Το πιστεύετε ότι έφυγε ο Γενάρης; Αν όχι, πιστέψτε το: είναι αλήθεια!!! Μα, πώς πέρασε έτσι ο καιρός;… Τέλος πάντων, πάμε Μ’ αρέσει-Δε μ’ αρέσει!!!
Μ’ αρέσει
1. Που πήγα στο live της μπάντας Παράξενες Επαφές, στο Afterdark. Καλά τα δικά τους τραγούδια, καλές και οι εκτελέσεις τραγουδιών άλλων!!! Μπράβο παιδιά, και καλύτερα στο μέλλον!
2. Να ξυρίζομαι: όποτε και όπως θέλω. Μια απόλαυση που την “κατασπάραξε” ο στρατός, και τώρα την παίρνω πάλι πίσω!
3. Η νίκη του Ολυμπιακού στο μπάσκετ επί της Κάχα “πρώην Ταού” Λαμποράλ. Φουλ για φάιναλ φορ!!!
Δε μ’ αρέσει
1. Να νοσταλγώ το στρατό.
2. Η κάθε λογής απότομη αλλαγή του καιρού, αυτές τις μέρες.
3. Που κουράζομαι γρήγορα, όταν παίζω μπάλα, πια… 120+ κιλά, βλέπεις: τα σημάδια του Γκρηκ Άρμυ…
Απολύθηκα από τον Ελληνικό Στρατό στις 11 Νοεμβρίου του 2009. Έκανα 12-μηνη θητεία, υπηρετώντας αρχικά στην Κόρινθο, νεοσύλλεκτος ων, κατόπιν στην Αλεξανδρούπολη, και τέλος στο Πετρίτσι Σερρών, απ’ όπου και απολύθηκα. Έχω γράψει αρκετές φορές για τα όσα πέρασα ντυμένος στα χακί, σε άλλα posts τούτου ‘δω του blog…
Τις τελευταίες μέρες συμβαίνουν διάφορα που μου θυμίζουν εντονότατα την στρατιωτική μου θητεία. Όχι ότι ήθελα να την ξεχάσω – τουλάχιστον, όχι ολότελα. Κάποια, τα κρατάω, κάποια, όχι. Φίλοι που μπαίνουν τώρα φαντάροι, φίλοι που μπήκαν και περνούν καλά/άσχημα, τόποι που ακούγονται στις ειδήσεις και τους έζησα από κοντά ως στρατιώτης, τυχαίες συναντήσεις στο δρόμο με πρώην συν-φάνταρους, όλα αυτά με κάνουν και ξαναθυμάμαι, συχνά πυκνά, τη θητεία: εκείνους τους 12 χαμένους μήνες από τη ζωή μου, προσφορά στη μαμά Πατρίδα.
Δε μπορώ να αποφασίσω, όμως, αν αυτά που σκέπτομαι είναι αναθυμίσεις, λόγω των ευχάριστων πραγμάτων που έζησα/είδα/άκουσα/ένιωσα (που ήταν πολλά), ή αναθυμιάσεις, λόγω της μπόχας άλλων πραγμάτων που έζησα/είδα/άκουσα/ένιωσα, εκείνους τους 12 μήνες.
Αυτό το “άλφα” κάνει τη διαφορά: αναθυμίσεις-αναθυμιάσεις…
Λήξη συναγερμού, λοιπόν. Ο Σωκράτης Κόκκαλης δε θα εγκαταλείψει τον Ολυμπιακό. Αυτή η είδηση, αρχικά, είχε διαρρεύσει στον Τύπο και στα λοιπά Μέσα. Στο χθεσινό Δ.Σ. της ΠΑΕ, παρουσία του ιδίου, εξανεμίστηκαν όλοι οι φόβοι που έτρεφε ο “ερυθρόλευκος” λαός για πιθανή αποχώρηση του προέδρου της ομάδας…
Τι να συνέβη, άραγε; Ο Κόκκαλης δε θέλει να έρθει σε ανοικτή ρήξη με τον κόσμο του Ολυμπιακού, που την Κυριακή τον καθύβρισε και τον γιουχάισε στο παιχνίδι με τον ΠΑΟΚ. Ο κόσμος είναι δυσαρεστημένος και απογοητευμένος, αλλά πώς θα ένιωθε αν όντως ο Κόκκαλης αποφάσιζε να παρατήσει την ομάδα; Ή, αν παρίστανε ότι την εγκαταλείπει;…
Χρησιμοποιήθηκε λοιπόν η τακτική της “κλαμμένης γκόμενας”: τι κάνει η κλαμμένη γκόμενα; Απειλεί το σύντροφό της ότι θα τον αφήσει, σηκώνεται, κλαψουρίζει, τον παρατάει, φεύγει. Όχι ότι έχει σκοπό να τον αφήσει – εννοείται πώς λιώνει γι’ αυτόν. Απλώς, θέλει να τον βάλει στη διαδικασία να νιώσει πώς είναι το να ζει δίχως αυτήν. Πώς είναι να τον έχει παρατήσει. Ο σύντροφος θα νιώσει τύψεις, ίσως, ανασφάλεια, μετέωρος, μετανιωμένος.
