Ντάριλ Μίντλτον

Καλοκαίρι του 2000. Ο πρωταθλητής Ευρώπης στο μπάσκετ, Παναθηναϊκός, ανακοινώνει την απόκτηση του Αμερικανού πάουερ φόργουορντ Ντάριλ Μίντλτον (Darryl Middleton – τα ελληνικά ΜΜΕ τον ανέφεραν και τον αναφέρουν ως Μίντλετον). Λεπτομέρεια: ο παίκτης ήταν… 34 ετών!

Πολλοί χλεύασαν. “Γέρο” τον ανέβασαν, “ξοφλημένο” τον κατέβασαν (μ’ αυτή τη μοναδική ευκολία που έχουμε σ’ αυτή τη χώρα να υποβαθμίζουμε τους πάντες και τα πάντα). Πέντε χρόνια αργότερα, όταν άφησε την Αθήνα για την Αγία Πετρούπολη και την τοπική Ντυναμό, το χειροκρότημα του ελληνικού φίλαθλου κοινού για χάρη του ήταν τόσο… εκκωφαντικό, που έκανε όλους τους τότε αμφισβητίες του να σωπάσουν!

Έλαβε μέρος σε 134 αγώνες του ΠΑΟ στο πρωτάθλημα, σημειώνοντας 1.222 πόντους. Στις αρμόδιες λίστες (πόντων-συμμετοχών) για τους ξένους της ιστορίας του “τριφυλλιού”, ο Μίντλτον είναι μέσα στην… πρώτη δεκάδα και στις δύο κατηγορίες! Υπόδειγμα αθλητή όσο αγωνίστηκε στη χώρα μας, δε δημιούργησε ποτέ πρόβλημα, ενώ παρά τη μεγάλη (σίγουρα) ηλικία του η αγωνιστικότητά του θα έπρεπε να δίνεται ως παράδειγμα στους νεότερους μπασκετμπολίστες…

Κατέκτησε, με τα πράσινα, τέσσερις τίτλους πρωταθλητή (2001-03-04-05), δύο Κυπέλλου (2003-05), μια Ευρωλίγκα (Μπολόνια, 2002). Σε όλες αυτές τις επιτυχίες, η συμβολή του ήταν καθοριστική. Ο μόνος τίτλος πρωταθλητή της Α1 που έχασε ήταν εκείνος του 2002, που είχε καταλήξει στην ΑΕΚ!

Αυτά ήταν τα… ελληνικά του κατορθώματα. Η καριέρα του ως παίκτη είχε ξεκινήσει στα μέσα της δεκαετίας του ’80. Παίζοντας σε πανεπιστημιακό επίπεδο, αναδείχθηκε πρώτα με τα χρώματα του Παν/μίου Κλέμσον, και κατόπιν με εκείνα του Μπέιλορ. Το 1988 επιλέγεται στο ντραφτ του ΝΒΑ από τους Ατλάντα Χωκς – δεν έμελλε να παίξει στο κορυφαίο πρωτάθλημα του πλανήτη, όμως, αλλά να κάνει μια πλούσια καριέρα στην Ευρώπη. Στην οποία κατέφθασε το 1989 για χάρη της τουρκικής Τσουκούροβα, μαζί με τον Λάρυ Σπριγκς.

Ακολούθησε η θητεία του στην ιταλική Βαρέζε, που έπαιζε στη Β’ κατηγορία. Σε 78 ματς μαζί της, είχε μ.ο. 24,4 πόντους και 9 ρημπάουντ! Η φήμη του εξαπλώνεται, και πολλές ομάδες ανά την ήπειρό μας προσφέρουν χρήματα για τις υπηρεσίες του. Εκείνος όμως κάνει μια επιλογή που θα άλλαζε για πάντα τη ζωή του: υπογράφει στην ισπανική Χιρόνα.

Στην Καταλωνία, όπου εδρεύει η ομάδα, χάρη στην κινητικότητά του, την ακρίβεια και την υψηλή αγωνιστικότητα, ο Μίντλτον τελειοποιείται, ως παίκτης. Σε 40 ματς, έχει 24,1 πόντους μ.ο., και ψηφίζεται επτά φορές MVP της αγωνιστικής, καθώς και καλύτερος παίκτης της χρονιάς – όλα αυτά, την ίδια σεζόν!!! Η ανερχόμενη δύναμη του ισπανικού μπάσκετ, τότε, Κάχα Σαν Φερνάντο, τον αποκτά το 1992. Σε 70 παιχνίδια (δύο σεζόν) με τους Σεβιγιάνους, σκοράρει κατά μ.ο. 21,2 πόντους, και τους οδηγά, την πρώτη χρονιά, στην πέμπτη θέση (και στην ευρωπαϊκή έξοδο για πρώτη φορά στην ιστορία τους!), και τη δεύτερη, στην έκτη θέση. Κατακτά ακόμα για δεύτερη φορά το βραβείο του καλύτερου παίκτη της χρονιάς (1993). Όλα αυτά τα κατορθώματα τον ξαναγυρίζουν στην Καταλωνία – για χάρη της μεγάλης Μπαρτσελόνα τούτη τη φορά!

Για πρώτη φορά στην καριέρα του ως τότε, ο Μίντλτον δεν λογιζόταν ως βασικός. Και πάλι, όμως, αποδεικνύεται χρήσιμο εργαλείο για τους προπονητές του. Στέφεται πρωταθλητής Ισπανίας (1995 και 1996), ενώ παίζει για παρθενική φορά στην Ευρωλίγκα. Μάλιστα, θα μπορούσε να είχε τεθεί αντιμέτωπος του… Παναθηναϊκού, όταν οι “μπλαουγκράνα” αντιμετώπισαν τους “πράσινους” στον τελικό της Ευρωλίγκα στο Παρίσι (’96)! Δεν βρέθηκε όμως στην αποστολή της ομάδας, διότι έπιανε (ακόμα) θέση ξένου (και όλες οι θέσεις είχαν ήδη καλυφθεί)!

