χρώμα τους “διότι δεν εκτίθενται στον ελληνικό ήλιο – ίσως η έκθεση στον ήλιο μας να τους ξανάδινε το αρχικό τους χρώμα”.. Ίσως έτσι είμαι κι εγώ, ο Μεσόγειος, στη χώρα της αιώνιας συννεφιάς: θέλω τον ήλιο μου!!!
Μην πάει, παρακαλώ, ο νους σας στο (προ ετών) χιτ του Σώτη Βολάνη με τον ομώνυμο τίτλο (“Πόσο μου λείπει” – αλήθεια, που εξαφανίστηκε αυτή η ψυχή;..)!!! Άλλο είναι το ζήτημα, εδώ. Και το ζήτημα έχει μέσα.. μπάλες, τέρματα, δοκάρια, παίκτες, κλπ, αλλά σε… μορφή πίξελ!!
Δεν καταλάβατε τίποτα; Ε, δεν περίμενα και να καταλάβετε. Χοχο! Εκτός του ότι, λοιπόν, τα αστεία μου είναι άθλια, πρωί πρωί τώρα που γράφω το κείμενο αυτό, πρέπει να εξηγηθώ. Αναφέρομαι στα ηλεκτρονικά ποδοσφαιράκια, τα βιντεοπαιχνίδια του υπολογιστή, τύπου Pro Evolution ή FIFA, για τους.. συνκαιόμενους και γνωρίζοντες, όπως εγώ. Και το ζήτημα είναι ότι αυτά τα παιχνίδια ανακάλυψα ότι μου λείπουν πολύ, στην Αγγλία.
Από το 1997, όταν και απέκτησα το πρώτο μου (και πολυαγαπημένο) FIFA (98), δεν σταμάτησα να αγοράζω τα sequels του: FIFA 99, 2000, κλπ. Μέχρι το 2005 έφτασα, διότι πια ο υπολογιστής δε μπορούσε να αντέξει το φορτίο των εκπληκτικών γραφικών των FIFA, των άλλων πραγμάτων που είχαν, κλπ. Οπότε, σταμάτησα να τα αγοράζω. Κάθε χρόνο, όλο και καλύτερο ήταν το ΦΙΦΑ. Από ένα σημείο και μετά, βέβαια, ομολογώ ότι βαρέθηκα να αγοράζω το ίδιο παιχνίδι – δεν το πρόδωσα ποτέ, όμως!!! Ποτέ δεν έπαιξα Pro! Και ούτε πρόκειται. Πίστη στο FIFA!!!
Ανακάλυψα, λοιπόν, εδώ, ότι μου λείπει πολύ το FIFA. “Τώρα, αυτό είναι φυσιολογικό;” θα πει κάποιος. “Αντί να σου λείπει η κοπέλα σου, σου λείπει το ΦΙΦΑ;“. Αυτό είναι ένα άλλο ζήτημα, λέω εγώ. Η ουσία είναι ότι, τις τελευταίες μέρες ειδικά, μου περνούσε πολύ συχνά απ΄ το νου η σκέψη: “Ε, ρε, να ΄χα τώρα το ΦΙΦΑ 2005 – θα ΄παιρνα την Μάκλσφιλντ, Δ΄ Εθνική, θα την ανέβαζα κατηγορία, θα ΄παιρνα Κύπελλο να βγούμε ΟΥΕΦΑ ομάδα Δ΄ Εθνικής“, κλπ. Η αλήθεια είναι ότι εδώ στην Αγγλία έχω, τελικά, αρκετούτσικο ελεύθερο χρόνο. Θα ήταν καλό βέβαια να τον ξοδεύω σε βόλτες έξω, στο υπέροχο πάρκο του Hanley ή να πάω ως το κέντρο μια βόλτα. Γίνεται κι αυτό, αλλά συνήθως είμαι μέσα για εργασίες, κλπ. Και μου περνούσε απ΄ το μυαλό η ιδέα να ΄χα φέρει μαζί τα ΦΙΦΑ.
Δεν τα ΄φερα, όμως, διότι νόμιζα ότι ο υπολογιστής μου δεν παίζει τα ΦΙΦΑ!!! Είχα δοκιμάσει, πριν φύγω, να βάλω στο pc το ΦΙΦΑ 98, να δω αν παίζει καλά. Δεν το “έτρεχε”, κι έτσι, βλακωδώς, υπέθεσα εγώ ότι δε θα παίζει κανένα άλλο ΦΙΦΑ (αφού τα μεταγενέστερα ΦΙΦΑ είχαν πολύ πιο δυνατά γραφικά). Και, μάλιστα, ακόμα χειρότερο, ο πανάσχετος εγώ, υπέθεσα ότι δεν έχει καν… κάρτα γραφικών, το pc!!! Διότι δεν έτρεχε το ΦΙΦΑ. Δε φαντάστηκα ότι μπορεί να έφταιγε το περιβάλλον των Windows XP, π.χ., για το ότι δεν έτρεχε το ΦΙΦΑ 98. Είδες τι σου κάνει η ζωή, άμα δεν ξέρεις από υπολογιστές; Κι έτσι, με βαριά καρδιά, δεν πήρα κανένα ηλεκτρονικό παιχνίδι μαζί μου. Ούτε καν το Age of Empires 1, το οποίο έπαιζε στο pc μου! Θα μπορούσα να συμπεράνω, απ΄ αυτό, ότι το pc μου έχει κάρτα γραφικών, αλλά, δεν το κατάλαβα.
Έτσι, μοιραία, όταν άρχισε να θεριεύει μέσα μου η επιθυμία να πάρω την Σκάνθορπ και να σαρώσω όλους τους τίτλους, αποφάσισα να κατεβάσω απ΄ το Internet διάφορα demo του ΦΙΦΑ, να ΄χω να παίζω, τουλάχιστον, ρε παιδί μου!! Έστω και σε demo. Νομίζοντας ότι δε θα παίζουν στο pc, τα κατέβασα, κι είπα, ότι γίνει ας γίνει. Τα κατεβάζω, λοιπόν, συγκεκριμένα κατέβασα το demo του ΦΙΦΑ 2005, το οποίο είναι πολύ “βαρύ” παιχνίδι (από άποψη γραφικών). Κι έπαιξε!!! Μια χαρά!!! Και μάλιστα με καταπληκτικά γραφικά, όπως θα έπρεπε να ΄ναι το παιχνίδι!!!
Μου ΄ρθε να κοπανήσω το κεφάλι μου στον τοίχο, για την ανοργανωσιά και την ασχετοσύνη μου!!! Εάν είχα δοκιμάσει να εγκαταστήσω το ΦΙΦΑ 2005, και έβλεπα ότι παίζει, θα το ΄χα πάρει μαζί!! Αντιθέτως, προτίμησα να παραμείνω στην ασχετοσύνη μου, και δεν το ΄φερα μαζί.. Τι να πεις!!! Το πάθημα, μάθημα.
Βέβαια, από την άλλη, θα ήταν άσχημο να μην πω ότι, απ΄ το να κάθομαι μέσα στο δωμάτιο και να παίζω παιχνίδια, είναι πολύ καλύτερο που βγήκα έξω, έκανα βόλτες, πήγα στις καφετέριες, γνώρισα κόσμο, ένιωσα κοινωνικό ζώο, τέλος πάντων (κι ας είμαι τύπος που δεν μου αρέσουν τα πολλά πολλά “κοινωνικά”). Σε πιθανή σύγκριση, δεν τίθεται ζήτημα: χίλιες φορές κοινωνικός, παρά μέσα να παίζω. Επειδή, όμως, χρειάζεται και το (βιντεο)παιχνίδι, κακώς δε δοκίμασα να τα εγκαταστήσω και να παίξω.. Μέγα κρίμα. Κι έτσι, αναγκάζομαι τώρα να παίζω μόνο ένα… ημίχρονο, με μοναδικές επιλογές ή την Άρσεναλ ή τη Μίλαν (διότι μόνο αυτές σου δίνει το demo του ΦΙΦΑ 2005)!!! Δεν ανησυχώ, όλο και κάποιο τουρνουά θα σκαρφιστώ, έστω και μ΄ αυτές τις δύο, για να το κάνω πιο ενδιαφέρον..
Δεν είναι αυτό που με ενοχλεί, όμως. Δεν είναι το demo, δεν είναι το ψάξιμο και το κατέβασμα παιχνιδιών.. Είναι η ανοησία μου. Είναι η ασχετοσύνη μου. Είναι η προφανής αδυναμία μου να προβλέψω καταστάσεις και να λάβω μέτρα.. Και καλά, τώρα, που αφορά η κατάσταση μόνο σ΄ ένα παιχνίδι. Η ζωή, όμως, εκεί έξω, δεν είναι παιχνίδι. Σήμερα, ξέχασα να δοκιμάσω να εγκαταστήσω το ΦΙΦΑ, κι έχασα μερικές ώρες καλής διασκέδασης. Αύριο, θα ξεχάσω, εκεί έξω, να προβλέψω καταστάσεις πολύ πιο σύνθετες – πράγμα, πολύ επικίνδυνο…
Σάββατο 27 Οκτωβρίου 2007. Δεν θα μπορούσε να ζητήσει κανείς κάτι διαφορετικό από τον αγγλικό καιρό, παρά μόνο βροχή, κρύο και αέρα – έτσι ήταν και εκείνη τη μέρα. Γιατί εγώ, όμως, ένιωθα τόση ζέστη; Γιατί το κρύο δεν μ΄ έπιανε; Γιατί, αν ακουμπούσα το χιόνι (αν υπήρχε), εκείνο θα έλιωνε; Καλά, εντάξει, το παράκανα με τις υπερβολές! Ο λόγος, όμως, για τον οποίο ένιωθα τόση ζέστη, στις 27 Οκτωβρίου, είναι ότι πήγα για πρώτη φορά στο γήπεδο!!! Επί αγγλικού εδάφους! Για να δω αγγλικό αγώνα!!! Εκπληρώνοντας, έτσι, ένα όνειρο πολλών, μα πάρα πολλών ετών!!!
