Οι αόρατοι!!!

Από χθες βράδυ, οι παίκτες του Ολυμπιακού μπορούν άνετα να γίνουν σουπερήρωες και να πολεμήσουν το κακό! Κι αυτό, διότι ήταν… αόρατοι! Κι όταν είσαι αόρατος, γίνεσαι σουπερήρωας!!!

Ως τέτοιους είδαμε τους παίκτες του Θρύλου χθες βράδυ: αόρατους. Και χάσανε από την ψυχωμένη ΑΕΚ-άρα, 4-0.

Σκέφτηκα να γίνω ΑΕΚ, για μια βδομάδα, έως ότου να καταλαγιάσει λίγο ο κουρνιαχτός αυτής της σπουδαίας, όσο να ΄ναι, νίκης, να ξεχαστεί, και να ξαναγίνω Ολυμπιακός μετά. Αλλά, κατόπιν, σκέφτηκα ότι δεν αλλάζεις έτσι εύκολα ομάδα! Άσε που, ως φίλος του Ολυμπιακού, έχω δει και χειρότερα (κάτι σβουριχτές 7-άρες, κάτι ήττες από άγνωστες ομάδες, κλπ).

“Θρύλε, γερά, πάρ΄ το στα χαρτιά“, φώναζαν οι οπαδοί της ΑΕΚ χθες! Πέραν του ότι, αν τους είχε συμβεί η περίπτωση Βάλνερ, ακόμα θα έκλαιγαν, αν δεν είχαν πάρει τους βαθμούς (το ίδιο ισχύει και για τους κ.κ. Καραγκούνη-“τυπάρα” και Πεσέιρο), νομίζω ότι χθες είχαν την ευκαιρία να χαρούν όσο δε θα ξαναχαρούν ποτέ τους. Τόσο ευρεία νίκη, εναντίον ενός τόσο κακού Θρύλου, πού και πότε θα ξαναδούν; Εκτός κι αν ο ΟΣΦΠ έχει αποφασίσει να μας εκπλήσσει τόσο.. αρνητικά, επί σειρά αγώνων κόντρα στην ΑΕΚ!

Απέναντι στον προπονητή των… θεόπνευστων εμπνεύσεων Νίκο Κωστένογλου (σ.σ. ικανό τον έχω να πει ότι εξουδετέρωσε το Θρύλο ύστερα από προπονητικές εντολές του… Αγίου Πέτρου!!!), ο Χοσέ Σεγκούρα. Πιο ακίνητος και ανέκφραστος και από τον Σόλιντ. Τουλάχιστον, όμως, ο “Τρόντυ” ήταν καλός προπονητής. Έμπειρος και με γνώσεις. Άλλο αν δεν έπιασε σ΄ εμάς. Ο Σεγκούρα απέδειξε ότι είναι, το πιο σωστό, λίγος.

Διάβασα ότι ίσως σήμερα ο “Σώκρα” τον “καθαρίσει” κι αυτόν, όπως “καθάρισε” τον “Λεμόνια” πριν από 3 βδομάδες.

Κι αλήθεια, ρωτάω εγώ, πόσο χειρότερος θα ΄ταν χθες βράδυ ο Τάκης Λεμονής; Στο κάτω κάτω, την ΑΕΚ την έχει κερδίσει τόσες φορές ο sir Τάκης! Αλλά, προτίμησε να τον διώξει ο πρόεδρος, παρά να περιμένει έστω το τέλος της σεζόν. Παλιότερα του ΄χει βγει, τώρα δεν γνωρίζω. Και, βέβαια, αν το σηκώσει ο Θρύλος, λόγω των παικτών του θα το σηκώσει. Όχι λόγω κόουτς.

Λόγω εκείνων των παικταράδων, ο ποδοσφαιρικός εγωισμός των οποίων θα τους ωθήσει στο να παίξουν καλά, να αποτινάξουν τη ντροπή από πάνω τους, και να φέρουν τον Ολυμπιακό στην κορυφή. Όπως έμαθαν χρόνια τώρα να κάνουν.