Το 1995, γυρίζει στη Χιρόνα. Μένει δύο σεζόν και κατόπιν επιστρέφει στην Καταλωνία για χάρη της Χοβεντούτ Μπανταλόνα. Το 1999, επανεντάσσεται στη Χιρόνα, και στα 33 του χρόνια κερδίζει το τρίτο του βραβείο “παίκτη της χρονιάς” στην Ισπανία: είναι ο μόνος που το ‘χει καταφέρει αυτό μέχρι σήμερα!

Ακολούθως, άρχισε η θητεία του στον Παναθηναϊκό, την οποία αναλύσαμε παραπάνω. Μετά το “τριφύλλι”, έγινε παίκτης της ρωσικής Ντιναμό Αγίας Πετρούπολης για μια χρονιά και το 2006, στα 40 του πια, επέστρεψε στη Χιρόνα.

Όχι όμως δεν τον… πτόησε η ηλικία, αλλά, αντιθέτως, ο Μίντλτον έβαλε πλώρη για νέους τίτλους! Το 2007, κατέκτησε το EuroChallenge με τη Χιρόνα (79-72 στον τελικό την ουκρανική Άζοβμας Μαριούπολ)!

Το καλοκαίρι που μας πέρασε, η καταλανική ομάδα (που πλέον αγωνίζεται στη Β’ κατηγορία, έχοντας διαλυθεί λόγω οικονομικών προβλημάτων κι επανασυσταθεί το 2008) ανακοίνωσε ότι ο Ντάριλ Μίντλτον… ανανέωσε το συμβόλαιό του για ένα ακόμη χρόνο. 44 Μαΐων πλέον και με ισπανικό διαβατήριο εδώ και πολύ καιρό, ο Αμερικανός άσος εξηγεί το μυστικό της… αγωνιστικής μακροζωϊας του: «Αυτό που με κρατάει μέχρι τώρα σε καλή κατάσταση, είναι πως κάνω σεξ έξι φορές την ημέρα! Δεν ακολουθώ κάποια συγκεκριμένη δίαιτα, απλά αποφεύγω τα τηγανητά και το πλαστικό φαγητό»… Την περσινή περίοδο, ο άλλοτε παίκτης του ΠΑΟ είχε 10,3 πόντους και 5 ρημπάουντ μ.ο.! Όχι κι άσχημα, για την ηλικία του!

Ρεκόρ

Αν μη τι άλλο, έχω να επιδείξω μια πολύ περίεργη προϊστορία… παρακολούθησης μουσικών παραστάσεων σε κέντρα διασκέδασης, μουσικές σκηνές, συναυλιακούς χώρους, κλπ. Ενώ δηλώνω λάτρης του “έντεχνου” (έτσι όπως το αποκαλούν κάποιοι – λες και οι άλλοι είναι “άτεχνοι”, τέσπα…), από το Σάββατο το βράδυ (επισήμως πλέον) έχω παρακολουθήσει ζωντανά τον Γιάννη Πλούταρχο περισσότερες φορές από κάθε άλλον (“έντεχνο”) καλλιτέχνη που κατά καιρούς έχω δηλώσει ότι μ’ αρέσει!!!

(Σημείωση: Nα ξεκαθαρίσω κάτι: δεν ακούω Γιάννη Πλούταρχο. Δεν έχω ούτε ένα cd του, ξέρω όμως τα περισσότερα απ’ τα τραγούδια του [χάρη στην πλειάδα ραδιοφωνικών σταθμών που τα παίζουν διαρκώς όλες τις ώρες της ημέρας]. Μάλιστα, εδώ και χρόνια χρησιμοποιώ το προσωνύμιο “Γιάννης Πλούκλαψος” [εμπνευστής του => The Stranger] και το χρησιμοποιώ όταν αναφέρομαι στον συγκεκριμένο καλλιτέχνη.)

Ποτέ όμως δεν αρνήθηκα μια έξοδο σε μπουζουκτσίδικο με καλή παρέα…

Μ’ αρέσει – Δε μ’ αρέσει (28/11/2010)

Έφυγε κι ο Νοέμβρης…

Μ’ αρέσει

Μια βραδιά στα μπουζούκια. Όχι κάτι που κάνω συχνά!!! Κι όποτε συμβαίνει, περνάω καλά!

Δε μ’ αρέσει

Που ένας άνθρωπος είχε για λίγα δευτερόλεπτα μπροστά του τον κορυφαίο ποδοσφαιριστή του πλανήτη, κι αντί να του σφίξει το χέρι και να του πει “μπράβο” ή “ευχαριστώ”, του έκανε κωλοδάχτυλο. Το οπαδιλίκι σκοτώνει τα εγκεφαλικά κύτταρα.

“Χάλκινος” ο Ρουμπάνης!

Ήταν Δευτέρα, 26 Νοεμβρίου. Σαν σήμερα. 14 επικοντιστές ήταν έτοιμοι να διεκδικήσουν το χρυσό μετάλλιο, στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Μελβούρνης (1956). Ανάμεσά τους, ο αθλητής του Π.Γ.Σ., Γιώργος Ρουμπάνης.

Το αγώνισμα διήρκεσε περισσότερο από πέντε ώρες. Οι αθλητές, με τις προσπάθειές τους, είχαν ανεβάσει τον πήχυ στα 4,53μ.

