Είχαν δίκιο το Λιοντάρι και ο Ισοβίτης (αμφότεροι του Αρκά), όταν έλεγαν την ελαφρώς παραλλαγμένη (από τον ένα στον άλλο) φράση: “Στις μέρες μας, μόνο άμα δίνεις πεντοχίλιαρα μπορείς να κάνεις τη δουλειά σου!“.
Εφαρμόζοντας λοιπόν αυτή την αλήθεια στην οδήγηση, πολύ απλά φεύγει μια επιπλέον σκοτούρα απ΄ το νου μας!!!
Είμαι πια διπλωματούχος οδηγός!!! 🙂
Σκόρπιες σκέψεις έκανα, μετά τους αγώνες τους σημερινούς, σε Κύπελλο και Πρωτάθλημα Ελλάδος…
Πρώτα απ΄ όλα, θα έδινα ευχαρίστως λεφτά για να παρακολουθήσω από κοντά αγώνα του Πανιωνίου (ποδόσφαιρο), αρκεί να παίζουν βασικοί οι Ρεκόμπα-Εστογιάνοφ… Για τούτους τους δύο παικταράδες, αξίζει να δώσεις λεφτά να τους δεις.
Κατά δεύτερον, απορώ για το ποιος είναι χειρότερος προπονητής: ο δικός μας ο Βαλβέρδε, ο Τεν Κάτε, ή ο Δώνης; Και οι τρεις δείχνουν να μην μπορούν να βρουν ένα φάρμακο και να παίξουν οι ομάδες τους στοιχειωδώς καλά.
Ιδίως για τον Βαλβέρδε, που τον παρακολουθώ και στενότερα αφού προπονεί το Θρύλο, μου δίνει την εντύπωση ότι δεν του δίνει χαρά που προπονεί τον Ολυμπιακό. Αντιθέτως, μου φαίνεται αγχωμένος, πιεσμένος και σε κακή κατάσταση. Τι αξία έχει αν δεν σου δίνει χαρά ό,τι κάνεις; Ίσως γι’ αυτό δε μπορεί να βρει λύση στα προβλήματα της ομάδας – αν έχεις μια δαμόκλειο σπάθη πάνω απ’ το κεφάλι σου, και σου ασκείται τόση πίεση, πώς ν΄ αποδώσεις; Πώς να κατεβάσεις δημιουργικές ιδέες και να δουλέψεις πάνω σ΄ αυτές; Την ίδια περίπου εντύπωση μου δίνει και ο Τεν Κάτε.
Το κακό με αυτούς τους δύο είναι ότι ίσως η ελληνική πραγματικότητα (της συνεχούς κριτικής, της αμφισβήτησης και της πίεσης) τούς πέφτει βαριά… Και είναι αξιόλογοι!
Ένα ακόμα στοιχείο που μου ΄ρχεται στο νου, είναι ότι πριν κάμποσες ώρες τον ΠΑΟ τον κέρδισε ένα νεαρό παιδί, ο Κουτσιανικούλης. Βασικός στις “μικρές” μας εθνικές, και στόχος (απ΄ όσο διάβαζα πρόσφατα) των “μεγάλων” της χώρας μας, έδωσε απόψε απαντήσεις. Κατά την άποψή μου, όχι ως Κουτσιανικούλης – ως Έλληνας ελπιδοφόρος, ταλαντούχος και αξιολογότατος ποδοσφαιριστής!!! Τι παραπάνω έχουν οι καραβιές των ξένων που έχουν κατακλύσει το πρωτάθλημά μας από αυτόν; Σε τι είναι καλύτεροι όλοι αυτοί; Οι κοινότοπες διαπιστώσεις ότι το ποδόσφαιρό μας θέλει περισσότερους Κουτσιανικούληδες ενισχύονται, όταν παίζουν αυτοί οι παίκτες τόσο καλά.
Και βέβαια, να κάνω και μια μικρή μνεία στην ομάδα του: θεωρώ ότι ο Εργοτέλης είναι από τις υγιέστερες (και υγιώς σκεπτόμενες) ομάδες της λίγκας μας. Μακάρι να ακολουθούσαν όλοι οι άλλοι το δικό του πρότυπο.
Όσο για το Θρύλο, πρέπει να βρει το δρόμο του. Πιστεύω ότι θα συμβεί αυτό – δε θα συμβεί, όμως, αν φύγει ο προπονητής που έχει τώρα η ομάδα. Η φυγή του Βαλβέρδε θα φέρει περισσότερα προβλήματα. Διαχείριση σωστότερη χρειάζεται, όχι αποπομπή.
Και, βέβαια, είναι λυπηρότατο το γεγονός της αυτοκτονίας νεαρού παίκτη του Διαγόρα (δεν ήταν στην αποστολή του αγώνα με τον Ολυμπιακό σήμερα), πριν το παιχνίδι. Η είδηση αποκρύφθηκε από παίκτες και τεχνικό τιμ των Ροδιτών για να μην αποπροσανατολιστούν. Κατά τη διάρκεια του 20λεπτου μπλακ-άουτ που “βύθισε” το γήπεδο στο σκοτάδι σε κάποια φάση, όμως, το έμαθαν όλοι. Τι να συνέβη άραγε στο μυαλό του παιδιού αυτού και έφθασε ως εκεί; Ίσως δε μάθουμε καθόλου…
Συμπερασματικά, άλλη μια μέρα γεμάτη ποδόσφαιρο άφησε μεικτές εντυπώσεις. Απ΄ ότι φαίνεται, στους “μικρούς” (ποδοσφαιρικά) τούτης της χώρας πρέπει να ελπίζουμε, αν θέλουμε να δούμε καλό ποδόσφαιρο. Δείτε τι μπάλα έπαιξαν σήμερα οι Ροδίτες του Διαγόρα και οι Κρητικοί του Εργοτέλη – και θα καταλάβετε!!!