Γιατί, αλήθεια, επί πολλά έτη ήθελα να πάω σε αγγλικό αγώνα. Οποιασδήποτε κατηγορίας, δεν με ενδιέφερε. Ήμουν πεπεισμένος ότι θα έβλεπα εξαιρετικό θέαμα, λόγω του ιδιαίτερου χαρακτήρα του αγγλικού ποδοσφαίρου: δύναμη, ταχύτητα, τρέξιμο, κλπ. Η αλήθεια είναι ότι δεν το κυνηγούσα και πολύ, το όνειρο αυτό, ακόμα και όταν έφθασα εδώ – τα μαθήματα, βλέπετε, και το τρέξιμο, με απωθούσαν απ΄ αυτό, καίτοι το είχα στην άκρη του μυαλού μου διαρκώς. Η ευκαιρία μού δόθηκε μερικές μέρες πριν το Σάββατο, όταν δέχθηκα πρόσκληση από τα παιδιά του μαθήματος να πάμε όλοι μαζί σε αγώνα. Δέχθηκα, αν και στην αρχή λέγαμε να πάρουμε press tickets (εισιτήρια για εκπροσώπους του Τύπου), τα οποία είναι δωρεάν, για να αποφύγουμε τις εξωφρενικές τιμές των αγγλικών γηπέδων! Τελικώς, όμως, εισιτήριο Τύπου δεν εξασφαλίστηκε, γι΄ αυτό και οι περισσότεροι της παρέας… λάκισαν!!! Χαχα!! Και δεν ήθελαν να πάνε. Εγώ, όμως, είδα την ευκαιρία. Και δεν λογάριασα χρήματα…
Τόπος, λοιπόν, το Vale Park. Αρκετά μακριά από εκεί που μένουμε. Δώσαμε, λοιπόν, ραντεβού σε ένα σημείο, και μπήκαμε στο αμάξι για να πάμε.
Μετά από οδήγηση μερικών λεπτών, στο αμάξι ενός φίλου, φτάσαμε στο γήπεδο. Μικρό γηπεδάκι, γραφικό, κλασικό αγγλικό γήπεδο ομάδας Γ΄ Εθνικής (απ΄ το 1950 είναι η έδρα της γηπεδούχου). Όταν φτάσαμε, το ψιλόβροχο που έπεφτε ακόμα δεν ήταν δυνατό. Έτσι, με τη μια, πήγαμε στα εκδοτήρια, και βγάλαμε τα εισιτήριά μας. Δεν μας πήρε πολλή ώρα, αυτό, ευτυχώς, κυρίως λόγω του ότι οι περισσότεροι οπαδοί είχαν ήδη μπει μέσα. Το εισιτήριο: 19 λίρες. Ποσό μεγάλο, και για ομάδα Γ΄ Εθνικής… Αλλά, είπαμε, δεν το λογάριασα αυτό!
Το γήπεδο δεν έχει αριθμούς στις θύρες. Έχει μόνο αριθμούς των καθισμάτων. Είναι κοινός τόπος στα αγγλικά γήπεδα να κάθεσαι στο κάθισμα που αναγράφεται στο εισιτήριό σου, αλλά εκείνη τη μέρα κάτσαμε όπου να ΄ναι. Οι θέσεις μας ήταν πίσω από το ένα τέρμα και λίγο πιο ψηλά, κάτι που μας δυσκόλευε να βλέπουμε τι γινόταν στην απέναντι εστία, αλλά, δεν πειράζει – είναι, άλλωστε, τόσο μικρό το γήπεδο της Vale, που μπορούσες να δεις τι παίζει, έστω και δύσκολα.
Ακριβώς μπροστά μας, ορθωνόταν ο ηλεκτρονικός πίνακας του γηπέδου – μόνο που εμείς βλέπαμε την πίσω μεριά του! Επιπλέον, ο πίνακας ήταν πολύ μεγάλος, και μας έκοβε αρκετό μέρος από την ελεύθερη θέα. Δεν μας δυσκόλευε να βλέπουμε αγώνα, αλλά περιόριζε λίγο την ορατότητα προς τα πάνω. Η κερκίδα, ήδη γεμάτη όταν φθάσαμε, ήδη είχε αρχίσει τα τραγούδια! Βρήκαμε θέσεις, και κάτσαμε: όλα τα καθίσματα, πολύ άνετα, και καθαρά, κυρίως. Τριγύρω μου, υπήρχαν γονείς με τα παιδάκια τους, άνδρες με τις γυναίκες τους, αλλά κυρίως νέοι. Πολλοί νέοι.
Δεν σας είπα ακόμα το πιο σημαντικό: το ματς!! Ποιοι παίζανε!! Port Vale vs Swindon Town!!! Η Πορτ Βέηλ είναι η δεύτερη ομάδα του Stoke, μαζί με τη Stoke City. Το παιχνίδι ήταν για τη Γ΄ Εθνική Αγγλίας (League One, τη λένε εδώ). Η Port Vale, έχοντας ήδη αλλάξει δύο προπονητές φέτος, βρίσκεται στην 22η (από 24 ομάδες) θέση, ενώ η Σουίντον, άρτι προβιβασθείσα από την Δ΄ Εθνική, είναι 8η. Το φαβορί, προφανές…
Επίσης, δεν σας είπα και τα άλλα: στο γήπεδο πήγα μαζί με το μοναδικό άτομο από τα παιδιά της σχολής που ενδιαφερόταν πραγματικά για το παιχνίδι. Την E., η οποία κατάγεται από το Σουίντον, και βρήκε ευκαιρία να δει την ομάδα της από κοντά (άλλωστε, κάθε Σάββατο, είναι στο γήπεδο). Άτυχος μέσα στην τύχη μου, λοιπόν, μιας και πήγα μαζί της, έκατσα στην εξέδρα των… φιλοξενούμενων!!! Οπότε, ενώ ήθελα μετά μανίας να υποστηρίξω την Πορτβεηλάρα, αναγκαστικά παρίστανα τον οπαδό της Σουίντον!!! Τουλάχιστον, το καλό είναι ότι η Σουίντον φοράει κόκκινα, όπως ο Ολυμπιακός, η ομάδα μου – ήταν μια παρηγοριά αυτό. Και, κάτι που μου ΄κανε εντύπωση: αν και στριμωγμένοι σε μια μόνο κερκίδα του γηπέδου, πίσω από το ένα τέρμα, οι οπαδοί της Σουίντον ήταν πολύ περισσότεροι από τους οπαδούς της Βέηλ!! Ίσως τα γεγονότα στην ομάδα τους να αποθάρρυναν τους ντόπιους οπαδούς απ΄ το να πάνε στο γήπεδο. Φαινόταν ξεκάθαρα, το γήπεδο ήταν άδειο, στις απέναντι κερκίδες. Και το ψιλόβροχο, όλο και δυνάμωνε…
Πριν το παιχνίδι, κλασικά, τραγούδια απ΄ τα μεγάφωνα, και η μασκότ της Βέηλ, ένα συμπαθέστατο σκυλάκι (ένας τύπος, δηλαδή, ντυμένος σκυλάκι), να μοιράζει γλυκά και καραμέλες στα παιδιά των φιλοξενούμενων!! Μέχρι τη στιγμή που ένας οπαδός της Σουίντον πήγε και το… κοπάνησε, το καημένο, μέσα στη μούρη!!! Δεν μ΄ άρεσε αυτό. Ήταν ίσως η μόνη στιγμή που ένιωσα άσχημα στο γήπεδο: σου δίνει γλυκά, ρε μαλάκα, και πας και βαράς τη μασκότ; Τι να πει κανείς!!! Τέλος πάντων. Η γιορτή συνεχίστηκε, και, μετά από λίγο, με τον ύμνο της ομάδας να αντηχεί στα μεγάφωνα (κλασική αγγλική μπαλάντα, όπως όλοι οι ύμνοι των αγγλικών ομάδων), η Port Vale (ντυμένη στ΄ άσπρα) και η Swindon Town (ολοκόκκινη εμφάνιση) μπήκαν στο γήπεδο (η ανάκρουση των συνθέσεων γίνεται αμέσως μόλις μπουν οι ομάδες στο γήπεδο). Και το ματς άρχισε (με το ψιλόβοχο να δέρνει τους παίκτες, πια, για τα καλά)!!!
Προσπαθώντας να φαίνομαι όσο το δυνατόν πιο… φανατικός Σουιντονιανός, φώναξα κι εγώ δυό τρεις φορές. Πάντως, το παιχνίδι ξεκίνησε ομαλά και ήσυχα, με τους οπαδούς της Vale να ψαλμουδίζουν ένα υποτονικό “Vale! Vale!” (με αποτέλεσμα οι οπαδοί της Σουίντον, πιο φωνακλάδες, να φωνάξουν: “Shall we sing a song for you?“, “να σας τραγουδήσουμε εμείς ένα τραγούδι;“, με αποτέλεσμα να ξεσπάσει σε γέλια η κερκίδα). Η E., δίπλα μου, φανατική σουιντονιανή, με την φανέλα της ομάδας ήδη φορεμένη, να κραυγάζει αβέρτα κάθε φορά που η ομάδα έπαιρνε τη μπάλα: όπως και όλοι οι άλλοι! Όταν η ομάδα τους έπαιρνε τη μπάλα, σ΄ όποιο σημείο και να ΄ταν, αυτοί φώναζαν λες και είχε μπει.. γκολ!! Είχαν αναμφίβολα κερδίσει τη μάχη της κερκίδας.
Στο 18ο λεπτό, η Vale έχει τη μπάλα, σε μια από τις λίγες επιθέσεις που οργάνωσε σ΄ εκείνο το διάστημα (κι αφού η άμυνά της είχε μπει για τα καλά στη δράση), έξω απ΄ την περιοχή της Swindon. Ένας παίκτης της Vale, λίγο δίπλα απ΄ το ημικύκλιο της μεγάλης περιοχής, επιχειρεί σέντρα, η μπάλα χτυπά στο χέρι του αμυνόμενου μπροστά του, ο οποίος είναι μέσα στην περιοχή: ΠΕΝΑΛΤΥ!!! Οι οπαδοί της Σουίντον ξεσηκώνονται και στολίζουν με αγγλικά… “γαλλικά” τον διαιτητή! Μερικά απ΄ αυτά που είπαν δεν είναι για να τ΄ αναφέρω!!! Η απόφαση, όμως, δεν παίρνεται πίσω, παρά τις διαμαρτυρίες των παικτών (προσωπική μου άποψη, δεν υπήρχε πέναλτυ, καθώς ο παίκτης ήταν πολύ κοντά στη φάση, οπότε μάλλον θεωρείται ακούσιο το χέρι – η φάση έγινε στο τέρμα που ήταν ακριβώς μπροστά μας). Ο παίκτης με το 10 της Βέηλ, εκτελεί, γκολ!!! 1-0. Το αουτσάιντερ του αγώνα παίρνει το προβάδισμα, με αποτέλεσμα να ξεσηκωθούν οι οπαδοί της Βέηλ, για πρώτη φορά στον αγώνα! “You woke up finally“, “ξυπνήσατε επιτέλους“, η απάντηση των οπαδών της Σουίντον!!!
Ένα λεπτό μετά, η Βέηλ απέδειξε γιατί είναι από τις χειρότερες ομάδες της κατηγορίας. Η Σουίντον κερδίζει φάουλ απ΄ τα αριστερά όπως επιτίθεται, εκτελείται, κεφαλιά απ΄ το νο4 της Σουίντον, ΥΕΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΗΗΗΗ!!! 1-1!!! Άμεση η ισοφάριση από τους “κόκκινους”, και οι οπαδοί τους τρελαίνονται στην κερκίδα. Τι να κάνω κι εγώ, ο δύσμοιρος, πανηγυρίζω, μην με δείρουνε εδώ!!!
