Το γένος των ανθρώπων…

Κάθε μέρα, δεκάδες ειδήσεις περνούν από μπροστά μου, λόγω της δουλειάς με την οποία ασχολούμαι (και λόγω της εξεταστικής μας, φυσικά)… Και, πέρα απ΄ το να αποδοθεί καλά το project ή να πετύχεις τη σωστή αναλογία καλών πλάνων ή να είναι όσα λες ή παρουσιάζεις σωστά και ακριβή, δε μπορώ να μην καθήσω να στοχαστώ πέντε πράματα πάνω σ΄ αυτά που βλέπω…

ΕΙΔΗΣΗ 1 (22/4/2008…)

Ο γνωστός αστροφυσικός Στήβεν Χόκινγκ, παρομοιάζοντας κατά κάποιο τρόπο τον κόσμο μας με εκείνον του 1492, όταν ο Κολόμβος ανακάλυψε την Αμερική (σ.σ. το αν έκανε καλά ο Κολόμβος, το αφήνω σε εσάς), υποστηρίζει ότι πρέπει να αρχίσουμε να οργανώνουμε τρόπους για να εξερευνήσουμε ακόμα περισσότερο το διάστημα. Όπως ο Κολόμβος έφερε αλλαγές στον Παλαιό Κόσμο, ανακαλύπτοντας τον Νέο Κόσμο, έτσι και η ανακάλυψη νέων πραγμάτων, νέων πλανητών, κλπ, θα επιφέρει αλλαγές και σε εμάς τους ίδιους. Το διαστημικό πρόγραμμα που οραματίζεται ο Χόκινγκ περιλαμβάνει την κατασκευή βάσης στη Σελήνη εντός 30 ετών, καθώς και την ανάπτυξη ενός συστήματος προώθησης που θα επιτρέψει αποστολές εκτός του Ηλιακού Συστήματος σε 200 με 300 χρόνια, συμπληρώνει η είδηση.

ΕΙΔΗΣΗ 2 (από 27/4 έως σήμερα, 2008 – δες εδώ και εδώ)

73χρονος Αυστριακός κρατούσε επί 24 χρόνια έγκλειστη την 42χρονη (σήμερα) κόρη του σε ένα μυστικό κελάρι στο σπίτι τους, στο χωριό Αμστέτεν. Κατά τη διάρκεια όλων αυτών των χρόνων, την κακοποιούσε σεξουαλικά συστηματικώς, ενώ έκανε μαζί της επτά παιδιά, τα οποία έμεναν μαζί με τη μητέρα τους, έγκλειστα, στο ίδιο κελάρι. Προσφάτως, η αστυνομία ανακάλυψε τυχαία μια 19χρονη γυναίκα, η οποία αποδείχθηκε κόρη του “πατέρα” με την κόρη του – η ανακάλυψη της πληροφορίας από την κοπέλα που το ΄χε σκάσει, προφανώς, οδήγησε στην αποκάλυψη του εγκλήματος αυτού. Ο πατέρας κακοποιούσε την κόρη του από τα 11 της, ενώ η μητέρα της κοπέλας φέρεται να αγνοούσε όλα όσα συνέβαιναν στο κελάρι του σπιτιού της. Η κοινωνία του μικρού (22.000 κατοίκους) χωριού δηλώνει (ως συνήθως) σοκαρισμένη από το έγκλημα, και, κυρίως, για το ότι δεν γνώριζε κανείς όλα όσα λάβαιναν χώρα, παρ΄ ότι το σπίτι βρίσκεται κοντά σε πολυσύχναστο δρόμο και το χωριό το ίδιο βρίσκεται σε μια ανεπτυγμένη και βιομηχανική περιοχή. Ο συλληφθείς έχει ομολογήσει.

Και κάθομαι λοιπόν κι εξίσταμαι μονάχος, παρατηρώντας απλώς τις δύο τούτες ειδήσεις…

Θέλουμε, από τη μια, να συνεχίσουμε την παράδοση του γένους μας, του γένους των ανθρώπων. Άνθρωπος = ανωθρώσκω, κοιτώ ψηλά, σύμφωνα με τον Όμηρο. Ένα γένος προορισμένο να κοιτά ψηλά… Να ανεβαίνει. Να μαθαίνει. Να ανακαλύπτει. Να γνωρίζει. Να εξερευνεί. Να καταργεί τα στενά όρια της ίδιας του της φύσης, που τον έπλασε βαρύ, ασήκωτο, δίχως όπλα, δίχως τίποτα – του ΄δωσε όμως το νου. Και την ιδιότητα, ακριβώς, να ανεβαίνει ψηλά. Αυτά σκέπτεται ο Στήβεν Χόκινγκ, αυτή η διάνοια, ο άξιος τούτος εκπρόσωπος του γένους μας, που θέλει, ακριβώς, με όραμα, να μας οδηγήσει στο να πετάξουμε ψηλά (κυριολεκτικά και μεταφορικά). Να ξεφύγουμε απ΄ τον πλανήτη μας, τα στενά μας όρια, να πάμε αλλού, να εξερευνήσουμε, να μάθουμε, να ζήσουμε…

Από την άλλη μεριά, ενώ ψάχνουμε ταξίδια σ΄ άλλους κόσμους και εξερεύνηση του αγνώστου, δεν έχουμε ακόμα εξερευνήσει τα τρίσβαθα της ίδιας μας της ψυχής… Αυτό το ανθρωπόμορφο τέρας (δεν είναι “δημοσιογραφική υπερβολή” αυτό, πιστέψτε με…) που κρατούσε και βασάνιζε την κόρη του επί τόσα χρόνια, αλλά, κυρίως, η κοινωνία που δεν πιστεύει ότι στους πλούσιους, καλοζωισμένους και πολιτισμένους κόλπους της είναι δυνατόν να συμβούν τέτοια αποτρόπαια, αποκρουστικά πράγματα, με κάνουν να αναρωτιέμαι αν όντως αξίζει να αφήσουμε τη Γη, βαδίζοντας προς τον ουρανό, μην έχοντας πρώτα λύσει όλα όσα μας προβληματίζουν εδώ κάτω!!! Μην έχοντας ακόμα εξερευνήσει τον ίδιο τον άνθρωπο… Εμάς τους ίδιους! Χωρίς να χρειαστεί να πάμε μακριά… Δεν ήταν από άλλο πλανήτη το τέρας αυτό στην Αυστρία: ήταν “ο 73χρονος”! Ο “παππούλης”! Ο ηλεκτρολόγος (αυτό επαγγελόταν) της διπλανής πόρτας, που θα ΄ρθει να σου φτιάξει την τηλεόραση αύριο… Κι όταν δεν έχεις εξερευνήσει τον ίδιο τον εαυτό σου και ως που αυτός μπορεί να φθάσει, πώς είναι δυνατόν να πας να κάνεις ταξίδια έξω; Και αυτή η συζήτηση βέβαια μπορεί να γενικευθεί και για όλα τα άλλα, είτε που προκαλούμε, είτε που υφιστάμεθα, ο άνθρωπος από άλλο άνθρωπο!..