Κι ο Ρουμπάνης καταφέρνει να τον υπερπηδήσει! Ο σφοδρός άνεμος, όμως, που έπνεε εκείνη τη στιγμή… ρίχνει τον πήχυ! Η προσπάθεια του Έλληνα αθλητή, θεωρείται άκυρη. Ο Αμερικανός αντίπαλός του, Ρίτσαρντς, καταφέρνει να κατακτήσει το χρυσό. Δεύτερος κατετάγη ο συμπατριώτης του, Γκουτόφσκι. Και, στην τρίτη θέση, βρέθηκε ο αθλητής του Π.Γ.Σ.!

Ο Ρουμπάνης είχε γεννηθεί στην Τρίπολη, το 1929, κι είχε μυηθεί στον αθλητισμό απ’ τον γυμναστή πατέρα του, Σάββα. Υπήρξε αθλητής του Π.Γ.Σ., όπως προαναφέραμε, ενώ με το επί κοντώ ασχολήθηκε διεξοδικά όσο σπούδαζε στο Πανεπιστήμιο Occidental των ΗΠΑ (με προπονητή τον Πέητον Τζόρνταν).

Μετά την επιτυχία του στη Μελβούρνη, ο βασιλιάς Παύλος έστειλε συγχαρητήριο τηλεγράφημα στην οικογένεια του Ρουμπάνη, λέγοντας τα ακόλουθα: “Σάββαν Ρουμπάνην, Πατησίων 97, ενταύθα. Υμάς και κυρίαν Ρουμπάνη συγχαίρω θερμώς δια λαμπράν επίδοσιν του υιού σας, τιμήσαντος ελληνικόν αθλητισμόν“.

Ο Γιώργος Ρουμπάνης στο εξώφυλλο των “Εικόνων”

Βιβλιογραφία

• Φιλίππου, Ευάγγελος Αχ., Η ιστορία των σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων 1896-2000 – Η θεατή και η αθέατη πλευρά τους, Αθήνα, εκδόσεις Σαββάλας, 2002, σελ. 387-88.

Links σχετικά με… Ολυμπιακές επιτυχίες αθλητών

1. Η Βούλα Πατουλίδου κατακτά το χρυσό στη Βαρκελώνη (1992).
2. Ο Αλ Έρτερ στην κορυφή του κόσμου (1968).

Κλαούντιο Κολντεμπέλα

Δεν είναι πολλοί οι Ιταλοί μπασκετμπολίστες που φάνηκαν στα γήπεδά μας. Εκείνος που ίσως θυμούνται περισσότερο οι Έλληνες φίλαθλοι (ιδίως αν υποστηρίζουν την ΑΕΚ ή τον ΠΑΟΚ) είναι ο Κλαούντιο Κολντεμπέλα, ο οποίος ξεχώρισε για την πολύ καλή παρουσία του στα ελληνικά παρκέ!

Ο γεννημένος το 1968 πλέι μέικερ (και σήμερα general manager της Μπενετόν Τρεβίζο) πρωτόπαιξε επαγγελματικά στην Μέστρε, το 1986 (Α2 Ιταλίας). Το 1988 μετακινείται στην Αουρόρα Ντέζιο κι ένα χρόνο αργότερα υπογράφει στην μεγάλη Βίρτους Μπολόνια. Το πιο σπουδαίο κεφάλαιο της καριέρας του, μόλις ξεκινά!

Έπαιξε πάνω από 200 παιχνίδια με τη φανέλα της ομάδας, κερδίζοντας το Κύπελλο Κυπελλούχων (1990), τρία πρωταθλήματα Ιταλίας (1993-94-95), ένα Κύπελλο Ιταλίας (1990), καθώς και το δικαίωμα να αγωνιστεί στην εθνική της χώρας του! Με συμπαίκτες όπως οι Πρέντραγκ Ντανίλοβιτς, Αουγκούστο Μπινέλι, Ρομπέρτο Μπρουναμόντι, κ.ά., ο Κολντεμπέλα ζει μοναδικές στιγμές στη Μπολόνια. Από την ομάδα αυτή τον απέκτησε, λοιπόν, το 1996, η ΑΕΚ.

Με τα κιτρινόμαυρα έδειξε όλα όσα τον είχαν καθιερώσει. Έπαιξε με την “Ένωση” στον τελικό της Ευρωλίγκα το 1998, αντίπαλος της… Βίρτους (που τότε είχε μετονομαστεί σε Κίντερ Μπολόνια)!

Τη σεζόν 1998/99, ο Κολντεμπέλα μετακομίζει στον έτερο “Δικέφαλο” του αθλητισμού μας, τον ΠΑΟΚ. Οι Θεσσαλονικείς έπαιξαν στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδος εκείνη τη χρονιά, στο ΣΕΦ – και, κατά διαβολική σύμπτωση, αντίπαλός τους ήταν η… ΑΕΚ! Ο Ιταλός σκοράρει 5 πόντους κατά της παλιάς του ομάδας και ο ΠΑΟΚ επικρατεί 71-54.

Ως το 2002 ήταν παίκτης του ΠΑΟΚ ο Κολντεμπέλα. Εκείνη τη χρονιά, επιστρέφει στην Ιταλία για λογαριασμό της Ολύμπια Μιλάνο. Τέσσερα χρόνια μετά, αποσύρεται από τα γήπεδα και αναλαμβάνει πόστο βοηθού προπονητή στην ομάδα δίπλα στον Σάσα Τζόρτζεβιτς. Ακολούθησε η θητεία του ως τεχνικός διευθυντής στην Καζέρτα (2009/10), μέχρι που ανέλαβε το σημερινό του πόστο.

Φήμη απέκτησε στη χώρα μας και η σχέση (που κατέληξε σε γάμο) του Κλαούντιο Κολντεμπέλα με την ηθοποιό Χριστίνα Παππά. Το ζευγάρι χώρισε το 2008 (για όσους από εσάς λατρεύετε τα κουτσομπολιά!).