Αυτό, όμως, που (εκνευρίζει τους οπαδούς και) αποσυντονίζει τους παίκτες της Σουίντον, δεν είναι μόνο το ψιλόβροχο, αλλά και ο διαιτητής. Από την αρχή του αγώνα, ο διαιτητής (εν ονόματι Andy Penn, από το σύνδεσμο των West Midlands, περιοχή της Αγγλίας στην οποία, παρεμπιπτόντως, βρίσκεται το Stoke City…) έχει μια ανεξήγητα φιλική συμπεριφορά προς την Βέηλ. Ήδη οι παίκτες και οι οπαδοί των “κόκκινων” διαμαρτύρονταν για μερικά σφυρίγματα πριν το 1-0, αλλά, μετά το πέναλτυ, αρχίζουν και γίνονται για τα καλά καχύποπτοι και εκνευρισμένοι. Κι όσο το παιχνίδι κυλά και ο διαιτητής δίνει σφυρίγματα στη Βέηλ, τόσο φωνάζουν και χτυπιούνται παίκτες και οπαδοί. Προσωπική μου άποψη, ο διαιτητής δεν ήταν καλός. Όντως “έσπρωχνε” τη Βέηλ. Μερικά από τα σφυρίγματα, ούτε ο κόουτς της Βέηλ δεν θα τα ΄δινε!!
Το παιχνίδι, όμως, συνεχίζεται. Κι είμαστε στο 26ο λεπτό του πρώτου μέρους. Η Vale, αφού είδε ότι μπορεί να χτυπήσει το παιχνίδι, έχει λίγο πιο ανεβασμένη την ψυχολογία, και αρχίζει να οργανώνει καλύτερα τις επιθέσεις της. Λίγο πιο πριν, έχει χάσει ήδη μια κλασική ευκαιρία, όταν ο γκολκίπερ της Σουίντον μπλόκαρε την κοντινή προβολή του φορ της. Εκείνο το λεπτό, όμως (26′), η Vale οργανώνει μια εξαιρετική αντεπίθεση, η μπάλα έξυπνα περνά στον δεξιό εξτρέμ που ΄χει συγκλίνει λίγο δίπλα απ΄ το ημικύκλιο, σουτ του τελευταίου στην κλειστή (δεξιά) γωνία του γκολκίπερ της Σουίντον, ΥΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΑΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗ!!! 2-1 για την Πορτ Βέηλ, μετά από μια εκπληκτική σε οργάνωση αντεπίθεση!!! Ο Δαβίδ ρίχνει μια δεύτερη πετριά στον Γολιάθ, ο οποίος νιώθει πια τα πόδια του να παραλύουν!!! Το μόνο που ΄χει πια να κάνει η Βέηλ, είναι να κρατήσει το υπέρ της σκορ.
Όντας καλύτερη ομάδα, η Σουίντον παίζει καλύτερα, αλλά η Βέηλ ανθίσταται με ψυχραιμία. Κι έτσι, λήγει το ημίχρονο, με 2-1 για την Βέηλ. Στο μεταξύ, οι οπαδοί της Σουίντον έχουν ήδη καταθέσει την άποψή τους για τον προπονητή της Πορτ Βέηλ, απευθυνόμενοι στους οπαδούς της: “Who’s your coach? Is the referee, is the referee, is the referee“!!!
Στο ημίχρονο, πήγαμε μέσα, στο φουαγιέ του γηπέδου, έξω απ΄ τις θύρες. Είναι πιο ζεστά, εκεί. Ουρές οι οπαδοί έπαιρναν σάντουιτς με λουκάνικα και την απαραίτητη μπύρα, στο κυλικείο με το ευφάνταστο όνομα “The Penalty Spot” (“Το σημείο του πέναλτυ”)!! Εκεί, δε, ανακάλυψα γιατί είναι απαγορευτικό να πας στο γήπεδο, ιδίως εάν δεν έχεις υψηλό εισόδημα: τα σάντουιτς, 5 λίρες. Το τσάι, 1, και η μπύρα, 3.5, ή κάπου τόσο. Πολύ ακριβά, και για ομάδα Γ΄ Εθνικής! Αποφάσισα να μην πάρω τίποτα. Άλλωστε, δεν πεινούσα. Γυρίσαμε στις θέσεις μας περίπου 10 λεπτά μετά. Το β΄ μέρος άρχιζε!!!
Στο β΄ μέρος, κυριολεκτικά, κάθε φορά που η Σουίντον περνούσε το κέντρο, κέρδιζε κόρνερ, έκανε επίθεση, γενικώς, οι οπαδοί της ούρλιαζαν και τρελαίνονταν, σαν να ΄χε βάλει γκολ η ομάδα!! Ήθελαν πολύ να νικήσει η ομάδα τους, και, όπως μου ΄πε και η E., δεν είναι δυνατόν να χάσουν από την Πορτ Βέηλ! Η Σουίντον φέτος χτυπάει play-off, στην League 1, και δεν είναι δυνατόν να μείνει πίσω από μια ήττα από τη Βέηλ! Οι οπαδοί της Σουίντον έχουν υψηλές απαιτήσεις από την ομάδα τους, και είχε επέλθει μέγας εκνευρισμός στις τάξεις τους, όπως και στους παίκτες της ομάδας, οι οποίοι ήταν φανερό ότι είχαν χάσει τον προσανατολισμό τους, αν και είχαν μπει μέσα με φούρια και διάθεση για γρήγορο γκολ στην αρχή του αγώνα. Όσο, όμως, η ομάδα τους δεν σκοράριζε, κι όσο ο διαιτητής (όντως) ήταν εναντίον τους, και οι μεν και οι δε, παίκτες κι οπαδοί, εκνευρίζονται. Εκείνο το απόγευμα έμαθα μερικές ωραίες αγγλικές βρισιές, χάρη στους από πάνω μου οπαδούς της Σουίντον.
Στο μεσοδιάστημα, σε α΄ και β΄ μέρος, έκανα και το απαραίτητο… φωτορεπορτάζ, τραβώντας φωτογραφίες και βίντεο με το κινητό. Εκείνες τις στιγμές, πραγματικά, αναθεμάτισα το ότι αφαιρούμαι και ξεχνώ πράγματα, εν προκειμένω τη φωτογραφική μου μηχανή. Τι να πει κανείς. Τη χρειαζόμουν εδώ. Αλλά, δεν πειράζει, έστω κι έτσι, την έκανα τη δουλειά μου.
Προς το τέλος του αγώνα, και ενώ η Πορτ Βέηλ ανθίστατο σθεναρώς (πράγμα που επίσης εκνεύριζε τους παίκτες της Σουίντον, αφού οι φάσεις τους δεν “τους έβγαιναν”), σημειώθηκαν οι φάσεις του αγώνα. Η πίεση και η αγωνιστική ανωτερότητα της Σουίντον απέδωσαν καρπούς, αφού δημιούργησαν δύο εξαιρετικές ευκαιρίες (τουλάχιστον, αυτές σημείωσα εγώ, διότι οι οπαδοί της Σουίντον μέτρησαν κάπου… 20 τέτοιες, λογαριάζοντας μέσα και τις αποτυχημένες… σέντρες της ομάδας τους!!!): στην πρώτη ευκαιρία, ο φορ της Σουίντον μπήκε στην περιοχή, πλάσαρε από πολύ κοντά, αλλά ο κίπερ το ΄πιασε, ενώ στη δεύτερη, ελάχιστα δευτερόλεπτα πριν τη λήξη, δύο παίκτες της Σουίντον άλλαξαν πάσα μέσα στην περιοχή, κι ενώ ήταν μόνοι τους με το γκολκίπερ, αλλά ο αποδέκτης της πάσας έστειλε τη μπάλα λίγο πάνω απ΄ το δοκάρι, ευρισκόμενος μόλις ένα μέτρο απόσταση απ΄ το τέρμα!!!
Αυτό ήταν… Παίκτες και οπαδοί πείστηκαν ότι γκολ δεν θα ΄μπαινε, συμβιβάστηκαν, και κάπου εκεί έληξε και το παιχνίδι, βρίσκοντας απογοητευμένους τους οπαδούς της Σουίντον, ενώ τους αντίστοιχους της Βέηλ να πανηγυρίζουν δεόντως!! Ο Δαβίδ ξάπλωσε τον Γολιάθ, το μεγάλο ψάρι ξαπλώθηκε απ΄ το μικρό: αυτό το καλό έχουν μερικές φορές το ποδόσφαιρο και η ζωή…
Φύγαμε γρήγορα, μαζί με τις μάζες των οπαδών της Σουίντον, οι περισσότεροι απ΄ τους οποίους είχαν φθάσει με λεωφορεία ειδικά ναυλωμένα για το ταξίδι. Γύρω μου, λυπημένα πρόσωπα, οργισμένα και αγανακτισμένα. Όσο κι αν υποστήριζα τη Βέηλ, ομολογώ, κάποιες φορές μέσα στον αγώνα κι εγώ τον έβρισα τον διαιτητή (στα ελληνικά, φυσικά!). Ήταν απαράδεκτος. Αλλά, ότι έγινε έγινε. Πάντως, έπρεπε να δείτε τη φάτσα της E. μετά τον αγώνα!! Όταν είχα δει μαζί με τα παιδιά τις ήττες της Εθνικής Αγγλίας ποδοσφαίρου και ράγκμπυ πρόσφατα, μετά το τέλος ήταν όλο γελάκια και χαρές, όλοι, και αυτή!!! Μετά το τέλος του παιχνιδιού αυτού, ήταν σα να ΄χανε πέσει τα καράβια της έξω!!! Εικόνα, που μου ενισχύει την άποψη περί των ισχυρότατων δεσμών του Άγγλου με την ομάδα της πόλης του, της καταγωγής του, του αίματός του.
Πήραμε το λεωφορείο, και φτάσαμε στο Πανεπιστήμιο, όπου και κατεβήκαμε. Ευτυχώς, δεν έβρεχε πολύ. Ευχαρίστησα την E. γι΄ αυτή την ευκαιρία που μου ΄δωσε να πάω στο γήπεδο, και τράβηξα για το σπίτι. Ίσως ένα από τα πιο σπουδαία πράγματα που θα φέρω μαζί μου, απ΄ την Αγγλία, θα ΄ναι αυτό το εισιτήριο του αγώνα, το οποίο φύλαξα στο γραφείο μου. Όπως κάνω με όλα τα εισιτήρια αγώνων που έχω. Αυτό, όμως, είναι πιο σπέσιαλ!
