M’ αρέσει – Δε μ’ αρέσει (26/9/2009)

Ένα ακόμα Μ’ αρέσει-Δε μ’ αρέσει που θα «μεταδοθεί» Σάββατο! Δεν μας έκατσε ακόμα μια Κυριακή ελεύθερη, για ένα φυσιολογικό post. Απ’ το τίποτα όμως, καλό και αυτό…

Μ’ αρέσει

1. Ο Βασίλης Τοροσίδης. Ή Πωρωσίδης, όπως τον έγραψε η SportDay. Μακράν ο πιο ψυχωμένος και αποφασισμένος παίκτης του Ολυμπιακού αυτήν την περίοδο. Και προσθέτω, ίσως ο μόνος που κατανοεί πλήρως την κρισιμότητα της κατάστασης αυτής της περιόδου για τον Ολυμπιακό… Και παίζει ανάλογα!
2. Η φακή που τρώμε στο στρατόπεδο. Δεν περίμενα ποτέ ότι θα το πω αυτό, αλλά είναι αλήθεια: οι μάγειροι είναι έξοχοι!
3. Η θέα από την Ακρόπολη των Σερρών: αχτύπητη! Πολύ όμορφη πόλη, απ’ τα ψηλά και απ’ τα χαμηλά (καίτοι ελαφρώς τσιμεντοποιημένη, πάντα όμως άκρως φοιτητική και ζωντανή)…

Δε μ’ αρέσει

1. Τα παράπονα για τη διαιτησία. Κυρίως, διότι και φέτος άρχισαν από νωρίς νωρίς…
2. Που ακόμα δεν έχω επισκεφτεί τα μέρη γύρω από την περιοχή του στρατοπέδου.
3. Τα γεμιστά των ίδιων μαγειρείων που προανέφερα!!!

Παράρτημα

Σύμφωνα με το Facebook, να ‘μαι, σε κάποιες άλλες χώρες:

Pierre Moreau (Γάλλος)

Adahy (Ζει στο δάσος­ – Ινδιάνος)

Devante Castro (Ισπανός)

Aleksey Titov (Ρώσος)

Δεν ξέρω, μάλλον με το ρώσικο θα έκανα καλύτερη καριέρα σαν παίκτης. Ως Πιέρ Μωρώ με φαντάζομαι ακούραστο αμυντικό χαφ, ενώ ως Ντεβάντε Κάστρο, δυναμικό τεχνικό επιτελικό χαφ!!!

Ντιμπέιτ

Αφού τα ίδια θα πουν πάλι,

τις ίδιες εκφράσεις, τις ίδιες κινήσεις,

σαν να το ΄χεις ξαναδεί θα ΄ναι, το έργο!

Γιατί να το ξαναδώ;

Πιστεύω ακράδαντα ότι το ντιμπέιτ είναι στον ψυχισμό του Έλληνα – από αρχαιοτάτων... Διάλογος και αντιπαράθεση απόψεων!!! Και ιδίως με την αποψινή του μορφή είναι πιο κοντά στην ιδεατή μορφή του debate (αντιπαράθεση με διάλογο) – η χθεσινή “τηλεμαχία” (άλλος νεολογισμός!) δεν είναι τόσο κοντά στο ιδεατό. Θα ήταν καλύτερο ένας διάλογος από οθόνης, κι όχι απλώς απαντήσεις σε σκόρπιες ερωτήσεις, χωρίς δυνατότητα σχολιασμού από τους άλλους του διαλόγου.

Χώρια, βέβαια, που όλη αυτή η φάση γίνεται και για τηλεθέαση – δεν είναι νούμερα της AGB το μέλλον της χώρας μας…

Ας κάνουν λοιπόν για μια ακόμα (προεκλογική) φορά το κομμάτι τους οι πολιτικοί. Κι ας προσέχουν τι λένε, ιδίως τώρα που είναι προεκλογική περίοδος. Δεν είμαστε (όλοι) χαζοί από κάτω που τους ακούμε, είτε ασχολούμαστε είτε όχι με τα πολιτικά.