Πιστεύω ότι ο Ολυμπιακός, εν τέλει, θα ηρεμήσει και θα διαχειριστεί την ήττα αυτή σωστά. Έχει μάθει να πράττει έτσι χρόνια τώρα.

Όπως μόνο οι Θρύλοι ξέρουν να κάνουν (μ΄ αρέσει που ΄θελα να αλλάξω και ομάδα, και βάζω αυτό το διθυραμβικό τέλος, τρομάρα μου)… 😀

Μ΄ αρέσει – Δε μ΄ αρέσει (30/3/2008)

Εξαιρετική ημέρα η 30ή του Μαρτίου! Έχει και ντέρμπυ σήμερα (ΑΕΚ-ΟΣΦΠ), έχει και καλό καιρό, καλά θα περάσουμε! Μαζί μ΄ αυτά, έχει και… Μ΄ αρέσει – Δε μ΄ αρέσει! Πάμε!!!

Μ΄ ΑΡΕΣΕΙ

1. Που με έστειλαν, απ΄ τη δουλειά, στην πρώτη μου.. δημοσιογραφική αποστολή (επίσημη), την Παρασκευή!!!

2. Η κρύα σοκολάτα της καφετέριας “Άτταλος“, στην Πετρούπολη.

3. Που ξαναείπα, μέσα μου, μετά από πολύ καιρό: “Απόψε θα κάτσω να δω μπάσκετ“, χωρίς να πρόκειται για αγώνα της “επίσημης αγαπημένης”, αλλά για αγώνα συλλόγων (σ.σ. ΠΑΟ-ΟΣΦΠ, τελικός Κυπέλλου).

4. Η σταθερά καλή Εθνική Ελλάδος ποδοσφαίρου!!! Εντυπωσιάζει, αφήνοντας υποσχέσεις..

5. Ο Αλεσάντρε Πάτο. Απλά. Αν δεν γίνει τόσο άπληστος, όσο ο Ροναλντίνιο, και δεν είναι τόσο άτυχος όσο ο Ρονάλντο, θα γίνει σούπερ παίκτης!

6. Που ο Μπέκαμ, επιτέλους, έφθασε τις 100 συμμετοχές με την Εθνική Αγγλίας! Μπας και ηρεμήσουν λίγο οι (έχοντες άποψη για τα πάντα) Βρετανοί δημοσιογράφοι!

7. Που είδα χθες, μετά από πολύ καιρό, μια καλή και αγαπημένη φίλη!!!

8. Που είδα, επιτέλους ολόκληρη, την ταινία “Χορεύοντας με τους λύκους“!!!

9. Κάθε ένα (και όλα!) τα τευχάκια της “Φρουτοπίας“, που μοιράζει ο Κόσμος του Επενδυτή κάθε Σάββατο. Σε κείμενο Ευγένιου Τριβιζά, φυσικά, και σκίτσο Νίκου Μαρουλάκη.

10. Που ξαναέφαγα σουβλάκια, μετά από πολύ πολύ καιρό!!! Μπορεί η Αγγλία να ΄ναι μπροστά σε πολλούς τομείς, αλλά κάποια πράγματα είναι απολύτως και αιωνίως ελληνικά! Μόνο εδώ τα βρίσκεις…

ΔΕ Μ΄ ΑΡΕΣΕΙ

1. Το σκαμπανέβασμα του καιρού, τις τελευταίες μέρες. Από το πολύ κρύο και τη βροχή, στον υπέροχο καιρό και τούμπαλιν.. Μάρτη γδάρτη δεν τον λένε, όμως;

2. Να φοράνε τα κορίτσια μπότες!!! Δε μ΄ αρέσει καθόλου!

3. Η όψιμη λαιμαργία μου. Από το “δεν τρώω τίποτα“, φτάσαμε στο “τα τρώω όλα“!

