El amor es más fuerte!!!

Κανονικά, το σημερινό μου post θα έπρεπε να κατακλυστεί από πανηγυρισμούς και επαίνους για τη νέα μεγάλη νίκη της ομαδάρας, του Θρύλου, χθες στην Ευρώπη! Όσες πίκρες μας πότισε ο δαφνοστεφανωμένος, τόσα χρόνια, τόσες χαρές μας γέμισε φέτος!! Δε θα γράψω όμως κάτι περισσότερο – τι να πουν τα λόγια, άλλωστε, μπροστά στις πράξεις; Ο Ολυμπιακός, φέτος, πραγματοποιεί πολύ καλή πορεία, με, κατά γενική ομολογία, εξαίρετες εμφανίσεις (και σπάσιμο ρεκόρ: 2 “διπλά” φέτος, όταν είχε να κάνει διπλό 10 χρόνια!!!).

Φαίνεται όμως ότι τα ποδοσφαιρικά post μου δε συγκινούν πολύ κόσμο – γι΄ αυτό, λέω ν΄ αλλάξω τακτική, και ν΄ αρχίσω να γράφω για άλλα θέματα. Καλά, λέμε κι εμείς καμιά μπαρούφα, να περνάει η ώρα!!! 🙂 Σοβαρά, όμως, στο post αυτό θέλω να ασχοληθώ με κάτι που παρατηρώ εδώ στην Αγγλία.

Οι Έλληνες αποτελούμε μακράν τον πιο ξενοφοβικό λαό της Ευρώπης. Δεν το λέω εγώ. Οι έρευνες της Ε.Ε. το λένε. Και, αλήθεια, ας δει κανείς μας τις αντιδράσεις του πιο “φιλόξενου” λαού της Ευρώπης, απέναντι στους ξένους. Για να έβγαλαν οι Ευρωπαίοι συμπέρασμα ότι είμαστε ξενόφοβοι, κάτι παραπάνω θα παρατήρησαν..

Η Αγγλία, από την άλλη, χωνευτήρι λαών λόγω του στιβαρού αποικιακού παρελθόντος της, έχει προ πολλού ξεπεράσει τέτοια σύνδρομα. Όχι ότι δεν υπάρχουν κι εδώ οι αντίστοιχοι Άγγλοι “Αδώνιδες” ή “Καρατζαφέρηδες”. Εννοείται. Απλώς, εδώ, δεν τους δίνουν τόσο σημασία, διότι είναι τέτοιος ο χαρακτήρας της χώρας αυτής που, απλώς, φαίνεται ανόητο να πεις κάτι κακό για τους ξένους! Η Αγγλία αποτελεί μια από τις χώρες με την μεγαλύτερη ποικιλία πολιτισμών και ανθρώπων.

Επόμενο είναι, λοιπόν, αυτοί οι άνθρωποι να συνυπάρχουν, να δουλεύουν μαζί, να αθλούνται μαζί, κλπ. Ο παππούς μας ο Αισχύλος, πριν από μερικούς αιώνες, έγραψε, στην Αντιγόνη, τον στίχο-σύμβολο όλων των ερωτευμένων του πλανήτη: Έρωτα, ανίκητε στη μάχη (Έρως ανίκατε μάχαν) – συνεπώς, και να ερωτεύονται.

Είναι κοινός τόπος, λοιπόν, εδώ στην Αγγλία, να βλέπω, π.χ., λευκά αγόρια με τη μαύρη κοπέλα τους αγκαλιά. Και vice versa, που λένε και εδώ!! Ή, πάλι, μαύρο αγόρι με την Ινδή κοπέλα του!! Περισσότερο, βέβαια, λόγω της ισχυρής θέσης της παράδοσης στη ζωή τους και τη συνεπακόλουθη αυστηρότητα, οι Ινδοί είναι περισσότερο ζευγάρια με τους ομοεθνείς τους, κι όχι τόσο με άλλους (λευκούς ή μαύρους). Ή, επίσης, βλέπω λευκούς με Ανατολίτες, είτε Κινέζους, είτε Άραβες, και το αντίθετο. Ακόμα και στον έρωτα, λοιπόν, οι Άγγλοι εκπλήσσουν με την.. ποικιλότητά τους!!!

“Ουάου“, λέω από μέσα μου, κάθε φορά που βλέπω ένα τέτοιο ζευγάρι.. “Θα συνέβαινε αυτό στη μικρή μου χώρα;“, αναλογίζομαι. “Μάλλον όχι τόσο εύκολα“, μου απαντάει ο εαυτός μου. “Το πιο πιθανό είναι το συγγενολόι, π.χ., του αγοριού, να του επιτιθόταν!! Δεν εμπιστεύονται τέτοιες σχέσεις“.. Για να μην είμαι άδικος, παρατηρώ, τα τελευταία χρόνια, ότι αυτό το συγκεκριμένο ταμπού έχει υποχωρήσει σημαντικά. Μια ματιά στις ανακοινώσεις των γάμων να ρίξει κανείς (σ.σ. ναι, τα διαβάζω και αυτά!!!) και θα καταλάβει τι εννοώ: “Ο Μιχάλης Χαρτομάντηλος, του Ιωσήφ και της Κρυσταλλίας, το γένος Ζουμπουλία, παντρεύεται την Przemyslawa Kazmierczak (σ.σ. δεν άντεξα, Stranger, μου αρέσει απίστευτα αυτό το όνομα!!!), του Jacub και της Elena, το γένος Blasczykόwsky (γεννηθείσα στο Groclin), στις 12 του μήνα“, κλπ, κλπ. Τα ονόματα και οι περιπτώσεις ποικίλουν: άλλος παντρεύεται Ουκρανή, μια Ελληνίδα παντρεύεται Σουδανό ή Ολλανδό, κλπ. Σιγά σιγά πέφτουν τα ταμπού, όμως. Κι είναι ο έρωτας, βέβαια, εκείνος που τα ρίχνει!! Εάν περιμέναμε από τους πολιτικούς μας να μας βοηθήσουν να ρίξουμε τα τείχη, να συνυπάρξουμε και να αγαπήσουμε τους συμπολίτες μας, απ΄ όπου κι αν προέρχονται, σωθήκαμε!!! Ο έρωτας, επίσης, είναι υπεύθυνος και για το ότι, σε 17 ή 18 χρόνια από τώρα, το παιδί του Μιχάλη και της Przemyslawa, που ανέφερα παραπάνω, μισός Έλληνας, μισός Πολωνός, εάν θελήσει να γίνει ποδοσφαιριστής και κληθεί σε εθνική ομάδα, θα πρέπει να αναρωτηθεί σε ποια εθνική θα παίξει: Πολωνία ή Ελλάδα; Ωχχχχ…, συγγνώμη, πάλι ξέφυγα, και μίλησα για ποδόσφαιρο!! 🙂 Δεν είναι εύκολο να ξεφύγω από αυτή τη μανία!

Παρατηρώ, όμως, ότι στη χώρα μας θέλουμε ακόμα πολύ δρόμο για να μπορέσουμε να αποσπάσουμε τους εαυτούς μας από την ξενοφοβία. Οι Άγγλοι το ΄χουν καταφέρει εδώ και καιρό, αυτό. Βέβαια, από την άλλη, όσο υπάρχουν “Αδώνιδες”, κλπ, και κοινό που τους πιστεύει, τόσο πιο δύσκολα θα γίνονται τα πράγματα. Δεν λέω, φυσικά, να αποπεμφθούν οι “Αδώνιδες” απ΄ το πολιτικό σκηνικό. Ούτε, φυσικά, οι οπαδοί τους να φιμωθούν και να περιθωριοποιηθούν.. Όλες οι απόψεις πρέπει να ακούγονται, σε μια υγιή κοινωνία.

Αυτό που πρέπει, όμως, να γίνει, είναι να μορφωθούμε κατάλληλα, έτσι ώστε να γνωρίζουμε ότι αυτά που λένε οι “Αδώνιδες” (και, γενικότερα, αυτά που πρεσβεύει η ξενοφοβία και ο μισανθρωπισμός..) είναι λάθος.. Να καλλιεργήσουμε τις ψυχές μας, έτσι ώστε, ακόμα και όταν μας μιλάνε οι “Αδώνιδες”, εμείς να ξέρουμε ότι έχουν λάθος και να αξιοποιούμε τα αντισώματά μας απέναντι στις ανοησίες τους. Αυτό είναι που χρειάζεται – δε χρειάζεται να φιμωθεί κανείς..

Ίσως ο έρωτας να μπορεί να βοηθήσει σ΄ αυτή τη διαδικασία. Είναι, άλλωστε, η υγιέστερη μορφή ανθρώπινης αλληλεπίδρασης, έτσι δεν είναι;

Εγώ, πάντως, σίγουρα, θα πείσω τα δικά μου παιδιά, εάν είναι μισά Ελληνάκια-μισά ξένα, να παίξουν για την Εθνική μας, εάν είναι καλά!! Να προλάβω, όμως, μην πάνε στην Under-21 και τα προλάβει η δεύτερη πατρίδα τους!! 🙂

Κροατία..

Οι Άγγλοι έχουν πολλούς κακούς δαίμονες, στο ποδόσφαιρο. Οι κακές γλώσσες, βέβαια, λένε ότι μερικούς απ΄ αυτούς τους έχουν εφεύρει, για να δικαιολογούν τις εκάστοτε αποτυχίες τους να διακριθούν στα διεθνή τουρνουά.. Είναι κι αυτό μια άποψη, ομολογουμένως.

Ο νέος τους κακός δαίμονας, όπως όλα δείχνουν, ονομάζεται “Κροατία”. Όχι μόνο τους απέκλεισε από την τελική φάση του Euro 2008, νικώντας τους 2 φορές στα προκριματικά, αλλά τους νίκησε μέσα στην “απόρθητη”, κατ΄ αυτούς, έδρα τους (ο Πούσκας, ο Χιντεγκούτι, ο Ντίτμαρ Χάμαν, και εσχάτως ο Όλιτς και η παρέα του έχουν άλλη άποψη επί του “απόρθητου”, βέβαια, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία..)! Επιπλέον, ενώ η Αγγλία έπαιζε για δύο αποτελέσματα (νίκη-ισοπαλία) στο παιχνίδι αυτό (μιας και η Ρωσία θα νικούσε, εύκολα ή δύσκολα, τους Ανδορινούς), παρουσιάστηκε ανίκανη να αποσπάσει έστω και ένα απ΄ τα δύο!!! Παντελής αποτυχία, δηλαδή..

Η κληρωτίδα στο Ντέρμπαν, για τα προκριματικά του Μουντιάλ 2010, είχε κέφια, όμως: ξανάφερε τους Κροάτες στο δρόμο των Άγγλων. Αυτή τη φορά, όμως, μόνο με τον πρώτο του ομίλου να προκρίνεται. Ο δεύτερος θα υποβληθεί στην ψυχοφθόρο διαδικασία των μπαράζ.

Δεν ξέρουμε πώς θα είναι τα πράγματα τότε. Μπορεί, τότε, η Αγγλία να ΄χει βρει έναν καλό προπονητή (εάν είναι όντως καλός, θα σχολιαστεί σε επερχόμενο τόπικ!!!), να ΄χει βρει και τη φόρμα της, και να παίζει καλό ποδόσφαιρο! Ποιος ξέρει; Μπορεί οι Κροάτες να μην είναι σε φόρμα, όταν θα ξαναπαίξουν με τους Άγγλους.. Και πολλά άλλα.