Στη ζωή μας συναντάμε διαρκώς ένα σωρό διαφορετικούς τύπους ανθρώπων. Αυτή είναι η μαγεία: να έρχεσαι σ’ επαφή με ανθρώπους που δε μοιάζουν με σένα! Δεν είναι καταπληκτικό; Όχι, δεν είναι! Μαγεία, ναι, πάντα υπάρχει – υπάρχει όμως και κίνδυνος μεγάλος!!! Γιατί;
Διότι, απλούστατα, μπορεί να πέσεις επάνω στον κομπλεξικό! Είναι ένας τύπος που (πιθανώς) μπορείς να συναντήσεις. Και, αλήθεια, αν είναι “συνεπής” προς τις “αξίες” της ιδιότητάς του, δεν θα είναι καθόλου καλή η γνωριμία σας αυτή! Στο κείμενο που ακολουθεί, λοιπόν, θα προσπαθήσουμε να παραθέσουμε μερικά χαρακτηριστικά αυτού του τύπου ανθρώπου (σ.σ. συνεχίζοντας το γέμισμα της νέας κατηγορίας κειμένων “Τύποι ανθρώπων“, η οποία -άτυπα- είχε εγκαινιαστεί με το κείμενο για τα χαρακτηριστικά του φασίστα).
Κατ’ αρχάς, ο κομπλεξικός έχει μια μόνιμη “ξινίλα”. Που τον χάνεις, που τον βρίσκεις, η μούρη του είναι ένας διαρκής μορφασμός δυσαρέσκειας. Σαν να μην βρίσκει χαρά με τίποτα.
Αλήθεια, όμως, βρίσκει; Να το δεύτερο χαρακτηριστικό του: δεν ικανοποιείται εύκολα! Υπάρχουν σίγουρα πράγματα που τον ευχαριστούν και του αρέσει να τα κάνει, αλλά δεν ικανοποιείται, σε γενικές γραμμές, με τίποτα. Όπως λέει ο λαός μας, “το ένα του βρομά και τ΄ άλλο του ξινίζει“. Η γκρίνια, δηλαδή!
Κατά τρίτον, ο κομπλεξικός έχει το σύνδρομο εκείνο, το γνωστό ως “της κατωτερότητας“. Διαρκώς νομίζει ότι οι άλλοι είναι καλύτεροί του – και καλά να το άλλαζε και να το ξεπερνούσε, αλλά δεν το κάνει.
Τέταρτον, ο κομπλεξικός παρατηρεί και ασχολείται διαρκώς με το τι κάνουν οι άλλοι. Σαν να μην τον αγγίζουν οι δικές του δραστηριότητες και ενασχολήσεις, σαν να τις θεωρεί ανάξιες λόγου (και άρα θεωρεί ανούσιο το να γίνεται αυτός καλύτερος), ασχολείται με τους άλλους διαρκώς: κουτσομπολεύει, σχολιάζει, (επι)κρίνει, παίρνει θέση για όλα. Τη δουλειά του δεν την κοιτάζει: οι άλλοι τον απασχολούν. Και βέβαια, το κάνει τόσο καλά αυτό, ώστε γίνεται αρκετά ενοχλητικός.
Ως πέμπτο χαρακτηριστικό του κομπλεξικού, δε θα μπορούσαμε να παραλείψουμε την ακράδαντή του πεποίθηση ότι οι επιτυχίες των υπολοίπων (γνωστών του, φίλων του, κλπ) δεν οφείλονται στις προσωπικές τους ικανότητες, στη δουλειά τους, στην προσπάθειά τους, κλπ, αλλά σε εξωγενείς παράγοντες (π.χ. “δοντάκι”, “βύσμα”, συμπάθεια από μέρους του ανώτερου, “λάδωμα”, γνωριμίες, “κονέ”, κλπ: πράγμα βέβαια που δεν είναι ολότελα απίθανο) – εξωγενείς παράγοντες που τις περισσότερες φορές εκείνος δε μπορεί να αξιοποιήσει. Και μέμφεται λοιπόν τους ανθρώπους αυτούς που έτυχαν (δήθεν) ευνοϊκής μεταχείρισης από την τύχη και τις συγκυρίες, και δεν βρίσκει χρόνο ούτε καν να τους συγχαρεί για την επιτυχία τους!!!
Ένα άλλο χαρακτηριστικό του κομπλεξικού που ΄χω παρατηρήσει, επίσης, και το τοποθετώ ως
έκτο στην λίστα τούτη, είναι η αποστροφή του για την δοκιμή καινούριων πραγμάτων. Εννοώ μ΄ αυτό, ότι ο κομπλεξικός αρέσκεται στο να κάνει διαρκώς τα ίδια και τα ίδια πράγματα, δίχως να δοκιμάζει κάτι νέο, κάτι διαφορετικό. Επιμένει να ασχολείται με τα ίδια και τα ίδια, και απαξιώνει το νέο και το εναλλακτικό.
Το χειρότερο όμως απ΄ όλα τα χαρακτηριστικά του κομπλεξικού, που το άφησα και τελευταίο στην λίστα αυτή, είναι το 7ο κατά σειρά. Και πιστεύω ότι τούτο του το χαρακτηριστικό είναι που τον κάνει και ανυπόφορο. Τα άλλα, λίγο πολύ, μπορεί να τα αντέξει κάποιος (για τη μόνιμη ξινίλα δεν ξέρω, αλλά άντε να δεχτούμε ότι τα καταφέρνει και μ΄ αυτήν κάποιος), αλλά αυτό είναι πραγματικά ο πυρήνας των ιδιοτήτων του: ο κομπλεξικός, λοιπόν, βρίσκει μεγάλη ευχαρίστηση όταν οι γύρω του (φίλοι κυρίως) λυπούνται. Ή είναι δυστυχείς, για κάποιο λόγο. Και μπορείς να τον συναντήσεις δυσαρεστημένο (αυτή είναι η σωστή λέξη), όταν οι φίλοι του ευτυχούν.
Υ.Γ.1: Υπόσχομαι να γράψω και για “καλούς” τύπους ανθρώπου, όχι μόνο για φασίστες και κομπλεξικούς!!! Είναι δέσμευση!
Υ.Γ.2: Μόλις πριν λίγο έκανε πάλι ένα μικρό σεισμό (όπως χθες Κυριακή). Δεν είναι τόσο ο σεισμός – είναι περισσότερο η τρομάρα, μετά απ΄ όσα είχαμε ζήσει το ’99.
Χειμωνιάζει πια για τα καλά. Μικραίνει η μέρα. Το Μ’ αρέσει-Δε μ΄ αρέσει φοράει για τα καλά τα “χειμωνιάτικά” του, και είναι εδώ μια ακόμα Κυριακή.
Μ΄ ΑΡΕΣΕΙ
1. Που, μια μέρα πριν την απεργία της Τρίτης, άκουσα παιδάκι (του Δημοτικού πρέπει να ΄ταν), να λέει σε φίλο του: “Αύριο θα απεργήσουμε εμείς! Δικαίωσηηηηηη!“. 6 χρόνων, και ήδη υποψήφιο για δακρυγόνα!!!
