Πάει κι ο Οκτώβρης…
Μ’ αρέσει
Το μιλφέιγ σοκολάτας του Paul, στην Πανεπιστημίου… Πρωτότυπο και έξοχο!
Bonus like: Το Νομισματικό Μουσείο, στο οποίο περιηγήθηκα τζαμπέ την 28η Οκτωβρίου.
Δε μ’ αρέσει
Που κρύωσα, μ’ αυτή την απότομη αλλαγή του καιρού.
Bonus dislike: Η ήττα απ’ τον Παναθηναϊκό, χθες.
Αν δεν υπήρχε η Μπαρτσελόνα, η Ρεάλ θα έπρεπε να την εφεύρει.
Το ίδιο θα όφειλε να κάνει και η Ρέιντζερς, αν η Σέλτικ δεν είχε ιδρυθεί.
Η Μπόκα Τζούνιορς σίγουρα θα πρωτοστατούσε στην ίδρυση της… Ρίβερ Πλέιτ, αν η τελευταία δεν υπήρχε.
“Κι αν ακόμα δεν υπήρχε Θεός, θα έπρεπε να τον εφεύρουμε”, είπε κάποτε ο Βολταίρος, διαβάσαμε εδώ.
Έτσι κι απόψε: αν δεν υπήρχε Ολυμπιακός, ο Παναθηναϊκός θα έπρεπε να τον ανακαλύψει! Και τούμπαλιν…
29 Οκτωβρίου 1960. Λούισβιλ, Κεντάκυ, Η.Π.Α.
Η πόλη βρίσκεται σε αναβρασμό. Ένας σημαντικός αγώνας πυγμαχίας (μποξ) λαμβάνει χώρα.
Στη μια άκρη του ρινγκ, ο Τάνι Χάνσακερ, αρχηγός της Αστυνομίας στη Φαγιετβίλ (Ουέστ Βιρτζίνια).
Στην άλλη άκρη, ο κάτοχος του χρυσού μεταλλίου στην πυγμαχία στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ρώμης, που είχαν γίνει μόλις λίγους μήνες νωρίτερα, ο Κάσιους Κλέι.
Αξίζει να σημειώσουμε, ότι ο δεύτερος είχε συμμετάσχει ως ερασιτέχνης στην Ολυμπιάδα, αφού τότε δεν επιτρεπόταν (ακόμη) σε επαγγελματίες να διαγωνιστούν. Ο αγώνας εναντίον του Χάνσακερ ήταν ο πρώτος επαγγελματικός αγώνας μποξ στην καριέρα του Κλέι…
Μετά από έξι γύρους, ο αγώνας έλαβε τέλος! Νικητής είχε αναδειχθεί ο Κλέι, στα σημεία!!!
Χάνσακερ (αρ.) εναντίον Κλέι (δ.)
Μόλις τέσσερα χρόνια αργότερα, ο Κάσιους Κλέι θα ασπαζόταν το Ισλάμ. “Δε θέλω πια να φέρω το όνομα ενός σκλάβου“, θα δήλωνε.
Μετονομάστηκε λοιπόν σε Μοχάμεντ Άλι, που, στα αραβικά, θα πει αγαπητός του Θεού…
Κι εκείνος ο αγώνας, ο ξεχασμένος πια, κόντρα στον Χάνσακερ (που έμεινε ιστορικός ακριβώς επειδή ήταν ο πρώτος αντίπαλος του Άλι σε επαγγελματικό αγώνα!), ήταν το ξεκίνημα της πορείας ενός μύθου προς τη δόξα!!!
10 Μαρτίου 1996. Στο κατάμεστο (18.000 φίλαθλοι) Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, ο Ολυμπιακός επικρατεί της γερμανικής Μπάγερ Βούπερταλ με 3-2 σετ στον τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων του βόλεϊ!
Δύο απ’ τους καλύτερους παίκτες που είχε τότε στη διάθεσή του ο κόουτς των Πειραιωτών, Γιάννης Λάιος, ήταν οι εξαιρετικοί Κουβανοί άσοι Ροδόλφο Σάντσες και Οσβάλντο Ερνάντες! Σήμερα, θα θυμηθούμε την καριέρα του δεύτερου στους Μικρούς Ήρωες (κι ενώ ήδη… διασταυρώνουμε στοιχεία για να σας παρουσιάσουμε τη σταδιοδρομία και του πρώτου!).