Έτσι είναι, όμως, το γένος των Ανθρώπων. Προορισμένο εκ φύσεως να πετά, έχει τσιμεντένια βαρίδια που το κρατούν στο χώμα, κάτω, χαμηλά… Κι ενώ μπορούσε να ΄χει κατακτήσει τον Παράδεισο, εδώ στη Γη, προτίμησε να γίνει Αδελφοκτόνος (Κάιν)…

Πού πάμε, λοιπόν, για τον Ουρανό; Κάτσε εδώ πρώτα, να λύσουμε τα μέσα μας, και πάμε μετά για έξω!!!

Γιορτάζω…

…γιορτάζω, μ΄ ακούτε που το φωνάζω; Δεν πρόκειται να διασκεδάζω ως το πρωί, βέβαια, όπως πρόσταζε το χιτ του Καλλίρη, μια εποχή, όταν τ΄ άκουγα στα μικράτα μου. Κι αυτό, διότι αύριο έχω ξύπνημα πάλι από τις 6 η ώρα…

Σήμερα είχα πολλούς λόγους για να χαμογελάω, όμως. Δεν είναι λίγο να σου πηγαίνει καλά η πρώτη μέρα μιας δύσκολης εξεταστικής περιόδου!

Keep going, λοιπόν, και χρόνια μας πολλά!!! Να ζήσουμε χρόνια καλά, όχι απαραίτητα πολλά…

Μ΄ αρέσει – Δε μ΄ αρέσει (27/4/2008)

Η άνοιξη βρίσκεται πια στην τελευταία φάση της. Τελείωσε ο Απρίλης, μπαίνουμε στο Μάιο, με το καλοκαίρι όλο να πλησιάζει… Ως τότε, όμως, ας δούμε τα Μ΄ αρέσει – Δε μ΄ αρέσει της προηγούμενης εβδομάδας, στο τελευταίο Μ΄ αρέσει του μηνός Απριλίου.

Μ΄ ΑΡΕΣΕΙ

1. Το application Premier Football, του Facebook. Φτιάχνεις τη δική σου ποδοσφαιρική ομάδα, στελεχώνοντάς τη με τους… φίλους σου (για την ακρίβεια, τους friends σου του Facebook)!!! Το τι γέλιο έχω ρίξει, δε λέγεται!

2. Που αύριο αρχίζουμε την εξεταστική μας. Δύο εβδομάδες δουλειάς, αλλά και προσπάθειας για θετικό αποτέλεσμα.

3. Που κατέφθασε πίσω στην εστία ένα από τα παιδιά που είχαν φύγει για τις διακοπές του Πάσχα (των Άγγλων) – περιττό να πω ότι είναι από τις μορφές της εστίας!

4. Ο αγγλικός Αδύναμος Κρίκος! Ναι, εκείνο που είχαμε εισάγει και εμείς, με την Έλενα Ακρίτα στον αλήστου μνήμης ρόλο της “σκύλας” που έκρινε τους παίκτες!!! Το BBC έχει το ίδιο concept, ακριβώς, πράγμα που κι εμείς είχαμε αντιγράψει…

5. Που ήρθαν στην Ελλάδα οι θείοι μου και πέρασαν τις μέρες αυτές με την οικογένειά μου, έστω κι αν δεν ήμουν παρών εγώ…

6. Να επεξεργάζομαι βίντεο και ήχο με τα προγράμματα του εργαστηρίου μας, για να παράγω τα βίντεο της εξεταστικής!!! Σούπερ (άλλο αν θα τα κράξουν οι καθηγητές μετά)!!!

7. Η ολονυχτία clubbing που έζησα την Παρασκευή, αλλά και τα όσα έγιναν μετά στην εστία, με μια μεγάλη παρέα από παιδιά να διασκεδάζουμε ως το πρωί!!!

8. Οι πρωτότυπες ευχές, τώρα το Πάσχα, αλλά και σ΄ όλες τις μεγαλο-γιορτές (κάτι που εκλείπει, πιστεύω)…

9. Να βλέπεις ότι κάποιος είχε, για το ίδιο θέμα, μια πιο έξυπνη ιδέα-προσέγγιση-αντιμετώπιση, κλπ, από σένα!!! Αυτά σε κάνουν πλουσιότερο…

10. Να διαβάζω μπλογκς. Πολλά μπλογκς!!!

ΔΕ Μ΄ ΑΡΕΣΕΙ

1. Το άγχος της εξεταστικής.

2. Που θα πρέπει να ξυπνάω κάθε μέρα από τις 6 για την εξεταστική… Υποχρεωτικά!!!

3. Να τραυματίζεται σοβαρά ένας νέος σε ηλικία παίκτης… Τόσο κρίμα! Πάνω που πάει να πετάξει, να τον κρατά πίσω ένας τραυματισμός…

4. Η συμπεριφορά των Άγγλων προς τον Ρονάλντο, όταν αστόχησε στο πέναλτυ στο παιχνίδι Μπάρτσα-Μάντσεστερ..

5. Το ότι η υπόθεση “Τσάμπιονς Λιγκ μέσω των πλέι-οφ” τελείωσε τόσο γρήγορα, με τους ΠΑΟ και ΑΕΚ να απομένουν οι μόνοι διεκδικητές του χρυσού εισιτηρίου… Διόλου συναρπαστικό, δε νομίζετε;

6. Θέλει και ρώτημα; Που έχασα το αρνί, σήμερα!!!