Η εθνική Ιταλίας είναι το άλλο μεγάλο κεφάλαιο της καριέρας του Ιταλού άσου. Συμμετείχε με τη φανέλα της στα Ευρωμπάσκετ του 1993, του 1995 και του 1997 – στην τελευταία διοργάνωση, κρέμασε στο στήθος του το ασημένιο μετάλλιο!

Οι Βέλγοι (μας)!!!

Οι Ολλανδοί έχουν βρει ένα περιβόητο αστείο για να περιπαίζουν τους γείτονές τους Βέλγους: «δεν υπάρχει κανείς διάσημος Βέλγος», λένε! Αν ρίξουν όμως μια ματιά στο πρωτάθλημά μας, τότε θα διαπιστώσουν ότι έχουμε τουλάχιστον… έναν τέτοιο: τον Κέβιν Μιραλάς, βέβαια, που μετά και τα προχθεσινά του γκολ έφθασε ήδη τα 7 με τη φανέλα του Ολυμπιακού (σε… 10,5 αγώνες, εκκρεμούντος του δευτέρου ημιχρόνου εναντίον του Εργοτέλη, γαρ!) και εντυπωσιάζει!

Ο Κέβιν Μιραλάς

Δράττοντας την ευκαιρία, λοιπόν, οι Αθλητικές Αναδρομές ανέτρεξαν στο παρελθόν και σας παρουσιάζουν ένα ξεχωριστό Top-10 Βέλγων ποδοσφαιριστών που πέρασαν απ’ τα γήπεδά μας (με ορισμένους εξ αυτών να προσφέρουν πολλά στις ομάδες που αγωνίστηκαν). Είναι οι δικοί μας… διάσημοι Βέλγοι!!!

1) Νορντίν Ζμπαρί

Αν είστε οπαδοί του Άρη και διαβάζετε αυτό το κείμενο, τότε με μιας θα σας ήλθε στο νου το όνομα του Ζμπαρί! Ο (μαροκινής καταγωγής) στράικερ ήλθε την περίοδο 2001/02 στη Θεσσαλονίκη για λογαριασμό των «κιτρίνων».

Έπαιξε ελάχιστα (4 αγώνες πρωταθλήματος, 3 Κυπέλλου) και σκόραρε μόλις ένα γκολ, αλλά… τι γκολ! Ήταν το μοναδικό τέρμα του αγώνα Ολυμπιακού-Άρη 0-1 (27-1-2002), που χάρισε στους Θεσσαλονικείς την τελευταία ως τα σήμερα εκτός έδρας νίκη τους επί των Πειραιωτών! Ο Σαϊντ Τσίμπα είχε σεντράρει, και ο Ζμπαρί με γυριστή κεφαλιά είχε παραβιάσει την εστία του Δημήτρη Ελευθερόπουλου.

Λίγα χρόνια αργότερα, ο Βέλγος άσος ξαναήλθε στην Ελλάδα, για λογαριασμό του Εθνικού αυτή τη φορά. Σήμερα (κατά τη Wikipedia) παίζει στην ερασιτεχνική φλαμανδική Χέλντεργκεμ, στα 35 του. Έχει δύο διεθνείς συμμετοχές με τη φανέλα των «κόκκινων διαβόλων» του Βελγίου.

Ο Ζμπαρί πανηγυρίζει... ιπτάμενος το γκολ του εναντίον του Ολυμπιακού!

2) Τζίμι Σμετ

Αλλάζουμε ομάδα, μα όχι και… πόλη, μιας και ο δεξιός μπακ Τζίμι Σμετ φόρεσε (2000/01) τη φανέλα του Ηρακλή!

Άχρωμη, άγευστη και άοσμη η παρουσία του στους «κυανόλευκους». Βρέθηκε πολλές φορές μεταξύ… πάγκου και εξέδρας. Κι όταν μάλιστα τα ηνία της ομάδας ανέλαβε ο Άγγελος Αναστασιάδης, ο Βέλγος αμυντικός αποτέλεσε αμέσως παρελθόν.

Ο Τζίμι Σμετ

3) Μπο Μπενζά

«H Π.Α.Ε. Α.Ε.Λ. 1964 ανακοινώνει την απόκτηση του ποδοσφαιριστή Μπο Μπενζά. Ο Βέλγος διεθνής επιθετικός βρέθηκε σήμερα στην Ελλάδα και υπέγραψε με την ομάδα μας συμβόλαιο διετούς διάρκειας. Ο Μπενζά με την μεγάλη εμπειρία και την ξεχωριστή ποδοσφαιρική του ποιότητα αποτελεί μια ιδιαίτερη σημαντική προσθήκη στο έμψυχο δυναμικό της Α.Ε.Λ.».

Έτσι ανακοίνωσαν οι «βυσσινί», το καλοκαίρι του 2008, την απόκτηση του Μπενζά. Αλίμονο! Ο άτυχος στράικερ ταλαιπωρήθηκε από τραυματισμούς, και μάλιστα, αφού έλυσε το συμβόλαιό του με τους Θεσσαλούς (λίγους μήνες αφότου το είχε… υπογράψει!), σταμάτησε και το ποδόσφαιρο, αφού το σώμα του δεν μπορούσε πλέον να αντεπεξέλθει…

Είχε κάνει μια εξαιρετική καριέρα, παίζοντας μεταξύ άλλων με τα χρώματα των Άντερλεχτ, Γαλατάσαραϊ, Σταντάρ Λιέγης, Σπόρτινγκ Λισσαβώνας.