Ο Οσβάλντο Ερνάντες γεννήθηκε το 1970, στο Καμαγκουέι της Κούβας, μια πόλη στο κέντρο του νησιωτικού αυτού κράτους. Από τα 14 του έπαιζε βόλεϊ. Ψηλός (2.00μ.) και αλτικός, αγωνιζόταν ως διαγώνιος.
Μαζί με το μετέπειτα συμπαίκτη του στους “ερυθρόλευκους”, Σάντσες, συμμετείχαν με την εθνική Κούβας στην Ολυμπιάδα του ’92 (Βαρκελώνη). Λίγα χρόνια αργότερα, όταν η Κούβα κατακτούσε το “Μουντιάλ” του βόλεϊ (1998) στο Μιλάνο, ο Ερνάντες ήταν πάλι εκεί – ανακηρύχθηκε, μάλιστα, πρώτος σκόρερ!
Στην Ελλάδα, όμως, είχε ήδη γίνει αντικείμενο λατρείας, λόγω εκείνης της μεγάλης βραδιάς του Ολυμπιακού και του ελληνικού βόλεϊ. Στον δραματικό τελικό απέναντι στη Βούπερταλ, ο Ερνάντες είχε οκτώ μόλις πόντους, αλλά και 25 αλλαγές, τις περισσότερες απ’ οποιονδήποτε συμπαίκτη του σ’ εκείνο το ματς! Ο συμπατριώτης του, Σάντσες, είχε 23 πόντους (τοπ-σκόρερ) και 15 αλλαγές. Όπως φαίνεται, αμφότεροι έπαιξαν καταλυτικό ρόλο στο να κερδίσουν οι “ερυθρόλευκοι”!
Από το 1998 και έπειτα, ο Ερνάντες έγινε μόνιμος κάτοικος Ιταλίας. Έπαιξε σε πολλές ομάδες της χώρας (Παλέρμο, Ρόμα -πρωταθλητής Ιταλίας μαζί της το 2000-, Γκαμπέκα Μοντιτσιάρι, Πιατσέντσα, Περούτζια, Μεσατζέρο Ρόμα). Το 2004-05 έφυγε για λίγο για ν’ αγωνιστεί στην Αλ Ραγιάν του Κατάρ και το 2008 ξαναήρθε στη χώρα μας – αυτή τη φορά για χάρη της Λαμίας!
“Ξέρω ότι τερμάτισε στην 4η θέση πέρυσι και είναι μια ομάδα με πολλές φιλοδοξίες. Στόχος μας είναι να βρεθούμε στην πρώτη τριάδα του πρωταθλήματος και να έχουμε μια πολύ καλή πορεία στην Ευρώπη“, ήταν τα πρώτα λόγια του Κουβανού διαγώνιου ως παίκτη του Γ.Σ. Εκείνη τη σεζόν, η ομάδα του συμμετείχε στο “Final-8” του Κυπέλλου, ο ίδιος όμως δεν έδωσε το παρών στο τουρνουά, διότι είχε βρεθεί στην Ιταλία για να αντιμετωπίσει ένα πρόβλημα τραυματισμού που είχε στο γόνατο… Χωρίς αυτόν, οι Λαμιώτες έχασαν 0-3 στον προημιτελικό από τον Ηρακλή και αποκλείστηκαν…
Το 2009, ο Ερνάντες επέστρεψε στην Ιταλία, για χάρη της Πινέτο. Μέχρι το τέλος της περσινής περιόδου (2009/10), έπαιζε με τα χρώματά της. Αξίζει, δε, να αναφέρουμε, ότι ο Κουβανός διεθνής έχει πολιτογραφηθεί Ιταλός εδώ και πολλά χρόνια.
Ιταλός, αλλά και… Πειραιώτης!!! Χάρη στην ανεκτίμητη συμβολή του εκείνο το βράδυ του Μαρτίου στη νίκη του Ολυμπιακού στο ΣΕΦ στον τελικό του Κυπελλούχων!