7. Το Πάσχα μακριά από την πατρίδα.. Ή, μήπως, συλλήβδην όλες οι στιγμές μακριά της;

8. Που ορισμένες φορές παραδίδομαι στην τεμπελιά μου, αγνοώντας τις όμορφες συνέπειες του να δουλέψεις κάμποσες ωρίτσες παραπάνω..

9. Το ενδεχόμενο να μην ανέβει απ΄ ευθείας στην Πρέμιερ Λιγκ η αγαπημένη (από τότε που ήρθα εδώ) Stoke City!!! Go, Potters, μια νίκη μας έμεινε!!!

10. Η υπόθεση με την απόσυρση λογοτεχνικού βιβλίου (βραβευμένου από την χώρα μας) από σχολική βιβλιοθήκη, μετά από παρέμβαση του δεξιών καταβολών και πεποιθήσεων Κωνσταντίνου Πλεύρη, επειδή απλώς δεν του… άρεσε το βιβλίο! Έτσι είναι τα βιβλία, κύριοι: αν δε σ΄ αρέσουν, δεν τα διαβάζεις… Οι πρακτικές “καψίματος” και “κοψίματος” βιβλίων γνωρίζουμε όλοι σε τι εποχές παραπέμπουν. Και αν είναι η Ελλάδα να αποδέχεται (σιωπηρά) τέτοιου είδους παρεμβάσεις και πρακτικές, τότε τι να πεις!..

Σήμερα θα αναστηθεί…

…ο Κύριος. Όπως ακριβώς έκανε ο Πάνας, αιώνες πριν καθιερωθεί η χριστιανική θρησκεία, συμβολίζοντας ακριβώς τα ίδια πράγματα: τη νίκη της ζωής έναντι του θανάτου! Τη νίκη της άνοιξης επί του χειμώνα.. Τη νίκη του φωτός έναντι στο σκοτάδι.

Το αιώνιο δίπολο τούτο, θάνατος-ζωή, σκότος-φως, πάντα έψαχνε ο άνθρωπος να το εξηγήσει και να το υμνήσει. Και βρήκε τρόπους.

Κι όπως κάθε χρόνο, θα γιορτάσουμε έναν από αυτούς!!!

Χωρίς πολλά πολλά βαρελότα, αν γίνεται (τα οποία όντως φέρνουν το… φως μέσα στο σκοτάδι, αλλά με προσοχή)!!!

Και πώς θα τη βγάλουμε χωρίς αρνί, φέτος;… 😀

Μεγάλη Παρασκευή

“Είν΄ η ζωή μου, σ΄ αυτή την πλάση, σαν μια Μεγάλη Παρασκευή“, άκουγα μικρός σ΄ ένα τραγούδι του Νταλάρα…

Ο Χριστός μας αύριο ανασταίνεται. Κάποιοι, όμως, σ΄ αυτή την πλάση, βιώνουν κάθε μέρα μια Μεγάλη Παρασκευή… Ας το σκεφτούμε και αυτό, τούτη τη μέρα κατάνυξης, για τους περισσότερους.

Όσον αφορά την σημερινή μέρα, επειδή έχω απομακρυνθεί από την Εκκλησία εδώ και καιρό, το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να σεβαστώ την κατάνυξη όσων τη νιώθουν, να τη συμμεριστώ, κατά κάποιο τρόπο, αλλά και να θαυμάσω όλους εκείνους τους τρόπους που οι άνθρωποι εμπνεύστηκαν για να θρηνήσουν τον θάνατο του ιδρυτή της θρησκείας στην οποία πιστεύουν (οι υπέροχοι ύμνοι, τα τροπάρια, οι τελετουργίες, κλπ).

Και, όπως παρατηρεί ο συμ-blog-ίτης Μαύρος Γάτος (εδώ), τη Μεγάλη Παρασκευή πάντα βρέχει…

Βασιλιάς; Όχι ακόμα…

Λέγεται ότι το γήπεδο της Μπαρτσελόνα, το “Καμπ Νου”, χτίστηκε τόσο μεγάλο (σ.σ. 98.000 θέσεις), διότι το παλιό γήπεδο του συλλόγου δε χωρούσε όλους όσους ήθελαν να δουν τον Λαντίσλαο Κουμπάλα να αγωνίζεται με τη φανέλα της ομάδας!!!

Χθες το βράδυ, το τεράστιο στάδιο είχε γεμίσει ξανά, από τους επιγόνους των θαυμαστών του μεγάλου Ούγγρου παίκτη. Ημιτελικός Τσάμπιονς Λιγκ, Μπαρτσελόνα-Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Μόνο που αυτή τη φορά, όλοι αυτοί είχαν έλθει για να δουν έναν άλλο μεγάλο παίκτη: τον Κριστιάνο Ρονάλντο…

Γεννημένος στο νησάκι Μαδέιρα, ο Πορτογάλος άσσος έχει μέχρι στιγμής πετύχει 38 τέρματα σε όλες τις διοργανώσεις τη φετινή σεζόν, παίζοντας για τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Αριθμός, που συνέθλιψε το ρεκόρ του μεγάλου Τζωρτζ Μπεστ, του παλιού θρύλου της ομάδας, που κρατούσε απ΄ τη δεκαετία του ’60: τα 32 γκολ του Βορειοϊρλανδού αποτελούν, ως ρεκόρ, παρελθόν.

Αμέσως, οι τηλεκριτικοί, ο Τύπος, οι συνάδελφοί του, οι προπονητές, ο προπονητής του ο ίδιος, άρχισαν να υμνούν τον Ρονάλντο. Θεό τον ανέβαζαν, Θεό τον κατέβαζαν. Ο πιο ολοκληρωμένος παίκτης στον κόσμο, ο καλύτερος μέσος, ο πιο σούπερ παικταράς, παίκτης βγαλμένος απ΄ το μέλλον, κλπ… Τα γνωστά. Μόλις, δε, έσπασε το ρεκόρ του Μπεστ, ο Γιόχαν Κρόιφ, ο παλιός μεγάλος άσσος των γηπέδων, δε δίστασε να πει ότι “ο Ρονάλντο είναι ανώτερος των Μπεστ και Λόου (σ.σ. έτερος θρύλος της αγγλικής ομάδας)”… Με άλλα λόγια, τον ανήγαγαν στο νέο τους βασιλιά!!!