4. Που έχασε ο Ολυμπιακός το Κύπελλο του μπάσκετ. Πάλεψε. Με λίγη τύχη (και ευστοχία, και προσοχή στην άμυνα, και, και, και…) μπορούσε να το πάρει. Ήταν στο χέρι του να πετύχει όλα τα παραπάνω, και να το κερδίσει.. Κρίμα!

5. Όταν το λεωφορείο είναι φίσκα!!!

6. Που δε μπορώ να σταματήσω να τρώω τα νύχια μου..

7. Που ένιωσα εντελώς αδύναμος και αβοήθητος, όταν με ρώτησαν (πριν με στείλουν στην πρώτη αποστολή μου, που προανέφερα), αν έχω αμάξι (και απάντησα όχι, βέβαια)! Τελικώς, πήγα με Μετρό!!!

8. Η μεγάλη διαδρομή που κάνω για να πάω στη δουλειά, κάθε μέρα.. Ξέρω, ξέρω, άλλοι έχουν χειρότερα!!!

9. Το να είναι κάποιος ένας κάφρος και μισός, δίχως τρόπους και ευγένεια.

10. Η πραγματικότητα που όντως ζούμε και που περιγράφει στο blog του ο alekman, σε τούτο το post.  Έχοντας ζήσει έξω, σε μια κοινωνία που σέβεται και εκτιμά το διαφορετικό, δε μπορούσα να μην το επισημάνω.

Κάτι κινείται; Ή μήπως όχι;

Τελείωσε λοιπόν και ο τελικός του Κυπέλλου μπάσκετ. Με νίκη του ΠΑΟ (81-79). Αγχωτική, μεν, δίκαιη δε. Ο Ολυμπιακός, έχοντας υποταχθεί εδώ και καιρό στη (μπασκετική) ανωτερότητα του ΠΑΟ, πήγε να κάνει την έκπληξη, αλλά θυμήθηκε την μοίρα του, και υποτάχθηκε στον αντίπαλό του, σαν να υπάκουσε σε μια κατάρα βγαλμένη από την εποχή που πρωτοέχασε το πρωτάθλημα, το 1998, τότε που άρχιζε η δυναστεία των “πράσινων” στο ελληνικό μπάσκετ.

Όλες τις μέρες πριν τον τελικό του Κυπέλλου (ενός θεσμού δίχως πια χρώμα στην Ελλάδα), προσπαθούσαν όλοι να μας πείσουν ότι είναι ένας σημαντικός τελικός. “Κάτι κινείται“, έλεγαν, υποστηρίζοντας ότι επιτέλους ασχολούμαστε πάλι με το μπάσκετ. Κάτι η παρουσία των δύο “αιωνίων” στον τελικό, κάτι η παρουσία δύο καλών προπονητών, κάτι το Κύπελλο στο φόντο (όσο να ΄ναι, πάντα ελκύει η μονομαχία δύο ομάδων με στόχο ένα τρόπαιο), ήταν αρκετοί λόγοι για να οδηγήσουν κάποιους στο να πουν ότι “κάτι κινείται” στο χώρο του μπάσκετ.

Δεν ξέρω, βέβαια, αν θα έλεγαν το ίδιο, αν στον τελικό είχε προκριθεί κάνα… Ρέθυμνο, αντί του ΟΣΦΠ (όπως πέρσι), ή κάνα… Μαρούσι ή καμιά… Ολυμπιάδα Πατρών! Εκεί, θα γνωρίζαμε εκ των προτέρων το νικητή. Και τίποτα δε θα… κουνιόταν!!!

Έπρεπε, λοιπόν, να παίξουν (μετά από 22 χρόνια) σε τελικό Κυπέλλου οι δύο “αιώνιοι”, για να “κινηθεί” κάτι στο χώρο του μπάσκετ.