Έτσι, πραγματοποιήθηκε ένα όνειρο ετών. Να πάω σε αγγλικό αγώνα. Επόμενος στόχος, να δω αγώνα της Stoke City!!! Οψόμεθα…
Οι P.S.S., η ομάδα στην οποία έπαιξα για 7 χρόνια, από την ίδρυσή της δηλαδή έως πριν από 1.5 μήνα (όταν και έφυγα για Αγγλία), ήταν η ομάδα μου. Για να ακριβολογώ, βέβαια, ήταν η ομάδα και αρκετών άλλων περίεργων τύπων, οι οποίοι θυσίασαν σχεδόν όλα τα Σάββατα επτά συνεχόμενων χρόνων για να παίζουν μπάλα. Τι κρύο, τι βροχή, τι χιόνια, τι κάψα του ήλιου, τι συννεφιές, τίποτα δεν τρόμαζε τους ηρωικούς εκείνους άσσους! Θα ήταν εγωιστικό, λοιπόν, να πω ότι οι P.S.S. ήταν μόνο δική μου ομάδα. Πρώτα πρώτα, την ίδρυσα μαζί με κάποια άλλα άτομα. Δεύτερον, όλοι μαζί πήραμε την ομάδα και την κρατήσαμε ζωντανή, όλα αυτά τα χρόνια, παρά τις αποστάσεις που μας χώριζαν (είτε διαφορετικό σχολείο, είτε διαφορετικά Πανεπιστήμια, είτε… διαφορετικές χώρες, ακόμα!) – κάτι αξιοσημείωτο, αναμφίβολα.
Το Νοέμβριο του 2000, εγώ και μερικοί ακόμα φίλοι μου (από το Γυμνάσιο, με τους οποίους όμως κρατούσα επαφή λόγω της μπάλας και άλλων δραστηριοτήτων), ιδρύσαμε τους P.S.S., την ομάδα της παρέας μας. Μέχρι τότε, απλώς πηγαίναμε για μπάλα “ξέμπαρκοι”, απλώς για να παίξουμε, και είτε “χωνόμασταν” σε παιχνίδια άλλων (εάν μπορούσαν να μας πάρουν στην ομάδα τους), είτε παίζαμε μόνοι μας (μονάκια, “γερμανικό”, κλπ), είτε, εάν ήμασταν αρκετοί, προκαλούσαμε άλλη ομάδα σε αγώνα, εάν τυχόν βρισκόταν στο ίδιο γήπεδο άλλη ομάδα. Αυτήν την τελευταία περίπτωση θελήσαμε να την αναπτύξουμε περισσότερο, μιας και είχαμε τη δική μας παρέα, και θέλαμε να παίζουμε αποκλειστικά όλοι μαζί. Να πώς ιδρύθηκαν οι P.S.S.
Από εκεί και έπειτα, άρχισαν να κυλούν τα χρόνια, όπως η μπάλα στο τσιμέντο (διότι σε τσιμεντένιο γήπεδο παίζαμε, προαύλιο σχολείου)… Μαζί, και οι αναμνήσεις!
Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς (από την ομάδα μας);
Τον πρώτο χαμένο τελικό της ομάδας, το 2001, όταν παίζαμε με τους μεγάλους αντιπάλους μας για το μικρό Πρωτάθλημα που ΄χαμε φτιάξει;
Τα επόμενα δύο χρόνια στο ίδιο πρωτάθλημα, τα οποία ήταν άνυδρα, όλο ήττες και αποτυχίες; Δεν είχαμε ακόμα βρει το δρόμο μας.
Τη δημιουργία των νέων Πρωταθλημάτων της περιοχής μας; Ως τότε, το πρωτάθλημα ήταν καθαρά περιορισμένο. Τα Πρωταθλήματα εκείνα, που έπιαναν ομάδες από όλο το εύρος της περιοχής μας (σ.σ. Πετρούπολη Αττικής), ήταν περισσότερο η προσπάθεια να παίξουμε μπάλα υπό ανταγωνιστικές συνθήκες, να γνωρίσουμε κι άλλα παιδιά, κλπ. Διοργανώθηκαν 6 τέτοια πρωταθλήματα, από το 2003 ως το 2007.
Ποιος ξεχνά, λοιπόν, από την ομάδα μας, την κατάκτηση των δύο απ΄ τα έξι; Το 2005, πρώτα κατακτήσαμε το χειμερινό και μετά το ανοιξιάτικο/καλοκαιρινό πρωτάθλημα (3ο και 4ο αντίστοιχα στη σειρά αρίθμησης)!!! Ειδικά το πρώτο, το χειμερινό, ήταν απίστευτα δύσκολο, και επετεύχθη κάτω από εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες (όχι μόνο έπρεπε να ανατρέψουμε διαφορά 5 γκολ στον εκτός έδρας επαναληπτικό, αλλά είχε και… βροχή!). Αυτά τα δύο πρωταθλήματα ήταν το peak της ομάδας, αναμφίβολα.
Ποιος ξεχνά από την ομάδα το εξαιρετικό στατιστικό στοιχείο των περίπου 40 με 50 αγώνων ανά σεζόν; Φιλικά, “επίσημα”, το καλεντάρι της ομάδας γέμιζε από παιχνίδια κάθε χρόνο. Αποτέλεσμα, πολλοί εκ των παικτών μας να ΄χουν άνω των 150 ή 200 συμμετοχών σε παιχνίδια της ομάδας, όλα αυτά τα χρόνια!!! Λόγω του ότι ήμουν ο αρχηγός της ομάδας, αυτός που καλούσε παίκτες και αντιπάλους και έκλεινε τα παιχνίδια (οπότε, “αναγκαστικά”, έπαιζα κιόλας – όχι ότι δεν ήθελα, φυσικά!!), έχω τις περισσότερες συμμετοχές από κάθε άλλο παίκτη της ομάδας μας: πάνω από 300 (αν αναλογιστεί κανείς ότι παίζαμε κάθε χρόνο, 50, ας πούμε, παιχνίδια, και δεν έλειπα σχεδόν από κανένα, ε, 50 παιχνίδια επί 7 χρόνια..)!! Κάτι για το οποίο χαίρομαι!!! Τώρα που το σκέπτομαι, φαντάζει μεγάλο..
Μέσα σε όλα, διοργανώσαμε και Κύπελλο Πετρούπολης!!! Η ομάδα, στα 3 Κύπελλα που διοργανώθηκαν συνολικά, έφθασε 2 φορές στους ημιτελικούς και μια φορά στον τελικό. Δεν κατέκτησε κανένα Κύπελλο, όμως – το τελευταίο απ΄ τα Κύπελλα διοργανώθηκε το 2007, πριν το καλοκαίρι. Μπορούσαμε να το πάρουμε, αλλά το χάσαμε στο τέλος…
Και, βέβαια, όλα τα χρόνια αυτά, κάναμε και μετεγγραφές! Όπως κάθε ομάδα που σέβεται τον εαυτό της. Μετεγγραφές, όμως, παικτών οι οποίοι πάνω απ΄ όλα θα μπορούσαν να γίνουν φίλοι μας κι όχι απλώς συμπαίκτες μας. Διότι, πάνω απ΄ όλα, αυτή ήταν η όλη αίσθηση της ομάδας: να είμαστε περισσότερο ομάδα-παρέα, κι όχι απλώς ομάδα. Γι΄ αυτό και διαλέγαμε πάντα τέτοιου είδους παίκτες – φίλους, πάνω απ΄ όλα. Και γι΄ αυτό, επίσης, παρ΄ όλο που δεν ήμασταν ποτέ παικταράδες, κρατήσαμε την ίδια ομάδα. Διότι ήταν η ομάδα των φίλων.
Βεβαίως, μέσα στα χρόνια, συνέβησαν και άσχημα πράγματα. Άσχημες συμπεριφορές, άσχημα αποτελέσματα, άσχημες φάσεις, γενικώς. Συμβαίνουν αυτά μέσα σε μια ομάδα, όπως και να το κάνεις. Από αγωνιστικά, π.χ., θυμάμαι μια σεζόν, όπου είχαμε να νικήσουμε 2.5 μήνες!!! Όλο ήττες, φιλικά, επίσημα, κλπ! Από άλλες κακές φάσεις, θυμάμαι διάφορους τσακωμούς, είτε για αγωνιστικά ζητήματα, είτε για ζητήματα άλλα της ομάδας, είτε, είτε, είτε.. Πολλές φάσεις.
Το γεγονός ότι η ομάδα βγήκε αλώβητη από όλες τις δύσκολες φάσεις της και υπήρξε για τόσο πολύ χρόνο, δείχνει πολλά. Πρέπει να πω ότι, στην περιοχή μας, στην Πετρούπολη, είμαστε μια από τις ελάχιστες ομάδες με τόσο μεγάλη χρονική διάρκεια ύπαρξης, που παίζει ακόμα!! Άλλες ομάδες, με τις οποίες κάποτε παίζαμε αντίπαλοι (πιο παλιά), δεν έρχονται πια. Οι συμβάσεις της ζωής τους ανάγκασαν να υποκύψουν, πιστεύω: άλλος έπιασε δουλειά, άλλος πέρασε αλλού στο Παν/μιο, άλλος βαρέθηκε να παίζει, κλπ. Εμείς και μερικές ακόμα ομάδες είμαστε οι τελευταίοι τόσο μεγάλης ηλικίας παίκτες (μεγάλης, εννοώ, για παιχνίδι στην αλάνα: 22 με 23 ετών), που ακόμα πάμε και παίζουμε!! Απ΄ όσο έχω παρατηρήσει, οι υπόλοιπες ομάδες (με τις οποίες επίσης έχουμε παίξει αγώνες) είναι κάτω των 19 ετών. Καιρός ο χώρος να ανοιχτεί γι΄ αυτούς.
Πιστεύω ότι αυτά τα 7 χρόνια που ξόδεψα παίζοντας μπάλα στην αλάνα, ήταν τα καλύτερά μου. Διότι, όπως έχει πει κι ένας συγγραφέας, δεν υπάρχει καλύτερο πράγμα, πιο αθώο και πιο όμορφο, απ΄ το παιχνίδι των παιδιών στην αλάνα. Τι να πω; Ίσως είχα ανάγκη να νιώθω παιδί. Το σίγουρο είναι ότι δε θέλω ακόμα να “αποσυρθώ” απ΄ την “ενεργό δράση”. Έχω ακόμα να προσφέρω, εγώ, ο “γέρος”.
Διότι, deus meus circulus est (ο θεός μου είναι στρογγυλός = η μπάλα, δηλαδή!!), όπως αναγράφεται κάτω απ΄ το σήμα της ομάδας μας, στα πρότυπα των αγγλικών συλλόγων!!!
Δεν ασχολούμαι καιρό με το blogging. Περισσότερο, ακόμα και τώρα, δηλώνω αναγνώστης (συστηματικώς) διαφόρων blogs ή απλών κειμένων, παρά συγγραφέας. Πόσο καιρό είναι που ασχολούμαι μ΄ όλο αυτό; Ούτε που θυμάμαι (φανταστείτε..).