Χθες βράδυ, λοιπόν, το “Καμπ Νου” είχε γεμίσει από κόσμο. Που διψούσε να δει αυτόν τον παίκτη, ο οποίος είναι ένας παίκτης που γεμίζει γήπεδα μ΄ αυτά που κάνει μέσα στο τερραίν. Είχαν έλθει όλοι αυτοί για να δουν τα τσαλίμια του, τις τρίπλες του, τις αλλαγές του ρυθμού του, να τον δουν να χορεύει, να πασάρει με ακρίβεια εκατοστού, να σκοράρει περνώντας τη μπάλα από τη μύτη της βελόνας.. Και να ρωτάς “μα πώς το ΄κανε;“.. Έτσι δεν είναι οι βασιλιάδες; Τέλειοι σε όλα τους! Έτσι κι αυτός…

Στο 2ο λεπτό του αγώνα, η Γιουνάιτεντ κέρδισε πέναλτυ. Ανέλαβε να το εκτελέσει ο Ρονάλντο. Έχοντας ήδη αγωνιστεί σε πάνω από 60 παιχνίδια την τρέχουσα σεζόν, έχοντας σκοράρει ήδη 38 φορές, αλλά και κουβαλώντας στις νεανικές πλάτες του τις προσδοκίες και τις απόψεις όλων εκείνων που βάφτισαν αυτό το 23χρονο παιδάκι επίγονο των πραγματικών βασιλιάδων της μπάλας, ο Ρονάλντο πήρε φόρα, σούταρε με το δεξί, και έστειλε τη μπάλα στο δοκάρι!!!

Οι παντογνώστες πάγωσαν!!! Οι έχοντες άποψη για τα πάντα Άγγλοι ταρακουνήθηκαν για τα καλά!!! Ο ίδιος ο παίκτης, που εκτέλεσε το πέναλτυ με ύφος χιλίων καρδιναλίων, έμεινε για 10-15 δεύτερα ακίνητος, να κοιτά τον ουρανό και να χαζεύει την κερκίδα… “Εϊναι δυνατόν να χάσει ο Ρονάλντο πέναλτυ;“… Και σίγουρα θα σκέφτηκε και ο ίδιος, “Μα, πώς; Αφού είμαι ο Ρονάλντο; Είναι δυνατόν να χάσω πέναλτυ εγώ;“… Κι όμως, είναι…

Από χθες το βράδυ, μέχρι σήμερα (και για τις επόμενες μέρες, είμαι σίγουρος), η φάση με το χαμένο πέναλτυ πρέπει να ΄χει παίξει ίσα με 40 φορές… Και λίγα λέω… Μόνο στο SkySports, που είδα για 1.30 ώρα τα νέα του, έπαιξε 15 με 20… Σε μιάμιση ώρα! Και δώσ΄ του οι παντογνώστες να αναρωτιούνται, “Μήπως δεν είναι έτοιμος ο Ρονάλντο για να γίνει μεγάλος παίκτης;” (ποιος, ρε μάγκες, ο, κατ΄ εσάς, “νέος Μπεστ”;..), ή “Μήπως είναι θέμα ψυχολογίας;” (για ποιον, ρε μάγκες, για ένα τύπο που ΄χει σκοράρει 38 γκολ φέτος;..), ή “Μήπως να αλλάξει τρόπο εκτέλεσης πέναλτυ ο Ρονάλντο;” (ναι, ρε μάγκες, εσείς οι ίδιοι είστε που αναλύατε φέτος τον τρόπο που τα χτυπάει ως “μοναδικό”, “εξαιρετικό” και “αμίμητο”!!!), ή, ή, ή… Το πιάσατε το νόημα, πιστεύω. Όλος ο πλανήτης χθες αθλούνταν, και αυτοί το μόνο που έβρισκαν να δείξουν ήταν το χαμένο πέναλτυ του Πορτογάλου. Ξανά. Και ξανά. Και ξανά.. Και δώσ΄ του να αναλύουν ξανά..

Το θέμα δεν είναι ότι ο Ρονάλντο έχασε ένα πέναλτυ. Some things go in, some things they miss, λένε άλλωστε οι Άγγλοι – κάποια μπαίνουν, κάποια όχι, έτσι είναι η μπάλα. Το θέμα είναι ότι όλοι αυτοί έχουν πάρει ένα παιδάκι, και του φόρτωσαν τόσα και τόσα προσωνύμια, επίθετα, τιμές, επαίνους, στήλες, τόννους μελανιού, άπειρο τηλεοπτικό χρόνο, υψώνοντας τον πήχυ των προσδοκιών απίστευτα ψηλά. Όσο τους δικαίωνε, χαίρονταν. Τώρα, που ΄χασε ένα πέναλτυ (κρίσιμο, βέβαια), έπεσαν να τον φάνε και να τον αμφισβητήσουν… Οι ίδιοι εκείνοι που τον έχριζαν “καλύτερο του Μπεστ“!!

Αυτά συμβαίνουν, όμως, αφού ισχύει ο γνωστός νόμος: ότι η ηλιθιότητα είναι αήττητη. Ή, ότι το υδρογόνο και η ηλιθιότητα είναι τα κοινότερα στοιχεία στον πλανήτη μας. Ή, συμπληρώνω εγώ, ότι αυτά ισχύουν (και) όταν οι ηλίθιοι έχουν στήλη σε εφημερίδα και αρθρογραφούν ή κανάλι και παρουσιάζουν. Καθοδηγώντας συνειδήσεις, απόψεις, μυαλά, καρδιές και ψυχές προς κάποια συμπεράσματα.. Και να ΄ταν μόνο ο Ρονάλντο, καλά θα ΄ταν… Είναι χειρότερα τα πράματα.