Ο Ασένχο και οι συμπτώσεις

Οι συμπτώσεις

Είναι τυχαίο, το ότι η φράση Καλός πολίτης έχει 12 γράμματα; Όσοι και οι μήνες θητείας…

Ή, πάλι, το ότι χρειάζεται να σχηματίσεις 12 ακριβώς γραμμές για να γράψεις τα γράμματα της λέξης ΛΕΛΕ;…

55 κ.σ.!!!

Ο  Ασένχο

Ο Σέρχιο Ασένχο είναι 20 ετών, και Ισπανός. Παίζει στην Ατλέτικο Μαδρίτης, και είναι η μεγάλη ελπίδα των Ιβήρων για τη θέση του γκολκίπερ, αφού ο Κασίγιας δε θα παίζει αιωνίως… Και, χθες βράδυ, η μοίρα πήρε τη δική του μορφή, όταν απέναντί του δύο φορές ο Κώστας Χαραλαμπίδης δεν μπόρεσε να σκοράρει, χάνοντας δύο μοναδικές ευκαιρίες για να δώσει τη νίκη στους Κύπριους του ΑΠΟΕΛ απέναντι στους υπεραστέρες της Ατλέτικο, δίπλα στις όχθες του ποταμού Μανθανάρες (0-0).

Ο Χαβανέζος (άσχετο)

Να πώς θα με έλεγαν, αν ήμουν Χαβανέζος (σύμφωνα με το Βιβλίο των Προσώπων): Akoni Hoapili (DMC)!!!

Θρύλε, γερά!!! (γι’  απόψε…)

Μ’ αρέσει – Δε μ’ αρέσει (13/9/2009)

Μετά από καιρό, επιστρέφει το καθαρόαιμο κυριακάτικο post αυτού του blog. Και εύχομαι να μπορούσα να γράψω περισσότερα, αλλά θα περιοριστώ ξανά στο “3+3″… Τι να γίνει!!…

Μ’ αρέσει

1. Η Εθνική Σλοβακίας – που πάει φουλ για Νότια Αφρική.

2. Η βροχούλα και το κρύο, που αναζωογονούν, διώχνουν την κάψα, ξεκουράζουν…

3. Το 5-0 του Παγκρήτιου – μπας και ξυπνήσει ο Θρύλος πριν τα (πολύ) δύσκολα που ακολουθούν.

Δε μ’ αρέσει

1. Που επιμένουμε να ασχολούμαστε περισσότερο με την εθνική ποδοσφαίρου, παρά με την εθνική μπάσκετ – επιμένουμε να μιλάμε πιο πολύ για την, σε τέλμα και τέλος εποχής, πρώτη, παρά για την υγιή, έξοχη και επικείμενη… μεταλλιούχο, δεύτερη!

2. Η εμπάθεια και η κακία, ιδίως όταν έχει παντελώς γελοία βάση.

3. Ο ξεφτιλισμός της υπέροχης Πριγκιπέσσας του Μάλαμα από τον Καρρά, αλλά και όσους έσπευσαν να “πειράξουν” το τραγούδι μετά από τον τελευταίο (βάζοντας μέχρι και… μπιτάκι!).

Ελληνικός Στρατός είναι…

Ελληνικός Στρατός (aka Έψιλον Σίγμα) είναι…

…η σιωπή τα πρωινά, όταν όλοι πλένονται στους νιπτήρες.

…το κινητό κάποιου που βαράει ενοχλητικά μέσα στη νύχτα, ελέω αφύπνισης…

…ο ιδρώτας στα πρόσωπα στην παρέλαση, ιδίως στο κέντρο.

…η μυρωδιά της χλωρίνης, που ποτίζει τα χέρια στις καθαριότητες.

…η στάχτη που κολλάει στα δάχτυλα, μετά το “γόπινγκ”.

…ο αμίλητος σκοπός/θαλαμοφύλακας/περιπολάρχης, που μόλις ξύπνησε και να πάει να αναλάβει υπηρεσία.