Ρε, μήπως έγινε το ίδιο κι εδώ; Και καλά, διαρρέει στον Τύπο ότι ο Κόκκαλης φεύγει, ο κόσμος τα χάνει, συνειδητοποιεί πόσο ανάγκη έχει ο Ολυμπιακός τον Κόκκαλη, και βάζει νερό στο κρασί του, σταματά να γκρινιάζει, σταματά να γιουχάρει.
Ελπίζω ο Ολυμπιακός να βρει στις επόμενες αγωνιστικές το δρόμο του!!!
Όσο μας πληγώνεις/τόσο μας πωρώνεις, λέει το σύνθημα κανονικά. Ελλά εγώ το παράφρασα. Για χάρη του Ολυμπιακού, βέβαια – ή, μάλλον, για χάρη αυτών των τύπων με τις ερυθρόλευκες φανέλες, που παίζουν στο στάδιο Καραϊσκάκη εκπροσωπώντας μια ομάδα που λέγεται Ολυμπιακός. Δεν είναι Ολυμπιακός.
Πρώτη φορά, τόσα χρόνια που βλέπω μπάλα και Ολυμπιακό, παρακολουθώ μια τόσο άναρχη, ανέμπνευστη και δίχως όραμα ομάδα. Ομάδα και παίχτες δίχως κίνητρο, διάθεση, “κάψα” για νίκη… Ο κόσμος του Ολυμπιακού έχει γευτεί πολλές πίκρες, δεν θα ΄ναι η πρώτη φορά που χάνουμε τον τίτλο (γιατί αυτό θα συμβεί, όπως όλα δείχνουν): αυτό που πικραίνει τον κόσμο είναι που η ομάδα παρουσιάζει αυτό το χάλι.
Και βέβαια, θέλω να πιστεύω ότι υπάρχουν οπαδοί ή φίλαθλοι του Ολυμπιακού, με καλή κρίση και μνήμη. Όχι, δεν πιστεύω ότι θα επιστρέψει ο Ολυμπιακός στα πέτρινα χρόνια. Αλλά να μη χάφτουμε και ό,τι μας σερβίρουν: τυπικό παράδειγμα, οι γελοίες φυλλάδες του Ολυμπιακού, που τώρα χαρακτηρίζουν τον Ζίκο ως το χειρότερο προπονητή που ήρθε ποτέ στο Λιμάνι, ενώ, όταν ήρθε, τον αποθέωναν ως Μεσσία!! Μην τρώμε κουτόχορτο, δηλαδή.
Και για το ότι δε μπορεί να πάρει τα πόδια του ο Ζαϊρί, για το ότι ένας Μέλμπεργκ δε μπορεί να κρατήσει μια άμυνα μόνος του, για το ότι ο Ντιόγκο δε σκοράρει πλέον ούτε με αίτηση 105, δε φταίει ούτε ο Ζίκο, ούτε ο Κετσπάγια, ούτε ο Μπάντοβιτς (που θα ‘ναι άδικο αν του χρεώσουν την κακή πορεία της ομάδας).
Τέλος μιας κρύας και βροχερής βδομάδας. Αρχή ενός ακόμα Μ’ αρέσει-Δε μ’ αρέσει.
Μ’ αρέσει
1. Η παλλαϊκή συμμετοχή, όχι μόνο της χώρας μας, στην αποστολή βοήθειας για τους Αϊτινούς.
2. Η βροχή. Πάντα. Και παντού.