Επειδή όμως για το Ρονάλντο λέμε τώρα, κι επειδή όντως στενοχωρήθηκα που ΄χασε το πέναλτυ, κυρίως για όλα αυτά που τώρα τραβάει το παιδί αυτό από το συρφετό των ηλίθιων, έχω να πω, τελειώνοντας, ότι το χειρότερο που έχει να κάνει είναι να “ριχτεί”. Να απογοητευθεί, και να χάσει την αυτοπεποίθησή του. Χρειαζόμαστε τέτοιους παίκτες να μας κάνουν να χαιρόμαστε, ιδίως από την εποχή που ο Ροναλντίνιο αποφάσισε ότι προτιμά να μασουλάει τσίχλες ή Lays ή να αλείφεται με κρέμες ή να παίζει Playstation, απ΄ το να παίζει μπάλα.

Αρκεί όμως και ο ίδιος ο Ronnie να κατέβει λίγο απ΄ το καλάμι του, να συνειδητοποιήσει που βρίσκεται, και να κάνει την αυτοκριτική του.

Και να πει, “Βασιλιάς; Όχι ακόμα!!! Προς το παρόν, μόνο πρίγκηπας!“…

Άσκηση…

Προχθές ήρθε η ώρα του μεσημεριανο-βραδυνού μου κατά τις 2. Το λέω μεσημεριανο-βραδυνό, διότι μετά από αυτό το γεύμα δεν τρώω τίποτα άλλο όλη μέρα – γι΄ αυτό εξυπηρετεί και τα δύο γεύματα. Πήρα κεφτέδες με σάλτσα ντομάτα και πατάτες τηγανητές…

“Επ“, μου μίλησε μια φωνούλα, “δε θα νηστέψουμε φέτος;“… Αμάν, σκέφτηκα!!! Όχι ρε φίλε! Το ξέχασα ότι είναι μεγαλο-Δευτέρα! Το ΄χα ήδη πάρει όμως το κεφτεδομάνι, οπότε δεν έλεγε να το δώσω πίσω. Και, στιγμιαία, εκείνη την ώρα, αποφάσισα να μη νηστέψω, τελικά. Λέω, αφού το ΄σπασα, ας πάει στην ευχή του Θεού. Άλλωστε, σ΄ άλλη χώρα είμαι, οι “νόμοι” της κανονικής δε με πιάνουν εδώ… 😉 Και λύθηκε το πρόβλημα.

Πάντα, όμως, νήστευα τη Μεγάλη Βδομάδα. Είναι μια συνήθεια που κρατάω πολλά χρόνια τώρα. Όχι επειδή είμαι θρήσκος. Κάθε άλλο! Άλλωστε, καιρό τώρα με έχουν διώξει από την εκκλησία καταστάσεις, πρόσωπα, γεγονότα (ναι, Χριστόδουλοι, Άνθιμοι, κλπ, σ΄ εσάς αναφέρομαι…), αλλά και εσωτερικές αναζητήσεις δικές μου. Το έκανα καθαρά για άσκηση. Να πω, δηλαδή, στον εαυτό μου, “όχι ρε παίχτη, για μια βδομάδα δε θα φας ορισμένα φαγητά“. Ναι, εννοείται, κανείς δε σε υποχρεώνει να το κάνεις. Λίγη αυτοσυγκράτηση, όμως, δεν είναι κακή. Αργότερα, όταν το επέκτεινα αυτό το “συγκρατήσου” και γενικότερα, είδα απτά και ωραία αποτελέσματα ως προς το θέμα του αδυνατίσματός μου (διότι είχα μικρο-προβληματάκια με το θέμα αυτό).

Και, στ΄ αλήθεια, νομίζω ότι το νόημα της νηστείας είναι ακριβώς τούτο: η άσκηση. Ο Χριστός δεν είπε, άλλωστε, μην τρώτε κρέατα για 6 μέρες, αλλιώς θα αμαρτήσετε. Αυτά τα έβγαλαν οι Χριστόδουλοι, αιώνες πριν. Οι τότε Χριστόδουλοι καθιέρωσαν αυτό που λέμε “χριστιανική παράδοση” και θέσπισαν όλους τούτους τους νόμους και τους κανόνες. Τέλος πάντων, όμως, πιστεύω και πίστευα και θα πιστεύω, ότι αυτή η άσκηση είναι που μετράει…

Μήπως αυτό είναι το νόημα της νηστείας, τελικά; Η εσωτερική εγκράτεια και πειθαρχία! Αυτή η αντίληψη δε συνάδει με τις απόψεις πολλών, π.χ. του Stranger, o οποίος τη Μ. Βδομάδα τσακίζει σουβλάκια. Δεκτόν.

Και χριστιανός, όμως, να μην είσαι, ή έστω θρήσκος, μπορείς να έχεις για 6 μέρες ένα είδος άσκησης με τον εαυτό σου. Και να δεις ως που μπορείς να φτάσεις. Δεν είναι απαραίτητο να γίνει. Είναι όμως καλό, αν γίνει!!!

Και αδυνατίζει!!! 😀

Αυλαία…

Το φετινό πρωτάθλημα Ελλάδος έφθασε, χθες, στο τέλος του, και τυπικά (η κανονική περίοδος, έστω). Πρωταθλητής ο Ολυμπιακός, συμ-πρωταθλήτρια η ΑΕΚ (!), τρίτος ο ΠΑΟ, αν και ξεκίνησε με όνειρα τη σεζόν… Σε ένα από τα πιο συναρπαστικά πρωταθλήματα, ομολογουμένως, ο Ολυμπιακός τα κατάφερε ξανά. Η επικράτησή του αμφισβητείται από πολλούς, βέβαια, λόγω της “υπόθεσης Βάλνερ”. Γι΄ αυτό άλλωστε και πανηγύριζαν και οι… ΑΕΚ-τζήδες για το πρωτάθλημα!!!