2. Που, βολτάροντας στο Γαλάτσι βράδυ, άκουσα το ξεψυχισμένο τραγούδι ενός τζίτζικα, σε ένα παρκάκι… Η απόλυτη εικόνα του καλοκαιριού που έφυγε και ξεθώριασε (για να αναστηθεί ξανά, στον αέναο κύκλο).
3. Η συμπαθέστατη ηλικιωμένη κυρία, που παρακολουθεί μπάλα στην καφετέρια που συχνάζω, κάνοντας σχόλια και… κρίνοντας ακόμα και τη σύνθεση των ομάδων!! Γειά σου γιαγιά λεβέντισσα!
4. Η εκπληκτική βραδιά Τσάμπιονς Λιγκ της Τρίτης, με τα 36 γκολ σε 8 μόλις ματς… Καταιγισμός!
5. Η ταινία Ο Τσάρλι και το εργοστάσιο σοκολάτας – η αξία του να είσαι παιδί και να ΄χεις φαντασία!
6. Που ξαναβγήκα, σε ένα αναπάντεχο reunion, με φίλους από το… Δημοτικό! Άνθρωποι που ΄χα να τους δω 12 χρόνια, ζωντάνεψαν μπροστά μου μνήμες και σκηνικά καταχωνιασμένα στα πιο βαθιά συρτάρια του νου!!! Ξανάνιωσα!
7. Που πήγα για ρακόμελα στου Ψυρρή!
8. Ο μπασκετικός Ολυμπιακός: να συνεχίσει έτσι!!!
9. Η Ισλανδία. Κακώς την θυμήθηκαν όλοι τώρα με την κρίση. Θα έπρεπε (ως τουριστικός προορισμός, περισσότερο), να προβάλλεται πιο πολύ, πιστεύω. Τι παραπάνω έχει η Μύκονος (εκτός αν είσαι εθισμένος στο τσιφτετέλι);
10. Το γλυκό με σοκολάτα κουβερτούρα που ΄φτιαξε η γιαγιά μου. Να μια σεβαστή χρησιμότητα των γιαγιάδων!! 🙂
ΔΕ Μ΄ ΑΡΕΣΕΙ
1. Που είδα ένα ζευγάρι άθικτες μπότες στα σκουπίδια. Άλλοι δεν έχουν να φορέσουν τίποτα, κι άλλοι πετάνε και τα καινούργια ή τα άθικτα. Δε θα ΄ταν στη μόδα το τακούνι, φαίνεται…
2. Να βλέπω ανθρώπους που δεν έχουν ίχνος αυτογνωσίας. Μου θυμίζουν τον Κακοφωνίξ, τον συμπαθέστατο ήρωα κόμικ: μόνο αυτός πιστεύει ότι είναι καλός, ενώ είναι προφανώς κάκιστος τραγουδιστής και το γνωρίζουν όλοι! Εκείνος, όμως, εκεί…
3. Που με έκοψαν στα πρακτικά, της οδήγησης. Πήγα και “αλάδωτος”, βέβαια. Καταραμένη οπισθογωνία…
4. Τα βλακώδη πανώ των Τούρκων οπαδών, στο ματς Γαλατά-Ολυμπιακός: “1453” και “ομοφυλοφιλική Ελλάδα”.. Το ίδιο βλακώδη είναι και τα δικά μας, βέβαια, με τους Κολοκοτρώνηδες και τους Καραϊσκάκηδες. Και το χειρότερο είναι ότι υπάρχουν Έλληνες που εκνευρίζονται με τέτοια πανώ.
5. Η ήττα του Ολυμπιακού με 1-0 από την Γαλατάσαραϊ. Κυρίως, ο τρόπος με τον οποίο ήρθε: χαζό γκολ, χαζή διαχείριση από τον κόουτς, χαζή εικόνα ομάδας, εν τέλει!
6. Το οινόμελο.
7. Οι γελοίες “πατριωτικές” ταινίες που θα (ξανα)δούμε στα ιδιωτικά κανάλια (κι όχι μόνο), επί τη ευκαιρία της επετείου του “Όχι”.
8. Που δεν έφτιαξα το mp3 μου ακόμη.
9. Που μίκρυν΄ η μέρα. Ποιος θέλει περισσότερο σκοτάδι αντί για φως;
10. Το κρύο που ΄βαλε ξαφνικά.
Τις προάλλες ήμουν με ένα φίλο στην περιοχή του, τον είχα επισκεφτεί για να πάμε για καφεδάκι. Κουβέντα στην κουβέντα, έφθασε η συζήτηση στα blogs. Μου είπε ότι (είναι από τους ελάχιστους που) με διαβάζει, και του αρέσει γενικώς το blogging. Είναι αρκετά νέος, αυτός, δεν είχε σκεφτεί να αρχίσει δικό του blog. Εγώ, άρχισα να τον “μπριζώνω”: “κάνε δικό σου blog“! Και τον έπεισα, μετά από λίγο!
Μόνο που ενέσκηψε το βασικό πρόβλημα ενός blogger: να μιλήσω για τι; Ποιο να ΄ναι το θέμα μου;
Του το βρήκα σχεδόν αμέσως: “να γράφεις για τη μουσική metal!!!“, του είπα. Φανατικός “μεταλλάς” ο ίδιος, σκέφτηκα, γιατί να μη γράφει γι’ αυτό που του αρέσει περισσότερο και είναι και χόμπυ του, συν τοις άλλοις (σ.σ. παίζει και ηλεκτρική κιθάρα);
Και τότε, ήρθε η δεύτερη ερώτησή του: “Μα, ποιοι θα με διαβάζουν; Θα με διαβάζει κανείς;“.
Κι εδώ του είχα έτοιμη την απάντηση: “Πάρα πολλοί! Στο Internet βρίσκεται η ευκαιρία για εξωτερίκευση και καταγραφή ιδεών και σκέψεων, και η μετάδοσή τους γίνεται ταχύτατα. Πιστεύεις ότι δεν θα βρεθούν άτομα να διαβάσουν τις σκέψεις, τις κρίσεις και τις προτιμήσεις σου;“.
Ναι, το πίστευα αυτό που του είπα! Βασιζόμενος στην παρακάτω ακολουθία σκέψεων.