3. Η ιδέα να πάω γυμναστήριο/κολυμβητήριο. Είναι από εκείνα τα ωραία όνειρα και σχέδια που κάνει κανείς. Ξέρω ότι δε θα πραγματοποιηθούν, το πιθανότερο, αλλά εγώ τα κάνω.
Δε μ’ αρέσει
1. Ο ενικός. Χρησιμοποιείται πολύ συχνά από άγνωστους προς το πρόσωπό μου. Και με εκνευρίζει.
2. Που, βάζελοι, ΑΕΚ-τζήδες, κλπ, δίνουν τεράστια βάση στο ότι ο Χεσούς Ντάτολο (μεταγραφικό απόκτημα του Ολυμπιακού) φωτογραφήθηκε κάποτε σε περιοδικό για γκέυ. Και πέφτει και η ανάλογη κοροϊδία. Αν κρίνουν έτσι την παικτική αξία κάποιου, τι να πω..
3. Η πίκρα που δοκιμάζω όταν μαθαίνω τι στίχους έχει πραγματικά ένα τραγούδι που ακούω (ελληνικό ή ξένο), κι όχι εκείνους που νομίζω ότι έχει. Τυπικό παράδειγμα: “Δέκα χιλιάδες εικόνεεες/δέκα χιλιάδες φωτιέεες/τόσες καρδιές που ‘ταν μόνεεες/εξοχές, εξοχές, εξοχές“!!! Καλή ακρόαση!!!
Ο Σέσαρ Λουίς Μενότι είναι Αργεντίνος προπονητής. Συνέδεσε το όνομά του με σπουδαίες επιτυχίες της εθνικής ομάδας των Αργεντίνων. Δεκαετίες ’70 και ’80, τώρα, αλλά και αργότερα. Ο Χόρχε Βαλντάνο είναι σέντερ φορ, επίσης Αργεντίνος, και αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα που έπαιξαν στη Ρεάλ Μαδρίτης. Το ’80 και το ’90… Ο Μανουέλ Βάσκεθ Μονταλμπάν, είναι Καταλανός συγγραφέας, “πατέρας” του “χάρτινου” ντετέκτιβ Πέπε Καρβάλιο.
Αριστεροί, και οι τρεις. Και παθολογικοί εραστές του ποδοσφαίρου!!!
Στο βιβλίο του τελευταίου, λοιπόν, με τίτλο Ποδόσφαιρο: Μια θρησκεία σε αναζήτηση θεού – Μια θρησκεία σε χέρια πολυεθνικών (εκδ. Μεταίχμιο, 2005), περιγράφεται μια συζήτηση που είχαν οι τρεις τους, για ποδόσφαιρο και πολιτική. Και εξέφρασαν την απορία, αν υπάρχει “ποδόσφαιρο της Αριστεράς”, “ποδόσφαιρο της Δεξιάς”, κ.ο.κ.! Και συζητούσαν πάνω σ’ αυτό! Αναμφίβολα, μια απορία σαφώς πρωτόγνωρη και πρωτότυπη, δε νομίζετε;
Πάνω σ’ αυτό, λοιπόν, καταθέτω τις δικές μου απόψεις!!!
ΤΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ ΤΗΣ ΔΕΞΙΑΣ
Ο Μονταλμπάν και οι συνομιλητές του υποστηρίζουν ότι το ποδόσφαιρο της δεξιάς είναι το ποδόσφαιρο “της δύναμης, της πονηριάς, της στραβοκλοτσιάς” (σελ. 35).
Ισχύει.
Επίσης, θα πρόσθετα ότι το ποδόσφαιρο της Δεξιάς είναι εκείνο της καταστροφής. Είναι ο τύπος, δηλαδή, εκείνος του ποδοσφαίρου που δε γεννά, δε δημιουργεί, απλώς καταστρέφει το ποδόσφαιρο του αντιπάλου.
Ένα άλλο χαρακτηριστικό του ποδοσφαίρου της Δεξιάς, είναι ότι οι παίκτες που το παίζουν κάνουν τα πάντα για να κερδίσουν. Ο Μονταλμπάν και ο Βαλντάνο το ονόμασαν “πονηριά” – εγώ προσθέτω και την κλεψιά: την κλωτσιά εκτός φάσης, το χέρι που μπαίνει μπρος στη μπάλα για να την κόψει, κλπ.