Μ’ αρέσει
Που παρευρέθηκα στο live των Sweet Delay, στο Glam Bar (Κεραμεικός) την Πέμπτη το βράδυ. Όμορφα τραγούδια, όμορφες παρουσίες, όμορφος χώρος! Πολύ καλό!!!
Δε μ’ αρέσει
Που για δύο συνεχόμενες μέρες είπα “φράσεις-που-δεν-πρέπει-ποτέ-να-πει-ένας-άντρας-σε-μια-γυναίκα”, σε γυναίκες!!! Όχι και τόσο τζέντλεμαν, ε;
Καταστάσεις σαν αυτές που θα περιγράψω εντός ολίγου, βιώνω σχεδόν καθημερινά και τις βιώνετε κι εσείς! Παραδεχτείτε το (αφού τελειώσετε το διάβασμα του post)!
Σκοπός μου λοιπόν ήταν να κάνω ένα ιδιότυπο Top10, που να περιέχει πράγματα που με… εκνευρίζουν απίστευτα! Την έμπνευση μου έδωσε… ένα απ’ αυτά, όταν μου συνέβη πάλι πολύ πρόσφατα! Για να μην εκνευριστώ παραπάνω, λοιπόν, αποφάσισε να εκτονώσω την οργή μου φτιάχνοντας αυτό το Top1o/hatelist… Γκρρρρ…
Το πράγμα αυτό (φανταστείτε, ένα βιβλίο, ένα αξεσουάρ, οτιδήποτε) κάποτε έπεσε στα χέρια σας. Το περιεργαστήκατε, αναλογιστήκατε πού σας χρησιμεύει και πού όχι και κατόπιν το αφήσατε πάνω στο γραφείο ή τη ντουλάπα ή κάπου αλλού. Ορατό, πάντως.
Για μήνες, εβδομάδες, ίσως και χρόνια, περνούσατε από δίπλα του. Παντελώς αδιάφορα. Δεν σας χρειαζόταν (τότε). Η ζωή σας κυλούσε και μια μέρα αποφασίσατε να κάνετε ένα lifting στο γραφείο, ή να συμμαζέψετε, κλπ. Το αντικειμενάκι κάπου το βάζετε, μαζί με τα υπόλοιπα που (τότε) δεν χρειαζόσασταν.
Κι έρχεται εκείνη η μία και μοναδική στιγμή (ίσως σε ολόκληρη τη ζωή σας) που επιτέλους χρειάζεστε το μικρό αυτό αντικείμενο (είπαμε, βιβλιαράκι, αξεσουάρ, έγγραφο, κλπ). Για μια και μοναδική φορά, αυτό το πράγμα που τόσο καιρό βλέπατε και προσπερνούσατε αδιάφορα, που το προσέχατε μεν αλλά δεν του δίνατε σημασία, πρέπει να βρεθεί!
Ε, δεν βρίσκεται Π-Ο-Υ-Θ-Ε-Ν-Α!!! Όσο και να ψάξετε, αναποδογυρίζοντας συρτάρια, πετώντας βιβλία στο πάτωμα, ξεσηκώνοντας το χαλί, εκείνο θα παραμείνει άφαντο…
Θα κάνετε λοιπόν τη δουλειά σας δίχως αυτό. Ίσως να μην την κάνετε και καλά, αν ήταν άκρως απαραίτητο… Και μια ωραία ημέρα, εκεί που κάθεστε ανέμελοι στο γραφείο σας, θα σηκώσετε απλώς ένα βιβλίο, θα ανοίξετε απλώς ένα συρτάρι ή ένα ντουλάπι και το μικρό αυτό αντικείμενο, σαν να σας περίμενε από πάντα, θα εμφανιστεί ως δια μαγείας μπροστά σας.
Τα σπας μετά όλα εκεί μέσα, ή όχι;
Μην πάει ο νους σας στο… πονηρό, διαβάζοντας τον τίτλο!
Κάτι που μου τη δίνει απίστευτα, όταν περπατάω στο δρόμο, είναι να έρχεται ένα αμάξι ακριβώς από πίσω μου και, ενώ εγώ περπατάω, να κινείται με την ίδια περίπου ταχύτητα με τη δική μου, από πίσω μου! “Τρελαίνομαι” εκείνη τη στιγμή!