…το φτερούγισμα όταν βλέπεις την αλλαγή σου να καταφτάνει.

…το αίσθημα εκείνο του ανείπωτου μπουκώματος στην ψυχή, όταν περιμένεις την αλλαγή σου κι αυτή καθυστερεί.

…το βλέμμα του καραβανά, κάθε φορά που σου απευθύνει το λόγο.

…η αίσθηση του χαρτιού στο χέρι, όταν αγγίζεις το πρώτο σου αδειόχαρτο.

…το φως στο πρόσωπο, όταν βγαίνεις εξοδούχος…

…και, σε συνέχεια του προηγούμενου, τα κατεβασμένα μούτρα όταν ξαναμπαίνεις μέσα το βράδυ.

…η ατέλειωτη σειρά των ολόιδιων, πανομοιότυπων χακί σιλουετών, όταν όλοι είναι σε παράταξη (για ταγματική/ταξιαρχική, κλπ, αναφορά).

…η ανακάλυψη γνωστών σου στο περιβάλλον αυτό.

…η επιθυμία του φαντάρου να ξυστεί, όταν ο λοχαγός δίνει προσοχή.

…να θέλει ο φαντάρος ΚΨΜ λίγο πριν αρχίσει η εκπαίδευση, κι ενώ είχε ώρες μπροστά του για να πάρει ό,τι ήθελε!!!

…τα δανεικά κι αγύριστα (κυρίως αναφορικά με στυλούς – μη δανείσετε ποτέ στυλό στο στρατό, είναι αμφίβολο αν θα τον ξαναδείτε!).

…το χαμόγελο του βύσματος, που (ξανα)φεύγει με άδεια ενώ εσένα σε πάει τέσσερις-μία.

…οι κοιλιές των παλιότερων στελεχών των μονάδων – δείγμα του πώς αντιλήφθηκαν εξ αρχής το στρατό αυτοί οι χακοφορούντες δημόσιοι υπάλληλοι.

…ο επιλοχίας/αρχιλοχίας/ανθυπασπιστής, κλπ, που θα σου φερθεί σαν άνθρωπος, ανάμεσα σε τόσους και τόσους αλαζόνες και υπερόπτες αξιωματικούς.

…η αίσθηση ότι τη μέρα που ξεκινά, την έχεις ξαναζήσει.

…η αίσθηση της πείνας, όταν φεύγεις από τα μαγειρεία έχοντας μόλις γευματίσει – πάλι το φαϊ ήταν για τα μπάζα!

…η βρόμα/το ροχαλητό/η πολυλογία, κλπ, αυτού που κοιμάται από πάνω σου/δίπλα σου/απέναντί σου/κάτω σου, κλπ.

…τα βλέμματα των φαντάρων στις κοπέλες, και αντίστροφα βέβαια…

…τέλος, η ανάσα. Η ανάσα που βγάζει ο φαντάρος, όταν περνά οριστικά, και αμετάκλητα, την πύλη, και στο χέρι το χαρτί.

62 κ.σ.

Λίθοι πλίνθοι

Πάει καιρός από τότε που ΄γραψα τελευταία φορά στο blog μου – και πόσα θέματα ασχολίαστα μαζεύτηκαν! Ούτε Μ’ αρέσει-Δε μ’ αρέσει δεν γράφω πια, τόσο λίγο που βγαίνω. Μας έφαγε η εμπλοκή… Αποζημιώνω, λοιπόν, με αυτό το κείμενο, που είναι μικρά bits για διάφορα θέματα.