Τέλος, το χαρακτηριστικό του ποδοσφαίρου της Δεξιάς, που θέλω να αναφέρω, είναι εκείνο που δε δείχνει σεβασμό: πρώτα στον αντίπαλο, και κατόπιν στο ίδιο το άθλημα. Είναι το χαρακτηριστικό-απόρροια όλων των παραπάνω. Το δεξιό ποδόσφαιρο δε δείχνει κανένα σεβασμό, απλώς θέλει να επικρατήσει, με κάθε κόστος.
Τυπικοί εκπρόσωποι του ποδοσφαίρου της Δεξιάς
Ματεράτσι, Βίνι Τζόουνς, Χεσούς Χιλ ι Χιλ (παλιός πρόεδρος της Ατλέτικο Μαδρίτης), Ρομπέρτο Κάρλος (χέρι με Ολυμπιακό, 1999), Mάικ Φραντζ (αμυντικός της Άιντραχτ, έχει το προσωνύμιο “Σιδερομάικ”…), Χάραλντ Σουμάχερ (γκολκίπερ της Γερμανίας στα 80-ies, σακάτεψε σε μια έξοδό του το Γάλλο Μπατιστόν, και αντέδρασε… χαμογελώντας), Ζεπ Μπλάτερ, Ζοάο Χαβελάνζε.
ΤΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ
Οι τρεις φιλόσοφοι-ποδοσφαιρόφιλοι αναφέρονται στο ποδόσφαιρο της Αριστεράς, αποκαλώντας το “ποδόσφαιρο της δημιουργίας” (ό.π., σελ 35).
Χοντρικά, θα μπορούσε να πει κανείς, το ποδόσφαιρο της Αριστεράς είναι το άκρως αντίθετο με εκείνο της Δεξιάς. Σε γενικές γραμμές, εκεί περίπου είναι η αλήθεια.
Πάνω απ’ όλα, όμως, το ποδόσφαιρο της Αριστεράς είναι εκείνο που προτιμά μια έντιμη ήττα, από μια άτιμη νίκη.
Συνεχίζοντας, λέω ότι το “αριστερό” ποδόσφαιρο είναι εκείνο που δεν το ενδιαφέρει η ήττα, αρκεί το “τέκνο” του παιχνιδιού να είναι όμορφο – είναι πολύ κοντά σ’ αυτό που υποστηρίζουν ο Βαλντάνο, ο Μενότι και ο Μονταλμπάν, όταν μιλούν για “ποδόσφαιρο της δημιουργίας“. Δεν αναφέρονται στην ήττα, όμως: και η ήττα, προσθέτω εγώ, είναι κάτι που δεν ενδιαφέρει το “αριστερό” ποδόσφαιρο, αν το παιχνίδι που παίχτηκε ήταν καλό και ωραίο.
Ακόμα, το ποδόσφαιρο της Αριστεράς είναι εκείνο που αψηφά τους κανονισμούς. Όχι γιατί κινείται στα όρια της κλεψιάς ή της ατιμίας, όπως το δεξιό ποδόσφαιρο. Αλλά γιατί θέλει να στείλει το δικό του μήνυμα: παράδειγμα, ο Ρόμπι Φάουλερ, που έβγαλε τη φανέλα του για να πανηγυρίσει κάποτε, και στο T-shirt που φορούσε από κάτω είχε τυπωμένα μηνύματα συμπαράστασης στους λιμενεργάτες του Λίβερπουλ, που τότε απεργούσαν. Ο Ρόμπι Φάουλερ στιγματίστηκε όσο λίγοι στο αγγλικό ποδόσφαιρο (μέχρι και κοκαϊνομανή τον έβγαλαν, “τελειώνοντάς” τον…).
Τέλος, το ποδόσφαιρο της Αριστεράς είναι ένα ποδόσφαιρο που μαθαίνει τους παίκτες του να κερδίζουν χωρίς να αισθάνονται θεοί, και να χάνουν δίχως να νιώθουν σα σκουπίδια (όπως έγραψε κάποτε ο πασίγνωστος Γάλλος ποιητής και συγγραφές, Αλμπέρ Καμύ).
Τυπικοί εκπρόσωποι του ποδοσφαίρου της Αριστεράς
Χουάν Πάμπλο Σορίν, Ρόμπι Φάουλερ, Χόρχε Βαλντάνο, Ντιέγκο Μαραντόνα (σ.σ. αν και έκλεψε τους Άγγλους το ’86, με το “χέρι του Θεού”).