Και, βέβαια, να σημειώσω ότι, πώς είναι δυνατόν να “κινείται” κάτι στο μπάσκετ, να μιλάνε κάποιοι για “νέο ξεκίνημα”, κλπ, να προσπαθούν να μας πείσουν οι δύο σπορκάστερ του τελικού ότι πρόκειται για ένα “σούπερ και συγκλονιστικό τελικό”, και από την άλλη να παρατηρούμε τα ίδια και τα ίδια “ελληνικά φαινόμενα”; Άδειο γήπεδο, μόνο 500 άτομα μέσα, για λόγους ασφαλείας, πέτρες να πέφτουν στα πόδια και το κεφάλι των Ομπράντοβιτς και Πρκάτσιν, ύβρεις, καφρίλα στην εξέδρα, κλπ!!! Τι στην ευχή “κινείται” και “αλλάζει”, όταν όλα “τα ίδια μένουν”; Από το… νικητή (ΠΑΟ), που διαιωνίζει την κυριαρχία του, ως τους κάφρους της εξέδρας, τα λίγα εισιτήρια, τους αστυνόμους να ΄ναι περισσότεροι απ΄ τους οπαδούς, κλπ!!!

Πάντως, ο τελικός μου άρεσε. Κρίμα για το Θρύλο. Άργησε να μπει στο παιχνίδι. Αλλά κι αυτή η ευστοχία του ΠΑΟ στα τρίποντα!! Φοβερή!!! Σαν βαρέλι το έβλεπαν το καλάθι..

Λογικά, οι δύο ομάδες που θα διεκδικήσουν τον τίτλο του Πρωταθλητή, φέτος, θα είναι πάλι αυτές οι δύο – Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός. Οι δύο μακράν ποιοτικότερες και δυνατότερες ομάδες. Όπως κάθε χρόνο, σχεδόν!!!

Μήπως είναι κι αυτό απόδειξη ότι, όλα τριγύρω αλλάζουνε, κι όλο τα ίδια μένουν, στο χώρο του ελληνικού μπάσκετ;

25η Μαρτίου

Τραγουδήθηκε, υμνήθηκε, ενέπνευσε, και εμπνέει (κάποιους)!! Έγινε στίχος, τραγούδι, εθνικός ύμνος (μας). Περί 25ης Μαρτίου, ο λόγος!!!

Όχι, δεν έχω διαβάσει ακόμα το θρυλικό βιβλίο της 6ης Δημοτικού, να δω τι λέει μέσα για την Επανάσταση του 1821. Ξέρω όσα έχω διαβάσει από μόνος μου, όσα έμαθα στο σχολείο, όταν πήγαινα (και δε χρειαζόταν να διορθώνονται βιβλία διαρκώς), αλλά και από όσα ξέρω από τα (πολύτιμα) εξωσχολικά βιβλία, που διάβαζα και μάθαινα δυό-τρία πράγματα.

Και, κυρίως εκεί, στα εξωσχολικά βιβλία, μαθαίνεις τι έγινε πραγματικά, εννοείται. Αλλά, κι αν ένα βιβλίο σχολικό είναι καλογραμμένο, και θέλει να σου δώσει την πραγματική εικόνα, τότε γίνεται κι από εκεί να μάθεις. Τα περισσότερα σχολικά εγχειρίδια, σύμφωνα και με έρευνες και στατιστικά στοιχεία, παρουσιάζουν τον “Άλλο” ως εχθρό, που “σκότωνε”, “έσφαζε”, “έκαιγε”, “δολοφονούσε”. Οι δικοί μας, από την άλλη, πάντα είναι οι “κατατρεγμένοι”, τα “θύματα” των “μεγάλων συμφερόντων”, οι “δημιουργοί πολιτισμού”, κλπ.. Μήπως εμείς δε σφάξαμε; Ναι, αλλά το κάναμε στο όνομα του πολιτισμού, της.. ελευθερίας και των ιδανικών μας!!! Μια από τις μεγαλύτερες, π.χ., καταστροφές του 1821, η άλωση της Τριπολιτσάς, εξελίχθηκε σε πρωτοφανή λεηλασία από πλευράς Ελλήνων, οι οποίοι κατέσφαξαν γυναικόπαιδα, ανυπεράσπιστους ανθρώπους, έκλεψαν σπίτια, πήραν λάφυρα, κλπ!!! Ή, πάλι, δε νομίζω ο Μέγας Αλέξανδρος να έφτασε ως τις Ινδίες σπέρνοντας το ελληνικό… πνεύμα! Θάνατο έσπερνε κι αυτός.. Όπως, βέβαια, αποσιωπείται, πάλι στην περίπτωση του 1821, η αλβανική (ή αρβανίτικη) καταγωγή πολλών ηρώων της Επανάστασης (π.χ. Μιαούλης, Καραϊσκάκης), για ευνόητους λόγους…