Συνηθέστερη ατάκα μου όποτε συμβαίνει αυτό: “Πού πάει τώρα ο μ…ς;“…
Έχεις κανονίσει μπάλα με τους φίλους σου. Ή γεύμα μαζί τους σε εστιατόριο. Ή κοινή έξοδο κάποιου τύπου, τέλος πάντων (καφές, σινεμά, χορός, κλπ).
Τους παίρνεις τηλέφωνο, λοιπόν, λίγο πριν βρεθείτε, για να δεις αν όλα καλά. Παίρνεις μια, δύο, τρεις, τέσσερις… Χτυπάει, αλλά δεν το σηκώνει κανείς!
Ή, πάλι, όταν θες να κανονίσεις και προσπαθείς να βρεις τον άλλον, εκείνος/η, λες κι έχει χωμένο το κινητό του/της… μην πω που, δεν το σηκώνει με την καμία! Αν έχει δουλειά, καλώς δεν το σηκώνει. Όταν ξέρεις όμως ότι δεν έχει, τότε εκνευρίζεσαι.
Είμαι σε μια συναυλία (σπανίως πηγαίνω, βέβαια, αλλά λέμε…). Αυτό που μου τη δίνει τρομερά, είναι να βλέπω γύρω μου άτομα να σιγοτραγουδάνε (μ’ αυτό το χαζοβιόλικο, “ρομαντικό” ύφος) κάποιο τραγούδι, ενώ είναι φανερό ότι… δεν ξέρουν τους στίχους του! Λένε, δηλαδή, δύο-τρεις λέξεις στην αρχή και μετά τους ακούς να μουρμουράνε! Αν δεν ξέρεις, κόφ’ το! Είναι εκνευριστικό!
Είμαι μεγάλος φαν του φαγητού. Είναι αυτό άλλωστε κι ένα απ’ τα μεγαλύτερά μου προβλήματα: δεν μπορώ να βάλω χαλινάρι στην… όρεξή μου! Γι’ αυτό και μ’ αρέσουν πολύ έξοδοι με φίλους για φαΐ. Κυρίως, οι έκτακτες! Οι μη προγραμματισμένες (π.χ. το σουβλάκι ή το “βρόμικο” μετά το γήπεδο).
Όταν είμαι λοιπόν σε μια τέτοια συγκέντρωση (ιδίως του… δεύτερου τύπου) και κάποιος απ’ την παρέα δεν πάρει να φάει, αυτό δεν μου αρέσει καθόλου. Είναι ίσως πολύ ήπια η μορφή εκνευρισμού που νιώθω σ’ αυτή την περίπτωση, γι’ αυτό και δεν “τρελαίνομαι” τόσο όταν συμβαίνει αυτό.
Δεν παύει να μου δημιουργεί μια δυσφορία, όμως… Όταν είμαστε όλοι μαζί και περνάμε καλά και τρώμε, είναι ο άλλος σαν την καλαμιά στον κάμπο και μας κοιτάει! Ουστ!
Σε συζητήσεις με διάφορους όλοι έχουμε βρεθεί (σώπα ρε!). Ξέρετε όμως τι είναι το πιο εκνευριστικό; Να παραθέτεις στον άλλο δεκάδες επιχειρήματα, γνώμες, παραδείγματα, κλπ, κι εκείνος να μένει αμετακίνητος στις (κωλο)απόψεις του!
Σημείωση: Το παράδειγμα ανθρώπου που συμπεριφέρεται έτσι (ο “αμετακίνητος”, δηλαδή) συνήθως είναι… πολύ δεξιών πεποιθήσεων.
Αυτό είναι λίγο πολύ all time classic: χτυπάει το τηλέφωνο, τρέχεις να το προλάβεις (παρατώντας συνήθως κάτι σημαντικό ή μη που έκανες εκείνη τη στιγμή και που δεν ήθελες να διακόψεις όμως…) και μόλις το σηκώνεις το ‘χει κλείσει ο άλλος…
8. Και περιμένω, περιμένω, περιμένω…
Ομοίως με το νο7, η αναμονή όταν ο άλλος σε στήνει είναι κάτι άσχημο. Κυρίως, όταν σε στήνει για πολλή ώρα. Καλώς ή κακώς, με στήνουν, συχνά, για αρκετή ώρα…
9. Πάρε κλειδιάααααααααα!!!