Προσθέστε και τα δικά σας “τυπικά παραδείγματα”, όσοι θέλετε!!!
Παραπρόπερσι, θυμάμαι; Συνήθως, όχι – ή έστω, πολύ δύσκολα.
ΠΕΡΣΙ: Το πιθανότερο είναι ότι θα ήμουν σε κάποια από τις μυριάδες σκοπιές του στρατοπέδου στην Αλεξανδρούπολη, όπου και υπηρετούσα. Και θα ΄χα κάποιο νούμερο, 2ο, 3ο, ποιος θυμάται τώρα; Ή, πάλι, μπορεί να ΄μουν θαλαμοφύλακας, και να ΄μουν τουλάχιστον στα ζεστά. Τι κρύο κι εκείνο, εκεί πάνω! Παλευόταν “σκέτο”, το κρύο, αλλά όταν φυσούσε, γινόταν αβάσταχτο.
ΠΡΟΠΕΡΣΙ: Έτρωγα άλλο κρύο. Στην Αγγλία, αυτή τη φορά. Αλλά ήταν πιο ευχάριστο. Τέτοιο καιρό, θυμάμαι, γυρίζαμε με τα παιδιά από το μεταπτυχιακό ένα αφιέρωμα στον Στάνλεϋ Μάθιους, για ένα τοπικό ίδρυμα που φέρει το όνομά του – όπου, Στάνλεϋ Μάθιους, το πιο διάσημο ποδοσφαιρικό τέκνο του Stoke. Έπαιξε μπάλα ως τα 50 (!) του, στο υψηλότερο επίπεδο.
ΠΑΡΑΠΡΟΠΕΡΣΙ: Μακριά απ’ το blogging (για κάποιους, ευτυχώς!), το Facebook και τις λοιπές διαδικτυακές ανάγκες, θα πρέπει να έλιωνα σε κάποια καφετέρια, περιμένοντας να έρθει η ώρα να φύγω έξω, έχοντας λίγες βδομάδες νωρίτερα, ορκιστεί, παίρνοντας το πτυχίο μου στη σχολή…
Νιώθω το χρόνο σαν σκόνη. Άμμο. Νερό. Αέρα. Υλικά που τρέχουν, και ούτε που το καταλαβαίνεις για πότε φεύγουν. Απλώς, θυμάσαι, και λες “Έλα ρε, σα χθες μου φαίνεται“! Κλισέ, μα έτσι είναι.
Υ.Γ.1: Υπάρχουν παίκτες που γερνούν και θυμούνται ποιοι είναι, τελειώνοντας τις καριέρες τους ένδοξα: Ζιντάν. Υπάρχουν παίκτες που γερνούν και θυμούνται ποιοι είναι, αξιώνοντας να τους χρυσοπληρώνουν για να παίζουν, κουβαλώντας πια μόνο την αύρα του παλιού τους ονόματος: Μπέκαμ. Υπάρχουν παίκτες που γερνούν και ξεχνούν ποιοι είναι, και νομίζουν ότι έχουν ένδοξη καριέρα, και νομίζουν ότι έχουν αύρα μεγάλου “παίκτου”, που έλεγε κι ο Αλέφαντος. Γειά σου ρε Κάλατς, τερματοφυλακάρα! Που ‘παιξες 115 φορές στην (ποια;…) Ρόντα, άλλες 79 στην Περούτζια και άλλες 38 στη Μίλαν (όταν ο Ντίντα ήταν τραυματίας), και νομίζεις ότι πρέπει σώνει και καλά να παίζεις βασικός στην Καβάλα!!! Τι νομίζουν μερικοί, ήθελα να ΄ξερα;…
Υ.Γ.2: Το ίδιο πάλι στα κανάλια: ακούς τους μεγαλοδημοσιογράφους, “οι αγρότες έχουν δικαιώματα, να τα διεκδικήσουν, ναι, μεν, αλλά… να μην κλείνουν τους δρόμους“, κλπ. Στο ίδιο τροπάρι. Υπογείως, κατακρίνουν τον αγώνα των αγροτών. Όπως έκαναν το ίδιο κάποτε με τους φοιτητές, τους διαδηλωτές, και άλλους…
To κεντρικό πρόσωπο του Ολυμπιακού αυτό τον καιρό, είναι ο Ζίκο.