Ο Μπενζά προβάρει τη βυσσινί φανέλα

4) Στεφάν Ντεμόλ

Πόσοι θυμούνται ότι προτού έλθει στη χώρα μας για να προπονήσει το Αιγάλεω και τον ΠΑΣ Γιάννενα (στον πάγκο του οποίου κάθεται αυτή τη στιγμή), ο Στεφάν Ντεμόλ είχε κάνει ένα πέρασμα και ως παίκτης απ’ το πρωτάθλημά μας;

Τη σεζόν 1996/97, ο Βέλγος διεθνής κεντρικός αμυντικός (38 συμμ./1 γκολ) έπαιξε στον Πανιώνιο. Μόλις τρεις φορές, όμως.

Κι αν αναλογιστούμε, λοιπόν, ότι μανατζάροντας το Αιγάλεω το οδήγησε στους ομίλους του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ για παρθενική φορά στην ιστορία του, ενώ και στις μέρες μας παρουσιάζει εξαιρετικά δείγματα δουλειάς από την άκρη του πάγκου του ΠΑΣ, τότε καλύτερα να θυμόμαστε τον… προπονητή παρά τον παίκτη Ντεμόλ!

Ο Στεφάν Ντεμόλ

5) Φάντζιο Μπούις

Μπόρεσε να ζήσει την τελευταία χρονιά του Αθηναϊκού στην Α’ Εθνική (2000/01) ο Βέλγος μέσος, αφού τότε ήταν βασικό στέλεχος των «Λόρδων».

Ο 36χρονος άσος σήμερα αγωνίζεται στην ΑΕ Πάφου (Κύπρος), και στη χώρα μας ήλθε πρώτη φορά για λογαριασμό της Νίκης Βόλου το 1998. Ακολούθησε η πολύ καλή θητεία του στον Αθηναϊκό, στον οποίο κέρδισε θέση βασικού και ήταν πολύτιμος για την ομάδα.

Κατόπιν, έπαιξε και σε Κέρκυρα, Άγιο Δημήτριο, Αχαρναϊκό, προτού μετακομίσει στην Κύπρο και γίνει μέλος των ΑΠΟΠ Κινύρα, Δόξας Κατωκοπιάς, ΑΕ Πάφου.

Ο Φάντζιο Μπούις κάτοχος της μπάλας

6) Τζούντι Βαντελανόιτ

Σύγχρονος του Μπούις στον Αθηναϊκό, και μέσος επίσης, ο Βαντελανόιτ έμεινε μόλις μια χρονιά στους «Λόρδους». Κατόπιν, μετεγγράφηκε στην Κέρκυρα, με τη φανέλα της οποίας είχε διαρκέστερη και καλύτερη παρουσία.

Μάλιστα, βοήθησε τα μέγιστα τους «Φαίακες» να προβιβαστούν στην Α’ Εθνική (2004), ενώ πρόλαβε ν’ αγωνιστεί με τη φανέλα τους στο ανώτατο επίπεδο του ποδοσφαίρου μας.

Αγωνίστηκε και στον Πανσερραϊκό.

7) Τριστάν Πέερσμαν

4 φορές διεθνής, αυτός ο ικανότατος τερματοφύλακας κατέφθασε το 2007 στο Ηράκλειο για λογαριασμό του ΟΦΗ, προερχόμενος από την ολλανδική Βίλεμ.

Ο βασικός γκολκίπερ της ομάδας, Μιχάλης Σηφάκης, είχε μόλις φύγει για τον Ολυμπιακό, και ο Πέερσμαν φάνταζε ως ο ιδανικός αντικαταστάτης του. Τελικά, το μόνο που κατάφερε ο πανύψηλος Βέλγος ήταν να χριστεί βασικός ο… Αλέξανδρος Τζόρβας, αφού ο ίδιος δεν ενέπνεε σιγουριά και αποχώρησε από το κρητικό σωματείο δίχως να προσφέρει πολλά.

Το όνομά του επανήλθε στην ελληνική αθλητική ειδησεογραφία τον περασμένο Σεπτέμβριο, όταν ανακοινώθηκε ότι ο ΟΦΗ ήλθε σε συμβιβασμό μαζί του και θα του αποδώσει (σε πέντε ισόποσες δόσεις των 36.600) τα 183.000 ευρώ που (ακόμη) του χρωστάει…

8 ) Ρομπέρτο Μπισκόντι

Ποιος δε θα ‘θελε να έχει στην ομάδα του έναν παίκτη της εμπειρίας του Βέλγου αυτού διεθνούς (13 συμμ.) αμυντικού χαφ;

Όταν λοιπόν το καλοκαίρι του 2008 ο νεοφώτιστος στην Super League Πανθρακικός του Εμίλιο Φερέρα απέκτησε τον καταξιωμένο άλλοτε άσο των Σταντάρ Λιέγης, Σαρλερουά, Αμπερντήν, Γκινγκάμπ, Νις, Μόντσα, οι προσδοκίες που γεννήθηκαν ήταν μεγάλες.

Λίγους μήνες αργότερα, η ομάδα της Κομοτηνής εξέδωσε το ακόλουθο δελτίο Τύπου: «Η διοίκηση της ΠΑΕ Πανθρακικός ανακοινώνει τη λύση της συνεργασίας με τον Βέλγο ποδοσφαιριστή Ρομπέρτο Μπισκόντι. Η συνεργασία λύθηκε “κοινή συναινέσει”, για προσωπικούς του λόγους»…

Ο Βέλγος δεν κατάφερε να αξιοποιήσει τις ευκαιρίες που πήρε απ’ τον συμπατριώτη του τεχνικό, και τράβηξε γι’ άλλες πολιτείες (Βιζέ, Γαλλία).

Σήμερα, τον βρίσκουμε στο ρόστερ της «ταπεινής» βελγικής Σερένγκ (της οποίας τη φανέλα και παλαιότερα φόρεσε ο Μπισκόντι).