Οι Άγγλοι, όμως, πιστεύω ότι, από τη στιγμή που η μπάλα έφευγε απ΄ το πόδι του Petric, κι από εκεί, στα δίχτυα του Carson, έχουν πολλά να σκεφτούν. Έχουν να σκεφτούν ότι, πρωτίστως, πρέπει να βρουν έναν καλό προπονητή, ικανό να διαχειριστεί το (όντως σπουδαίο) υλικό που έχουν ως ομάδα. Κατά δεύτερον, πρέπει οπωσδήποτε να αρχίσουν να σέβονται τον γύρω τους κόσμο – η γενικότερη αγγλική πεποίθηση είναι ότι δε χρειάζεται να ψάξουν τίποτα, αφού είτε “αυτοί το κάνουν καλύτερα” είτε “δεν είναι εντός των αγγλικών συνόρων, οπότε, τι μας νοιάζει;“..

Πραγματικά, πρέπει να πω ότι με εξοργίζει αυτή η πρωτοφανής, για τα δεδομένα μου, απάθεια των Άγγλων για ότι συμβαίνει έξω απ΄ τ΄ όμορφο νησί τους!!! Πρόσφατα, διάβασα (στο εξαιρετικό site www.contra.gr) ότι το National Geographic δημοσίευσε έρευνα, σύμφωνα με την οποία πάνω απ΄ το 78% των Άγγλων πιστεύει ότι το Έβερεστ είναι… στην Αγγλία!!! Το υπόλοιπο ποσοστό διανέμεται ανάμεσα σ΄ αυτούς που πιστεύουν “ότι είναι στις Άλπεις“, σ΄ αυτούς που λένε ότι είναι “κάπου στην Ευρώπη“, και, τέλος, στους ελάχιστους που γνωρίζουν την αλήθεια..

Αυτή η πρωτοφανής αδιαφορία για το τι συμβαίνει στον κόσμο γύρω τους, μεταφέρεται, βεβαίως, και στο ποδόσφαιρο. Νομίζοντας προφανώς ότι αυτοί παίζουν την καλύτερη μπάλα (άποψη και αντίληψη που πάντα είχαν..), αδιαφορούν ως προς το σεβασμό των αντιπάλων. Αδιαφορούν μπροστά στο ενδεχόμενο να ψάξουν, να γνωρίσουν, να μάθουν, όχι απλώς για τους αντιπάλους τους, αλλά, γενικότερα, για το ποδόσφαιρο!!! Και καλά να το λέω εγώ αυτό, που είμαι τρελός για τη μπάλα (και μαζί με τους Stranger και Κ. μπορούμε να αναστατώσουμε οποιαδήποτε αθλητική εφημερίδα με τις γνώσεις μας!!!). Αντικειμενικά παρατηρώντας εδώ, όμως, βλέπω αυτό: καμιά διάθεση για γνωριμία με τον κόσμο εκτός νησιού, τον ποδοσφαιρικό και μη κόσμο. Όλα κινούνται γύρω απ΄ την υπερβολική προβολή των “δικών” τους. Για να αναγνωρίσουν έναν ξένο και να καταλάβουν περί τίνος πρόκειται, πρέπει να ΄χει άμεση σχέση μ΄ αυτούς! Όπως τις προάλλες, π.χ., που προσπαθούσα να εξηγήσω σε κάτι παιδιά, εδώ, κατά που πέφτει η Εσθονία – τους είπα, λοιπόν, ότι από τη χώρα αυτή κατάγεται ο.. Μαρτ Πουμ, ο διεθνής Εσθονός γκολκίπερ, που παίζει για πάνω από 12 χρόνια σε καλές αγγλικές ομάδες και τον ξέρουν!! Αλλιώς, δεν υπήρχε περίπτωση να γνωρίζουν..

Η Αγγλία, γενικώς, έχει χάσει τις εξελίξεις. Είναι μια χώρα που ζει διαρκώς στο χθες. Στα φαντάσματα του παρελθόντος της, όταν ακόμη ήταν η παντοδύναμη Αυτοκρατορία και ηγεμόνευε στον κόσμο. Αυτά έχουν περάσει, όμως, εδώ και χρόνια. Και, όπως μου έλεγε κι ένας απ΄ τους καθηγητές μου, σε μια συζήτηση που είχαμε, η Αγγλία αρνείται να προχωρήσει, ενώ όλοι οι άλλοι λαοί προοδεύουν, στην Ευρώπη πάντα. Μου υπογράμμισε, Άγγλος ο ίδιος, ότι ο λαός αυτός δεν έχει διάθεση για πρόοδο. Παντού, γύρω, λέει, βλέπεις φαντάσματα. Δεν βλέπεις ανοικτά μυαλά, παρά μόνο λίγα.. Έτσι και στη μπάλα: ποιος αμφισβητεί ότι το ποδόσφαιρο δεν είναι αντανάκλαση της ζωής μας; Ότι αντίληψη έχεις κανονικά, την εφαρμόζεις και στη μπάλα: πλήρης αδιαφορία, λοιπόν, για ότι συμβαίνει εκτός του ωραίου μας νησιού..

Αμ, δε λειτουργεί όμως έτσι ο κόσμος..

Πόσες Κροατίες ακόμα θα χρειαστούν για να το καταλάβουν;

Μάλλον ο Χάμαν, ο Ροναλντίνιο, ο Πούσκας, ο Κότσις, ο Μπεκενμπάουερ, και πόσοι άλλοι ακόμα, δεν τους έμαθαν καλά το μάθημά τους.. Να δούμε, ο Μόντριτς τα κατάφερε;..

Μ΄ αρέσει – Δε μ΄ αρέσει (25/11/2007)

Σημείωση: Το σημερινό κείμενο Μ΄ αρέσει – Δε μ΄ αρέσει άργησε να γραφτεί, καθότι παρακολουθούσα ζωντανά την κλήρωση της Ελλαδάρας στα προκριματικά του Μουντιάλ 2010!! Αφού τελείωσε η κλήρωση (4:51μμ είναι τώρα εδώ), πάμε!!!

Μ΄ ΑΡΕΣΕΙ

1. ΚΑΙ Σ΄ ΕΝΝΙΑΚΟΣΙΕΣ ΤΟΣΕΣ ΜΕΡΕΣ, ΚΑΙ Σ΄ ΕΝΝΙΑΚΟΣΙΕΣ ΤΟΣΕΣ ΜΕΡΕΣ, ΘΑ ΕΙΜΑΣΤΕ-Ε-Ε ΣΤΟ ΜΟΥΝΤΙΑΛ, ΘΑ ΕΙΜΑΣΤΕ-Ε-Ε ΣΤΟ ΜΟΥΝΤΙΑΛ, ΟΕ ΟΕ ΟΕ ΟΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ!!! (Η Εθνική κληρώθηκε στον 2ο όμιλο των προκριματικών του Μουντιάλ 2010, με αντιπάλους τις Ελβετία, Ισραήλ, Λετονία, Μολδαβία και Λουξεμβούργο – η σοβαρή Ελλάδα, εκείνη που είδαμε κόντρα σε Νορβηγούς και Τούρκους πρόσφατα, δε θα ΄χει πρόβλημα να πάρει την 1η θέση του ομίλου και να περάσει απευθείας στα τελικά!!!)

2. Που, γι΄ αυτή τη βδομάδα, δεν είχα να κινηματογραφήσω ή να ηχογραφήσω κάτι, στο πλαίσιο του πρακτικού δημοσιογραφικού μαθήματος της σχολής μου! Το ραχάτι ουδείς εμίσησε!!!

3. Το ότι πήγα, Τρίτη απόγευμα, στο Wolverhampton, στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Darts! Είδα από κοντά πώς το μεταδίδουν (το πιο σημαντικό απ΄ όλα), στα βαν, πώς δουλεύουν τις κάμερες, πώς δομούν το πρόγραμμα, κλπ, αλλά έκανα και την πλάκα μου, βλέποντας “από μέσα” το τουρνουά το ίδιο, σ΄ ένα πρωτόγνωρο για μένα “σπορ” (που δεν είναι σπορ, αλλά τέλος πάντων..).

4. Το σαντουιτσάδικο Wrights. Σαντουιτσάδικο που το δουλεύει η ομώνυμη οικογένεια, χρόνια τώρα. Ποιότητα (και ποσότητα) ασυναγώνιστη..

5. Το ότι Κροατία και Αγγλία θα ανανεώσουν το ραντεβού τους, αφού έπεσαν μαζί στα προκριματικά του Μουντιάλ 2010!!! Νέα κατακέφαλη περιμένει τους Άγγλους, εάν δε σοβαρευτούν!!!

6. Που σιγά σιγά τελειώνει ο πρώτος κύκλος μαθημάτων μας – άντε να έρθει η εξεταστική, να δοκιμαστούμε επιτέλους!

7. Που δανείστηκα μερικά βιβλία απ΄ τη βιβλιοθήκη, όχι για να κάνω εργασία, κλπ, αλλά για να τα διαβάσω, απλώς..

8. Το ότι επιτέλους τελείωσα, και τυπικά, και τις δύο εργασίες που είχα για το εξάμηνο αυτό!

9. Το επίσημο βίντεο της ομάδας μου στην περιοχή μου (καίτοι πρωτόλειο), το οποίο ολοκλήρωσα μέσα στη βδομάδα που πέρασε, χρησιμοποιώντας όλες τις τεχνικές που μας έμαθαν εδώ! Ένα όνειρο ετών πραγματοποιείται: 7 χρόνια απ΄ τη ζωή μου σ΄ ένα βίντεο!!!

10. Να τρώω.

ΔΕ Μ΄ ΑΡΕΣΕΙ

1. Που οι μέρες πέρασαν τόσο γρήγορα.

2. Που θα αγχωθώ στις εβδομάδες που θα ΄ρθουν, λόγω της εξεταστικής (κι ας θέλω να δοκιμαστώ, για να δω κι εγώ αν αξίζω).

3. Που οι Άγγλοι θεωρούν τα darts “σπορ”. Μην τρελλαθούμε κιόλας..

4. Να πλένω τα πιάτα – βαριέμαι!!!

5. Που, ώρες ώρες, αισθάνομαι ότι δεν έχω τι να κάνω, διότι όλα όσα είχα να κάνω τα ΄χω ήδη τελειώσει!!!

6. Που τελειώνει, αύριο Δευτέρα, ένα απ΄ τα πιο συναρπαστικά μαθήματα στα οποία έχω παρευρεθεί ποτέ, με έναν από τους καλύτερους καθηγητές.

7. Που οι διάφοροι εργοδότες, λέει, κοιτάνε τα διάφορα sites κοινωνικής δικτύωσης (π.χ., hi5, Joy, Facebook), για να βρουν τα (τυχόν) προφίλ υποψήφιων εργαζομένων τους, για να δουν τις προσωπικές τους πληροφορίες, φωτογραφίες τους, κλπ..

8. Η λαιμαργία μου, ώρες ώρες (κάτι που στοιχίζει και οικονομικά, αλλά και σε σωματική βλάβη).