Τον υποδέχθηκαν στο λιμάνι με κόκκινα χαλιά: “σώσε μας απ’ τον Κετσπάγια“, ούρλιαξαν οι οπαδοί του Θρύλου. Και οι παίκτες: κρυφό είναι, άλλωστε, ότι αντιπαθούσαν τον Γεωργιανό; Τα ‘βγαλε ο Τύπος όλα στο φως. Ήλθε λοιπόν ο Ζίκο και τώρα, λίγους μήνες μετά, ετοιμάζεται να απέλθει. Κι όχι λέγοντας veni, vidi, vici: μάλλον, veni, vidi, WC, για να δανειστώ κι ένα “αρκικό” λογοπαίγνιο (απ’ τη Ζωή Μετά). Veni, vidi, WC, έτσι ακριβώς…
Τότε που ήσουν παντοδύναμος, Αρτούρ Αντούνες Κοΐμπρα…
Θέλω να πάρω το μέρος του. Θέλω να τον δικαιολογήσω. Θέλω να φύγουν κάποια βάρη από πάνω του. Να μην το φορτωθεί όλο αυτός, το μερίδιο των κακών εμφανίσεων του Ολυμπιακού. Πράγματι, δεν φταίει μόνο αυτός: αυτή είναι η αλήθεια. Αυτούς τους παίκτες βρήκε, αυτούς προπονεί, μ’ αυτούς προσπάθησε να τα βγάλει πέρα.
Κι έκανε και παράπονα, διαρκώς, για την κατάσταση που βρήκε, ερχόμενος στον Ολυμπιακό. Και να δεχτώ, ακόμα ακόμα, ότι κάποιοι παίκτες του Ολυμπιακού δεν δίνουν το 100% των δυνατοτήτων τους. Να πω ότι, π.χ., ο Ντουντού φέτος μοιάζει με μπουλντόζα που ΄χει πάθει λάστιχο και σέρνεται στην λάσπη προσπαθώντας ν’ ανέβει από τον λάκκο που ΄σκαψε. Να πω ότι η ομάδα χτυπήθηκε από θύελλα τραυματισμών (ισχύει), έργο, λένε, της παρελθούσας τεχνικής ηγεσίας (κάτω από την καραφλή κεφάλα της οποίας συνέβησαν αυτά τα άσχημα).
Να τα παραδεχθώ όλα αυτά. Από εκεί και πέρα, όμως, ο ίδιος είναι αλάνθαστος; Κάποιοι παίκτες εδώ και καιρό δεν αποδίδουν, αλλά παίζουν βασικοί. Κάποιοι άλλοι είναι έτοιμοι (και αποδεδειγμένα καλοί) και δεν παίζουν. Έφτασαν στο σημείο οι οπαδοί του Ολυμπιακού να παρακαλάνε να παίξει ο (μπαρουτοκαπνισμένος μεν, άμπαλος δε) Πάντος, για να μην παίζουν τα πιτσιρίκια που έβαζε για ένα διάστημα ο Ζίκο και, με τις υπερβολές τους εντός αγωνιστικού χώρου, η ομάδα έχασε βαθμούς.
Υπήρξαν επίσης παιχνίδια, που ο Ζίκο τα έχασε λόγω λάθος “ανάγνωσης” του παιχνιδιού. Παρακολούθησα ένα απ’ αυτά: το 1-1 (εντός) με τον Ηρακλή. Βρήκε μεν δικαιολογία στην (κακή) διαιτησία, αλλά δεν έκανε και ο ίδιος κάτι για να κρατήσει το υπέρ του αποτέλεσμα, έδωσε χώρο στους Ηρακλειδείς και ο Βέλλιος “κούφανε” το Φάληρο στο 90′! Υπήρξαν κι άλλα τέτοια παιχνίδια, με τελευταίο αυτό κόντρα στην ΑΕΚ, όπου τα λάθη στο “διάβασμα” του αγώνα ήταν κραυγαλέα: άφησε ο Ζίκο εκτός ενδεκάδας Στολτίδη-Λεντέσμα, που ήταν ετοιμοπόλεμοι και σαφώς πιο “ψημένοι” σε τέτοια παιχνίδια κι έβαλε βασικό τον Κατσικογιάννη. Δεν έβαλε 50 αυτογκόλ το παιδί και έχασε ο