Ο Μπισκόντι σε προπόνηση του Πανθρακικού

9) Πατρίκ Ντιμπαλά

Επιθετικός που δεν έχανε την ευκαιρία να σκοράρει, και αποτέλεσε αξιόπιστη λύση στην γραμμή κρούσης τόσο του Αστέρα Τρίπολης, όσο και του Λεβαδειακού καθώς και του ΠΑΣ Γιάννενα (απ’ τον οποίο το περασμένο καλοκαίρι αποτέλεσε παρελθόν).

Κογκολέζικης καταγωγής, αλλά με βελγικό διαβατήριο, ο Ντιμπαλά «έφτιαξε» τ’ όνομά του παίζοντας σε μικρομεσαίες βελγικές ομάδες (Άαλστ, Κόρτρικ, Γάνδη, Μουσκρόν, Εξέλσιορ). Στην Ελλάδα πρωτοήλθε για λογαριασμό του Αστέρα Τρίπολης, το δεύτερο μισό της σεζόν 2006/07. Κατόπιν, αγωνίστηκε για μια διετία στους «πράσινους» της Βοιωτίας, και το 2009 μετακινήθηκε στον «Άγιαξ της Ηπείρου».

Αφότου άφησε τους Γιαννιώτες, ο Βέλγος φορ δοκιμάστηκε στην αγγλική Πρέστον, ενώ και ο Ηρακλής ενδιαφέρθηκε να τον εντάξει στο δυναμικό του.

Ο Ντιμπαλά με τη φανέλα του Λεβαδειακού

10) Έρβιν Λέμενς

Το όνομά του βρίσκεται σε οποιοδήποτε αφιέρωμα ή Top-10 με τίτλο «Οι χειρότερες μετεγγραφές των τελευταίων χρόνων»! Η διετής παραμονή του στον Πειραιά και τον Ολυμπιακό απέκτησε… cult χαρακτήρα, κι εξ αιτίας της ακόμη και σήμερα ο ίδιος μνημονεύεται απ’ τους φιλάθλους των «ερυθρολεύκων»!

Δεν αγωνίστηκε ούτε… λεπτό σ’ επίσημο παιχνίδι των Πειραιωτών! Χρησιμοποιήθηκε σ’ ένα φιλικό προετοιμασίας το 2005 (όταν και υπέγραψε στον Ολυμπιακό) κόντρα στη Λίβερπουλ: οι… απίστευτες γκάφες του σ’ εκείνον τον αγώνα έπεισαν και τον… πλέον δύσπιστο ότι ο Βέλγος πορτιέρο «δεν έκανε». Δεν του έδειξε κανείς εμπιστοσύνη έκτοτε, τι κι αν είχε χτίσει ένα καλό όνομα, αγωνιζόμενος στις ισπανικές Σανταντέρ και Εσπανιόλ.

Ήταν πάντα… τριτοτέταρτος στους «ερυθρόλευκους», πίσω απ’ τους Νικοπολίδη, Γιάννου, Μπούτινα. Το καλοκαίρι του 2007, όταν κι έλυσε το συμβόλαιό του με τον Ολυμπιακό, μετακινήθηκε στην ολλανδική Βάαλβαϊκ.

Μέχρι τον περασμένο Ιούνιο αγωνιζόταν στη Μπέβερεν της πατρίδας του, την ομάδα που τον ανέδειξε.

Μια... συλλεκτική φωτογραφία του Λέμενς με τη φανέλα του Ολυμπιακού!!!

Υ.Γ.: Εννοείται ότι αν παραλείψαμε κάποιο σημαντικό Βέλγο ποδοσφαιριστή στο ανωτέρω Top-10, μπορείτε με τα σχόλιά σας να μας τον… θυμίσετε εσείς!!!

Μ’ αρέσει – Δε μ’ αρέσει (21/11/10)

Μ’ αρέσει

Η βόλτα στην Αθήνα, που έκανα μεσοβδόμαδα: από Μεταξουργείο, Πλατεία Κολωνακίου, με τα πόδια!!! Είναι όμορφη μέσα στην ασχήμια της η πόλη μας…

Bonus Like: Η ταινία Τσίρκο των Τεράτων – Ο βοηθός του βρικόλακα (που πρόσφατα νοίκιασα σε dvd).

Δε μ’ αρέσει

Που σ’ όποια συζήτηση και να βρεθείς, κάπου, κάπως, κάποτε θα υπεισέλθει και η λέξη τρόικα…

Βοnus Dislike: Που στις αμερικανικές ταινίες όλα τα αγόρια είναι ωραία και λεπτά, και όλα τα κορίτσια είναι πανέμορφα και με τέλεια σώματα… Και κάθε τόσο βγαίνει και μια νέα έρευνα, που “αποκαλύπτει” πόσο παχύσαρκος είναι ο μέσος Αμερικανός…

Μπαίνει χλοοτάπητας σε ελληνικό γήπεδο!

Γήπεδο Απόστολος Νικολαϊδης – τότε και τώρα

Το γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας (“Γήπεδο Απόστολος Νικολαϊδης“, επισημότερα) είναι από τα πιο ιστορικά, αν όχι το ιστορικότερο, γήπεδα της χώρας μας.

Χτίστηκε το 1922 και κατέχει πολλές πρωτιές. Είναι το πρώτο ελληνικό γήπεδο που απέκτησε κερκίδες (1928), προβολείς (1938), ηλεκτρονικό πίνακα του σκορ και, τέλος, χλοοτάπητα (1958). Για πολλές δεκαετίες υπήρξε η έδρα της εθνικής μας ομάδας, του Παναθηναϊκού, διάφορων άλλων ελληνικών ομάδων και βέβαια δεν είναι λίγοι όσοι πιστεύουν ότι, πάνω στο τερέν του, έχει γραφτεί “η μισή και πλέον ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου“…

Οι Αθλητικές Αναδρομές σήμερα θα ασχοληθούν με μια από τις… πρωτιές του γηπέδου της Λεωφόρου που προαναφέραμε! Συγκεκριμένα, με τον εγκαινιασμό του χλοοτάπητά του!