Στην συντηρητική μας ψωροκώσταινα, ο τύπος μουσικής που ονομάζεται heavy metal (όπως και το “ξαδερφάκι” του, το hard rock) είναι περιθωριοποιημένος. Κυρίως, λόγω της προκατάληψης που επιφυλάσσουν οι περισσότεροι στον εν λόγω μουσικό χώρο. Το παρουσιαστικό των μελών των περισσότερων συγκροτημάτων, ο (βαρύς) ήχος της μουσικής τους, η θεματολογία των στίχων αλλά και η (υποτιθέμενη) ροπή προς τον σατανισμό πολλών τραγουδιστών ή groups, καθώς και η προτίμηση στη χώρα μας για ανάδειξη συγκροτημάτων πιο “light” και πιο “ακίνδυνων” (αφού τα metal συγκροτήματα πρεσβεύουν πολλές φορές σκέψεις, αισθήματα και απόψεις αρκετά πιο προχωρημένες και “σκαμμένες”), έχουν φέρει τούτη τη μουσική και τους εκπροσώπους της στο περιθώριο.
Δεν “πουλάνε”, γι΄ αυτό.
Με έκπληξη διαβάζω και πληροφορούμαι (από εδώ, στο blog του Samael) ότι τα ελληνικά metal συγκροτήματα έχουν κάνει εξαιρετικές συνεργασίες στο εξωτερικό, έχουν εμφανιστεί σε σημαντικότατα μουσικά events του χώρου αυτού, ενώ έχουν τραγουδίσει κι εμφανιστεί πλάι σε σπουδαίους εκπροσώπους της metal σκηνής (κι όχι μόνο στο Rockwave). Και ο Samael προσθέτει σωστά ότι προσπαθούμε εδώ στην Ελλάδα περισσότερο να πείσουμε ότι κάνουν διεθνή καριέρα διάφοροι/ες σταρ, στάρλετ, σταρλετίτσες ή ότι άλλο μέτριο, και αγνοούμε ότι αυτοί οι εκπρόσωποι αυτού του χώρου κάνουν όντως διεθνή καριέρα, αλλά δεν τους προβάλλει κανείς, ούτε τους αναδεικνύει.
Όσο για τους ξένους συναδέλφους τους της ίδιας σκηνής, ορισμένοι απ΄ αυτούς έχουν γράψει ιστορία στο χώρο της μουσικής, όχι μόνο της μέταλ ή της ροκ. Κι όμως, παρ΄ ότι γράφουν εξαιρετικά τραγούδια, με σκοπό, νόημα, καλό στίχο και δύσκολη στο να συντεθεί και να εκτελεστεί, μουσική (πράγμα που προϋποθέτει σπουδές χρόνων, δουλειά και μπόλικο ταλέντο), εγώ το… ντελίριο στη χώρα μας για τη… Μαντόνα το είδα, κι όχι για αυτούς τους καλλιτέχνες.
Εδώ, βέβαια, θα με διέψευδε κάποιος εύκολα: επειδή δεν έδειξαν παρόμοια “ντελίρια” οι κάμερες, πάει να πει ότι όποτε επισκέπτονται αυτοί οι μουσικοί τη χώρα μας δεν γίνεται παρόμοιος “πανικός”; Κι έχουν δίκιο – παραδεχόμενοι ταυτόχρονα, όμως, ότι δεν προβάλλεται η μουσική αυτή, ότι δεν “πουλάει” (εκτός κι αν τα κανάλια θέλουν να πουλήσουν τα γνωστά παραμύθια τους τα φοβικά, περί “σατανιστικών” συγκροτημάτων, “υπηρετών του διαβόλου”, που “θυσιάζουν κότες και κοκόρια επί σκηνής”, και άλλα ηχηρά παρόμοια)…
Και είπα λοιπόν στο φίλο μου το εξής: το Internet είναι ένας χώρος όπου ακούγονται πολύ περισσότερες απόψεις από αυτές που ακούγονται στα “παραδοσιακά” μέσα ενημέρωσης. Σε εκείνα, η μουσική που αγαπά αυτός (και οι απόψεις όσων την υπερασπίζονται ή απλώς ασχολούνται μαζί της) δεν ακούγονται εύκολα. Στο Internet, όμως, είναι ευκολότερο να εκτεθείς, να διαβαστείς, να κριθείς και να συζητήσεις (λόγω της ίδιας της φύσης τούτου του μέσου). Αποκλείεται να μη βρεις άλλους metallers που να μην σε διαβάσουν, του είπα!!!
Κι εντέλει, τον έπεισα!
Δεν ξέρω αν άνοιξε και τυπικά το blog του. Ξέρω όμως ότι, στα παραδοσιακά ΜΜΕ, δε θα ΄χε τύχη. Όχι μόνο αυτός, όπως κι όχι μόνο το metal – ένα σωρό άλλα θέματα είναι που μένουν απρόβλητα (ή απόβλητα;…) και δεν ασχολούμαστε μαζί τους, παρ΄ όλο που παρουσιάζουν περισσότερο βάθος και ποιότητα από τις σάχλες με τις οποίες ασχολούμαστε συνήθως.
Αν άνοιξε πάντως ο φίλος το blog του, εύχομαι: καλό γράψιμο!!! Να προωθήσει αυτό που αγαπά!!!
Στις εξετάσεις της οδήγησης, ένα είναι το ηθικό δίδαγμα: όταν οι εξεταστές σου ζητάνε λεφτά, μην είσαι γενναίος και αφελής και θες να τα καταφέρεις μόνος σου. Δώσε τα λεφτά, για να σου βάλουν πιο εύκολο πρόγραμμα εξέτασης.
Βέβαια, και λεφτά να ΄χα δώσει, την οπισθογωνία που ‘κανα θα την ζήλευαν όλοι οι μεθυσμένοι οδηγοί του κόσμου τούτου!!!
Άντε πάλι την άλλη βδομάδα…
Την πρώτη μέρα στο στρατό/μου κόψαν” τα μαλλιά μου/τη δεύτερη τον τσαμπουκά/την τρίτη τη μαγκιά μου, λέει ένα τετράστιχο (κάποιου άγνωστου φαντάρου, δημοσιευμένο κάποτε στην κυριακάτικη Ελευθεροτυπία). Δεν έχει κι άδικο: αυτή είναι η φυσική τροχιά που ακολουθεί η ψυχοσύνθεση ενός φαντάρου, απ΄ όταν μπαίνει στο στρατό και για τις πρώτες μέρες.