Στα επίσης σημαντικά αυτής της σεζόν, η είσοδος του σπουδαίου Πανιωνίου στα πλέι-οφ, η πολύ καλή πορεία των “επαρχιωτών” Λάρισας και Αστέρα Τρίπολης (που, αν συνεχίσουν έτσι, βάζουν για τα καλά, μαζί με την Ξάνθη, την επαρχία στη Σούπερ Λίγκα), η κακή πορεία του ΟΦΗ (ίσως του έκανε κακό η καλοκαιρινή συμμετοχή στο Ιντερτόττο…), αλλά και η γενναία μάχη του Λεβαδειακού, που έμεινε στην Α΄ Εθνική παρ΄ ότι πολλοί τον είχαν ξεγράψει.

Ο Ατρόμητος υποβιβάστηκε, επίσης. Γυρίζοντας στην Β΄ Εθνική, από την οποία είχε ανέβει (πηδώντας στο άρμα της Χαλκηδόνας), το 2005. Κατά την άποψή μου, το 95% απ΄ το μερίδιο ευθύνης για τούτο τον θλιβερό υποβιβασμό, το έχει ο πρώτος προπονητής της ομάδας φέτος, ο Γκιγέρμο Όγιος. Τι κι αν είχε δείξει ορισμένα καλά δείγματα με τον Άρη; Τι έκανε φέτος στον Ατρόμητο; Έδωσε την ευκαιρία σε παγκοσμίως άγνωστους ξένους να φορέσουν τη φανέλα μιας ομάδας ενός προηγμένου (θέλουμε να πιστεύουμε) πρωταθλήματος της ομάδας. Γέμισε το ρόστερ των Περιστεριωτών με κάτι απίστευτους ξένους, παίκτες ομάδων Γ΄ και Δ΄ Ισπανίας (μέχρι και το… γιό του είχε το ρόστερ φέτος, τον Μπότσι Όγιος!!!). Αλλά, το κυριότερο, ο φετινός Ατρόμητος ήταν δίχως διάρκεια, δίχως “νεύρο”, δίχως αυτό το κάτι που είχε στις προηγούμενες σεζόν. Κρίμα που έπεσε ο εκπρόσωπος ενός εκ των μεγαλύτερων δήμων της χώρας. Ας πρόσεχαν, όμως.

Κρίμα και για τις συμπαθείς Βέροια και Καλαμαριά. Έδειξαν ότι δεν άντεχαν παραπάνω, ιδίως η δεύτερη, που μετά από πολλές σεζόν στην Α΄ Εθνική απλώς είχε κάνει τον κύκλο της… Θα σταθώ και στην ομάδα που πάντα κάνει εξαιρετικές μετεγγραφές στο β΄ μισό των πρωταθλημάτων, τον Εργοτέλη: η απόκτηση των Ογκουνσότο, Βακουφτσή, Κένεντι, κλπ, έδωσε “άλλο αέρα” στην ομάδα, που κέρδισε παλικαρίσια την παραμονή της. Όσο για την Ξάνθη, ή του ύψους ή του βάθους, αν και ο τρομερός φορ της, φέτος, ο Τόμας Ρατζίνσκι, ήταν σχεδόν πάντα του… ύψους. Ένας παίκτης-κόσμημα για το πρωτάθλημά μας, που, όμως, όπως όλοι οι… κούκοι, δε μπορεί μόνος του να φέρει την άνοιξη.

Πεταγόμενοι, τέλος, προς Σαλονίκη μεριά, θέλω να πω ότι ο Άρης του Μπάγεβιτς είναι εξαιρετική ομάδα. Αξίζει ένα ευρωπαϊκό εισιτήριο. Και αξίζει και καλύτερες πορείες τα επόμενα χρόνια, έχει πλούσιο υλικό. Ο Ηρακλής, πιο άχρωμος από ποτέ, δείχνει ότι περνά μεταβατική περίοδο. Θα χρειαστεί χρόνο, χρήμα, και υπομονή, όπως και καλές μετεγγραφές. Για τον ΠΑΟΚ, τέλος, ότι και να πει κανείς είναι λίγο: η χειρότερη σεζόν, απ΄ όσες θυμάμαι όσο παρακολουθώ μπάλα, για τον άλλοτε κραταιό δικέφαλο. Επίσης περνά μεταβατική περίοδο, επίσης έχει πολλά ακόμα προβλήματα να λύσει, αλλά συν Αθηνά και χείρα κίνει, πρέπει. Πολλές φορές φέτος ο ΠΑΟΚ μου έδινε την εντύπωση ότι περισσότερο άξιζε να υποβιβαστεί αυτός παρά οι άλλοι της ουράς. Τον έσωσε ο κόσμος, η έδρα και η βαρύτατη φανέλα του… Καλύτερα του χρόνου, όμως, να μη χρειαστεί να φτάσει ως εκεί.

Κλείνω με μια παραδοχή: παραδέχομαι ότι έκανα λάθος για το σύστημα των πλέυ οφ. Είχα εκφραστεί αρνητικά, αρχικά. Δε συμπαθώ τέτοιες μεθόδους, διότι κουράζουν τους παίκτες. Εκεί, όμως, που ομάδες όπως ο Αστέρας ή ο Πανιώνιος θα ΄ταν 5ες και 6ες κι αδιάφορες, φέτος είχαν κίνητρο. Χάρη στα πλέυ οφ…

Υ.Γ.1: Πολλά συγχαρητήρια στον Ριβάλντο, που μετά το τέλος του αγώνα της ΑΕΚ έκανε πάλι το σήμα με τα 4 δάχτυλα, ενώ βγήκε on air και με μπλουζάκι που έλεγε “Ευχαριστώ το Θεό για τα τέσσερα” (εις βάρος του ΟΣΦΠ, βέβαια). Ναι, είναι ο ίδιος που δήλωνε ότι “θα ΄χει τον κόσμο του Ολυμπιακού για πάντα στην καρδιά του“. Ωραίος είσαι, ρε… Απέδειξε ο Βραζιλιάνος ότι, στη διαμάχη του με τον Ολυμπιακό, μόνο τον εγωισμό του σκεπτόταν και όχι την ομάδα.

Υ.Γ.2: Σήμερα, διαβάζω, επικυρώθηκε και επίσημα η βαθμολογία της κανονικής περιόδου από το περίφημο CAS. Όπερ σημαίνει ότι η υπόθεση Βάλνερ έληξε – με τον Ολυμπιακό να στέφεται και επίσημα Πρωταθλητής.