9. Το ενδεχόμενο να μην περάσει ο Θρύλος στην επόμενη φάση του Τσάμπιονς Λιγκ, αλλά, αντ΄ αυτού, να προκριθεί η ανάξια Λάτσιο!!!

10. Το κρύο.

Η θανάσιμη μοναξιά του Όθωνος Ρεχακλή…

Άλλο ένα τόπικ μου που έχει τίτλο εμπνευσμένο από καλλιτεχνικό έργο.. Κάτι τέτοιες στιγμές, θυμάμαι εκείνη την περίφημη ατάκα, που έλεγε (λίγο πολύ) ότι πάλι καλά που υπήρξαν ορισμένοι άνθρωποι με αληθινή έμπνευση, για να δώσουν και σ΄ εμάς τους ανέμπνευστους μια πνοή διαφορετικότητας και μια πηγή σκέψης..

Η Εθνική Ελλάδος προκρίθηκε στο Euro, πανηγυρικά, σε πείσμα των Γιακουμάτων και όλων των άλλων αμφισβητιών της. Υπήρχαν δύο κατηγορίες αμφισβητιών: εκείνοι που απαξίωσαν τελείως την Εθνική (Γιακουμάτος, και μερικοί άλλοι) και εκείνοι που λιποψύχησαν, όταν ήταν ορατό το ενδεχόμενο αποκλεισμού μας (εγώ, και μερικοί άλλοι). Προς Θεού, δε θέλω να συγκρίνω τον εαυτό μου με το Γιακουμάτο ή με όποιον άλλον.. Απλώς, θέτω τις κατηγορίες των “δύσπιστων Θωμάδων” (σ.σ. αλήθεια, γιατί ο Θωμάς λέγεται “άπιστος”; “Δύσπιστος” θα έπρεπε να λέγεται!). Τελικώς, η Εθνική, με λίγη γερμανική βοήθεια, βρέθηκε πάλι στα τελικά, για δεύτερη συνεχόμενη φορά, πρώτη στον όμιλο, και μάλιστα με την καλύτερη συγκομιδή βαθμών απ΄ όλους τους άλλους πρώτους των ομίλων!!! Κάτι που σημαίνει ότι, στην αυριανή κλήρωση των ομίλων για τα προκριματικά του Μουντιάλ του 2010, η Εθνική μας θα είναι στο πρώτο γκρουπ δυναμικότητας!!! Μεγαλεία..

Ποιος το πίστευε περισσότερο απ΄ όλους; Μάλλον ο Όθων Ρεχακλής, περισσότερο. Όλοι τον κράξαμε. Κι εγώ μαζί. Ας του πει, κάποιος, ρε παιδιά, ότι ο Τοροσίδης ΔΕΝ είναι αριστερό μπακ.. Ας του πει, κάποιος, ρε παιδιά, ότι όταν ο Χαριστέας δεν είναι σε φόρμα, δεν πρέπει να παίζει! Ας του πει κάποιος, ρε παιδιά, ότι η Εθνική έχει πολύ καλούς φορ πέραν του Χαριστέα.. Αμέσως, κάποιος μπορεί να αντιτάξει: “Η Ελλάδα έχει 11.000.000 προπονητές, γι΄ αυτό ας αφήσουμε κατά μέρος τις υποδείξεις προς τον κόουτς – εκείνος ξέρει καλύτερα“. Είμαι 100% υπέρ αυτής της άποψης. Κάποια πράγματα, όμως, κι εμένα, ομολογώ, με ξένισαν αρκετά..

Κι εκεί, λοιπόν, που στην ομίχλη του μυαλού μας δεν ξέραμε τι μας γίνεται και κράζαμε και φοβηθήκαμε μήπως αποκλειστούμε, μόνος εκείνος, ο Όθων Ρεχακλής, και οι παίκτες του, πίστεψαν στην επιτυχία του Εθνικού μας συγκροτήματος. Από τις δηλώσεις τους, μετά τα επιτυχημένα παιχνίδια με Νορβηγία (2-2, εκτός), Τουρκία (1-0, εκτός), είδα ότι, έστω και στην άκρη του νου τους, ήθελαν να δώσουν απαντήσεις σ΄ όλους εμάς, Γιακουμάτους και μη. Και το κατάφεραν. Και, όπως έγραψα και σ΄ άλλο post μου, όλοι οι Γιακουμάτοι κρύφτηκαν μετά τις επιτυχίες επί Νορβηγών και Τούρκων – ούτε καν μια συγγνώμη προς τους διεθνείς.. Αλλά, για τσίπα θα μιλάμε τώρα;..

Το μόνο που δεν συγχωρώ στον Όθωνα, είναι η επίδειξη γελοίου χιούμορ, μετά το 1-4 από τους Τούρκους. Ναι, εκείνο το αστείο με την Μπεάτε, τη γυναίκα του: “Έχετε να ευχαριστήσετε κάποιον, κ. Ρεχάγκελ;”, “Ναι, τη γυναίκα μου Μπεάτε, που είναι μαζί μου 43 χρόνια”. Τουλάχιστον άστοχο. Δε σήμανε τον αποκλεισμό μας εκείνη η ήττα, αλλά, όσο να ΄ναι, χτύπησε άσχημα στις καρδιές των Ελλήνων για πολλούς λόγους (εγώ πανηγύρισα τα δύο τελευταία γκολ των Τούρκων, διότι ήταν άθλια η εικόνα της Εθνικής μας, και δεν άξιζε να νικήσει – αλλά κι εμένα με χτύπησε άσχημα..).

Ο Ρεχακλής, πάντως, την ξέρει τη μοίρα του. Ότι κι αν κάνει, και τους καλύτερους να καλέσει, πάλι θα φάει το κράξιμό του.. Δεν το γλιτώνει. Και, στην πρώτη στραβή, αμέσως θα του την έχουν στημένη στη γωνία οι παντογνώστες, να του πετάξουν τη χολή τους στο πρόσωπο. Τέτοια περιμένουν αυτοί για να βγαίνουν απ΄ τις τρύπες τους. Δεν είμαι υπέρ της θεοποίησης του Ρεχάγγελου – είμαι υπέρ της δίκαιης αντιμετώπισής του, αλλά και υπέρ της αιώνιας ευγνωμοσύνης προς το πρόσωπό του! Όταν κάνει λάθος κινήσεις, πρέπει να το επισημαίνουμε. Άλλο όμως η χολή (“πληρώνουμε ένα Γερμανό να βάζει μέσα τα ΚΑΠΗ και να μας κάνει διεθνώς ρεζίλι“), και άλλο η κριτική σκέψη και αντιμετώπιση.

Γι΄ αυτό και ο Ρεχακλής ζει στη θανάσιμη μοναξιά του. Διότι μόνο αυτός (κι οι παίκτες του) πιστεύει. Κανείς άλλος.

Για μένα, είναι τεράστια επιτυχία, και μόνο η πρόκριση στο Euro 2008. Δε με νοιάζει η κατάκτησή του – καλοδεχούμενη, φυσικά, εάν έρθει!!! Με νοιάζει το ότι η Ελλάδα προσπαθεί να εδραιωθεί στους καλύτερους. Προσπαθεί να ανεβάσει λίγο το τουπέ της και να ανέλθει στην υπόληψη των Ευρωπαίων ως ποδοσφαιρική δύναμη. Τους κάναμε να τα χάσουν, πριν από 3 χρόνια.. Νομίζω ότι, με την παρουσία μας σε Ελβετία και Αυστρία, δείχνουμε ότι παραμένουμε εκεί, στους καλύτερους. Για μια χώρα που είχε μόλις 2 παρουσίες σε 70-τόσα χρόνια διεθνών διοργανώσεων εθνικών ομάδων (Μουντιάλ, Euro), είναι τεράστια επιτυχία οι δύο συνεχόμενες παρουσίες σε ένα μεγάλο τουρνουά..

Κι όσο ο Ρεχάγγελος θα ζει στη θανάσιμη μοναξιά του, εμείς θα περιμένουμε, αφ΄ ενός την αυριανή (17:00μμ) κλήρωση των προκριματικών του Μουντιάλ του 2010, και, αφ΄ ετέρου, την κλήρωση των τελικών του Euro 2008 (2 Δεκεμβρίου), όπου θα μάθουμε τους αντιπάλους μας και στα δύο αυτά τουρνουά (προκριματικό και τελικό). Ας ελπίσουμε να μας φέρει γούρι η πρώτη θέση του ομίλου μας, και να πέσουμε με βατούς (γίνεται και εύκολους;..) αντιπάλους και στις δύο κληρώσεις μας..

Αλλά, μήπως υπάρχουν πια εύκολοι αντίπαλοι στη μπάλα; Μήπως αυτό δεν απέδειξε η Εθνική μας η ίδια; Με τον Ρεχακλή, και τότε, στη θανάσιμη μοναξιά του;..

Υ.Γ.: Για όσους δεν το ξέρουν, ο τίτλος του post είναι μια παράφραση του τραγουδιού του Διονύση Σαββόπουλου, “Η θανάσιμη μοναξιά του Αλέξη Ασλάνη“, το οποίο γράφτηκε πολλά πολλά χρόνια πριν, όταν είχε νόημα η φράση “πολιτικό τραγούδι”.

Djeca od Hrvatski , te imati ispunjavanja kvalitetno!!!

Το 1996, στα 12 χρόνια μου, άμαθος ακόμα από τη μπάλα, ερωτεύτηκα την Εθνική Αγγλίας. Τι να με προσήλκυσε, άραγε, στο ν΄ αγαπήσω τόσο αυτή την ομάδα; Η επίσημη δικαιολογία μου, τόσα χρόνια, είναι ότι “αποτελούν τους πατέρες του ποδοσφαίρου, του αγαπημένου μου αθλήματος, οπότε de facto πρέπει να τους υποστηρίζω“. Τότε, θυμάμαι, το 1996, είχε το Euro 96 στην τηλεόραση, με τους Άγγλους να το διοργανώνουν. Θυμάμαι, αχνά, τον εαυτό μου να βλέπω το Αγγλία-Ισπανία 0-0, προημιτελικά (πέρασαν οι Άγγλοι στα πέναλτι). Δε θυμάμαι άλλα πολλά από τότε, ήμουν ακόμα μικρός. Αργότερα, διάβασα και έμαθα, ότι οι Άγγλοι είχαν τότε Σίρερ, Γκασκόιν, Σίμαν και Νέβιλ στα καλά τους, κλπ. Από τότε, και για το λόγο που είπα παραπάνω, υποστηρίζω φανατικά την Εθνική Αγγλίας (μαζί με την Εθνική που ο κάθε αυθεντικός ποδοσφαιρόφιλος ΥΠΟΧΡΕΟΥΤΑΙ να υποστηρίζει, τη Βραζιλία, αλλά και άλλες ομάδες, ιδίως τις αφρικανικές – και, βέβαια, την Εθνική μας).