Ούτε θυμάμαι και το λόγο, για τον οποίο ξεκίνησα το blogging. Απλώς, κάθε μέρα πια, βρίσκομαι μπροστά σε μια λευκή “σελίδα χαρτί” (αναλογικά), με σκοπό να τη γεμίσω με ένα κείμενο. Το blog μου, αποθηκευμένο στα “Αγαπημένα” για να το βρίσκω γρήγορα, θέλει το καθημερινό του “γέμισμα” με κείμενο. Θυμάμαι πολύ καλά, τι έλεγα πριν αρχίσω το blogging: “Τα blogs είναι σαν τις γυναίκες: θέλουν κάθε μέρα φροντίδα, να ασχολείσαι μαζί τους, να τους αφιερώνεις χρόνο, κλπ. Δεν είμαι σίγουρος, αν πάρουμε την αναλογία, ότι μπορώ να ”συντηρήσω” ένα blog“. Κι όμως, να, που το κατάφερα!
Είναι και το άλλο. Είχα ανάγκη να γράφω στα ελληνικά. Όπως έπραττα, δηλαδή, όσο ήμουν στην Ελλάδα. Για πρώτη φορά στη ζωή μου, εδώ, στην Αγγλία, βρέθηκα στη θέση να πρέπει να συγγράψω επιστημονικό κείμενο (όχι απλές εκθεσούλες, όπως γράφαμε στο φροντιστήριο..) στα αγγλικά. Από τότε που ήρθα εδώ, κρατάω σημειώσεις, συγγράφω εργασίες, κλπ, στα αγγλικά. Λογικό. Ήθελα όμως να έχω και κάτι να γράφω στα ελληνικά. Μήπως αυτός ήταν ο λόγος που άρχισα το blogging; Είναι ένας απ΄ τους πολλούς.
Ένας ακόμα λόγος που δεν ήθελα να αρχίσω το blogging είναι ότι σ΄ αυτή τη διαδικασία δίνεις πράγματα από εσένα, σε δεκάδες ή εκατοντάδες αναγνώστες (στην περίπτωσή μου, σε όχι πάνω από 5-6..). Πράγματα που βγαίνουν από σένα. Φύσει κλειστός, εγώ, δεν τα πολυμπορώ αυτά τα πράγματα που σε εκθέτουν στους άλλους. Ποιος ποιητής ήταν εκείνος που ΄χε γράψει ότι το γράψιμο είναι πληγή; Ή είχε πει κάτι άλλο; Εννοούσε, πάντως, ότι μέσω του γραψίματος γίνεσαι βορά των άλλων, αφού φαίνονται οι πληγές σου και σπάει η πανοπλία σου – από την άλλη, καλό είναι αυτό, διότι μπορεί να βρεις ανθρώπους με τα ίδια ενδιαφέροντα ή σκέψεις.
Από την άλλη, κινδυνεύεις, λόγω των απόψεών σου, να χαρακτηριστείς. Άλλος ένας λόγος για τον οποίο δεν ήθελα να αρχίσω το blogging. Δεν είναι φοβερά άδικο να σε (κακο-)χαρακτηρίσει ένας άνθρωπος από ένα κείμενό σου και μόνο, χωρίς να σε ξέρει προσωπικά; Μου ΄χει συμβεί και παλαιότερα, σ΄ ένα forum κάποιας σχολής του Πανεπ/μίου Αθηνών, και δε μ΄ άρεσε καθόλου (περιττό να πω ότι σ΄ αυτό το φόρουμ ελάχιστα πια μπαίνω, αν και παλαιότερα μόνο πρώτη σελίδα δεν το ΄χα βάλει). Είναι ένας από τους κινδύνους του blogging κι αυτός.
Ένα ακόμα σημείο που σκεπτόμουν πριν αρχίσω το blogging: ποιος θα με διαβάζει; Δεκάρα τσακιστή δε δίνουν οι άλλοι για όσα σκέπτομαι, όσα λέω, κλπ. Η απάντηση, σ΄ αυτό, έτοιμη: “Τι σε νοιάζει; Για σένα το γράφεις“. Ναι. Δεν αντιλέγω. Ο Μετράνθρωπος είπε, όμως, στο νέο του κείμενο, ότι η αναγνωσιμότητα σου δίνει μια άλφα δυναμική να συνεχίσεις. Τι νόημα έχει να συνεχιστεί κάτι, το οποίο δεν έχει απήχηση; Γι΄ αυτό και έλεγα να μην αρχίσω το blogging. Είναι άραγε ενδιαφέροντα στους περισσότερους όσα γράφω; Τι να πω.
Όπως βλέπετε, όμως, και το blog έχω, και γράφω, και όλα. Τι να άλλαξε, άραγε; Ιδέα δεν έχω. Και, προς το παρόν, δεν σκοπεύω να το παρατήσω. Κι αρχίζει και να μ΄ αρέσει σιγά σιγά..
Υ.Γ.: Συγγνώμη και για τον πολυφορεμένο τίτλο. Καημένε Σαίξπηρ.. Αν ήξερες τι θα τραβούσαν οι αιώνιοι στίχοι σου από όλους εμάς τους ανέμπνευστους!!!
Ζήσαμε, χθες και προχθές, δύο ακόμα αγωνιστικές βραδιές Τσάμπιονς Λιγκ – του κορυφαίου θεάματος στον κόσμο. Είναι, αλήθεια, όντως η καλύτερη διοργάνωση συλλόγων του πλανήτη, όχι μόνο λόγω γκλαμουριάς και χρυσόσκονης που την περιβάλλει, αλλά επειδή όντως, εδώ παίζουν οι καλύτεροι.
Το Τσάμπιονς Λιγκ είναι καλύτερο και από το Κόπα Λιμπερταδόρες, και από το ασιατικό ή το αφρικανικό ή το βορειοαμερικανικό Τσάμπιονς Λιγκ.. Είναι πιο οργανωμένο, είναι σταθερό το format του, ενώ υπάρχουν και κριτήρια για να παίξεις σ΄ αυτό (ξέρει κανείς με ποιο κριτήρια παίζει μια ομάδα στο Λιμπερταδόρες;..). Οπωσδήποτε, όπως όλοι παραδέχονται, και ο τρόπος διεξαγωγής του, και τα κριτήρια, και η οργάνωση, προωθούν τις μεγάλες ομάδες έναντι των μικρών. Έτσι, όταν έχεις μια διοργάνωση όπου συμμετέχουν και διακρίνονται διαρκώς τα μεγάλα ονόματα, και το σύστημα του τουρνουά τα ευνοεί, επόμενο είναι να είναι στην κορυφή της τηλεθέασης και των προτιμήσεων.
Παλαιότερα, το Κύπελλο Πρωταθλητριών είχε άλλο τρόπο διεξαγωγής. Εκεί, είχες δύο βραδιές, όπου παίζονταν σ΄ αυτές όλα: δόξα, πρόκριση, φήμη.. Κι ήταν πιο δύσκολο για τους “μεγάλους” να περάσουν στην επόμενη φάση. Γι΄ αυτό και καταγράφουμε δεκάδες αποκλεισμούς “μεγάλων” από ομάδες που δεν κατάφεραν, πέραν αυτών των εκπλήξεων, τίποτα άλλο στην ευρωπαϊκή ιστορία τους. Από το 1992 και έπειτα, όταν καθιερώθηκε το σύστημα των ομίλων (περισσότεροι αγώνες, περισσότερες διαφημίσεις, περισσότερα κέρδη), χάθηκε αυτό το στοιχείο της έκπληξης του “αποκλεισμού του Γολιάθ απ΄ τον Δαβίδ”, αφού οι “μεγάλοι”, εύκολα ή δύσκολα, “καθαρίζουν” τα εντός έδρας ματς, νικάνε και 1-2 εκτός ή τσιμπάνε μια, δυό ισοπαλίες και προκρίνονται.. Γι΄ αυτό και όλος ο κόσμος απαίτησε την επαναφορά άμεσα των νόκ άουτ αγώνων και την κατάργηση της β΄ φάσης των ομίλων (που ίσχυσε απ΄ το 1999-2000 έως το 2003-2004): ότι πιο ανούσιο προστέθηκε ποτέ σε διεθνές τουρνουά ήταν αυτή η β΄ φάση ομίλων. Αδιάφορα παιχνίδια, περισσότερη κούραση για τους παίκτες, φορτωμένο καλεντάρι αγώνων, και, βέβαια, περισσότερες διαφημίσεις και λεφτά για τους ιθύνοντες, τα μεγαθήρια-ομάδες (διότι μόνο αυτοί τα κατάφερναν), κλπ.
Το στοιχείο της έκπληξης, λοιπόν, χάθηκε. Όταν έπρεπε να τα δώσεις όλα σε δύο βράδια, μέσα-έξω, αλλιώς σ΄ έπαιρνε το κύμα..
Πώς θα θέλαμε, όμως, να είναι το Τσάμπιονς Λιγκ; Μήπως, παρ΄ όλα τα παράπονά μας (περί μη δοσίματος ευκαιριών στους “μικρούς”, περί εύνοιας των “μεγάλων”, κλπ), θα μας κακοφαινόταν εάν βλέπαμε, π.χ., τη Ζίμπρου Τσισινάου στους ομίλους (η πρωταθλήτρια Μολδαβίας, για όσους δεν κατάλαβαν); Μήπως θα μας κακοφαινόταν να βλέπαμε, αντί για τη Λίβερπουλ, την Βέντσπιλς από τη Λετονία, να προκρίνεται; Λογικά, ναι..
Δείτε αυτό το link. Οι νέες ιδέες περί Τσάμπιονς Λιγκ, έτσι όπως τις εξέφρασε ο νέος πρόεδρος της UEFA, Μισέλ Πλατινί, μπαίνουν προσωρινά στο συρτάρι..
Πραγματικά, όταν ανακοινώθηκε ο Πλατινί ως νέος πρόεδρος της UEFA, πίστεψα ότι μπορεί να κάνει πολλά. Να αναβαθμίσει το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, να του δώσει ένα χρώμα περισσότερης ισότητας και δυνατότητας από τους μικρούς για επιτυχία. Μέχρι στιγμής, το μόνο που έκανε, είναι να απονέμεται το Κύπελλο Πρωταθλητριών στην… εξέδρα και όχι στο γήπεδο μέσα (όπως συνέβαινε στα δικά του χρόνια, δηλαδή), απόφαση για την οποία επικρίθηκε. Ο Πλατινί δε μπορεί να τα βάλει με τα συμφέροντα, είτε των εταιρειών, είτε των ομάδων, είτε των διαφημιστών.