Υ.Γ.3: Και, σε συνέχεια του προηγούμενου, η απόφαση αυτή του CAS (την οποία όλοι περίμεναν, ξέροντας ότι το CAS είναι… Ευρωπαίοι, και άρα δίκαιοι και σωστοί) είναι η καλύτερη απάντηση προς τους διάφορους… Ζήκους, Ριβάλντο, Κελπέκηδες, και όλους εκείνους τους περίεργους τύπους που χαιρέτιζαν την ΑΕΚ ως πρωταθλήτρια και κατηγορούσαν τον ΟΣΦΠ για κλεψιά.

Υ.Γ.4: Κι ας απαντήσει ο κ. Ζήκος, όπως και ο κ. Καραγκούνης, τι θα έκαναν αν τους είχε συμβεί η υπόθεση Βάλνερ. Ακόμα θα ζητούσαν να… πέσει η Καλαμαριά!!! Η υποκρισία περισσεύει, πιστεύω, γι΄ αυτούς…

Υ.Γ.5: Όσο για τα καραγκιοζιλίκια του Ριβάλντο, με δηλώσεις του στυλ “Δεν παίζω εγώ στα πλέυ οφ αν δε δικαιωθούμε” και “αν δε δικαιωθούμε, θα φύγω από την ΑΕΚ, δεν έχει νόημα να παίζω σ΄ αυτό το πρωτάθλημα“, δεν έχω να πω κάτι. Ας τα κρίνουν όσοι θέλουν…

Υ.Γ.6: Καιρό είχα να γράψω ποδοσφαιρικό ποστ. Καλόμαθα με τα γενικο-φιλοσοφικο-κοινωνικο-ψυχολογικο-…διάφορα ποστς… 🙂

Μ΄ αρέσει – Δε μ΄ αρέσει (20/4/2008)

Μετρώ τις μέρες, μετρώ τις ώρες, μετρώ τα… Μ΄ αρέσει – Δε μ΄ αρέσει!! Αισίως, το προτελευταίο Μ΄ αρέσει του Απρίλη! Πάει κι αυτός ο μήνας… One down, one to go, για να γυρίσω… Μέχρι τότε, όμως, ας δούμε τι άρεσε και τι όχι, τη βδομάδα που πέρασε.

Μ΄ ΑΡΕΣΕΙ

1. Που, την Τετάρτη, πρώτη ημέρα του νέου έτους για τους κατοίκους της Βιρμανίας, ένα απ΄ τα παιδιά της εστίας, Βιρμανός ο ίδιος, με… έβρεξε με νερό, καταπώς προστάζει το έθιμό τους!!!

2. Η σοκολάτα Yorkie. Κρεμώδης, πλούσια σοκολάτα, με σταφίδες και κομμάτια μπισκότου (υπάρχει και η plain version). Πάνω απ΄ όλα, όμως, είναι το mottο αυτής της σοκολάτας που είναι όλα τα λεφτά: “it’s not for girls“!!!

3. Που έφτασα, με τη δημοσίευση του post Απόφαση της στιγμής, τα 150 posts στο blog μου!

4. Οι ολάνθιστες αμυγδαλιές που έχει το προαύλιο των κτιρίων του Πανεπιστημίου μας! Τι ωραίες!!!

5. Το Μάντσεστερ. Απείρως καλύτερο του Λίβερπουλ, δεν το συζητάω, δεν το συζητάω!!!

6. Που υπάρχουν ορισμένοι άνθρωποι, που μου υπενθυμίζουν πόσο δίκιο έχω που μισώ το shopping.

7. Να βλέπω τα κλιπάκια από κάθε νέα εκπομπή του Λαζόπουλου, στο YouTube. Stranger, πάρ΄ το είδηση: ο “Λαζό” είναι ο καλύτερος!!!

8. Που τα γηπεδάκια 5χ5 του campus αναβαθμίστηκαν, και έχουν τώρα τέλειο πλαστικό χορτάρι. Όχι ότι θα παίξω ποτέ, απλώς… μ΄ άρεσε!!!

9. Που ήρθαν ο αδερφός μου και ο ξάδερφός μου και με επισκέφθηκαν εδώ. Θέλει και ρώτημα;

10. Που, απόψε, ο Θρύλος στέφεται Πρωταθλητής, για άλλη μια σεζόν. Κι άσε τους άλλους να ελπίζουν στα CΑS…

ΔΕ Μ΄ ΑΡΕΣΕΙ

1. Που ο αδερφός και ο ξάδερφός μου δεν έφεραν μαζί τους την ψηφιακή!!! Πάει και η τελευταία ελπίδα μου να φωτογραφίσω αγαπημένα μέρη του Stoke ή ότι άλλο κάνω ή επισκεφτώ… 😦

2. Να με παίρνουν τηλέφωνο, για κάποιο λόγο να μην το σηκώνω, να βλέπω την κλήση, αλλά να μη μου στέλνουν ένα μήνυμα, να μου πουν τι θέλουν. Αφού δε με βρήκες, ρε φίλε, στείλε ένα sms, και πες μου, “δε σε βρήκα, σε ήθελα τούτο κι εκείνο”. Τι τα ΄χουμε τα sms; Πρέπει να κάθομαι να σε ψάχνω εγώ μετά;

3. Η μιρμιριά. Ιδίως αν σ΄ έχουν (καλο)μάθει.

4. Το ότι γυρίσαμε όλα τα σούπερ αθλητικά μαγαζιά του Μάντσεστερ, για να βρούμε κασκόλ της Γιουνάιτεντ, και το βρήκαμε τελικά στο… τελευταίο περίπτερο (και αυθεντικό κασκόλ, μάλιστα)!!!

5. Η απρόκλητη ειρωνεία (σε βάρος μου).