• Η θητεία μας τελικά θα μειωθεί ή όχι; Πόσα και πόσα ακούσαμε όλους αυτούς τους μήνες. Απόφαση επίσημη, καμία. Από ράδιο-αρβύλα, τόνους (παρα)πληροφόρησης! Αν δεν βγει επίσημα κάποιος να δηλώσει ή να ανακοινώσει κάτι, βέβαια, δεν έχει αξία να υποθέτουμε. Άσε που άλλοι βγαίνουν και λένε ότι, με την πιθανότητα εκλογών, ίσως μας χαριστούν κι εμάς μέρες (στο πλαίσιο προεκλογικής… παροχολογίας!). Τι να πεις… Αναμένουμε.
• Ξεκίνησε και η Super League. Το μικρό, μίζερό μας πρωτάθλημα. Και, αλήθεια, καρφώθηκα με τη μια στην τιβί!!! Ήθελα μετά μανίας να δω μπάλα. Και απογοητεύτηκα. Μέτριες ομάδες, επιφυλακτικοί προπονητές, άτεχνοι παίκτες, αρτηριοσκληρωτικά συστήματα, και βέβαια ανεγκέφαλοι και πάντα ηλίθιοι οπαδοί (σ.σ. βλ. Ηρακλής-Άρης). Λίγα ματς ήταν τόσο καλά όσο θα ήθελα. Όπως η ντερμπάρα της Θεσσαλονίκης – ακόμα κι αυτό το ματσαρόνι, πάντως, έπρεπε κάτι να βρεθεί να το χαλάσει… Και βέβαια, πρόσωπο των δύο πρώτων αγωνιστικών, κατ΄ εμέ, είναι ο Ρουμάνος “Τσάρτας” Ντίκα, του Ηρακλή. Πολύ καλός παίχτης – μακάρι να συνεχίσει έτσι.
• Καλοκαίρι, κι έβρεξε στάχτη ξανά. Είχα πάει στη Δροσιά πριν από κάνα χρόνο, τι όμορφα που ήταν! Τώρα αποκαϊδια και στάχτες – κι εκεί, και στο Γραμματικό, και στον Αγ. Στέφανο… Όλη η ανατολική Αττική, κάρβουνο. Δεν αντιλέγω: ίσως κάποτε ανακαλυφθεί τρόπος για ν’ αναπνέουμε δίχως οξυγόνο – μέχρι τότε, όμως, ηλίθιοι, χρειαζόμαστε τα δέντρα!!! Έλεος!! Δεν αναπνέουμε με το τσιμέντο!!!
• Μπόχουμ δέρνουμε; Θεϊκή διαφήμιση!!! 🙂
• Έτερο θέμα: μισώ το τραγούδι της Βανδή, εκείνο που λέει ότι υπάρχει ζωή και μετά από σένα… Τόσο μίσος για τον πρώην; Για όνομα. Κι έχει κι αυτό το επαναστατικό, ανυψωτικό ριφάκι μετά από κάθε στίχο του ρεφρέν, λες και γίνεται η επανάσταση της καταπιεσμένης γκόμενας!!! Δε χρειάζεται να μισούμε τον πρώην μας. Ζήσαμε στιγμές μαζί του – καλώς ή κακώς, τελείωσε όλο αυτό, με καλό ή κακό τρόπο, σημασία δεν έχει πια. Γιατί τόσο μίσος όμως;
• Κλήρωσε και για Τσάμπιονς Λιγκ!!! Κι όπως πιστεύω πάντα, στο ποδόσφαιρο η μοίρα παίζει ρόλο. Κακά εναντίον Μίλαν, Ετό εναντίον Μπάρτσα, Ιμπραϊμοβιτς εναντίον Ίντερ… Κοίτα να δεις! Και στη μέση ο Ολυμπιακός. Σε έναν από τους πιο αμφίρροπους ομίλους. Και καλά, λες, η Άρσεναλ πρώτη. Δεύτερος; Προσωπικά, αν είχα στον όμιλό μου τον πρωταθλητή Ολλανδίας και Βελγίου, όπως τώρα ο Ολυμπιακός, θα ΄νιωθα εξαιρετικά… ανασφαλής! Είναι επικίνδυνες ομάδες, αλλά δεν απαγορεύει η κλήρωση αυτή τα όνειρα. Αρκεί να είναι ο Θρύλος όπως πρέπει!!!
• Δε βλέπουμε και καμιά ταινία. Πήξαμε στο στρατό…

69 και σήμερα, παίδες…