Γράφει ο Ανδρέας Μπόμης (Γκολ 2000 – Ένας αιώνας ποδόσφαιρο, Αθήνα, εκδόσεις Πελεκάνος, 2000, σελ. 50): “Τα εγκαίνια του νέου τερέν (σ.σ. με χλοοτάπητα, δηλαδή) έγιναν μ’ ένα φιλικό αγώνα εθνικών ομάδων Ενόπλων Δυνάμεων Ελλάδας-Βελγίου 0-0“.

Στο site Σαν Σήμερα, όμως, στην ανασκόπηση της σημερινής ημέρας (19/11), διαβάζουμε κάτι άλλο (κλικ, εδώ): “Εγκαινιάζεται ο χλοοτάπητας του γηπέδου της Λεωφόρου Αλεξάνδρας με φιλικό αγώνα Παναθηναϊκού-Ολυμπιακού. Οι ερυθρόλευκοι νικούν 1-0 με γκολ του Ηλία Υφαντή“!

Πέραν του… καταπληκτικού της διεξαγωγής φιλικού (!!!) αγώνα μεταξύ Παναθηναϊκού-Ολυμπιακού, οι πληροφορίες… διίστανται, όπως φαίνεται! Ακόμα, αναφέρεται σε αφιέρωμα του Sportaction (εδώ) ότι “το χορτάρι εγκαινιάστηκε στο αθηναϊκό ντέρμπυ του Παναθηναϊκού με την ΑΕΚ. Τον αγώνα παρακολούθησαν 15.000 φίλοι του ποδοσφαίρου“!

Τελικά, τι απ’ όλα ισχύει; Σε κάποια άλλα blogs (όπως εδώ) αναπαράγεται η πληροφορία των εγκαινίων με τον αγώνα των εθνικών ενόπλων δυνάμεων. Μάλιστα, στο κείμενο αυτό αναφέρεται ότι οι πληροφορίες προέρχονται από δημοσίευμα του ΕΘΝΟΣΠΟΡ (19/4/10) – δημοσίευμα, το οποίο ξεκάθαρα αναφέρει ότι ο χλοοτάπητας εγκαινιάστηκε με τον αγώνα των εθνικών ομάδων ενόπλων δυνάμεων…

Το γήπεδο της Λεωφόρου επί Κατοχής

Συνεπώς, κι εμείς μάλλον οφείλουμε να οδηγηθούμε στο συμπέρασμα αυτό.

Λίγα ακόμη ιστορικά στοιχεία για το γήπεδο

Ένα χρόνο μετά την τοποθέτηση του χλοοτάπητα, το 1959, θα εγκαινιαζόταν και το πρώτο κλειστό γυμναστήριο στη χώρα μας, πάλι στο γήπεδο της Λεωφόρου. Αναφερόμαστε, βέβαια, στον περίφημο Τάφο του Ινδού, χωρητικότητας 1.500 θεατών, που βρίσκεται κάτω ακριβώς από τις θύρες 6-7 του γηπέδου.

Το 1984, ο Παναθηναϊκός εγκατέλειψε την “Λεωφόρο” για χάρη του ΟΑΚΑ. Επέστρεψε σ’ αυτή σχεδόν 20 χρόνια αργότερα, χρησιμοποιώντας τη για ευρωπαϊκά ματς αλλά και παιχνίδια του εγχώριου πρωταθλήματος και Κυπέλλου. Το 2007, η ομάδα την ξαναχρησιμοποίησε, μόνο όμως για τους αγώνες της σεζόν 2007/08.

Το ρεκόρ προσέλευσης του γηπέδου της Λεωφόρου έλαβε χώρα στον αγώνα ΠΑΟ-Μπάγερν 1-2 (18/10/67), που είχε διεξαχθεί στο πλαίσιο της α’ φάσης του Κυπέλλου Κυπελλούχων εκείνης της σεζόν: 29.665 φίλαθλοι είχαν παρακολουθήσει εκείνη την αναμέτρηση!

Το γήπεδο του Παναθηναϊκού

Τίιτ Σοκ – Άιβαρ Κούουσμα

Μπορεί η Εσθονία στο ποδόσφαιρο να είναι σχετικά αδύναμη, αλλά στο μπάσκετ (βαλτική χώρα, γαρ) έχει τη δική της αξιόλογη παράδοση. Στα γήπεδά μας, λοιπόν, ήλθαν κάποτε δύο εκπρόσωποι του εσθονικού μπάσκετ, αμφότεροι για λογαριασμό του Παναθηναϊκού: οι Τίιτ Σοκ και Άιβαρ Κούουσμα!

Ας δούμε λοιπόν, την καριέρα του καθενός ξεχωριστά, σ’ αυτό το αφιέρωμα.

Τίιτ Σοκ

Ο μεγαλύτερος (ηλικιακά) εκ των δύο (γενν. 1964, Ταρτού). Ξεκίνησε να παίζει μπάσκετ στην Κάλεβ Ταλίν, ομάδα της πρωτεύουσας της Εσθονίας (η οποία τότε ακόμα ήταν μέλος της ΕΣΣΔ), το 1979. Με τα χρώματά της έκανε αισθητή την παρουσία του και κλήθηκε στην εθνική ομάδα της αχανούς Σοβιετικής Ένωσης.