Χθες βράδυ, η χειρότερη εθνική Αγγλίας που έχω δει τα τελευταία χρόνια (στο χειρότερο Γουέμπλεϋ που ΄χω δει τα τελευταία χρόνια, από άποψη αγωνιστικού χώρου), έπαιζε με την Κροατία (τελευταία αγωνιστική των προκριματικών του Euro 2008). Οι Κροάτες, άνετοι, μπήκαν στο γήπεδο έχοντας ήδη προκριθεί. Οι Άγγλοι, έπαιζαν για δύο αποτελέσματα: νίκη ή ισοπαλία. Το Ισραήλ, πριν από μερικές μέρες, έπαιξε για την υστεροφημία του, νικώντας 2-1 τους Ρώσσους (βασικούς διεκδικητές της πρόκρισης μαζί με την Αγγλία) και πετώντας το μπαλάκι στους Άγγλους για να προκριθούν. Τα “λιοντάρια” έπρεπε να κερδίσουν. Η Ρωσσία έπαιζε με την αδύναμη Ανδόρρα, εκτός. Μόνο με ήττα των Άγγλων προκρινόταν.

Πριν το παιχνίδι, η κλασσική αγγλική έπαρση: οι διάφοροι Γκάρυ Λίνεκερ, Άλαν Χάνσεν, Άλαν Σίρερ (ο ήρωάς μου, να ξεφτιλίζεται έτσι, λέγοντας τόσες βλακείες..), Ίαν Ράιτ, κλπ, οι σχολιαστές του Sky Sports, δηλαδή, όλο χαμόγελα και σχολιάκια, να υπερθεματίζουν υπέρ της Αγγλίας. Τόσες και τόσες φορές το ΄χουν ξανακάνει στο παρελθόν. Όποτε είναι ικανοί και έχουν τη δυνατότητα, όλο γλώσσα βγάζουν. Όταν τρώνε κατραπακιές, σιωπή.. Και το κακό γι΄ αυτούς είναι ότι η Αγγλία όλο κατραπακιές τρώει τελευταία (σε σημείο να παρακαλάει το Ισραήλ για να προκριθεί αυτή..) – εκείνοι, όμως, δε βάζουν μυαλό.

Με πολλές αλλαγές η Αγγλία, λοιπόν, λόγω τιμωριών και τραυματισμών (κυριότερη, αυτή του γκολκίπερ Κάρσον, ο οποίος έπαιζε μόλις για 2η φορά με την Εθνική), παρατάχθηκε στο Γουέμπλεϋ, απέναντι σε μια πλήρη Κροατία. Τα προγνωστικά έλεγαν ότι οι Άγγλοι, εύκολα ή δύσκολα, θα κέρδιζαν. Όλα τα φώτα, πριν το παιχνίδι, ήταν επάνω στον Κάρσον, το γκολκίπερ. Ήταν το πρόσωπο, αναμφίβολα, διότι, ως γνωστόν, όλα ξεκινούν από ένα καλό γκολκίπερ. Επίσης, συνεχίζοντας την τυπική αγγλική αδιαφορία για ότι συμβαίνει εκτός του νησιού τους, οι ιθύνοντες του Sky Sports (τουλάχιστον για όσο είδα εγώ, στην κατάμεστη από Άγγλους οπαδούς pub όπου πήγα..) δεν εδέησαν να κάνουν ούτε ένα 2λεπτο ή 3λεπτο αφιερωματάκι στους Κροάτες παίκτες, ούτε καν σ΄ αυτούς που παίζουν σε αγγλικές ομάδες (ο Niko Kranjcar, π.χ.)! Ήταν απασχολημένοι μόνο με την ομάδα τους – αυτό όμως δεν είναι αντικειμενική δημοσιογραφία, έτσι;

Ξεκινάει το παιχνίδι. Οι Άγγλοι, αγχωμένοι, λίγο έως πολύ, προσπαθούν να κερδίσουν τον έλεγχο στο γήπεδο. Με αιχμή του δόρατος τον δεξί χαφ Σον Ράιτ-Φίλιπς, οι Άγγλοι προσπαθούν να δημιουργήσουν καταστάσεις. Οι Κροάτες, όμως, είχαν ετοιμάσει, ειδικά για την περίσταση, ένα ειδικό νούμερο tamburitza, του παραδοσιακού χορού τους. Κι αυτή η tamburitza ήταν αναμεμιγμένη με… σάμπα: ο (απ΄ τα 16 του στην Κροατία) Βραζιλιάνος Εντουάρντο ντα Σίλβα (της αγγλικής Άρσεναλ) ήταν η κορυφή της επίθεσης των Κροατών.

Κι ήταν, στ΄ αλήθεια, εξαιρετικό, να βλέπει κανείς τους απογόνους του Σούκερ, του Μπόκσιτς, του Μπίλιτς (τωρινού προπονητή της Κροατίας), του Στίματς, του Ασάνοβιτς (τον πήρε το μάτι μου στο τεχνικό τιμ των Κροατών, χθες βράδυ..), του Λάντιτς, του Προσινέτσκι, και τόσων άλλων που έκαναν την Ευρώπη να παραμιλά, να κάνουν τους υπερόπτες Άγγλους να στέκονται σούζα.

Στο 8ο λεπτό, ο γενναίος μικρός Λούκα Μόντριτς πάσαρε στον Νίκο Κράνιτσαρ: απ΄ τα 30 μέτρα, αυτός, εξαπέλυσε έναν κεραυνό, η μπάλα χτύπησε στον καρπό του γκολκίπερ Κάρσον, κι από εκεί, στα δίχτυα!!! 0-1 για τους Κροάτες! Σοκ για τους Άγγλους – πριν καλά καλά συνέλθουν, στο 14′, στην αντεπίθεση η Κροατία, σόλο ενέργεια απ΄ τον Εντουάρντο ντα Σίλβα, πάσα την κατάλληλη στιγμή στον επερχόμενο Όλιτς, προσπέραση του εμβρόντητου Κάρσον, σουτ στο κενό τέρμα, 0-2!!!

Τι κι αν στο β΄ μέρος η Αγγλία ισοφάρισε, με τους Κράουτς και Λάμπαρντ να σκοράρουν; Ήταν τόσο κακή η εικόνα της Αγγλίας, που με σέντρες διαρκώς προσπαθούσε να βρει τον πανύψηλο Κράουτς, λες και έπαιζαν ακόμα στην εποχή των παλιών βαρέων Άγγλων φορ, που ήταν πραγματικά αξιολύπητοι.. Ο Λάμπαρντ δεν έπαιξε καθόλου. Ούτε, όμως, ο κόουτς τους, ο ΜακΛάρεν, ήταν σε φόρμα. Ήδη του τα ΄χαν μαζεμένα οι Άγγλοι, αλλά δεν περίμεναν να είναι και χθες τόσο κακός. Στο ημίχρονο αντικατέστησε τον καλύτερο παίκτη του, τον Ράιτ-Φίλιπς, και τον σχετικά καλό Γκάρεθ Μπάρρυ, για να βάλει τους Μπέκαμ (απολύτως ξεχασμένος, ζώντας το αμερικάνικο όνειρό του..) και Ντηφόου. Ο δεύτερος κέρδισε πέναλτυ, ο πρώτος έκανε την σέντρα για το 2-2.

Κι εκεί που έλεγες ότι το ματς τελείωσε, αφού οι Άγγλοι περνούσαν και με ισοπαλία, σαν να είχαν όλοι ξεχάσει ότι η tamburitza ακόμα έπαιζε.. 77ο λεπτό, πάσα του Pranjic στον νεοεισελθόντα Petric, σουτ του τελευταίου απ΄ τα 25 μέτρα, ακουμπά τη μπάλα ο γκολκίπερ Κάρσον, αλλά εκείνη πάει στα δίχτυα!!! 2-3 για τους Κροάτες, και οι Άγγλοι πέφτουν στα σκοινιά του ρινγκ αιμόφυρτοι.. Τι κι αν ο Μάρκους Μπεντ έχασε καλή ευκαιρία προς το τέλος.. Δε μπορούσε αυτή η Αγγλία.. Δε μπορούσε. Απέναντί της είχε μια εξαιρετικά στημένη ομάδα, άψογα κοουτσαρισμένη, που, παρά τις ελάχιστες στιγμιαίες σκηνές πανικού που έζησε, ιδίως προς το τέλος, αλλά και όταν η Αγγλία πίεζε, δεν φοβήθηκε σε καμία περίπτωση τον παραπαίοντα γίγαντα. Και, αλήθεια, όταν η μπάλα έφευγε απ΄ τα πόδια του Πέτριτς, στο δρόμο της για το 2-3, ήταν σαν να χτυπούσε τα γυάλινα πόδια αυτού του γίγαντα, να τα έσπαγε, και να τον γκρέμιζε, γυμνό, στο χορτάρι του Γουέμπλεϋ – όσο κι αν προσπαθούσαν να μας πείσουν οι Άλαν Χάνσεν ότι η Αγγλία είναι καλύτερη.

Χθες, ήταν απ΄ τις λίγες φορές που φώναξα εναντίον της Αγγλίας. Κι αυτό, διότι δε θέλω αυτόν τον προπονητή στην ομάδα (σήμερα, Πέμπτη, το πρωί, απολύθηκε ο ΜακΛάρεν). Δε θέλω αυτή την εικόνα για την αγαπημένη μου ομάδα.. Πρέπει να αλλάξουν πολλά στο αγγλικό ποδόσφαιρο. Και, πρώτο απ΄ όλα, η νοοτροπία: παίζεται μπάλα και έξω απ΄ το νησί τους. Και μάλιστα καλή. Ποτέ τους δεν το κατάλαβαν.. Και το πληρώνουν κάθε φορά, χρόνια τώρα. Απ΄ το ’66 έχουν να κάνουν καλή πορεία στα Μουντιάλ (άντε και το ’90, να πούμε). Απ΄ το ’96 έχουν να κάνουν καλή πορεία στα Euro (το 2000 αποκλείστηκαν απ΄ τους Ρουμάνους, το 2004 απ΄ τους Πορτογάλους, με το Μπέκαμ να τρομάζει μερικά περιστέρια έξω απ΄ το γήπεδο, όταν το πέναλτύ του έφυγε έξω απ΄ το γήπεδο το ίδιο!!!). Απ΄ τα τέλη του ’80, τέλος, έχουν να βρουν ένα καλό γκολκίπερ!!! Παίζανε με το Σίλτον, τότε, ήδη εκείνος 40 χρονών, πιο μετά με το Σίμαν ή τον Μάρτυν (αμφότεροι πάνω από 35)! Όποτε τραυματίζεται ο Ρόμπινσον, δηλαδή (της Τότεναμ, εξαιρετικός), θα τρέμει το φυλλοκάρδι μας, εμάς των οπαδών τους, επειδή θα παίζουν διάφοροι ανεκδιήγητοι τύποι σαν τον Τζέημς ή τον Κάρσον ή τον όποιον άλλον; Ολόκληρη Αγγλία και δε μπορεί να βρει ένα καλό, σταθερό γκολκίπερ πίσω απ΄τον Ρόμπινσον; Ολόκληρη Αγγλία, και δε μπορεί να βρει ένα καλό αριστερό χαφ; Ολόκληρη Αγγλία, και δε μπορεί να βρει ένα καλό δεξί μπακ, μόνο “αγγλοποιεί” παίκτες απ΄ τις πρώην αποικίες της (τέτοια περίπτωση είναι ο Μίκα Ρίτσαρντς, απ΄ τα νησιά Σεντ Κιττς και Νέβις..) και παίζει ακόμα με το.. Γκάρυ Νέβιλ; Ολόκληρη Αγγλία, τέλος, και δε μπορεί να αφήσει ένα προπονητή να δουλέψει χωρίς πίεση; Ο ΜακΛάρεν ήταν ένα μάτσο χάλια, σ΄ όλη τη διάρκεια των προκριματικών – πότε, όμως, ένας προπονητής στην Αγγλία δούλεψε με καθαρό μυαλό, δίχως πίεση, και, κυρίως, δίχως διάφορους μαλάκες πάνω απ΄ το κεφάλι του να του λένε τι να κάνει (μου θυμίζει άλλη μια μικρή, βαλκανική χώρα, όπου συμβαίνει λίγο πολύ το ίδιο..); Αυτά είναι καθαρά αγγλική νοοτροπία, βέβαια, θεμελιωμένη εδώ και χρόνια, και δεν αλλάζει εύκολα – αυτό, όμως, έχει, σαν αποτέλεσμα, πολύ απλά, να μη θέλει κανείς να είναι προπονητής των Άγγλων!!! Ποιος θέλει να του ασκείται τόσο μεγάλη ψυχολογική πίεση; Κανείς.

