Να κοιμηθώ μ’ ένα βιβλίο
να σου αγοράσω ένα πλοίο,
να χαστουκίσω το φεγγάρι
και να πληρώσω τον βαρκάρη
Να σε σκεπάσω μες την νύχτα
να θάψω τα όνειρα που είχα
να σου μιλώ για το Λιοντάρι
την Αφροδίτη και τον Άρη
Να πω καλά την προσευχή μου
και να σας δώσω την ευχή μου
τη μάνα γη μου να ματώσω
κι ύστερα να το μετανιώσω
Να δώσω ρεύμα σ’ ένα αστέρι
να λάμπει μες το μεσημέρι
να σας γκρεμίσω τις ελπίδες
μια νύχτα στις Βαλεαρίδες
Να σε πηγαίνω περιπάτους
πέρα στα βράχια και στις βάτους
να δανειστώ τα μυστικά σου
στην πιο κρυφή πλευρά του δάσους
Να σου απαγγέλλω ποιηματάκια
για του μπερντέ μου τα λαμπάκια
για τους ανθρώπους που πληθαίνουν
χωρίς να ξέρουν που πηγαίνουν
Κι όταν απ’ τ’ όνειρο ξυπνήσω
μες το ντουλάπι να σε κλείσω
το προσωπείο μου να φορέσω
να πάρω φόρα και να πέσω
Και σ’ όλη τη μικρή ζωή μου
στη μια και μόνη διαδρομή μου
να καταλήγω στο γραφείο
των πόθων μου νεκροταφείο
To blog ενός Γιώργου... 