Οι διηγήσεις (και) των φίλων που έχουν κάνει ή ήδη κάνουν τη θητεία τους είναι αρκετές φορές χρήσιμη πηγή πληροφοριών. Και, βέβαια, επιβεβαιώνουν το ανωτέρω τετράστιχο (σ.σ. και πολλά άλλα… τετράστιχα, τα οποία θέλω να “ανεβάσω” κάποια στιγμή πριν φύγω για στρατό). Μολοντούτο, τις περισσότερες φορές τέτοιου είδους συζητήσεις μπορούν να βοηθήσουν, εν γένει, αρκετά: στο πώς να συμπεριφερθείς, τι να κάνεις, τι να ΄χεις μαζί σου, τι “παίζει” και πώς δουλεύει το σύστημα στο στρατό, κ.ά. Η σημαντικότερη βοήθεια που μπορούν να προσφέρουν τέτοιου είδους συζητήσεις των “παλιών” με τους “ψάρακες”, πιστεύω, είναι να τους μπάσουν στο κλίμα του στρατοπέδου: και αναφέρομαι στο πώς πρέπει να συμπεριφέρονται, βέβαια.
Αντί για βοήθεια, φλυαρία!
Πέραν τούτου όμως, αυτές οι συζητήσεις μπορούν εύκολα να παρεκτραπούν της ορθής πορείας τους και να καταντήσουν μια ανούσια φλυαρία. Πότε γίνεται αυτό; Όταν υπάρχει κάποιος ανόητος στην παρέα, που θέλει να τα μάθει όλα: πώς χαιρετάμε, πώς αναφέρουμε, πώς φυλάμε σκοπιά (και να απαιτεί κιόλας από τους “παλιούς” να του τα… αναπαραστήσουν επί τόπου!) – τόση ανυπομονησία έχεις; Σε λίγο καιρό θα τα έχεις από κοντά όλα αυτά, άνθρωπέ μου, περίμενε λίγο! Ή, πάλι, όταν οι “παλιοί” δεν έχουν διάθεση να συμβουλέψουν, αλλά να… κοροϊδέψουν τους “ψάρακες” (λες και δεν πέρασαν κάποτε κι αυτοί από το ίδιο σημείο – τόση αναλγησία πια;…). Να, δύο λόγοι που μπορούν να χαλάσουν μια συζήτηση για το στρατό.
Μπεζεντάκου στο θάλαμο και ξερό ψωμί
Τις τελευταίες μέρες έχω παρευρεθεί σε πολλές τέτοιες συζητήσεις. Η αλήθεια είναι ότι περισσότερο με απασχολεί το τι θα βρω εκεί μέσα, όταν πάω, από άποψη ανθρώπων (και όχι τουαλετών – άλλωστε όλες ίδιες είναι εκεί). Όλα αρχίζουν και ξεκινούν από τους ανθρώπους, άλλωστε. Και οι συμπεριφορές εκείνων, εν μέρει, κάνουν μια θητεία καλή ή κακή – πάνω απ’ όλα εσύ την κάνεις, βέβαια, αλλά αν πέσεις σε “στραβό” διοικητή, τι γίνεται;
Όπως είναι επίσης πολύ πιθανό να βρεθείς μέσα σε ένα περιβάλλον όπου θα κυριαρχεί η Μπεζεντάκου, ο Ζαζόπουλος, ο “σκότωσες έναν πεθαμένο” (πώς τον λένε ρε παιδιά αυτόν;…), αλλά και τα πνευματικά παιδιά του Άδωνι, του Ψωμιάδη, του Καρατζαφέρη, κλπ. Καλά, κι εγώ ακούω Κωλέτσα (ή Κολέτσα, δεν ξέρω..) καμιά φορά στο τσακίρ κέφι, αλλά να ΄σαι σ΄ ένα θάλαμο με τα παραπάνω ακούσματα όλη την ώρα; Τι κι αν δεν ακούω Φαραντούρη; Θα βάλω όλους τους δίσκους της άμα βγω από εκεί μέσα, στην πρώτη μου άδεια!!! Από αυτά που ακούω στις συζητήσεις για το στρατό, βέβαια, υπάρχει μια προσπάθεια να καθησυχαστούν τα πράγματα: δεν είναι όλοι έτσι! Και κάποιοι υπενθυμίζουν και “τις φιλίες του στρατού”: κρατάνε για πάντα, λέει, αυτές. Και έχεις σοβαρές πιθανότητες να γνωρίσεις καλά παιδιά εκεί μέσα.
Επίλογος: μικρογραφία της κοινωνίας
Κάποιος είπε, κάποτε, ότι ο στρατός είναι η μικρογραφία της κοινωνίας. Το άκουσα και από έναν από τους φίλους μου, νυν φαντάρους, να το λέει σε μια από τις συζητήσεις για το στρατό. Αυτό ήταν και ένα από τα τελικά συμπεράσματα τόσων και τόσων συζητήσεων για το στρατό.
Οδηγά όμως κάπου αυτό; Να συμφωνήσω ή όχι;
Είναι μικρογραφία της κοινωνίας ένα μέρος όπου: δέχεσαι μόνο διαταγές, υπακούς δίχως μιλιά, στερείσαι ελευθερία λόγου και σκέψης, έχεις ελάχιστη διασκέδαση, δουλεύεις αρκετά έως πολύ (αν δεν έχεις βύσμα), δεν έχεις πολύ ελεύθερο χρόνο, δεν μπορείς να συμπεριφέρεσαι όπως θες, ασχολείσαι με μικρότητες (στρώματα, ξυρίσματα, “καμπάνες”, κλπ), οι “βυσματίες” επιζούν ενώ οι άλλοι “σκίζονται”, και τόσα άλλα που ‘χω ακούσει στις συζητήσεις για το στρατό που προανέφερα;
Από τις άλλες συζητήσεις που κάνω με “ελεύθερους” φίλους, που ΄χουν πιάσει δουλειά κι έχουν βιώσει το πώς λειτουργεί το σύστημα, η παραπάνω περιγραφή της στρατιωτικής κοινωνίας δεν πολυδιαφέρει από την εικόνα της κοινωνίας εκτός στρατού. Της κοινωνίας που αύριο θα μπούμε κι εμείς, μετά την έξοδό μας από τη “μικρογραφία” της…
Αμάν!!!
Το blog είχε ψιλοβαρέσει διάλυση τις τελευταίες μέρες. Ας όψεται η έλλειψη θεμάτων. Να ‘ν’ καλά τα Μ΄ αρέσει-Δε μ΄αρέσει, που ξαναδίνουν “ζωή” σε τούτο το έρμο blog! Πάμε!