Θρύλος, προς Θεού! Απλώς, το κακό που απορρέει από τέτοιες κινήσεις, φαίνεται σε μικρά πράγματα μέσα στο γήπεδο, που, όταν μαζευτούν όλα μαζί, σχηματίζουν το σύνολο του κακού που προκλήθηκε: με τον Κατσικογιάννη βασικό, η ΑΕΚ αλώνιζε στο κέντρο από ένα σημείο και μετά και ο Ολυμπιακός δεν μπορούσε να φτιάξει παιχνίδι, ενώ και οι παίκτες της έπαιζαν με άνεση στον χώρο αυτό (παρόντος Στολτίδη, που μασάει σίδερα, ή “λύκου” Λεντέσμα, δεν θα γινόταν αυτό, πιστεύω)…
Ο Αρτούρ εις τας Ευρώπας…
Στην Ευρώπη, ο Ζίκο, χωρίς να παρατάσσει ομάδα που να “λάμπει” αγωνιστικά, πήρε τα αποτελέσματα που έπρεπε και ο Ολυμπιακός προκρίθηκε. Ορισμένα παιχνίδια, βέβαια, τα πήραν συγκεκριμένοι παίκτες, όπως ο Τοροσίδης (Άλκμααρ μέσα) ή ο Μήτρογλου (Σταντάρ μέσα), με τα γκολ τους και τις εμφανίσεις τους. Σ’ όλα τα εκτός έδρας του ομίλου, ο Ζίκο φανερά φοβήθηκε: το σφυροκόπημα που έφαγε ο Ολυμπιακός από την Άρσεναλ στο “Έμιρέιτς” δεν το ΄χει ξαναφάει ελληνική ομάδα στην Ευρώπη! Πάλι καλά που ΄ταν ο Αντώναρος σε φόρμα και γλιτώσαμε νέα εφτάρα… Κι εδώ, δηλαδή, ο Ζίκο έκανε λάθη, φοβήθηκε, δεν τόλμησε, δεν διάβασε σωστά. Περάσαμε, όμως, άρα κρίθηκε επιτυχής (παρέβλεψαν όλοι τα λάθη του, κρίνοντας από το αποτέλεσμα).
Και φτάσαμε λοιπόν στα τελευταία παιχνίδια του 2009 και στα πρώτα του ’10. Ο Αρτούρ ξεφτιλίζει τους βαζέλες, τους νικάει 2-0 και πάει πρώτος. Χάνει από Άρη, ΑΕΚ, κερδίζει αγχωτικά τους ανύπαρκτους φέτος Λαρισαίους και έρχεται το 0-0, χθες, με την Καβάλα: σε όλα αυτά τα παιχνίδια, ο Ζίκο παρουσίασε μια άναρχη ομάδα, δίχως αρχή και τέλος, με παίκτες που έκαναν ό,τι ήθελαν στο γήπεδο, δίχως προσανατολισμό και δίχως θέληση, πάνω απ’ όλα.
Η γκρίνια προς το πρόσωπό του, πιστεύω, άρχισε με το 2-2 στα Γιάννενα: στη λίμνη τους “πνίγηκε” το απυρόβλητό του, πιστεύω. Κι εκεί, ο Ολυμπιακός κέρδιζε 0-2 κι έχασε βαθμούς. Αμέσως μετά ήρθε το 1-1 εντός με τον Ηρακλή, που προείπα: εκεί έπεσε για τα καλά ο πύργος του απυρόβλητου. Κι άρχισε ο Ζίκο να αγωνίζεται για να αποδείξει: κι όταν το κάνεις αυτό, έχεις χάσει για τα καλά τη μπάλα… Κι ενώ υπήρξε μια περίοδος όπου ο Ολυμπιακός κέρδιζε συνέχεια παίζοντας καλά, ενώ κέρδισε παράλληλα και την πρόκριση στο Τσάμπιονς Λιγκ, ήρθαν αυτά τα κακά αποτελέσματα, η οικτρή εμφάνιση της ομάδας και σε συνδυασμό με την αποτελεσματικότητα του φετινού ΠΑΟ που αποσπάστηκε σημαντικά από τον Ολυμπιακό, η ενόχληση έγινε δυσφορία, η δυσφορία δυσαρέσκεια, η δυσαρέσκεια αποστροφή. Λένε όλοι να φύγει, πια.