Νομίζω, όμως, ότι μπορεί να εξαλείψει ορισμένους τωρινούς κανονισμούς που κάνουν τη διοργάνωση να κινείται σε δύο ταχύτητες, μικρών και μεγάλων (όπως, π.χ., την συμμετοχή του 4ου των μεγάλων πρωταθλημάτων, Αγγλίας, Ιταλίας, κλπ, στο Τσάμπιονς Λιγκ – μα, είναι διοργάνωση “πρωταθλητών” αυτή, όταν παίζουν τα τριτοτέταρτα Ισπανών, Γερμανών, κλπ;..). Βέβαια, ότι γίνει, θα πρέπει να γίνει για το καλό της διοργάνωσης και του αθλήματος. Πιστεύω, όμως, και μακάρι να δικαιωθώ, ότι ο Μισέλ Πλατινί, νέος και με ιδέες, έχοντας παίξει μπάλα και ξέροντας τι θέλει ο παίκτης και τι ζητά ο κόσμος (όχι σαν τον οικονομολόγο Μπλάτερ, που δεν έχει αγγίξει μπάλα στη ζωή του, ενώ το μόνο που ξέρει είναι πώς να μεγιστοποιήσει τα κέρδη απ΄ το ποδόσφαιρο, παραδίδοντάς το στην Adidas, την Coca Cola και την Nike…).
Ελπίζω σε ένα δικαιότερο, μελλοντικά, Τσάμπιονς Λιγκ. Που δε θα μας στερεί, όμως, τη δυνατότητα να βλέπουμε μπαλάρα (ει δυνατόν).
Είδα, πρωτύτερα, όπως κάνω συχνά, το blog του Ανθρώπου του Μετρό (το οποίο δεσπόζει στο blogroll μου). Και είδα το νέο του κείμενο, το οποίο αφορά στην χθεσινή διαφωνία μας στο msn, διαφωνία για την οποία είμαι περήφανος – μακάρι να ΄χαν όλοι τόσο καλές και εποικοδομητικές συζητήσεις, για οποιοδήποτε θέμα. Το κείμενό του, όμως, το εκλαμβάνω ως πρόκληση – όχι για καυγά, αλλά για περαιτέρω συζήτηση πάνω στο θέμα, αυτή τη φορά μέσω των blogs!!!
Το ερώτημα του Μετρανθρώπου είναι κατά πόσο το ποδόσφαιρο είναι αυθεντικός ή κίβδηλος “βασιλέας των σπορ”, όπως αποκαλείται. Κατά πόσο η ανάπτυξή του στηρίχθηκε σε εξωγενείς παράγοντες, κατά πόσο η δύναμή του έχει επιβληθεί από τα ΜΜΕ, κλπ.
Να γνωστοποιήσω, όμως, στους αναγνώστες (και να θυμήσω στον Μετράνθρωπο), ότι η όλη διαφωνία μας ξεκίνησε από την αμφιβολία του Μετράνθρωπου για το αν παίζουν παντού στον κόσμο μπάλα. Αυτή ήταν η αρχική αφορμή, και έφαγα περί τη 1.5 ώρα να προσπαθώ να του αποδείξω ότι, όντως, σ΄ όλο τον κόσμο παίζεται μπάλα.
Εκείνος υποστήριζε ότι οι Κινέζοι, οι Αμερικάνοι, οι Αυστραλοί, ή όποιοι άλλοι, δεν παίζουν ποδόσφαιρο, διότι δεν αρέσει, λέει, στον κόσμο, αλλά προτιμά άλλα αθλήματα – και υποστήριζε μ΄ αυτό ότι δεν παίζει όλος ο κόσμος μπάλα. Δεν είναι έτσι. Μπάλα παίζει όλος ο πλανήτης, και αυτές οι χώρες που ο ίδιος ανέφερε (άλλωστε, έχουν συνεχείς παρουσίες σε Μουντιάλ). Δεν έχει σημασία, του είπα, κατά πόσο αρέσει το ποδόσφαιρο, ούτε αν ο ένας ή ο άλλος είναι καλός στο ποδόσφαιρο. Μας ενδιαφέρει το ότι ΟΛΟΙ παίζουν μπάλα, σ΄ όλο τον πλανήτη. Γι΄ αυτό και έχουν ομοσπονδία ποδοσφαίρου ακόμα και “κράτη” δίχως status κράτους (π.χ. η Νήσος του Μαν ή η Νήσος του Πάσχα). Το ποδόσφαιρο παίζεται από όλους, ασχέτως αν δεν αρέσει σε όλους – και, φυσικά, όλοι μας ξέρουμε πολύ καλά ότι δεν υπάρχουν πουθενά στον πλανήτη “απλώς 11 τρελοί” που παίζουν μπάλα: παντού υπάρχουν οργανωμένες ομοσπονδίες, που καλλιεργούν (με τα μέσα που έχουν) το σπορ. Μέσα σε λίγες αράδες συμπύκνωσα προσπάθεια πειθούς 1.5 ώρας!! Καλό αυτό!!
Κατά τ΄ άλλα, δεν διαφωνώ με όσα λέει ο Μετράνθρωπος. Η εξάπλωση του ποδοσφαίρου ήταν καθαρά ένα ζήτημα συγκυρίας. Εάν, π.χ., οι Άγγλοι έμποροι ή κατακτητές δεν είχαν φθάσει ποτέ στη Βραζιλία, οι Βραζιλιάνοι δεν θα ήξεραν τη μπάλα, και σήμερα πιθανώς να μην υπήρχε Ροναλντίνιο (το έγραψα αυτό, καίτοι αποτελεί ατόπημα: στην Ιστορία ποτέ δε μιλάς με “αν”). Το μπάσκετ, τον “αυλικό” του “βασιλιά των σπορ”, όπως λέει ο Μετράνθρωπος, άλλωστε, τον καιρό που εξαπλωνόταν η μπάλα με τα εμπορικά πλοία των Άγγλων (ή με τους επαναπατρισμένους ξένους πρώην φοιτητές αγγλικών Πανεπιστημίων), δεν ήταν ακόμα γνωστό – δεν ήταν καν δημιουργημένο (σ.σ. το 1892 δημιουργήθηκε). Οπότε, ναι, είναι ζήτημα συγκυρίας το ότι πολλοί λαοί έμαθαν πρώτα τη μπάλα και μετά τα άλλα αθλήματα.
Όλα τα υπόλοιπα, όμως, δεν είναι διόλου συγκυριακά. Κι αυτό είναι που δεν “έπιασε” ο Μετράνθρωπος!!!
Εκείνος υποστήριξε ότι η μπάλα εξαπλώθηκε και αρέσει χάρη στα ΜΜΕ. Επίσης, λέει ότι η μπάλα, για να εξαπλωθεί, στηρίχθηκε στο ότι επενδύθηκε διάφορους ιδεολογικούς χρωματισμούς (ενώ το μπάσκετ, αντιθέτως, εξέφρασε μια μειοψηφική μερίδα ανθρώπων, γι΄ αυτό και δεν εξαπλώθηκε).
Αμ, δεν είναι έτσι, Μετράνθρωπε!!!
Το ποδόσφαιρο, του είπα, και το ξαναλέω, είχε εξαπλωθεί στον πλανήτη πολύ προτού καταστούν παντοδύναμα τα ΜΜΕ. Απόδειξη, επ΄ αυτού, η δημιουργία του Παγκοσμίου Κυπέλλου (από τον Ζιλ Ριμέ), στα 1930… Υπήρχε τότε ESPN; Υπήρχε τότε Fox, SkySports, κλπ; Όχι! Μόνο ραδιοφωνάκι υπήρχε, κι εκείνο ακόμα “ψαχνόταν”. Η ιδέα της δημιουργίας ενός θεσμού του τύπου “ελάτε να ενώσουμε τον πλανήτη γύρω από μια μπάλα, διότι ΟΛΟΙ παίζουμε μπάλα και σε ΟΛΟΥΣ μας αρέσει”, είναι η καλύτερη απόδειξη. Το άθλημα είχε εξαπλωθεί ήδη!! Όλοι το έπαιζαν, γι΄ αυτό και δημιούργησαν το θεσμό αυτό! Υπήρχαν μέσα τότε; Εδώ, στο πρώτο Π.Κ., πολλές ομάδες, αν και είχαν προκριθεί, δεν ταξίδεψαν, διότι δε μπορούσαν να πληρώσουν τα εισιτήρια (για το μακρύ ταξίδι στην Ουρουγουάη, διοργανώτρια του πρώτου Π.Κ.)! Ποια Μέσα;
Τα Μέσα, Μετράνθρωπε, απλώς εδραίωσαν. Δεν έκαναν το ποδόσφαιρο να εξαπλωθεί. Ήταν ήδη διαδεδομένο και αγαπητό. Και αυτό κάνουν και τώρα: εδραιώνουν την κυριαρχία ενός από παλαιότατα εξαιρετικά διαδεδομένου σπορ). Μην κοιτάς τώρα, που ζούμε στην εποχή της παντοκρατορίας του Μέρντοχ και των αυλικών του – η μπάλα ήταν γνωστή πολύ πριν έλθουν αυτοί να την εκμεταλλευτούν..
Επίσης, λες, Μετράνθρωπε, στο 2ο επιχείρημά σου, ότι η μπάλα εξαπλώθηκε λόγω των ιδεολογικών υπονοιών που εκπλήρωσε. Πολύ σωστά. Έτσι είναι. Δε διαφωνεί κανείς μ΄ αυτό. Οι φτωχοί έκαναν τη φωνή τους ν΄ ακουστεί, μέσω της μπάλας, και χρησιμοποίησαν το άθλημα (επίσης, το ίδιο έκαναν και οι πλούσιοι και οι κυβερνώντες των κρατών).
Αναρωτήθηκες, όμως, κάτι άλλο; Είδα ότι στο blog σου το προσπέρασες αβίαστα. Για πες μου, λοιπόν: Γιατί τη μπάλα; Γιατί επένδυσαν τη μπάλα έτσι; Γιατί τους άρεσε πιο πολύ η μπάλα; Γιατί ανέπτυξαν πιο πολύ τη μπάλα, κι όχι κάποιο άλλο άθλημα (παρ΄ ότι και το μπάσκετ εκφράζει τις μειοψηφίες);
Παρέβλεψες, λοιπόν, τη φύση του αθλήματος. Η μπάλα αρέσει!!! Γι΄ αυτό και πουλάει!! Γι΄ αυτό και εξαπλώθηκε! Γι΄ αυτό και επενδύθηκε! Διότι μόνο αυτή, για τους δικούς της λόγους, μπορεί να εκφράσει κάποια πράγματα. Γιατί μόνο αυτή μπορεί να διεγείρει στον ύψιστο βαθμό τα συναισθήματα του κόσμου. Γιατί μόνο αυτή μπορεί να σε κάνει να στηθείς μπροστά στην οθόνη, παντού, σ΄ όλο τον κόσμο.. Κανένα άλλο άθλημα δε μπορεί να το κάνει αυτό (όπως έχουν αποδείξει κοινωνιολόγοι και ερευνητές ανά τον κόσμο). Γι΄ αυτό και τον Κριστιάνο Ρονάλντο τον ξέρουνε όλοι, ενώ τον Τζώννυ Ουίλκινσον (ο καλύτερος εκτελεστής πέναλτυ και φάουλ στο παγκόσμιο ράγκμπυ, αυτή τη στιγμή, Άγγλος) τον ξέρουν οι λιγότεροι απ΄ τους μισούς (διότι μόνο αυτοί ασχολούνται με το ράγκμπυ)! Γιατί η μπάλα αρέσει!!! Μην παραβλέπεις τη φύση του αθλήματος: διότι εκεί είναι η απάντηση.