Με το που τέλειωσε η tamburitza, χθες, ή, μάλλον, το ρεμίξ tamburitza-samba, οι Άγγλοι αποκλείστηκαν. Μαζί με την πορεία τους στο Euro 2008, τελείωσε και η θητεία του Στηβ ΜακΛάρεν στον προπονητικό θώκο των Άγγλων, αλλά, το κυριότερο, ίσως, τελείωσαν τα.. χαμόγελα και τα αστειάκια, στο στούντιο του Sky, μεταξύ των Άλαν Χάνσεν, Ίαν Ράιτ, και της λοιπής παλιοπαρέας των ψηλομύτηδων! Έπρεπε να δείτε τη μούρη του Γκάρυ Λίνεκερ, και το ημίχρονο (0-2 ήδη) και στο τέλος.. Σαν κλαμμένο γατί ήτανε!!! 🙂 Μαζί και όλων των άλλων. Τελικά, δεν έχουμε μόνο εμείς άτοπους σχολιαστές – υπάρχουν και αλλού “φρούτα”.

Ο Μπέκαμ, 99 φορές διεθνής (μετά και το χθεσινό παιχνίδι του) χαιρετούσε με λυγμούς τα πλήθη στο Γουέμπλεϋ, μετά το τέλος. Δεν ήταν οι ίδιοι λυγμοί με εκείνους του Γκασκόιν, όταν τον απέβαλλε ο διαιτητής στο Μουντιάλ του 1990, στερώντας απ΄ την Αγγλία τον καλύτερο παίκτη της. Εκείνοι ήταν λυγμοί ένος παιδιού που του πήραν το παιχνίδι του – και έπαιζε καλά αυτό το παιχνίδι. Οι λυγμοί του Μπέκαμ ήταν οι λυγμοί ενός ανθρώπου που έπαιζε σε μια ομάδα που, απλώς, δε μπορούσε. Της ήταν αδύνατο να κάνει το κάτι παραπάνω.. Την ίδια στιγμή, έχοντας ήδη τα εισιτήρια των τελικών στις τσέπες τους, οι Κροάτες έβαζαν στις τσάντες τους τα μουσικά τους όργανα: η tamburitza είχε τελείωσει.

Djeca od Hrvatski , te imati ispunjavanja kvalitetno (Παιδιά της Κροατίας, τα καταφέρατε καλά)!!!

Αγγλία – Κροατία 2 – 3 (0-2)

England: Carson, Richards, Campbell, Lescott, Bridge, Wright-Phillips (Beckham 46), Gerrard, Barry (Defoe 46), Lampard, Joe Cole (Bent 80), Crouch.
Subs Not Used: James, Ashley Cole, Brown, Hargreaves.

Goals: Lampard 56 pen, Crouch 65.

Croatia: Pletikosa, Corluka, Simic, Robert Kovac, Simunic, Srna, Modric, Nico Kovac, Kranjcar (Pranjic 75), Olic (Rakitic 84), Eduardo (Petric 69).
Subs Not Used: Runje, Babic, Knezevic, Leko.

Booked: Robert Kovac, Eduardo.

Goals: Kranjcar 8, Olic 14, Petric 77.

Att: 88,091.

Ref: Peter Frojdfeldt (Sweden).

Τραγούδια απ΄ το τέλος του διαδρόμου..

Ο τίτλος του σημερινού post μου είναι εμπνευσμένος από μια εξαιρετική σουηδική ταινία (είναι από εκείνες τις ταινίες που ο Δανίκας θα τους έβαζε 10 με τόνο..), “Τραγούδια απ΄ τον δεύτερο όροφο“. Γενικώς, διαβάζω τις κριτικές του Δανίκα, και εκτιμώ τις ταινίες που βαθμολογεί με ψηλό βαθμό, διότι πάει να πει ότι αξίζουν – τον θεωρώ λίγο σκληροπυρηνικό (υπέρ της “ποιότητας”) κριτικό, αλλά, δεν είναι εκεί το θέμα μας.

Εδώ, στην εστία, δεν έχεις την πολυτέλεια της ησυχίας. Παρ΄ όλο που οι κανονισμοί που δόθηκαν στον καθένα μας, πριν έρθουμε εδώ, λένε ρητώς ότι δεν πρέπει να γίνονται κάποια πράγματα (π.χ. η μουσική να είναι δυνατά), εντούτοις δε μπορεί κανείς κανονισμός να σταματήσει τη ροή του τι νιώθουμε και θέλουμε.. Κι έτσι, κάθε μέρα στην εστία, γίνομαι μάρτυρας, αυτήκοος, αυτόπτης, ακόμα και μάρτυρας με τη… μύτη μου, μερικών θαυμαστών πραγμάτων. Πραγμάτων, που κάνουν τη διαμονή μου εδώ ξεχωριστή.

Πρωτίστως, κάθε μέρα, ότι ώρα (σχεδόν) κι αν είναι, όταν μπαίνω απ΄ την κεντρική πόρτα της εστίας στον διάδρομο, χτυπάει τη μύτη μου η μυρωδιά που ΄ρχεται απ΄ την κουζίνα. Πάντα κάποιος μαγειρεύει, και η μυρωδιά του φαγητού που ετοιμάζεται ξεχύνεται στο στενό διάδρομο. Πότε πάει ο Ινδός, ο I., και μαγειρεύει φαγητά με το κάρρυ του μέσα. Πότε πάει ο Κ., κλασικός Άγγλος: φέτα του τοστ με βούτυρο και φασόλια από πάνω για πρωινό. Πότε πάει ο L., που πείνασε μέσ΄ τα μαύρα μεσάνυχτα, ενώ παίζει Pro, και φτιάχνει ένα σάντουιτς με λουκάνικο (ψήνοντας πρώτα το δεύτερο..). Όπως και να ΄χει, όποτε και να περάσω απ΄ το διάδρομο, όταν μπαίνω, εκτός απ΄ την καλοδεχούμενη ζέστη, πάντα θα υπάρχει και μια μυρωδιά φαγητού.

Καμιά φορά, τα βράδια, ξυπνάω απ΄ τον ύπνο (ή δεν κοιμάμαι καθόλου) από τα ουρλιαχτά του L., που μένει ακριβώς απέναντί μου!!! Αιτία, το ότι παίζει Pro, πάντα με την Άρσεναλ, και πάλι τον κερδίζει η Μπαρτσελόνα! Ο ίδιος διατείνεται ότι “τον κλέβει το παιχνίδι“, αλλά, όσο να ΄ναι, είναι πραγματική απόλαυση να ακούς τις αντιδράσεις αυτού του τύπου όταν παίζει: απίστευτης έντασης ουρλιαχτά, γκαρίλες, βρισιές, κραυγές αγωνίας – και, βέβαια, μην ξεχάσω το ηχηρό, βαθύ γέλιο του, κάθε φορά που βάζει γκολ!!! Λες και γίνεται σεισμός! Τι να πεις, όμως, για ένα φανατικό οπαδό της Άρσεναλ; Ούτε στο Pro δε θέλει να χάνει..

Το πιο ωραίο, όμως, είναι όταν ο B., απ΄ το βάθος του διαδρόμου, ένας απίστευτος τύπος με ένα χαμόγελο μονίμως στο πρόσωπο και πάντα διάθεση για χιούμορ και πλάκες, βάζει δυνατά μουσική: μαύρος, ο ίδιος, εννοείται ότι μόνο hip hop θα έβαζε! Κι όλος ο διάδρομος κινείται στους δικούς του ρυθμούς.

Η κουζίνα, είναι το μέρος όπου οι φοιτητές μαζεύονται, όχι μόνο για να φάνε ή να πλύνουν τα σκεύη τους, αλλά και για να μιλήσουν. Το μεγάλο τραπέζι, στο δεξί μέρος της κουζίνας, όπως μπαίνεις, χρησιμεύει για πολλά πράγματα. Να τρως, να διαβάζεις (ο K. συνέχεια διαβάζει εκεί, τα βιβλία του όλο πάνω εκεί τα αφήνει..), να παίζεις χαρτιά (έχω παίξει κι εγώ 3-4 βράδια χαρτιά), κλπ. Γενικώς, είναι το λεγόμενο rally point: σημείο συνάθροισης. Δεν είναι απλώς κουζίνα: είναι, ίσως, σαν το παλιό καφενείο του χωριού, όπου όλοι μαζεύονταν εκεί για να πουν τα νέα τους, να μεταδώσουν ειδήσεις, να κουτσομπολέψουν, να ζητήσουν κάτι, κλπ. Έτσι είναι κι εδώ, ακριβώς το ίδιο. Κι είναι, στ΄ αλήθεια, ωραίο, να είσαι στην κουζίνα.

Ειδικά, από τότε που ο B. σαν να.. δήμευσε την τηλεόρασή του, και την έφερε εκεί, υπάρχει ένας ακόμα λόγος για όλους μας να πάμε μέσα. Θυμάμαι, τις προάλλες, όταν ο Τ., ένας άλλος τύπος απ΄ το βάθος του διαδρόμου, κι αυτός εξαιρετικός, μπήκε μέσα σκεπασμένος με μια κουβέρτα, όπως ήταν ο Ε.Τ. στην ομώνυμη ταινία, και πετάγεται ο L. και τον είπε “Ε.Τ.”: πεθάναμε στο γέλιο!!! Πολλή πλάκα. Γενικώς, όλα τα παιδιά εδώ δε χάνουν ουδεμία ευκαιρία για πλάκες, χιούμορ, αστεία – πόσες και πόσες φορές δεν έχω ακούσει τα ηχηρά τους γέλια μέσα απ΄ την κουζίνα!!! Περισσότερο απ΄ όλα, το πιο διακριτό, είναι εκείνο του N.: το ΄χω ονοματίσει “το γέλιο της πάπιας“, καθώς, όταν γελάει, μοιάζει σαν πάπια που κρώζει!!! 🙂

Ακόμα και ο J., ο πιο λιγομίλητος της παρέας, δε χάνει ευκαιρία να γελάσει, κάθε φορά που είναι στην κουζίνα! Βέβαια, για να είμαι δίκαιος, πάντα χαμογελάει, όταν σε χαιρετάει. Άλλωστε, είναι μουσουλμάνος, και οι άνθρωποι αυτοί (παρά τη δυτική προπαγάνδα..) είναι πάντα πολύ φιλικοί και ευγενέστατοι. Έτσι κι αυτός – επίσης, εξαιρετικό παιδί.