Μ’ ΑΡΕΣΕΙ
1. Που συνάντησα έναν ευγενέστατο ταξιτζή (εννοείται, νεαρό σε ηλικία)! Που με ρώτησε: “Σας πειράζει να καπνίσω;”… Τον άφησα να καπνίσει, μόνο και μόνο για την τόση του ευγένεια!!!
2. Το βιβλίο του Σωτήρη Δημητρίου, Τα οπωροφόρα της Αθήνας. Ένα… αθηναϊκό διήγημα! Από τις εκδόσεις Πατάκη – θα σας αρέσει, πιστεύω!!!
3. Η διαφήμιση του Τζώννυ Ουώκερ. Με τους διάφορους σταθμούς στην ιστορία, και με κεντρικό motto: “δε φαντάζεσαι τι μπορείς να καταφέρεις με ένα βήμα”, ή κάτι τέτοιο. Κρίμα που διαφημίζεται, με ένα τόσο ωραίο τρόπο, ένα άθλιο ουίσκι.
4. Που ήρθε το χαρτί του στρατού. Κι έφυγε ένα επιπλέον άγχος!
5. Που τελειώνω την υπόθεση “δίπλωμα οδήγησης” την προσεχή βδομάδα!!!
6. Η “shopping Δευτέρα” που μας πέρασε. Όλη μέρα shopping (όχι εγώ – συνόδευα φίλο)! Σούπερ!
7. Η βιβλιοθήκη του Παντείου Πανεπιστημίου. Κάθε φορά που την επισκέπτομαι, θέλω να κάτσω να… διαβάσω!!!
8. Τα μικρά μαγνητάκια με αναγραμμένες πάνω παροιμίες ή αποφθέγματα: “Όποιοι μισούν τις γάτες θα έπρεπε να ΄ταν ποντίκια στην προηγούμενη ζωή τους“. Να ένα δώρο που θα ΄κανα άνετα στον Άνθρωπο του Μετρό!!!
9. Το θέατρο Badminton! Υπέροχος χώρος, εξαίσιο θέατρο!!!
10. Το τραγούδι Είναι μυστήρια η χώρα των δακρύων, του “χιπχόπερ” Άσαρκου.
ΔΕ Μ΄ ΑΡΕΣΕΙ
1. Να είναι καλυμμένα τα σήματα (οδήγησης), στο δρόμο, με πάσης φύσεως αυτοκόλλητα.
2. Οι συζητήσεις για το στρατό. Πάμε που πάμε, ας μη μας αγχώνουν από τώρα!
3. Να ακούω έναν φασίστα να αναλύει τις απόψεις του. Το “απόψεις” δεν το βάζω σε εισαγωγικά. Οφείλουμε να παραδεχόμαστε ότι έχει άποψη. Και να τη σεβόμαστε. Άλλο αν αυτός δε σέβεται τη δική μας.
4. Η υπάλληλος του αστυνομικού τμήματος, που, παρ΄ ότι κατ΄ εξακολούθηση της ζητούσα να ελέγξει αν έχει έρθει το χαρτί μου απ΄ το στρατό, αρνούνταν. “Δεν έχει έρθει τίποτα“, έλεγε. Εντάξει, δεν είπα όχι. Πληρώνεται ή δεν πληρώνεται για να κάνει ό,τι της ζητάει ο πολίτης, όμως;
5. Τα “λαϊκά” τραγούδια που ακούμε στις μέρες μας. Που δε μπορείς να τα ξεχωρίσεις, το ‘να με τ’ άλλο. Τόσο πολύ μοιάζουν!
6. Η ήττα της Εθνικής Ελλάδας με 1-2 από τους Ελβετούς. Αν είναι να μας “ξυπνήσει”, καλώς ήλθε!
7. Που, στο νοσοκομείο όπου πήγα για να εξυπηρετηθώ για κάτι, οι νοσοκόμες… μπέρδευαν τα γράμματα της κάρτας επισκέψεώς μου, με αποτέλεσμα να με στείλουν 2-3 φορές σε λάθος γραφείο. Μια από αυτές μάλιστα, όταν έκανα παράπονα, αντέδρασε κιόλας: “Με ζάλισες!“, είπε. Τελικά, όταν κατάφεραν να ανακαλύψουν το λάθος τους, ήταν μες το… μέλι!!! Φταίω να ρίξω μια μούτζα σ΄ όλες μαζί;
8. Που, για το 2007, η χώρα μας είναι 3η σε τροχαία δυστυχήματα στην Ευρώπη.
9. Οι τιμές των προϊόντων του θεάτρου Badminton.
10. Η παράσταση Tango Fire, πολυδιαφημισμένη και περιβόητη, που παρακολούθησα στο θέατρο Badminton. Αναρωτιέμαι: εάν βάζαμε εμείς σε έναν Ισπανό ή Αργεντίνο, επί δύο ώρες να παρακολουθεί live ζεϊμπέκικο, θα του άρεσε; Πόσο τανγκό να αντέξει ο μέσος (και αμύητος) άνθρωπος;
Non licet omnibus adire Corinthum. Σε ελεύθερη μετάφραση, δεν είναι δυνατόν όλοι να πάνε στην Κόρινθο.
Εγώ, όμως, θα πάω.
Γιατί εκεί κατατάσσομαι!!!
Το ρεπορτάζ μου αναφέρει ότι εκεί δεν είναι καθόλου άσχημα τα πράγματα. Είχα φίλους που επίσης παρουσιάστηκαν εκεί, και μου είπαν πέντε πράγματα, ενώ άλλοι είχαν γνωστούς που υπηρέτησαν εκεί. Και όλοι είπαν το ίδιο: “είναι εξαιρετικό που σε έστειλαν εκεί“. Για έναν τύπο που απεχθάνεται την όλη ιδέα του στρατού, αυτό είναι μια καλή είδηση – πάμε που πάμε, ας είναι καλά εκεί που πάμε, τουλάχιστον!
Κι ο Θεός βοηθός!!!
Ας ξεκινήσω τούτο το κείμενο με μια παραδοχή: κανείς δεν είναι τέλειος.
Έτσι κι εγώ – η (άδικη;…) μοίρα μού έριξε στο δρόμο της ζωής μου ορισμένους φίλους. Οι οποίοι έχουν την (ευγενή και υπέροχη, κατά τους ίδιους) ιδιότητα του φασίστα.