Επίλογος
Πρέπει να φύγει ο Ζίκο; Πρέπει η ομάδα να αλλάξει τρίτο προπονητή σε μια χρονιά (μετά τους Κετσπάγια, Μπάντοβιτς); Πόσο θα ωφελήσει ή θα ζημιώσει αυτό, τον Ολυμπιακό; Ερωτήματα που πρέπει κάποιος να τα απαντήσει. Οι παίκτες, η διοίκηση, ξέρω ΄γω;…
Η ουσία είναι, ότι το φετινό πρωτάθλημα χαρίστηκε απλόχερα από τον Ολυμπιακό στον Παναθηναϊκό. Οι βάζελοι δεν παίζουν μπάλα, παίρνουν όμως αυτό που θέλουν και δίκαια φέτος θα πάρουν το δεύτερό τους πρωτάθλημα σε 14 χρόνια: ας χαρούν λίγο κι αυτοί, μωρέ…
Στατιστικό στοιχείο: αν απομακρυνθεί ο Ζίκο στις επόμενες μέρες, θα είναι ο δεύτερος φέτος προπονητής του Θρύλου που διώχνεται μετά από… λευκή ισοπαλία με την Καβάλα!!! Μετά τον Κετσπάγια.
Κρύο και βροχή. Ένα Μ’ αρέσει-Δε μ’ αρέσει απ’ τα ζεστά του σπιτιού!
Μ’ αρέσει
1. Η Nήsos. Σαφώς καλύτερη από την ελληνική “ανταγωνίστριά” της, την Κληρονόμο. Στη Νήso, οι ηθοποιοί δεν έδειχναν τόσο να βαριούνται, η σκηνοθεσία και η πλοκή ήταν σαφώς καλύτερα και πιο καλοφτιαγμένα.
2. Ο Θάνατος του Εμποράκου, στο θέατρο Ζίνα. Πρωταγωνιστής, ο Θύμιος Καρακατσάνης.
3. Που το Μαρούσι πέρασε στους Top-16 της Ευρωλίγκα!!! Αναμφίβολα, η κορυφαία ευρωπαϊκή στιγμή στην ιστορία των Αθηναίων: περισσότερο κι απ’ την κατάκτηση του Σαπόρτα το 2001.
Δε μ’ αρέσει
1. Που η συζήτηση για το ποδόσφαιρο, πλέον, αρχίζει και τελειώνει με το ποιος έστησε ποιο παιχνίδι. Τελευταίο παράδειγμα, το Κόπα Άφρικα (και τα… τυχαία σκορ του: Αγκόλα-Μάλι 4-0 ως το 75′, και τελικό… 4-4 στις καθυστερήσεις!!!)…
2. H κακή σύνδεση Internet: δεν υπάρχει χειρότερο απ’ το να “σέρνεται” το net!
3. Η καταστροφή που βρήκε τους Αϊτινούς. 200.000 νεκροί…
Γιατί πάντα οι τρομεροί σεισμοί, οι φονικοί τυφώνες, τα θανατηφόρα τσουνάμι, οι ανελέητες καταιγίδες, οι θανατηφόροι καταποντισμοί, κλπ, να χτυπάνε τους ανήμπορους; Τους φτωχούς. Τους κακομοιριασμένους. Και τις παραγκουπόλεις τους…
Γιατί δε γίνεται, ρε γαμώτο, ένας κωλοσεισμός εκεί στο Πεντάγωνο των Αμερικάνων, να το γκρεμίσει όλο συθέμελα; Γιατί δεν έρχεται ένας τυφώνας, εκεί στο σπίτι που μένει ο Μπους και μεθοκοπάει, να του το πάρει όλο στον αέρα (κι αυτόν μαζί) και να στείλει τα μέρη του στα τέσσερα σημεία της πυξίδας; Γιατί ένας γιγαντιαίος τσουνάμαρος δεν πνίγει ολοκληρωτικά όλες τις κωλοεταιρείες πετρελαίου, στοιχημάτων, Μέσων Ενημέρωσης, κλπ; Γιατί δε μπορεί να συμβεί ένας καταποντισμός, και να πέσει όλο το βουνό πάνω στις βιλάρες των πάμπλουτων παπάδων;
Γιατί πρέπει όλα τα κακά να χτυπάνε αυτούς που σε τίποτα δε φταίνε;
Η Αϊτή είναι η φτωχότερη χώρα του Δυτικού Ημισφαιρίου. Τι φόρος 500.000 νεκρών (υπολογίζουν ορισμένοι) ήταν αυτός;…
To blog ενός Γιώργου... 