Είχα την καλή τύχη να έχω για συγκατοίκους πολύ καλά παιδιά. Μάλλον περί τύχης πρόκειται, τι άλλο να πω;

Η κουζίνα, όπως και η τουαλέτα, είναι κοινή. Για κανένα απ΄ τα δύο, όμως, δεν έχω αντιμετωπίσει μέχρι στιγμής κάποιο πρόβλημα. Το μόνο κακό είναι ότι υπάρχουν μόνο δύο ντους, και, αναγκαστικά, εάν είναι πιασμένα, πρέπει να περιμένεις. Δεν είναι, όμως, σοβαρό πρόβλημα αυτό.

Μετανιώνω μόνο για ένα πράγμα: που δεν ήμουν τόσο κοινωνικός όσο ίσως θα έπρεπε. Δεν είναι χρόνια αυτά για να κάθεται κάποιος (έστω κι αν υπάρχει μεγάλη ανάγκη, καθώς τα μαθήματα, οι εργασίες, οι υποχρεώσεις, δεν περιμένουν) μέσα στο δωμάτιό του.

Είναι χρόνια για να ακούσει τις ιστορίες των ανθρώπων με τους οποίους η μοίρα (υπάρχει, άραγε;..) τον έφερε να συγκατοικήσει – κι έχουν ιστορίες πολλές να πουν, αυτοί…

Είναι χρόνια (και) για να ακούει τα τραγούδια απ΄ το τέλος του διαδρόμου…

Μ΄ αρέσει – Δε μ΄ αρέσει (18/11/2007)

Καθιερωμένη πρακτική, πια, το Μ΄ αρέσει – Δε μ΄ αρέσει (μου) της Κυριακής είναι εδώ (έστω κι αν δεν το διαβάζουν παρά ελάχιστοι).

Μ΄ ΑΡΕΣΕΙ

1. Η κρέμα σοκολάτας Sainsbury’s Belgian Milk Chocolate Spread – είναι τύπου Merenda και Nutella, για να καταλάβετε για τι μιλάω, αλλά διαφορετική στη γεύση! Πολύ καλή!!!

2. Να γράφω στο blog μου – αλλά αυτό είναι μια γενική πληροφορία..

3. Που θα πάω στο τουρνουά darts την ερχόμενη Τρίτη, για να δω από κοντά πώς καλύπτουν τα αγγλικά media έναν μεγάλο αθλητικό διαγωνισμό (τα darts, άθλημα; Κι όμως, ναι!).

4. Που έκανα την πρώτη μου συνέντευξη επί αγγλικού εδάφους, στο πλαίσιο της σχολής.. Καλή ή κακή, θα δείξει.

5. Το τραγούδι Broken, αλλά στην instrumental μορφή του – όπως και το My immortal των Evanescence, πάλι σε instrumental μορφή.

6. Που κουρεύτηκα (επιτέλους)!!!

7. Που θα μπορώ να είμαι (εκτός απροόπτου – φτου! φτου!) στην ορκωμοσία δύο σημαντικών φίλων μου, το Δεκέμβριο.

8. Που, η σχολή, εδώ, σου δίνει δεκάδες ευκαιρίες, και για να οικοδομήσεις κύκλο επαφών, και για να ΄ρθεις σε επαφή με ανθρώπους του κλάδου σου (εν προκειμένω, αθλητές, αθλητικούς συντάκτες, κλπ), και, γενικότερα, για να διευκολυνθεί η ζωή σου!!!

9. Να βλέπω τα παιδιά της σχολής να είναι τόσο βοηθητικά, με ότι, γενικώς, χρειαστεί κάποιος εκ των συμφοιτητών τους!!!

10. Να μιλάω με κόσμο απ΄ την πατρίδα – γονείς, φίλους, λοιπούς συγγενείς, κλπ.

ΔΕ Μ΄ ΑΡΕΣΕΙ

1. Οι εξετάσεις – να, σαν κι αυτήν που ΄χω αύριο, για τη σχολή.. Σε ποιον άλλωστε αρέσει να κάθεται και να διαβάζει;

2. Που αποκλείστηκαν η Σκοτία και η Βόρειος Ιρλανδία απ΄ τα τελικά του Euro 2008.

3. Το ότι τα ελληνικά media, κατά τη χθεσινή ημέρα (σ.σ. 17 Νοέμβρη), το πιθανότερο είναι να έκαναν, εκ νέου, εκτενή ρεπορτάζ αναφορικά με τα πλακώματα ΜΑΤ, κουκουλοφόρων και φοιτητών, αντί να προβάλλουν περισσότερο το νόημα της χθεσινής ημέρας, γιατί στην ευχή τη γιορτάζουμε, τι κατάφεραν κάποτε εκείνοι οι νέοι, και, το κυριότερο, να εξετάσουν εάν, τη σημερινή εποχή, οι νέοι θα ξανάκαναν κάτι τέτοιο (διεξάγοντας ένα γκάλοπ, ή κάτι τέτοιο..).

4. Που πλήγωσα έναν άνθρωπο, με τη συμπεριφορά μου..

5. Που, πάνω που συνήθισα εδώ, θα φύγω. Το ήξερα ότι θα ΄ναι έτσι, αλλά δεν σημαίνει αυτό ότι μ΄ αρέσει κιόλας.

6. Το ότι η χώρα μας αντιμετωπίζει πρόβλημα με την κακοκαιρία, τις πλημμύρες, κλπ. Για να μην πούμε, βέβαια, τι έγινε στα καμμένα.. Προετοιμαζόμαστε, απ΄ ότι φαίνεται, για μεγάλα οικολογικά προβλήματα στον ταλαίπωρο τόπο μας. Μήπως δεν το ξέραμε αυτό, όμως, ήδη;

7. Η λαιμαργία μου.

8. Ο γρήγορος ερχομός της νύχτας, τώρα πια με την αλλαγή του ωραρίου – χωρίς να λέω ότι η νύχτα δεν έχει τη δική της απαράμιλλη γοητεία..

9. Που δεν κάνω ισπανικά συστηματικά. Μακάρι να ΄χα χρήματα και χρόνο να τα συνεχίσω εδώ. Είχα τρόπο, αλλά δεν είχα τα δύο.. προαναφερθέντα!! Es una lastima que no pueda continuarlo!!!

10. Ο Στιβ ΜακΛάρεν ως προπονητής της Εθνικής Αγγλίας ποδοσφαίρου.

Προβλέψεις

Ανέκαθεν αντιπαθούσα το “Πάμε Στοίχημα”. Δεν έχω παίξει, παρά ελάχιστες φορές στη ζωή μου (μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού), και, αυτές, όχι μόνος, αλλά με άλλους μαζί (βάλαμε όλοι μαζί από ένα δίευρο, και παίξαμε κάποτε… ιρλανδικό πρωτάθλημα – άτιμη U.C.D., ε stranger και Κ.;..)! Αφ΄ ενός, θεωρώ ότι είναι πραγματική σπατάλη χρημάτων, όταν ποντάρεις και ποντάρεις και ξαναποντάρεις, και αφ΄ ετέρου θεωρώ ότι δεν είναι δυνατόν να προβλέψει κάποιος στο στοίχημα (οι συνεχείς θεωρίες περί “στημένων” διαρκώς με διαψεύδουν..), απλώς και μόνο διότι είναι τέτοια η φύση του αθλήματος που δεν επιδέχεται προβλέψεις: ο “μικρός” μπορεί να κερδίσει!!! Όταν έπαιξα, το έκανα και για να το δοκιμάσω, και για να περάσουμε καλά με την παρέα (μάζεμα όλοι μαζί, εξέταση στοιχείων, ιδέες, προτάσεις – είχε πλάκα!!!).

Σήμερα, όμως, θα παραβλέψω τους “νόμους” μου και θα γράψω μια… πρόβλεψη!!! Όπως κάνουν αυτοί οι διάφοροι τύποι στα περιοδικά, που σου λένε ότι “η Ντυναμό Αγίας Φουφουτίας θα κερδίσει την Σπάρτακ Πετραλώνων διότι έχει αήττητο σερί 3 αγώνων και δεν έχει δεχτεί γκολ για 57065059 αγωνιστικά λεπτά“. Και, το κάνω αυτό, διότι σήμερα έχει ποδοσφαιρική δράση υψίστης σημασίας: η (εκ των αγαπημένων μου) Σκοτία (κι ας με είχε αποκλείσει στο ΦΙΦΑ 98!) παίζει με την Ιταλία, στη Σκοτία – εάν νικήσει, αφήνει εκτός τελικών την παγκόσμια Πρωταθλήτρια!!! Επιπλέον, σήμερα, το Ισραήλ παίζει με τη Ρωσσία: εάν νικήσει η Ρωσσία, αφήνει, κατά 99%, εκτός τελικών την Αγγλία. Τέλος, σήμερα έχει και Πορτογαλία-Αρμενία, Φινλανδία-Αζερμπαϊτζάν, Πολωνία-Βέλγιο και Σερβία-Καζακστάν, όλα για τον 1ο όμιλο, στον οποίο γίνεται “σφαγή”: Πολωνοί, Φινλανδοί, Πορτογάλοι και Σέρβοι παλεύουν για 2 θέσεις!!! Πάμε!!

1. ΣΚΟΤΙΑ – ΙΤΑΛΙΑ (Χάμπντεν Παρκ, Γλασκώβη)