“Μα πώς κόλλησες εσύ μ΄ αυτούς;“, θα αναρωτηθείτε, κι έχετε δίκιο. Την ίδια φράση, άλλωστε, μου ΄χε πει κάποτε και ο Stranger, αλλά για τον εαυτό του και για εντελώς άλλο θέμα (“Μα πώς κόλλησα εγώ μαζί σας; Ούτε σ΄ ένα καραόκε δε θέλετε να πάμε!“, έλεγε τότε εκείνος). Τι να γίνει, πιστεύω ότι τους φίλους τους διαλέγουμε. Ίσως η μεγάλη αντίθεση να ‘ναι αυτό που μας ενώνει. Μέχρι που κατάλαβα ότι, ακριβώς αυτή η αντίθεση, είναι που με κάνει εμένα απωθητικό (γι΄ αυτούς)…
Και, πράγματι, αυτό είναι ένα από τα χαρακτηριστικά του αυθεντικού φασίστα. Σιγά σιγά, συγχρωτιζόμενους τούτους τους ανθρώπους, έμαθα πέντε πράγματα: και τώρα, παρουσιάζω μια λίστα με 10 χαρακτηριστικά του φασίστα. Αντέχετε;
Πάμε, νο1: ο αυθεντικός φασίστας δεν ανέχεται το διαφορετικό. Το διαφορετικό τον τρομάζει, και τον απωθεί.
Συνεπεία αυτού (χαρακτηριστικό νο2), απαιτεί (ο τονισμός δεν είναι τυχαίος) να είναι οι γύρω του ίδιοι μ΄ εκείνον. Οι (βρομιάρηδες, άναρχοι, μπαφιάρηδες, άπλυτοι, οπαδοί της δημοκρατίας και της πολυφωνίας, φιλότουρκοι, φιλοπακιστανομπαγκλαντεσιανο-κλπ, κ.ά.) αριστεροί δεν απαιτούν από τον δίπλα τους να είναι ίδιος μ΄ αυτούς (απ΄ όσο βλέπω εγώ, τουλάχιστον, έχοντας επαφές και με τέτοια άτομα)! Καταθέτουν την άποψή τους, αλλά δεν πιέζουν για συμμόρφωση. Κάτι που δεν συμβαίνει με τους φασίστες.
Χαρακτηρίστηκα, λοιπόν, από αυτούς τους φίλους μου πολλάκις για “ανθελληνισμό” (επειδή δε μου άρεσε το τραγούδι της Βίσση στη Eurovision, και πρέπει “πάντα να υποστηρίζουμε παντού την Ελλάδα“), για “φιλοτουρκισμό” (επειδή το αίμα παντού στη γη είναι κόκκινο, όπως τους είπα χαρακτηριστικά), για “αναρχισμό” (επειδή δήλωσα “αριστερός”), για “μπαφιασμό” (εδώ γελάνε..), για “κατοχή της ιδιότητας του προδότη” (για την παραπάνω μου δήλωση περί αίματος), για “αθεϊα” (εμ, είναι κι αυτό: όταν λες ότι οι χριστιανοί εγκλημάτισαν, έσφαξαν, γκρέμισαν ναούς σκέψης, κρέμασαν φιλόσοφους, δολοφόνησαν κόσμο και κοσμάκη, κλπ, είσαι άθεος, τι να γίνει;…), και άλλα πολλά.
Από όλα αυτά, βρήκα και το 3ο, κατά σειρά, χαρακτηριστικό του φασίστα: αν λες ορισμένα πράγματα επικυρωμένα και βγαλμένα μέσα από τα βιβλία και την ιστορία, είσαι προδότης, άθεος, ανθέλλην, φίλος των “εχθρών” μας, και γενικά ανάξιος να ζεις, μιας και απαρνείσαι θρησκεία, πατρίδα, οικογένεια. Κάτι που ουδέποτε έκανα, φυσικά, αλλά έτσι το είδαν αυτά τα παιδιά.
Προσφέροντάς μου, παράλληλα, το 4ο χαρακτηριστικό του καλού φασίστα: βλέπει ως “εχθρό” του ακόμα και τον ομόφυλο ή τον ομοεθνή, αν τυχόν λέει πράγματα που αντίκεινται σε όσα έχει συνηθίσει, σε όσα έχει βολευτεί, σε όσα τον έχουν διδάξει (και που ποτέ δεν τόλμησε να αμφισβητήσει, βέβαια). Παράλληλα, περνώντας στο 5ο χαρακτηριστικό τούτης της συμπαθούς κατηγορίας ανθρώπων, αυτοί σε βγάζουν και “αδιάβαστο”, διότι δεν διαβάζεις “σωστά” τα βιβλία (όπως τους βολεύει, δηλαδή). Χαρακτηριστική ατάκα: “Μάλλον, Γιώργο, τα πολλά διαβάσματα που ΄χεις κάνει δε σε ωφέλησαν, μιας και δεν κατάφερες να πάρεις τη σωστή εικόνα όσων διάβασες“.
Το 6ο χαρακτηριστικό, όμως, είναι εκείνο που με κάνει και εντυπωσιάζομαι περισσότερο. Γενικά, ο φασίστας είναι γνωστό ότι προτιμά τις άναρθρες κραυγές από τους λογικούς ψίθυρους. Μια ματιά στο πώς μιλάει και εκφράζεται ο γνωστός Άδωνις Γεωργιάδης ή ο (γνωστότερος) Παναγιώτης Ψωμιάδης, θα σας πείσει. Επίσης, ο φασίστας αυτοπαρουσιάζεται ως “ψαγμένος”, διότι γνωρίζει τα πάντα αναφορικά με γελοίες “αλήθειες”, όπως τα κρυφά, λέει, πρωτόκολλα της Σιών, τα φαντάσματα, οι μάγισσες, οι δράκοι, τα ενεργειακά πεδία, οι στοές μέσα στο βράχο της Ακρόπολης, κλπ. Παρεμπιπτόντως, όλα τούτα μπορείτε να τα διαβάσετε σε βιβλία που αποτελούν σπουδαία εκδοτικά εγχειρήματα ανθρώπων που (συμπτωματικά;..) εκλέχθηκαν στη βουλή ως μέλη του ΛΑΟΣ… Και σιχτιρίζει ο φασίστας όλους εκείνους που “μας κρύβουν την αλήθεια” και “μας αφήνουν έρμαια των όσων θέλουν να μας κυριέψουν, με την π..τάνα την παγκοσμιοποίηση”, κλπ.