Τι είναι αυτό που πάντοτε (μα πάντοτε) πρέπει να πάρεις μαζί σου όταν βγαίνεις απ’ το σπίτι σου; Τα κλειδιά, βέβαια! Τι πιο εκνευριστικό, λοιπόν, απ’ το να τα ξεχνάς και μετά να χτυπάς κουδούνια για να σου ανοίξουν (τη στιγμή που οι υπόλοιποι ίσως να κάνουν κάτι που δεν θέλουν και τόσο να διακόψουν…);
10. Techno-geek… I am not!
Δεν είμαι… της τεχνολογίας… Τ’ ομολογώ! Η τεχνολογία για μένα είναι ένα εργαλείο, απλώς, για πολλά πράγματα. Όταν λοιπόν χαλάει κάτι στο σπίτι, επειδή δεν ξέρω πώς να το φτιάξω (και τις περισσότερες φορές τυχαίνει, ενώ έχει χαλάσει, να το… χρειάζομαι διαολεμένα!), εκνευρίζομαι απίστευτα. Περισσότερο απόγνωση θα το έλεγα, μάλλον, παρά εκνευρισμό. Συμβαίνει, όμως (δυστυχώς).
5 Σεπτεμβρίου 1928.
Ο Πανθεσσαλονίκειος Αθλητικός Όμιλος Κωνσταντινουπολιτών, γνωστότερος ως… Π.Α.Ο.Κ., μετρούσε ήδη δύο χρόνια ζωής εκείνη την ημέρα. Η οποία ημέρα έμελλε να μείνει ιστορική για το ελληνικό ποδόσφαιρο.
Κι αυτό, διότι τότε εμφανίστηκε στο πρωτάθλημά μας ο πρώτος… αλλοδαπός επαγγελματίας ποδοσφαιριστής (Νίκος Μπογιόπουλος-Δημήτρης Μηλάκας, Ποδόσφαιρο-Μια θρησκεία χωρίς απίστους, Αθήνα, εκδόσεις Λιβάνη, 2005, σελ. 197)!
Να θυμίσουμε, σ’ αυτό το σημείο, βέβαια, ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο τότε ήταν ερασιτεχνικό απ’ όλες τις απόψεις. Οι παίκτες δεν έπαιρναν χρήματα για τις υπηρεσίες τους στις ομάδες…
Από τον (ελληνικότατο) σύλλογο της Κωνσταντινούπολης, Πέρα Κλουμπ, λοιπόν, κατέφθασε εκείνη την ημέρα ο (εβραϊκής καταγωγής) Γάλλος Ραϊμόν Ετιέν στον ΠΑΟΚ.
Το συμβόλαιο του οποίου με το “Δικέφαλο”, όριζε ότι αυτός θα αμείβεται με τέσσερις χιλιάδες δραχμές τον μήνα! Διόλου άσχημα, ε;
Που να ήξερε και ο ίδιος ο Ετιέν, αλλά και οι τότε συμπαίκτες του και φίλοι του ΠΑΟΚ, ότι δεκαετίες αργότερα ο επαγγελματισμός θα καθιερωνόταν στη χώρα μας, με τα ποσά των μετεγγραφών και των αμοιβών των παικτών να είναι πλέον κατά πολύ πολλαπλάσια της τότε αμοιβής του Γάλλου άσου…
Το αθλητικό προφίλ αυτού του blog ενισχύεται!
Μετά τις Αθλητικές Αναδρομές, μια νέα, παρόμοιου ύφους, κατηγορία άρθρων κάνει σήμερα πρεμιέρα! Οι Μικροί Ήρωες!
Η στήλη θα ασχολείται με αθλητές από το ποδόσφαιρο, το μπάσκετ, το βόλεϊ και το πόλο οι οποίοι, όπως λέει το πασίγνωστο ρητό, πέρασαν και δεν ακούμπησαν από την χώρα μας (ή… ακούμπησαν, αλλά δεν φάνηκε και τόσο), μας έκαναν πρόσκαιρα να χαρούμε, αλλά τελικά δεν μπόρεσαν να προσφέρουν κάτι παραπάνω και, σήμερα, τους έχουμε ξεχάσει!