Προσωπικά, δε μπορώ να δεχθώ ότι το ποδόσφαιρο δεν είναι αυθεντικός βασιλέας των σπορ – γι΄ αυτό και το υπερασπίστηκα με σθένος. Από την άλλη, όμως, ακόμα και όλα αυτά που αναφέρει ο Μετράνθρωπος (προβολή από τα ΜΜΕ και ιδεολογικοί χρωματισμοί) δε θα μπορούσαν κάλλιστα να χρησιμοποιηθούν ως παραδείγματα ΥΠΕΡ της παντοδυναμίας του ποδοσφαίρου; Απλούστατα, γιατί αυτό; Γιατί όχι κάποιο άλλο; Διότι είναι η φύση του τέτοια, διότι αρέσει. Διότι ισχύουν όλα όσα είπα παραπάνω. Γι΄ αυτό ήταν, είναι, και θα είναι (μην το δέσετε σκοινί κορδόνι, αυτό, διότι the times, they are a-changing, που λέει και ο Robert Zimmermann, κατά κόσμον Bob Dylan..) ο “βασιλιάς των σπορ”.
Για μια μέρα δεν έγραψα κείμενο. Δεν είχα χρόνο. Τρέξιμο, για τη σχολή. Και σήμερα είχα πάλι πολύ τρέξιμο, αλλά βρήκα λίγο χρόνο (σε λίγο θα τα παρατήσω όλα, βέβαια, διότι έχει Τσάμπιονς Λιγκ οσονούπω!)..
Οι δύο τελευταίες μέρες είχαν πολύ τρέξιμο, κόψε-ράψε στα μηχανήματα, ηχογραφήσεις, γράψιμο κειμένων, προσοχή στον αριθμό των λέξεων, πολλή πίεση και άγχος να βγει το δελτίο (ιδίως σήμερα), κλπ. Αυτή ήταν μια προσομοίωση του μελλοντικού επαγγελματικού χώρου μου: σήμερα (Τρίτη) κατασκευάσαμε το πρώτο μας ραδιοφωνικό δελτίο, στη σχολή (όπερ θα κληθούμε να κάνουμε και στο μέλλον, ως επαγγελματίες).
Η πίεση ήταν μεγάλη, ο χρόνος ελάχιστος (πρώτη φορά νιώθω 3 ώρες να περνούν τόσο γρήγορα, όπως η άμμος ανάμεσα στα δάχτυλα!!!), οι απαιτήσεις, ευτυχώς, όχι μεγάλες (πρωτάρηδες, γαρ, όλοι μας), αλλά και οι συμβουλές των αρμόδιων καθηγητών, καλές και βοηθητικές. Λάθη έγιναν, αναπόφευκτα – από όλους. Πάνω σ΄ αυτά, όμως, χτίζουμε την επαγγελματική μας υπόσταση, αυτό τον καιρό. Κανείς δεν τα κάνει όλα σωστά με την πρώτη, άλλωστε.
Αυτό που συνειδητοποίησα, σήμερα, είναι πόσο πολύτιμο πράγμα είναι ο χρόνος.. Στο ραδιόφωνο και την tv, αλλά και στις εφημερίδες, όπου οι προθεσμίες τρέχουν, και πρέπει να τις προλάβεις, ενώ έχεις και περιορισμένο χρόνο για να πεις όλα όσα πρέπει (πάνω στο θέμα που σου ΄χουν αναθέσει ή που έχεις βρει), μαθαίνει κανείς, μεταξύ άλλων, λέω εγώ, να εκτιμά απίστευτα το χρόνο και το πόσο αυτός μετρά. Στο ραδιόφωνο, 45 δευτερόλεπτα φαντάζουν αιώνας. Ένα λεπτό, αιωνιότητα. 10 δευτερόλεπτα, μέρα ολόκληρη. Εκείνα περνούν, κι εσύ τρέχεις ξοπίσω τους. Αλλά, όπως λένε και οι Μπλε, “όταν γεννιόμαστε, ο χρόνος αρχίζει να γίνεται εχθρός μας“..
Σήμερα, λοιπόν, θυμήθηκα όλες εκείνες τις φορές που, για διάφορους λόγους, τεμπέλιαζα, και άφηνα τον χρόνο να περνάει, μη κάνοντας τίποτα (έστω και το πιο ελάχιστα δημιουργικό). Και ντράπηκα… “Κοίτα πόσο πολύτιμο πράγμα είναι ο χρόνος, πόσο εύκολα περνά – κοίτα τι όμορφα πράγματα μπορείς να δημιουργήσεις μέσα σε 45 ή 30 ή 20 δευτερόλεπτα (π.χ. ένα θέμα για το περιβάλλον)“, κλπ, είπα μέσα μου..
Εννοείται ότι θα συνεχίσω να τεμπελιάζω. Δεν ξεφεύγεις έτσι εύκολα απ΄ τη φύση σου. Μετά από τη σημερινή μέρα, όμως, δηλώνω πιο συνειδητοποιημένος τεμπέλης (κάτι που ούτως ή άλλως δήλωνα, βέβαια – είναι να μ΄ εμπιστευτείς, όμως;..). Δε θα αφήνω το χρόνο να περνά έτσι (ιδίως όταν έχω τόσα να κάνω και να δω, στον ξένο τούτο τόπο).
Δεν έπρεπε να ασχοληθώ στο post μου αυτό με την “υπόθεση Guy Krief” (ή Grief, ή Gryf, ή όπως αλλιώς γράφεται), όπως έκαναν εκατοντάδες άλλοι bloggers (που κατήγγειλαν το Mad και το βομβάρδισαν μέσω Google). Είναι, όντως, μια υπόθεση που σηκώνει διαμαρτυρία και κατακραυγή, αλλά δε μου αρέσει να πηγαίνω με τη μάζα. Μ΄ αρέσει να γράφω ότι θέλω εγώ.
Αλλά, επειδή δε μου αρέσει αυτό που έγινε, και, όσο εγωίσταρος και να ΄ναι κάποιος, σαν εμένα, δε μπορεί να μην θυμώσει μ΄ αυτό που έγινε, θα πω ένα δύο λογάκια για την υπόθεση (ένας γνωστός μου επιχειρηματολόγησε ότι τέτοιου είδους υποθέσεις, σε γλιτώνουν και από τη σκέψη και την υποχρέωση να συνθέσεις ένα νέο κείμενο..).
Θα πω λοιπόν ότι, βλέποντας το βίντεο της εκπομπής, ο Γκι Γκριφ προσπαθεί να μην πάρει θέση (με τα άθλια ελληνικά του). Και καλά κάνει. Δεν τον πληρώνουν για να σχολιάζει, αλλά για να παρουσιάζει. Κι αυτός, αυτό κάνει. Προσπαθεί να σώσει την κατάσταση, και λέει κιόλας ότι διαφωνεί με το επίμαχο βίντεο που ο ίδιος παρουσιάζει. Επιπλέον, όλα τα υπόλοιπα τα κάνει πολύ καλά: παρουσιάζει το επίμαχο βίντεο (“διότι πρέπει να ακουστούν όλες οι απόψεις“), εξηγεί, προσπαθεί να βρει διόδους για να επιλύσει την υπόθεση, κλπ. Νομίζω ότι το πήγε πολύ καλά, γενικώς.
Οπότε, γιατί το Mad τον απέλυσε;
Ακριβώς διότι, παρ΄ ότι προσπαθεί να το καλύψει και να το εξηγήσει, στην ουσία καταφέρνει κάτι άλλο: αυτό που εδώ στην Αγγλία έμαθα με τον όρο “bane and antidote“. Ότι, δηλαδή, μπορεί εσύ να πεις κάτι για κάποιον (συκοφαντικό, κυρίως) και μετά να προσπαθήσεις να το καλύψεις και να το αναιρέσεις (λέγοντας ότι δεν το πιστεύεις), αλλά η κοινωνία πιστεύει στο ρητό “όπου υπάρχει καπνός, υπάρχει και φωτιά“. Οπότε, όσο και να το καλύπτεις εσύ, τώρα που το είπες, όλοι, το πιθανότερο που θα σκεφτούν, είναι ότι, εν προκειμένω, π.χ., ο Φοίβος έκλεψε τους Coldplay. Όπερ και όλοι έκαναν. Γι΄ αυτό, λόγω του ότι η υπόνοια πλέον εξαπλώθηκε, θα το διπλοσκεφτούν όλοι πριν πάνε να αγοράσουν το cd της Βανδή (ευχόμουν ούτως ή άλλως να ΄ναι λίγοι, τώρα θα΄ναι ακόμα λιγότεροι!!!) – κι αυτό η εταιρεία που συνεργάζεται με το Mad και προωθεί τα προϊόντα της μέσω αυτού (Heaven) δεν το θέλει.. Τόσο απλό.
Νομίζω ότι έκανα ένα θεμελιώδες λάθος πριν: δε νομίζω ότι θα ΄ναι λιγότεροι οι φαν της Βανδή που θα πάνε να αγοράσουν το cd.. Άλλωστε, η Βανδή έχει ένα σταθερό κοινό, που αγοράζει όπως και να ΄χει κάθε δισκογραφική της δουλειά (το ίδιο συμβαίνει και με τους Πλούταρχο, Κοκκίνου, Βίσση, κλπ). Οπότε, δε θα του λείψουν οι πολλές πωλήσεις ούτε τώρα του Δεσποινακίου (σ.σ. το οποίο Δεσποινάκι, συν ανδράσι και τέκνοις, κάποτε, δήλωνε σε εκπομπή του εξωτερικού -ή εγχώρια, μήπως, δε θυμάμαι- ότι “έχει τόσα λεφτά, που τα ξοδεύει γιατί δεν ξέρει τι να τα κάνει” – δε θα πεινάσει, λοιπόν, εάν ο παρών δίσκος της δεν πάει καλά, λόγω ενός δύσμοιρου Γκι Γκριφ..). Άλλωστε, τόσα χρόνια ο Φοίβος έχει κλέψει -ξεδιάντροπα- τόσα και τόσα άλλα τραγούδια, και οι πωλήσεις -παρά τις καταγγελίες- όχι απλώς δεν έπεσαν, αλλά παρέμειναν σταθερά ψηλά (με πλατινένιους, χρυσούς, κλπ, δίσκους).