Ενώ λοιπόν σ΄ όλα αυτά ο φασίστας παρουσιάζεται (πολυ)διαβασμένος και “ψαγμένος”, όταν του παραθέτεις στοιχεία για τη δράση των χουντών ανά τον κόσμο, για τα εγκλήματα των χριστιανών, για τα εγκλήματα της Ελλάδας, κλπ, αμέσως τα… αμφισβητεί ως αναληθή και μιαρά!!! Μυστηριώδη πράγματα…
Καλά, εννοείται ότι το 7ο χαρακτηριστικό του φασίστα είναι η εμμονή του στην γλυκιά περίοδο των συνταγματαρχών και του βασιλιά! Με τα απαραίτητα τσάμικα και κλαρίνα να συνοδεύουν, και με μόνιμο στιχάκι-επωδό “ε ρε μια χούντα που μας χρειάζεται! Κάτω η δημοκρατία!“.
Αναφερόμενος, ακολούθως, στο 8ο χαρακτηριστικό των φασιστών, δεν θα μπορούσα να παραλείψω την πολεμολαγνεία τους και την μεγάλη αξία που δίνουν σε έννοιες όπως πόλεμος, αίμα, μάχη, επίθεση, στρατός, τσαμπουκάς, μαγκιά, κλπ. Όπως επίσης είναι μεγάλη και η εμμονή τους με τους γείτονες Τούρκους, οι οποίοι “όπου να ΄ναι” θα αρχίσουν πόλεμο (ή “έτσι και αρχίσουν πόλεμο τι έχει να γίνει” ή “θα μας επιτεθούν”, κλπ). Την ίδια μοίρα, επιπλέον, επιφυλάσσουν και στους συμπολίτες μας ομοφυλόφιλους, αυτοί οι άνθρωποι. Όχι, δεν εμπλέκεται εδώ η έννοια του Έλληνα – εδώ απλώς εμπλέκεται η απέχθειά τους και η απόρριψή που επιφυλάσσουν στους ομοφυλόφιλους συνανθρώπους τους.
Εδώ θα έλθουμε στο 9ο χαρακτηριστικό του φασίστα: την εμμονή του με την υπεροχή της Ελλάδας. Και προσθέτουν μάλιστα κι άλλη βαρύτητα στην εμμονή τους τούτη, λέγοντας ότι υπερέχουν όλων των άλλων λαών, απλώς και μόνο με την ιδιότητα του Έλληνα! Όχι, δεν τα λέει μόνο ο (γνωστός) Κωνσταντίνος Πλεύρης αυτά: τα λένε και οι φίλοι μου!!! Καλά, εννοείται ότι αλλοεθνείς (συνήθως μειονότητες που ζουν στη χώρα μας, μέσα στην ανέχεια και την φτώχεια, όπως και την εκμετάλλευση) αποτελούν τον μόνιμο στόχο του καλού φασίστα.
Πράγμα, βέβαια, που μας οδηγά ευθύτατα στο 10ο και τελευταίο (της λίστας μου – είναι κι άλλα, πιστέψτε με!) χαρακτηριστικό του φασίστα: την παντελή έλλειψη μνήμης. Η ιστορικότητα από τούτους τους ανθρώπους απουσιάζει παντελώς – ή, για να είμαι ακριβής, ανασύρουν και αναφέρουν ό,τι τους βολεύει, συνήθως. Δεν είπαμε και πριν; Αν αναφέρεσαι σε πράγματα που καταρρίπτουν τα πιστεύω τους, χαρακτηρίζεσαι και “ταμπελοποιείσαι” αμέσως (α, να, βάλτε το σαν 11ο χαρακτηριστικό αυτό, αν θέλετε: την εύκολη ταμπελοποίηση των γύρω, όπως και το “να σε βάζουν στο μάτι” λόγω των απόψεών σου).
Πραγματικά, τρομάζω στη σκέψη ότι, αν όντως ζούσαμε σε ανελεύθερο και χουντικό καθεστώς, αυτά τα άτομα ενδέχεται και να με κατέδιδαν ακόμα, να με χαφιέδιζαν. Λίγο το ΄χετε; Πόσες φορές μου ΄χει περάσει απ΄ το μυαλό!!! Άπειρες!
Πέραν τούτου, όμως, θα κλείσω με δύο τελικές παρατηρήσεις.
Νο1: Η δημοκρατία έχει τούτο το καλό. Όλους τους χωράει. Όλες τις απόψεις. Όλα τα χρώματα. Αν είναι σωστή, σέβεται τα πάντα. Γι΄ αυτό τούτοι οι άνθρωποι βρίσκουν το βήμα (επώνυμοι ή/και ανώνυμοι) και εκθέτουν τις θεωρήσεις τους αυτές. Αν ήταν το δημοκρατικό πολίτευμα σαν το δικό τους, το ολιγαρχικό και ανελεύθερο, ίσως και εκείνοι να έβρισκαν το θάνατο, να εξορίζονταν, να διώχνονταν, να φιμώνονταν, να προπηλακίζονταν, να φυλακίζονταν, κλπ, πρακτικές που οι ίδιοι επεφύλαξαν στους συνανθρώπους τους που διαφωνούσαν μαζί τους. Γι΄ αυτό και γελάω κάθε φορά που ακούω κάποιον από τους φίλους μου φασίστες να βρίζει τη δημοκρατία…
Νο2: Πόσο τρομακτικό είναι να είσαι 23-24 ετών και να είσαι φασίστας; Δεκτό, ο καθένας έχει τις απόψεις του. Είναι όμως σωστό η νεότητα να συμβαδίζει με τον συντηρητισμό και το πισωγύρισμα (γιατί έτσι το βλέπω εγώ) στην περίπτωση κάποιων ανθρώπων;
Όσα διαβάσατε στο παρακάτω κείμενο αφορούν μόνο στους φίλους μου, που υπήρξαν άλλωστε και η αφορμή για να σπάσω τον κανόνα που θέλει να μη γράφω ποτέ δύο κείμενα (ανεξαρτήτως μεγέθους) την ίδια μέρα. Οποιαδήποτε ομοιότητα με γνωστά πρόσωπα της ελληνικής μας καθημερινότητας (που έχουν αποκτήσει μόνιμο βήμα στα ΜΜΕ, η άποψή τους ακούγεται παντού, ενώ καθορίζουν εύκολα ακόμα και κανόνες και νόρμες συμπεριφοράς, όπως το τι βιβλία θα πρέπει να διαβάζουν τα παιδιά – όχι το “Ζιγκ Ζαγκ στις νεραντζιές“, πάντως!!!) είναι εντελώς συμπτωματική.
Ή όχι;
To blog ενός Γιώργου... 