Προτείνω: 1Χ

 Η παντοδύναμη έδρα των Σκοτσέζων τους έχει δώσει πολύτιμες νίκες σ΄ αυτή τη φάση. Νίκησαν Γάλλους, Ουκρανούς (βασικούς αντιπάλους τους), όμως, στη συνέχεια, έχασαν πόντους εκτός έδρας (ήττες από Ουκρανία, Ιταλία). Αυτό που τους ξαναέβαλε στο παιχνίδι ήταν η νίκη τους επί των Γάλλων, εκτός έδρας, με 0-1. Κατόπιν, βέβαια, κατάφεραν να ηττηθούν από τους ψυχωμένους Γεωργιανούς (2-0) εκτός, και να θέσουν σε κίνδυνο την πρόκρισή τους.. Πάντως, ακόμα μπορούν να τα καταφέρουν. Οι Ιταλοί, από την άλλη μεριά, έκαναν το χειρότερο δυνατό ξεκίνημα (1-1 εντός με Λιθουανία και 1-3 εκτός με Γαλλία), και έμειναν πίσω, όσο οι άλλοι κέρδιζαν πόντους. Αργότερα, όταν άρχισαν να παίζουν με τους αδύναμους του ομίλου (Φερόες Νήσοι, Γεωργία) πήραν τους πόντους που ήθελαν, νίκησαν εκτός τη Λιθουανία (0-2), ενώ κατάφεραν να κερδίσουν 2 φορές τους Ουκρανούς (και να τους θέσουν εκτός διεκδίκησης της πρόκρισης). Η εντός έδρας ισοπαλία (0-0) με τους συνδιεκδικητές Γάλλους τους έκοψε κάπως τα φτερά. Απόψε, όμως, παρά την καλή τους φόρμα, οι Ιταλοί πιστεύω ότι θα χάσουν. Οι Σκοτσέζοι έχουν την τεράστια ευκαιρία να πάρουν μέρος σε μια μεγάλη διεθνή διοργάνωση μετά το 1998 (Μουντιάλ της Γαλλίας, όταν ακόμα έπαιζαν μπάλα ο… ΜακΚόιστ, ο Κόλλινς και ο 40-χρονος τότε Τζιμ Λέιτον! – από εκείνη την αποστολή της Σκοτίας, στην τωρινή ομάδα έχουν μείνει μόνο οι αμυντικοί Dailly και Weir, ενώ παίζει ακόμα και ο Jackie McNamara, αν και εκτός εθνικής). Η τελευταία τους παρουσία σε Euro χρονολογείται απ΄ το 1996, στα γήπεδα της Αγγλίας. Και το ’96, και το ’98, έμειναν στη φάση των ομίλων και δεν προχώρησαν. Από την άλλη, οι Ιταλοί δε θέλουν να συμβεί η περίφημη “κατάρα του παγκόσμιου Πρωταθλητή”: όταν πήραν το τελευταίο τους Μουντιάλ πριν το 2006, το 1982, απέτυχαν να προκριθούν στο επόμενο Euro (του ’84). Δε θέλουν αυτό απόψε να ξανασυμβεί. Αυτό που θα μετρήσει, λοιπόν, είναι η “δίψα” των δύο ομάδων για διάκριση και πρόκριση. Νομίζω ότι η νεανική, ενθουσιώδης ομάδα των Σκοτσέζων θα κερδίσει απόψε τους κορεσμένους (και χορτασμένους από μεγάλες διακρίσεις) Ιταλούς.

Πιθανό τελικό σκορ: Σκοτία – Ιταλία 1-0

2. ΙΣΡΑΗΛ – ΡΩΣΣΙΑ

Προτείνω: Χ2

Η Ρωσσία δε χάνει απόψε – απλώς.. Ιδίως όταν οι Ισραηλινοί δεν θα ΄χουν τον κινητήριο μοχλό τους, τον (κάτοικο Λίβερπουλ) Γιόσι Μπεναγιούν, ο οποίος ήταν σε σούπερ φόρμα. Οι Ρώσσοι έχουν εξαιρετική ομάδα, το κίνητρο να αποκλείσουν την Αγγλία είναι τεράστιο (αν και πρέπει να περάσουν κι από την Ανδόρρα την τελευταία αγωνιστική, αποστολή, όμως, που μάλλον φαντάζει εύκολη..), και δε θα αφήσουν τους Ισραηλινούς να τους πετάξουν έξω (ιδίως αφού κέρδισαν τους Άγγλους στη Μόσχα, πριν ένα μήνα). Από την άλλη, οι Ισραηλινοί είχαν μπει γερά στο παιχνίδι της πρόκρισης μέχρι και τα μισά του τουρνουά, αλλά τώρα έχουν χάσει κάθε ελπίδα – είναι, επομένως, αδιάφοροι (όσο κι αν προσπαθεί η Sun ή ο Guardian να μας πείσουν ότι οι Ισραηλινοί “θέλουν” να κερδίσουν τη Ρωσσία..). Ακόμα, λοιπόν, και με την τέχνη των νατουραλιζέ Ισραηλινών παικτών τους (Κολαούττι), νομίζω ότι η πληρέστερη, δυνατότερη και πιο άρτια τεχνικώς ομάδα των Ρώσσων θα φύγει νικήτρια απ΄ το “Ραμάτ Γκαν” του Τελ Αβίβ – δεν τους παίρνει, άλλωστε, τους Ρώσσους να χάσουν και να αποκλειστούν (μετά, θα πρέπει να ελπίζουν να πάρουν πόντο ή να κερδίσουν οι Κροάτες μέσα στο Λονδίνο, την τελευταία αγωνιστική). Απόψε, πιστεύω, δε θα χάσουν!!!

Πιθανό αποτέλεσμα: Ισραήλ – Ρωσσία 0-2

3. 1ος όμιλος

Τι να πει κανείς για τους απαράδεκτους Σέρβους; Οι άλλοτε κυρίαρχοι έχασαν από το Καζακστάν εκτός 2-1, και, σε συνδυασμό με τις υπόλοιπες απώλειές τους από άλλα ματς (π.χ. ήττα εκτός απ΄ τους ντεφορμέ Βέλγους, 3-2), έκαναν τα πράγματα δύσκολα γι΄ αυτούς. Ακόμα και αν κερδίσουν οι Πορτογάλοι απόψε, εάν οι Σέρβοι νικήσουν παραμένουν στο παιχνίδι. Φαντάζει, λοιπόν, επιτακτικότατη η νίκη, απόψε, επί των Καζάχων (πέτυχαν την πρώτη τους νίκη όσο βρίσκονται στα μητρώα της UEFA επί των Σέρβων..). Από την άλλη, οι Φινλανδοί (με τον Άγγλο Ρόι Χόντγκσον στον πάγκο) είναι ίσως πιο κοντά από ποτέ σε μια μεγάλη διοργάνωση. Τους έκοψαν τα φτερά, όμως, οι 3 συνεχόμενες “λευκές” ισοπαλίες τους (Βέλγιο, Πολωνία, Σερβία), την ώρα που οι Πορτογάλοι (κυριότεροι αντίπαλοί τους) κέρδιζαν. Απόψε, λοιπόν, πρέπει να νικήσουν τους Αζέρους εντός (αδιάφοροι οι απόγονοι του Τόφικ Μπραχάμοφ), και, την Τετάρτη, θα πάνε να παίξουν το μεγάλο παιχνίδι με την Πορτογαλία, εκτός. Εκεί θα παιχτούν όλα. Απόψε, όμως, η νίκη φαντάζει επιτακτική – μόνο το άγχος τους μπορεί να τους λυγίσει, πιστεύω. Τρίτον, οι Πολωνοί, αδιαμφισβήτητοι άρχοντες στα προκριματικά (και σάκος του μποξ στα τελικά – βλ. Μουντιάλ 2002 και 2006..) έχουν τον πρώτο λόγο απέναντι στους Βέλγους, απόψε. Οι Βέλγοι, αδιάφορη ομάδα, ήδη αποκλεισμένη, θα παίξει για το εθνόσημο, έχει όμως μεγάλη ιστορία και το ρόστερ τους πάντα είχε μεγάλους παίκτες. Οι σοβαροί Πολωνοί, όμως, θεωρώ ότι δε θα ΄χουν πρόβλημα, θα νικήσουν και θα προκριθούν από απόψε. Τέλος, οι Πορτογάλοι (σε ευνοϊκότερη θέση και από Φινλανδούς και από Σέρβους) παίζουν εντός με την Αρμενία (που τους είχε κρατήσει στο 1-1 στο Ερεβάν). Θέλουν τη νίκη, θα την πάρουν, για να μείνουν σε ελεγχόμενη (από τους ίδιους) απόσταση από Φινλανδούς και Σέρβους. Λίγες πιθανότητες δίνω στην Αρμενία για καλό αποτέλεσμα απόψε.. Καλύτερη από Καζακστάν και Αζερμπαϊτζάν, είναι η ομάδα (μαζί με τους Αζέρους) που ΄χει τα λιγότερα παιχνίδια (10), και θα συνεχίσει να τα έχει, μιας και τα δύο της παιχνίδια με το Αζερμπαϊτζάν ακυρώθηκαν και δε θα παιχτούν ποτέ (λόγω του θανάτου του προπονητή των Αρμένιων, Ίαν Πόρτερφηλντ, πριν από 2 μήνες).

Πιθανά αποτελέσματα:

Πολωνία – Βέλγιο 2-0

Πορτογαλία – Αρμενία 3-0

Φινλανδία – Αζερμπαϊτζάν 1-0

Σερβία-Καζακστάν 1-0 (ή 2-0)

Δεν ξέρω κατά πόσο θα βοηθούσαν τους επίδοξους κυνηγούς της επιτυχίας τούτα τα σχόλια!! Μάλλον δε θα τους βοηθούσαν!!! Εγώ, πάντως, έκανα το καθήκον μου!

Ελπίζω να τα πιάσω, και να μην με πάνε “στον κουβά” οι ομάδες!!!

Η αυτοκρατορία δεν υπάρχει πια

Κοίταξα τα θέματα των τελευταίων posts μου, και παρατήρησα ότι έχω καιρό να γράψω ένα ποδοσφαιρικό post!!! Όλα όσα έγραφα λίγη σχέση είχαν με τη μπάλα.. Οπότε, μάλλον ήλθε ο καιρός να επανέλθω στη βασική ύλη των περισσότερων απ΄ τα θέματά μου: το ποδόσφαιρο (και τις προεκτάσεις του).

Το Σάββατο, οι εθνικές ομάδες των ευρωπαϊκών χωρών ρίχνονται εκ νέου στη μάχη των προκριματικών αγώνων, για το Euro 2008. Είναι η προτελευταία (Σάββατο) και τελευταία (προσεχής Τετάρτη) αγωνιστική των ομίλων του προκριματικού τουρνουά. Η Εθνική μας, άνετη κι ωραία (μετά τις επιτυχίες με Νορβηγούς και Τούρκους) καπάρωσε την πρόκριση, και τα δύο εναπομείναντα παιχνίδια, με Μάλτα (Σάββατο, εντός) και Ουγγαρία (Τετάρτη, εκτός) θα είναι (και πρέπει να είναι) φιέστες.

Από την άλλη μεριά, κάποιοι άλλοι γνωστοί μας αγωνιούν για την πρόκρισή τους: οι Άγγλοι, οι οποίοι, αφού πρώτα κατάφεραν και ήλθαν 0-0 εντός με τα Σκόπια, κατόπιν έχασαν 2-1 απ΄ τους Ρώσσους την προηγούμενη αγωνιστική. Οι Άγγλοι έχουν έναν ακόμα αγώνα να δώσουν, και βρίσκονται 2 βαθμούς μπροστά απ΄ τους Ρώσσους, οι οποίοι έχουν 2 ακόμα παιχνίδια να παίξουν. Οι Ρώσσοι παίζουν εκτός έδρας με το Ισραήλ και την Ανδόρα, ενώ οι Άγγλοι παίζουν εντός με τους (ήδη προκριθέντες) Κροάτες. Όπως καταλαβαίνει, λοιπόν, κανείς, είναι όλα απλά μαθηματικά: εάν οι Ισραηλινοί κερδίσουν τη Ρωσσία, δίνουν το μπαλάκι στους Άγγλους να προκριθούν. Εάν οι Ρώσσοι κερδίσουν, τότε 99% θα είναι στα τελικά (εκτός κι αν η Ανδόρα παίξει το παιχνίδι της ζωής της και τους κερδίσει..).