Ε, αυτό φιλοδοξούν να κάνουν οι Μικροί Ήρωες του blog μας: να (σας) τους θυμίσουν! Ξεκινώντας από σήμερα, με πρώτο τους «καλεσμένο» τον σπουδαίο Λιθουανό μπασκετμπολίστα, Αρτούρας Καρνισόβας!
Ήταν το 1997, όταν ο νεόκοπος πρωταθλητής Ευρώπης Ολυμπιακός, που είχε επικρατήσει της Μπαρτσελόνα με 73-58 στον τελικό της Ρώμης, αποκτούσε ένα από τα αστέρια των… αντιπάλων του σ’ εκείνον τον περίφημο τελικό – αυτό το αστέρι, δεν ήταν άλλος από τον Αρτούρας Καρνισόβας.
Ο καταγόμενος από την Κλαϊπέντα της Λιθουανίας άσος είχε φτάσει ήδη δύο φορές στην… πηγή (βλέπε τελικό Ευρωλίγκα) – έχασε σε αμφότερες τις περιπτώσεις το τρόπαιο. Το ’96 στο Παρίσι από τον ΠΑΟ και τον… Βράνκοβιτς και το ’97 στη Ρώμη από τον Ολυμπιακό και τον… Ρίβερς!
Προτού φτάσει εκεί, όμως, είχε ξεκινήσει (το ’87) από την Στατίμπα Βίλνιους. Ακολούθως, το 1990, πέρασε τον Ατλαντικό και έπαιξε για το Πανεπιστήμιο του Σέτον Χολ, στις ΗΠΑ. Βλέποντας ότι το όνομά του δεν υπήρχε στο ντραφτ του ΝΒΑ, γυρίζει στην Ευρώπη. Παίζει μια χρονιά (1994-95) στη γαλλική Σολέ και έπειτα μεταγράφεται στην Μπαρτσελόνα.
Έμεινε δύο σεζόν στους Καταλανούς, κερδίζοντας ισάριθμους τίτλους πρωταθλητή. Στο μεταξύ, είχε ήδη χριστεί διεθνής με την εθνική Λιθουανίας, που τότε μάλιστα έκανε τα πρώτα της διεθνή βήματα μετά την ανεξαρτητοποίηση της χώρας απ’ την Ε.Σ.Σ.Δ.
Το 1992, ο Καρνισόβας κατακτά το χάλκινο μετάλλιο στην Ολυμπιάδα της Βαρκελώνης, επίδοση που επαναλαμβάνεται τέσσερα χρόνια μετά στην Ατλάντα. Παράλληλα, στο Ευρωμπάσκετ του ’95, επί ελληνικού εδάφους (Αθήνα), οι Λιθουανοί (με τον Καρνισόβας βασικό) ηττώνται στον τελικό από τους Σέρβους (96-90), με το ελληνικό κοινό να αποδοκιμάζει τους… νικητές και να κραυγάζει «Lietuva, Lietuva (σ.σ. Λιθουανία-Λιθουανία)»!
Κι αφού πέτυχε όλ’ αυτά, ο Καρνισόβας βρέθηκε στον Ολυμπιακό. Δεν θα ‘λεγε κανείς ότι απέτυχε – ίσα ίσα. Έπαιξε πολύ καλά, απλώς η ομάδα «δεν τράβηξε». Από εκείνη τη σεζόν και έπειτα, εξάλλου, ξεκίνησε η παντοκρατορία του Παναθηναϊκού στο ελληνικό πρωτάθλημα…
Μετά την Ελλάδα, ο Λιθουανός άσος πήγε στη Φορτιτούντο Μπολόνια (τότε, Τιμσίστεμ Μπολόνια). Με τα χρώματά της έλαβε μέρος στο φάιναλ φορ του Μονάχου, το 1999! Ούτε τότε έμελλε να κερδίσει το έπαθλο! Η συντοπίτισσα Κίντερ απέκλεισε την ομάδα του στον ημιτελικό, την ώρα που η Ζαλγκίρις Βίλνιους, στο έτερο μας των «4» συνέτριβε τον… Ολυμπιακό (87-71)!
Πρόλαβε πάντως ο Καρνισόβας να κερδίσει το πρωτάθλημα Ιταλίας, το 2000. Την ίδια χρονιά, επέστρεψε στη Μπαρτσελόνα, κλείνοντας τον κύκλο του στα γήπεδα το 2002 φορώντας την φανέλα των «μπλαουγκράνα» (μαζί τους πήρε το νταμπλ Ισπανίας το 2001).