6. Που αρρώστησα (έστω κι αν μου πέρασε γρήγορα)…

7. Η έλλειψη ερωτικού στόχου. Το χειρότερο απ΄ όλα, κύριοι. Ακόμα κι αν δεν έχεις σύντροφο, είναι χειρότερο να μην έχεις στόχο…

8. Που τα καλά μου παπούτσια γέμισαν λάσπη τόσο πολύ, που είναι αδύνατον να τα καθαρίσω. Έμεινα χωρίς (αυτά τα) παπούτσια!!! Αυτά παθαίνει κανείς, όταν πηγαίνει να φιλμάρει σε γήπεδο ομάδας ράγκμπι… 7ης κατηγορίας!!! Πάλι καλά που ΄χα φέρει και ένα δεύτερο ζευγάρι μαζί…

9. Το όχι και τόσο καλό φαγητό της 2ης λέσχης του Παν/μίου, όσο είμαι εδώ. Εκεί που ήταν το καμάρι των γαστριμαργικών μας επιλογών, ξαφνικά, τι άλλαξε;

10. Που θα κάνω για πρώτη φορά στη ζωή μου Πάσχα μακριά από πατρίδα, φίλους, οικογένεια… Στην ξενιτιά βραδιάζει πιο νωρίς (έχει όμως και καλύτερο φαγητό τη Μεγάλη Βδομάδα – φάτε χόρτα εσείς!)…

Αλαλούμ…

Δεν έχουν ειρμό οι σκέψεις μου σήμερα.. Έχω πυρετό, είμαι άρρωστος. Ο καιρός εδώ με έριξε τελικά στο κρεβάτι, σε μια στιγμή απολύτως ακατάλληλη, με εξεταστική σε δύο εβδομάδες και τουλάχιστον 2 projects να περιμένουν να γίνουν… Για δες καιρό που διάλεξε.

Φιλμάριζα χθες όλο το απόγευμα, σχεδόν, μέσα στον τρελο-αέρα και το κρύο. Μετά, όταν τελείωσα, έχασα το δρόμο μου και γύρισα σπίτι με τα πόδια: άλλη 1 ώρα στο δρόμο και το κρύο.. Ε, λίγο ήθελε να έρθει το κρύωμα; Όχι! Προετοιμαζόταν από καιρό, βέβαια, το ένιωθα. Και, τελικά, το βοήθησα να χτυπήσει αποτελεσματικά.

Και, σα να μην έφταναν όλα αυτά, να ΄χω να αντιμετωπίσω και μια γενικότερη επίθεση γκαντεμιάς. Είναι δυνατόν οι εκτυπωτές να δουλεύουν τέλεια όταν οι άλλοι εκτυπώνουν, και όταν πάω εγώ να μην εκτυπώνουν, να τελειώνει το χαρτί, να μη δουλεύουν, κλπ; Ναι, είναι!!! Μου έφυγε πόση ώρα από το χρόνο μου σήμερα, ακριβώς για να περιμένω τους τζαναμπέτηδες εκτυπωτές να φτιάξουνε.. Είναι τρομερό αυτό το πράμα. Επίσης, τα μηχανήματα να μη δουλεύουνε στο εργαστήριο, οι υπολογιστές να παίρνουν μπρος με τις χίλιες, να μη μπορώ να κάνω log in κανονικά, να, να, να… ΝΑ (μούντζα)!!! Μήπως αυτό που ο Stranger ονομάζει “φαρσέρ” θέλει να μου σκαρώσει αστεία, μέρες που είναι; Εντάξει, το ομολογώ, σκέφτηκα να μη νηστέψω φέτος!!! Μάλλον το “άκουσε” ο “φαρσέρ” και είπε να “τιμωρήσει” τον “ασεβή”!!! Εντάξει, με καλαμαράκια θα τη βγάλω! Εντάξει τώρα; Κάνε τον εκτυπωτή να δουλέψει, σε παρακαλώ…

Δε φταίει όμως μόνο η βλακεία των μηχανημάτων. Είναι και η ανθρώπινη μαζί. Πρώτα απ΄ όλα η δική μου, που αυτή τη βδομάδα έχω ήδη καλέσει 2 φορές τους τεχνικούς του εργαστηρίου να με βοηθήσουν με ένα project που είχα, ενώ το μόνο που έπρεπε να κάνω ήταν το… αυτονόητο. Έχω όμως και τη βλακεία των άλλων: οι μισοί μου φίλοι με αποκαλούν “εργασιομανή”, και οι άλλοι μισοί “τεμπέλη”. Να, σήμερα το πρωί τα πήρα άγρια με μια φίλη μου, που με αποκάλεσε, ούτε λίγο ούτε πολύ, “τεμπέλη” (με ύφος “ξέρεις πόσο έχω δουλέψει εγώ στη ζωή μου, ρε;”). Δε λέω ότι δεν έχει δουλέψει. Αλλά νομίζει μάλλον ότι όλοι οι άλλοι απλώς καθόμαστε – ότι μόνο αυτή δουλεύει σ΄ αυτό τον πλανήτη… Μερικές μέρες πριν, κι ενώ πήγαινα διαρκώς στη δουλειά (για την πρακτική μου) κι ενώ ακόμα δεν έπρεπε, μια άλλη φίλη μου με κατηγορούσε για… εργασιομανία (και, εμμέσως, “βλακεία” που πράττω έτσι). Ρε παιδιά, θα αποφασίσετε τελικά; Πού ανήκω; Να συστήνομαι ως “Γιώργος ο Τζίτζικας” ή “Γιώργος ο Μέρμηγκας” (στα πρότυπα του “Μπάμπης ο Σουγιάς”, “Νίκος ο Πεταλούδας”, κλπ).

Όπως επίσης με εκνευρίζει και η επιθυμία κάποιων περίεργων τύπων να διασχίσουν 5-6 χώρες για να πάνε σε μια άλλη, αφήνοντας τη δική τους, μόνο και μόνο για να ψωνίσουν. Αδιαφορώντας πλήρως για τους υπόλοιπους συνταξιδιώτες τους (που θέλουν να δουν κάτι παραπάνω σε ένα νέο τόπο) και για τον τόπο τον ίδιο.. Τέτοιοι τύποι απλώς με κάνουν χαρούμενο που μισώ το shopping και το shopping therapy.

Όπως είδατε, κανένας αρμός δεν συνδέει τα κομμάτια τούτου του post μεταξύ τους.

Λίθοι, πλίνθοι, κέραμοι, ατάκτως ερριμμένοι!!!

Πάω να ξαπλώσω.

Τα λέμε.