Μάλιστα, το 1988, κερδίζει μαζί της το χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο στους Αγώνες της Σεούλ (πλάι σε παίκτες όπως οι Σαμπόνις, Μαρτσουλιόνις, Μπελοστένι, Κουρτινάιτις, Βολκόφ)! Επίσης, κατακτά τη δεύτερη θέση στα Μουντομπάσκετ του 1986 και του 1990.

Λίγο νωρίτερα, το 1985, είχε κάνει και το μεγάλο άλμα στην καριέρα του: από την Κάλεβ μετακομίζει στην ΤΣΣΚΑ Μόσχας. Με τα χρώματα της “αρκούδας” κατακτά το πρωτάθλημα της ΕΣΣΔ, το 1988. Την ίδια χρονιά, όμως, ξαναγυρίζει στην Κάλεβ. Στέφεται πρωταθλητής ΕΣΣΔ μαζί της, το 1991 κι ένα χρόνο αργότερα, έρχεται στη χώρα μας για χάρη του Παναθηναϊκού!

Στο “τριφύλλι” ο Σοκ μένει ως το 1996. Εκείνα τα χρόνια ο Ολυμπιακός μονοπωλούσε τους τίτλους στο πρωτάθλημα, κι έτσι ο Εσθονός γκαρντ αρκέστηκε σε δύο Κύπελλα Ελλάδος (1993-96). Μάλιστα, όσο έπαιξε στη χώρα μας, απέκτησε και την ελληνική υπηκοότητα, φέροντας πια το όνομα Τιτ Γιαννόπουλος…

Το 1996, γύρισε στην Κάλεβ και την επόμενη σεζόν επέστρεψε στην Ελλάδα για χάρη του Άρη, με τον οποίο επίσης έκανε καλές εμφανίσεις. Το 1998, αποσύρθηκε από τα γήπεδα.

Έκτοτε, ασχολήθηκε με την προπονητική. Ίδρυσε μια σχολή μπάσκετ στη χώρα του και εργάστηκε ως χεντ-κόουτς στη Νίμπιτ και ως βοηθός προπονητή στην Κάλεβ/Κράμο. Σήμερα είναι ο ομοσπονδιακός τεχνικός της Εσθονίας.

Άιβαρ Κούουσμα

Ακόμα θυμούνται οι οπαδοί του ΠΑΟ το… απίθανο τρίποντο του Εσθονού στον αλησμόνητο αγώνα κόντρα στον Πανιώνιο, τη σεζόν 1993/94! Οι “κυανέρυθροι” προηγούνταν μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο με 76-77, όμως ο Κούουσμα ευστοχώντας στην εκπνοή του ματς τους… “σκότωσε”!

Ο γεννημένος το 1967 στο Ταλίν σούτινγκ γκαρντ πρωτόπαιξε επαγγελματικά στην TSIK, το 1983. Έπαιξε και στη Σταντάρ της χώρας του και κατόπιν, λόγω του ότι υπηρετούσε τη στρατιωτική θητεία του στη Λετονία, αγωνίστηκε στην ASK της Ρίγα. Το 1988 έπαιξε στην Κάλεβ Ταλίν, ένα χρόνο αργότερα διέσχισε τον Ατλαντικό για χάρη της αμερικανικής Γιάνγκσταουν Πράιντ. Το 1990 επέστρεψε στην Κάλεβ και αναδείχθηκε μαζί της πρωταθλητής ΕΣΣΔ (συμπαίκτης μάλιστα του Τίιτ Σοκ!). Το 1993, αποδέχθηκε την πρόταση του ΠΑΟ και εντάχθηκε στο ρόστερ του.

Αν για κάτι ξεχώρισε, όπως καταλάβατε, ο Άιβαρ Κούουσμα όσο καιρό φόρεσε τα πράσινα, αυτό ήταν η ευστοχία του απ’ τα 6.25μ.! Πήρε, όπως και ο συμπατριώτης του, την ελληνική υπηκοότητα, με το επίθετο Μαγουλάς.

Κατέκτησε το Κύπελλο Ελλάδας με τον ΠΑΟ το ’96 και κατόπιν γύρισε στη χώρα του κι έπαιξε διαδοχικά στις Μπάλτικα, BC Ταλίν, Κάλεβ. Το 2000 αγωνίστηκε στο Βέλγιο με τη φανέλα της Λιέγης. Τον επόμενο χρόνο, επέστρεψε στην Εσθονία και έπαιξε στην Ταλίνα (2001-04) και στην Κάλεβ (2004-05), προτού αποχωρήσει από την ενεργό δράση.

Έγινε, όπως και ο Σοκ, προπονητής, αφότου αποσύρθηκε. Έκατσε στον πάγκο των Κάλεβ/Κράμο (2005-07) και Ταλίνα (2007-10) και φέτος ξαναβρέθηκε στον πάγκο της πρώτης (έχοντας για βοηθό του έναν ακόμα Εσθονό πρώην “δικό μας”, τον Μάρτιν Μιούρσεπ, που αγωνίστηκε σε Άρη, ΑΕΚ!).

Μ’ αρέσει – Δε μ’ αρέσει (14/11/10)

Μ’ αρέσει

Το νέο άλμπουμ του Αρκά, με τίτλο “Μην ψαρώνεις!“.

Bonus like: Το ότι μου ανοίχτηκε μια άκρως ενδιαφέρουσα… επαγγελματική πόρτα μέσα στη βδομάδα που μας πέρασε!!!

Δε μ’ αρέσει

Να ζεσταίνομαι, Νοέμβρη μήνα…

Bonus dislike: Το Νησί. Όπως δε μ’ άρεσε και το Παρά Πέντε. Σιχαίνομαι τις “τηλεοπτικές μόδες”…