Είναι, λοιπόν, τρομερά αστείο, να βλέπει κανείς τους Άγγλους, στην ουσία, να παρακαλάνε το Ισραήλ να κερδίσει!!! Είναι τόσο αστείο να βλέπει κανείς αυτό το τόσο ισχυρό ποδοσφαιρικά έθνος, να παρακαλάει το Ισραήλ. Να… εξυμνεί τους Ισραηλινούς παίκτες (ιδίως τον Μπεναγιούν, της Λίβερπουλ – πόσο πικράθηκαν όλα τα ΜΜΕ, εδώ, όταν αυτός τραυματίστηκε και δε θα παίξει εναντίον της Ρωσσίας!!!). Να φιλοξενεί συνεντεύξεις τους αβέρτα σ΄ όλα τα ΜΜΕ. Και οι ίδιοι, φυσικά, δράττουν την ευκαιρία για λίγη δημοσιότητα – ποιος θα΄ξερε, αλλιώς, τον Ντούντου Αουάτε ή τον Αρίκ Μπενάντο ή όποιον άλλον παντελώς άγνωστο διεθνή Ισραηλινό, εάν δεν τον καλούσαν οι αγγλικές εφημερίδες να δηλώσει ότι “το αγγλικό ποδόσφαιρο είναι το πιο αγαπητό στο Ισραήλ” και “θα κάνουμε τα πάντα να κερδίσουμε” και “όλοι στο Ισραήλ υποστηρίζουμε Λίβερπουλ, Άρσεναλ, Μάντσεστερ, αγαπάμε το αγγλικό ποδόσφαιρο“, κλπ (μόνο κάτι τρελοί σαν εμένα, τον stranger ή τον Κ. γνωρίζουν λεπτομέρειες για τους Ισραηλινούς παίκτες..). Και δηλώνουν, όταν τους ρωτούν, όλα τα προαναφερθέντα. Να σημειώσουμε, δε, ότι μερικοί από τους πιο σημαντικούς παίκτες της ισραηλινής εθνικής, παίζουν εδώ, σε αγγλικά κλαμπ: ο Ταλ Μπεν-Χαϊμ (Τσέλσι), ο Γιόσι Μπεναγιούν (Λίβερπουλ), κ.ά.

Κι έτσι, έχουμε το απίστευτα τραγελαφικό περιστατικό: το παιχνίδι Ισραήλ-Ρωσσία, που, υπό άλλες συνθήκες (εάν δηλαδή οι Άγγλοι είχαν πάρει νωρίτερα την πρόκριση) δε θα το έβλεπε ΚΑΝΕΝΑΣ εδώ (θα ήταν ένα παντελώς αδιάφορο παιχνίδι), τώρα θα το παρακολουθήσει όλη η Γηραιά Αλβιώνα (μαζί με το Σκοτία-Ιταλία – σούπερ ματς, κατ΄ εμέ)!!! Κι αυτό, διότι εξαρτάται η Αγγλία, απ΄ το Ισραήλ..

Είναι γνωστό ότι η αγγλική αυτοκρατορία έχει προ πολλού καταρρεύσει. Αυτό που δεν έχει καταρρεύσει, είναι αυτή η (παντοτινή, όπως φαίνεται) αλαζονεία των Άγγλων, ότι είναι καλύτεροι σε όλα. Ακόμα και τις ποδοσφαιρικές διοργανώσεις σνομπάριζαν (π.χ. Μουντιάλ ή Κύπελλο Κυπελλούχων), απλώς και μόνο διότι η ιδέα για τη δημιουργία τους δεν είχε ξεκινήσει απ΄ αυτούς (Α. Μπόμης, 2000)… Όντες οι δημιουργοί του ποδοσφαίρου, υπέθεταν ότι θα έπρεπε να είναι και οι διαφεντευτές του, κι έτσι, αφ΄ ενός θεωρούσαν τους άλλους κατώτερους ποδοσφαιρικά απ΄ τους ίδιους, αφ΄ ετέρου δεν έκαναν την τιμή, για πολλά χρόνια, στον υπόλοιπο κόσμο, να βγουν απ΄ το καβούκι τους και να δώσουν διεθνείς αγώνες (είτε σε επίπεδο συλλόγων είτε σε επίπεδο εθνικών ομάδων).

Σημειώστε, ότι η πρώτη εμφάνιση της αγγλικής εθνικής σε διεθνές τουρνουά ήταν μόλις το 1950, στο Μουντιάλ της Βραζιλίας. Σημειώστε, επίσης, ότι οι αγγλικές ομάδες δε συμμετείχαν στις πρώτες διοργανώσεις του Κυπέλλου Κυπελλούχων (κι ας έχουν τον σημαντικότερο θεσμό Κυπέλλου στην υφήλιο!!!), ενώ η εθνική τους δε συμμετείχε ούτε στην πρώτη διοργάνωση του Euro (1960)! Όλα εκείνα τα χρόνια, περιορίζονταν, οι Άγγλοι, στις.. εσωτερικές διοργανώσεις τους (έπαιζαν τουρνουά με την Ουαλία, τη Σκοτία, τη Β. Ιρλανδία, κ.ο.κ.), αλλά και στο πρωτάθλημα και το Κύπελλό τους (αδιαμφισβήτητης αξίας και ιστορίας).

Και, βέβαια, καμάρωναν και υμνούσαν την Εθνική τους ομάδα, αλλά και τους συλλόγους τους, θεωρώντας (απλώς και μόνο διότι ήταν οι εμπνευστές του ποδοσφαίρου) ότι διαθέτουν τις καλύτερες ομάδες. Τα αποτελέσματα, όλοι τα γνωρίζουμε: κάποιος Λάρρυ Τζόε Γκέτγιενς τους απέκλεισε, το 1950, απ΄ το Μουντιάλ, όταν οι Η.Π.Α. νίκησαν 1-0 την Αγγλία και την πέταξαν έξω, η μεγάλη “Αράντσιπατ”, η εθνική των Ούγγρων του ΄50, τους διέλυσε 3-6 μέσα στο (“ανίκητό” τους) Γουέμπλεϋ (ενώ τους έριξε άλλα 7 στην άτυπη ρεβάνς του αγώνα εκείνου, στη Βουδαπέστη..), οι Γερμανοί έκαναν πάρτυ στο Γουέμπλεϋ για τα προκριματικά του Euro 1972 (οι Άγγλοι σχολιαστές, τότε, έλεγαν ότι οι θέσεις του λίμπερο και των εξτρέμ δεν έχουν θέση στο ποδόσφαιρο, ενώ προσέθεταν ότι κανείς δε μπορεί να λυγίσει το φλογερό Γουέμπλεϋ και το ακατάβλητο αγγλικό πείσμα: τελικό αποτέλεσμα, Αγγλία-Γερμανία 1-3, με τον λίμπερο Μπεκενμπάουερ να οργανώνει μαεστρικά το παιχνίδι, ενώ οι Γερμανοί εξτρέμ, με προεξάρχοντα τον Νέτσερ, έκαναν ότι ήθελαν..), και πόσα άλλα ακόμα..

Τι άλλο πρέπει να σημειώσουμε, εδώ; Ότι οι αγγλικές ομάδες είναι κυρίαρχοι των ευρωπαϊκών διοργανώσεων. Στο Κύπελλο Πρωταθλητριών (ή Τσάμπιονς Λιγκ), είναι στη 2η θέση των εθνών με τα περισσότερα τρόπαια (10 – οι Ιταλοί και οι Ισπανοί έχουν από 11). Στο Κυπελλούχων, έχουν τα περισσότερα τρόπαια (8). Στο δε Κύπελλο ΟΥΕΦΑ, τέλος, βρίσκονται στη 2η θέση, με 6 κατακτήσεις (πίσω απ΄ τους Ιταλούς, με 9, και στην ίδια θέση με τους Γερμανούς). Μια χαρά τα πάνε, δηλαδή!!! Μουντιάλ, έχουν κατακτήσει ένα (εκείνο που διοργάνωσαν, το 1966), ενώ Euro δεν έχουν ακόμα πάρει (αν και διοργάνωσαν εκείνο του 1996)..

Αν σκεφτεί κανείς, όμως, την τρομερή αλαζονεία τους, επί δεκαετίες (κι όχι μόνο στη μπάλα, φυσικά, αλλά και σ΄ άλλους τομείς), είναι τόσο πολύ αστείο που έχουν, πραγματικά, πέσει στα γόνατα και παρακαλάνε (με τον τρόπο τους, φυσικά), το Ισραήλ να νικήσει.. Ίσως να ΄ναι και ένα είδος τιμωρίας, αυτό, γι΄ αυτούς: εάν ήταν αλλιώς τα πράγματα, είμαι σίγουρος ότι θα συμπεριφέρονταν και πάλι σαν να είναι ακόμα εν ενεργεία η Βρετανική Αυτοκρατορία. Άρχοντες. Αφ΄ υψηλού. Παντοδύναμοι. Όλο λόγια και λόγια και μεγάλες υποσχέσεις.. Όλο έπαινοι και ύμνοι. Τώρα, ζαχαρώνουν τους Ισραηλινούς!!! Υπάρχει μεγαλύτερη ξεφτίλα απ΄ αυτό;

Η αυτοκρατορία δεν υπάρχει πια, Άγγλοι.

Cool (το ΄πε και η Gwen Stefani)

Παρατηρώ ότι τις τελευταίες ημέρες η διάθεσή μου έχει πέσει κατακόρυφα. Είμαι κακόκεφος, δίχως όρεξη, είμαι διαρκώς στην τσίτα και την υπερένταση.. Not at all cool, σε απλά ελληνικά, δηλαδή.

Δεν ξέρω τι φταίει για αυτό. Μην είν΄ οι προσεχείς εξετάσεις στο νομικό μάθημα της σχολής (μπα: ποτέ δε φοβήθηκα εξετάσεις); Μην είναι το ότι έχω να κάνω διάφορες δουλειές για τα project της σχολής (μπα: εργασίες θα φοβηθώ; Μια ζωή τέτοιες έκανα); Μην είναι το ότι μου φορτώνουν, διαρκώς, πολλά (μπα: έτσι δεν ήταν πάντα;..); Ε, τότε, τι είναι;

Νομίζω ότι είναι η έλλειψη πίστης και αυτοπεποίθησης. Στο γραπτό, εδώ, όλα φαίνονται ΟΚ και σούπερ. Μπα, το ένα, μπα το άλλο, ξέρω, μπορώ, τα κατέχω, κλπ. Στον πραγματικό κόσμο, δεν είναι έτσι. Νομίζω ότι μου λείπει (και σε μερικά ακόμα θέματα, όχι μόνο στα προαναφερθέντα) ένα στοιχειώδες ποσό αυτοπεποίθησης και, με την καλή έννοια, “τσαμπουκά”. Επίσης, λείπει αυτό που λέμε “ανοικτά μάτια”. Ίσως γι΄ αυτό να είμαι κακόκεφος.

Δεν είναι τίποτα – μπόρες έρχονται και παρέρχονται. Το θέμα είναι, τι κάνεις. Ώστε να είσαι cool, που έλεγε κάποτε και η Gwen Stefani σ΄ ένα απ΄ τα τραγούδια της (ομώνυμο, αυτό). Πρέπει να γίνω cool. Και, μια γενική συμβουλή (πάντα ήμουν καλός στο να συμβουλεύω τους άλλους, αλλά να μην πράττω εγώ τα ίδια): εάν δεν πιστέψει κάποιος στις δυνάμεις του, ο ίδιος, δε θα πιστέψει κανένας.