Οπότε, τι μένει; Ο καημένος ο Γκι Γκριφ (τον συμπάθησα, όχι μόνο διότι τον απέλυσαν, αλλά διότι απ΄ όσο είδα, είναι “φάτσα” κι έχει καλό, ξενόφερτο χιούμορ). Ο οποίος απολύθηκε, για να μην πληγούν τα όποια συμφέροντα της Heaven, επειδή πρόβαλε ένα αμφίσημο βίντεο. Όσοι είδατε το βίντεο, ας σχηματίσετε άποψη. Η δική μου θέση είναι ότι ο Φοίβος έχει αντιγράψει το τραγούδι – όπως έχει κάνει και με τόσα άλλα. Όσο και να διαμαρτυρηθεί ο κόσμος, αυτός δε θα σταματήσει να το κάνει – λογικό είναι.
Και, μαζί με τον Γκι Γκριφ, μένει και μια εκπομπή κι ένα κανάλι, που έχουν χάσει πια την αξιοπιστία τους. Δεν τα έβλεπα, αμφότερα, ούτως ή άλλως, αλλά, όσοι το έκαναν θα το διπλοσκέπτονται να τα ξαναδούν.
Ποτέ μου δεν αμφέβαλλα για την καταπληκτική ικανότητα των Γάλλων να υποστηρίζουν το δίκαιο, να παλεύουν γι΄ αυτό, να πολεμούν ακόμα για αυτό (κάποιος μου είπε κάποτε ότι “όταν οι Γάλλοι επαναστατούν και βγαίνουν στους δρόμους, κάτι μεγάλο συμβαίνει” – βλ. Γαλλική Επανάσταση, Μάης του ’68, τα πρόσφατα επεισόδια στους παρισινούς και άλλους δρόμους, κλπ). Αυτό πήγε να κάνει και ο Γκι, Γάλλος και ο ίδιος – και την πάτησε τη γάτα. Και δεν ξέρω αν κολλάει εδώ η φράση “C’ est la vie”.. Κολλάει;
Μήπως βρέθηκε σε λάθος χώρα ο Γκι; Πόσο μας νοιάζει η ελευθερία της άποψης σ΄ αυτή τη χώρα;
Σήμερα, μετά την προπόνηση μπάσκετ που είχα (με τα παιδιά από την ομάδα, αλλά και άλλους φοιτητές, εκτός ομάδας), πήγα κατ΄ ευθείαν στη λέσχη για φαγητό – τις Παρασκευές, βλέπετε, η λέσχη κλείνει στις 6, όχι στις 6.30. Η προπόνηση τελειώνει 5 η ώρα, αλλά, αγχώδης και (κυρίως) πεινασμένος έτσι όπως είμαι, πάντα πάω μετά την προπόνηση.
Εκεί, όπως προστάζει η ρουτίνα, έδειξα την ειδική κάρτα στην υπάλληλο, για να σημειώσει το σημερινό γεύμα μου.. Αντ΄ αυτού, όπως κάνει πάντα, έσκισε την κάρτα κι έβγαλε την καινούργια κάρτα, αυτή της επόμενης εβδομάδας. Κι έγραψε, πάνω, όπως συνήθως, “Week 6“… Όπως είχε γράψει week 1, 2, 3, κ.ο.κ.
Το μυαλό μου σταμάτησε για μια στιγμή, αλλά ξαναπήρε μπρος αμέσως, διότι ο διπλανός μου ήθελε να ακουμπήσει το δίσκο του πάνω στο τραπεζάκι του ταμείου, κι έπρεπε να κάνω πέρα! Σταμάτησε ο νους μου, όμως, διότι είδα αυτό το “6”, επάνω στην κάρτα..
Όχι, δε θα κάνω δεύτερο απολογισμό του καιρού που είμαι εδώ.. Δε χρειάζεται – πόσα και πόσα πάλι θα ξεχάσω να γράψω! Αυτό που σταμάτησε το νου μου, ήταν ότι συνειδητοποίησα πώς, ούτε λίγο ούτε πολύ, μένουν άλλες 8 βδομάδες για να επιστρέψω στην Ελλάδα.. “Έφυγε άλλη μια βδομάδα“, είπα..
Για πολύ καιρό, ήμουν κι εγώ όπως ήταν η πατρίδα μας, για δεκαετίες ολόκληρες: σε σύγχυση. Όπως εκείνη έψαχνε για χρόνια και χρόνια να βρει τι είναι (Ευρωπαίοι ή Ανατολίτες;..), πού ανήκει (Δύση ή Ανατολή;..), πώς πρέπει να πορευτεί (με τους “μεγάλους” ή αυτόνομα;..), ποια είναι η κουλτούρα της και τι μέρη αυτής πρέπει να προωθήσει (καθρέπτης αυτού, το “καθαρεύουσα ή δημοτική”, σ΄ ένα από τα μεγαλύτερα διλήμματα που είχαμε ποτέ ως έθνος), κλπ, έτσι κι εγώ δεν ήξερα για καιρό τι πρέπει να νιώθω. Βεβαίως, μου αρέσει που είμαι Έλληνας – έχει τόσα πλεονεκτήματα, τόσα πράγματα για τα οποία μπορείς να νιώθεις περήφανος. Πολιτισμό, γλώσσα, καλλιέργεια, προσφορά στο είδος των ανθρώπων, κλπ.. Κι έχει, όμως, και τόσα άλλα, για τα οποία πρέπει να νιώθεις ντροπή: ξεδιαντροπιά, τεμπελιά, κακή νοοτροπία, καιροσκοπισμός, ανοργανωσιά, έλλειψη τσίπας, και πόσα ακόμα.. Προσοχή: αυτά δεν είναι ελληνικά χαρακτηριστικά – είναι νεοελληνικά χαρακτηριστικά, είπα στον εαυτό μου μετά από μελέτη της κατάστασης. Ότι και να ΄ταν, δε μου άρεσε.
Άρχισα να συμπαθώ άλλες χώρες. Τη Φινλανδία, κυρίως – χρόνια ολόκληρα την είχα βάλει στο χάρτη του νου μου (με αφορμή πάλι ένα ποδοσφαιρικό γεγονός: την πρόκριση της HJK Elsinki στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ το 1998-99, πράγμα που με είχε χαροποιήσει, καθότι πάντα είμαι με τους μικρούς και μου αρέσει να προοδεύουν στη μπάλα). Κι όσο διάβαζα γι΄ αυτή, και μάθαινα, έβλεπα συγκλονιστικά πράγματα: τι οργάνωση, τι υψηλό βιοτικό επίπεδο, τι μηδενική ανεργία, τι προοδευτικές αντιλήψεις, τι ησυχία, τάξις και ηθική (Ωχ! Αυτό είν΄ απ΄ άλλο ανέκδοτο!), κλπ. Πράγματα που μου άρεσαν να τ΄ ακούω. Δοκίμασα να πάω με το Erasmus στη Φινλανδία, αλλά, λόγω της παροιμιώδους αργής κίνησης του μυαλού μου, δεν έκανα αίτηση εγκαίρως (η αλήθεια είναι ότι λόγω απόστασης, δίσταζα λίγο, και μου πήραν καιρό τα διλήμματα). Όπως και να ΄χει, παραμένει η Φινλανδία μια χώρα που θέλω να επισκεφτώ. Για να συνδεθώ όμως με τα όσα έγραφα πριν, μου ΄χε περάσει απ΄ το νου να πάω να μείνω εκεί!!! Φευγαλέα.. Πολύ φευγαλέα..
Η πρώτη αγάπη, όμως, ήταν και παραμένει η Αγγλάρα!!! Όχι μόνο διότι είναι οι πατέρες του ποδοσφαίρου (γεγονός το οποίο με έκανε, και είναι αποκάλυψη αυτό, να την θέσω ως πρώτη χώρα προτίμησής μου απ΄ το εξωτερικό!!!), αλλά διότι έχουν πάμπολλα χαρακτηριστικά που τους καθιστούν ένα εξαιρετικά οργανωμένο κράτος (σε βαθμό εκνευριστικής και σπαστικής εντέλειας). Οι Φινλανδοί, βέβαια, δεν έχουν τα προβλήματα των Άγγλων (ανεργία, ρατσισμό, χουλιγκάνους, εμπλοκή σε πολέμους, κλπ), αλλά οι Άγγλαροι έχουν τόσα και τόσα άλλα προτερήματα. Και σαν άνθρωποι (που εμείς οι “έξυπνοι” Έλληνες τους θεωρούμε “κουτόφραγκους“, κι ας είμαστε μίλια πίσω τους), και σαν κράτος. Όχι όλοι, φυσικά – είναι λάθος όμως η κακή μειοψηφία να αμαυρώνει το όλον (ισχύει και για τους Έλληνες, αυτό)… Γι΄ αυτό και την επέλεξα και σαν προορισμό σπουδών: τέτοια οργάνωση πού θα ξαναβρείς;
Τελικά, όμως, όπως όλα δείχνουν, την Ελλάδα την σκέπτομαι. Και μάλιστα πολύ. Μου λείπει, και θέλω να γυρίσω. Κι όσο κι αν πίστευα κάποτε ότι θα την αφήσω, δε γίνεται, τελικά.. Με τα καλά και τα κακά της, όπως και να ΄χει, είναι η χώρα μου. Κι άλλωστε, έχω τόσα που με κρατάνε εδώ!!! Οικογένεια, φίλοι, πιθανή δουλειά στο μέλλον..
Οι Έλληνες, όμως, απ΄ τ΄ αρχαία χρόνια, πάντα ήταν ταξιδευτές, μεγάλοι πλοίαρχοι και σπουδαίοι έμποροι. Είχαν πνεύματα ανοικτά, ήθελαν να γνωρίζουν, να μαθαίνουν, να εξερευνούν.. Πάντα, όμως, γύριζαν σπίτι – εκτός κι αν ένιωθαν ότι δεν τους χωρούσε πια, γι΄ αυτό και ίδρυαν άλλες πόλεις, μακριά απ΄ τη μητέρα-πόλη (Συρακούσες, Μασσαλία, Νίκαια, Βυζάντιο, κλπ – εδώ ο Λιακόπουλος πάει να αποδείξει ότι φτάσανε οι Έλληνες και στην Αμερική). Έτσι κι εγώ: θα γυρίσω, άλλα έχοντας αξιοποιήσει όσα έμαθα στο ταξίδι… Πού και πού, κανένα ταξιδάκι μόνο, προς τα έξω (όπερ εύχομαι, ιδίως εάν το ταξίδι περιλαμβάνει και τουρ μέσα στο Καμπ Νου, π.χ.)..
To blog ενός Γιώργου... 