Έκτοτε, διέσχισε εκ νέου τον Ατλαντικό. Δούλεψε για το πρόγραμμα Μπάσκετ χωρίς Σύνορα του ΝΒΑ και από το 2008 εργάζεται στους Χιούστον Ρόκετς. Συγκεκριμένα, έχει το πόστο του Director of Global Scouting & International Affairs (σ.σ. διευθυντής του σκάουτινγκ της ομάδας ανά τον κόσμο).
Σήμερα, οι Αθλητικές Αναδρομές θα σας παρουσιάσουν τον Ακάσι Σιγκανοσούκε, μια ιστορική, εξέχουσα μορφή του σούμο, αυτού του ιδιαίτερα απαιτητικού αθλήματος πάλης που «γεννήθηκε» στην Ιαπωνία!
Η ίδια η ιστορική ύπαρξη αυτού του ανθρώπου, αμφισβητείται. Η ιστορία, όμως, έγραψε ότι αυτός ήταν ο πρώτος γιοκοζούνα! Τι είναι αυτό;
Είναι ο ανώτατος τίτλος που μπορεί να έχει ένας αθλητής του σούμο (κάτι σαν την “μαύρη ζώνη” στο καράτε).
Ο Ακάσι Σιγκανοσούκε (ιαπωνιστί: 明石 志賀之助) έζησε από το 1600 ως το 1649, περίπου, ενώ στην Ιαπωνία βασίλευε ο Τοκουγκάβα Ιεγιάσου. Είχε ύψος, λένε, 2,58 μέτρα (!) ενώ ζύγιζε 184 κιλά.
Δεν είχε όμως καταφέρει να κερδίσει τη φήμη μέχρι το 1624. Τότε, έλαβε μέρος σε ένα τουρνουά στη Γιοτσούγια, στο Τόκιο κι όλος ο κόσμος μπόρεσε να δει τις φοβερές του ικανότητες. Έγινε αμέσως ο “σταρ” της διοργάνωσης – ήταν η αρχή των σπουδαίων του κατορθωμάτων.
Δύο αιώνες περίπου μετά τον θάνατό του, το 1800, ο μύθος του είχε πια γιγαντωθεί. Είχε γίνει πλέον θρυλικός, αφού οι άθλοι του διαδίδονταν από στόμα σε στόμα. Έτσι, όταν το 1900 ο δωδέκατος γιοκοζούνα, Τζινμάκου Κιουγκόρο, αποφάσισε να φτιάξει την λίστα με όλους τους ως τότε γιοκοζούνα της ιστορίας, έβαλε στην πρώτη θέση τον Ακάσι Σιγκανοσούκε!
Το 1789, βέβαια, ο Τανικάζε Κατζινοσούκε έγινε ο πρώτος “αληθινός” γιοκοζούνα, μιας και απέκτησε μια “ειδική άδεια” ώστε να του απονεμηθεί τούτος ο επίζηλος τίτλος. Στην λίστα, όμως, ακόμη και σήμερα παραμένει ο φοβερός και τρομερός Σιγκανοσούκε.
Μ’ αρέσει
Που… ξαναπήγα γήπεδο, αυτή τη φορά για χάρη της εθνικής μας (έπαιζε με το Ισραήλ)!
Bonus like: To εσωτερικό του κτιρίου της Τράπεζας της Ελλάδος, στην Πανεπιστημίου. Επιβλητικό!!!
Δε μ’ αρέσει
Να με παίρνουν με απόκρυψη… Μυστηριώδες, το λιγότερο.
Bonus dislike: O θάνατος ενός συγχωριανού μου. Πριν λίγες μέρες, ο αδερφός μου είχε πάει στο χωριό, και συναντήθηκε με το παιδί αυτό, φανταστείτε! Τα είπαν, βγήκαν μαζί βόλτα, κλπ. Και 1-2 μέρες μετά μαθαίνουμε ότι o φίλος μας αυτός σκοτώθηκε… Σα λουλούδι κάποιο χέρι, θα μας κόψει μιαν αυγή…
To blog ενός Γιώργου... 