Το σίγουρο είναι, ότι τότε κάποιοι άνθρωποι αποφάσισαν, στο Πνεύμα του Διαφωτισμού, που τόσο είχε επηρεάσει, αλλά και της θέλησής τους για αυτοπροσδιορισμό και ελευθερία, να εξεγερθούν! Αυτή είναι η αλήθεια. Τώρα, τα υπόλοιπα (το ότι χρωστάμε, π.χ., στους Άγγλους την ελευθερία μας) είναι επίσης αλήθεια – και ιστορία! Ποτέ μόνο η γενναιότητα δεν φτάνει. Πρέπει να αναμειχθεί και ο Μεγάλος Σύμμαχος, για να έλθει το πολυπόθητο αποτέλεσμα. Έτσι έγινε και τότε, έτσι γίνεται και τώρα (Κόσοβο): ο “μεγάλος” θέλει ένα κράτος-δορυφόρο σε μια ευαίσθητη περιοχή, και δη δίπλα σε ένα μεγάλο αντίπαλο (τότε, Άγγλοι-Ελλάδα-Οθωμανοί, σήμερα ΗΠΑ-Κόσοβο-Ρωσία). Πουθενά, όμως, δε θα τα ακούσουμε αυτά.

Παντού, σήμερα, θα ακούμε για τη “γενναιότητα”, την “παλικαριά”, κλπ, εκείνων των ανθρώπων. Προς Θεού, θα ήμουν ανιστόρητος εάν δεν τα παραδεχόμουν και αυτά!!! Λίγοι ήταν όσοι έδωσαν τη ζωή τους τότε; Όχι. Λίγοι είναι όσοι πίστευαν στην ευγένεια και αναγκαιότητα του κινήματός τους; Όχι.

Γνωρίζοντας, όμως, όλα τα παραπάνω (περί “Μεγάλων Δυνάμεων”, κλπ), αλλά και το πώς φέρθηκαν τότε ορισμένοι άνθρωποι (πρόκριτοι, προεστοί, παπάδες, όσοι φυλάκισαν τον Κολοκοτρώνη, κ.ά.), πιστεύω ότι πρέπει, τουλάχιστον όσοι θέλουμε, να “χαλαρώσουμε” λίγο και να δούμε όσα έγιναν τότε με κριτικό μάτι. Όχι μόνο λόγω της εμπλοκής των “Μεγάλων Δυνάμεων” (μήπως ήμασταν το Κόσοβο της εποχής;..), όχι μόνο λόγω των δικών μας κουτσουκελών (κλασικοί Έλληνες: μη χάσουν τη θεσούλα τους -πρόκριτοι, παπάδες- και πάντα να φαγώνονται μεταξύ τους), αλλά και για άλλους λόγους.

Αλήθεια, τέλος, ο Κολοκοτρώνης, ο Καραϊσκάκης, και τόσοι άλλοι, τότε, να αναφέρονταν από τους Τούρκους ως “τρομοκράτες”; Όπως λέγονται σήμερα οι Παλαιστίνιοι, οι Τσετσένοι, και τόσοι άλλοι;

Πάντα το ΄χα απορία αυτό!!!

Των ανάγωγων η χώρα

Όταν βρίσκεσαι για καιρό σε μια χώρα, αλλάζεις περιβάλλον για αρκετό καιρό, και επανέρχεσαι στο προηγούμενο περιβάλλον σου, αναπόφευκτα οι συγκρίσεις είναι απόλυτα λογικό να κάνουν την εμφάνισή τους. Δεν είναι πρωτότυπα τα όσα γράφω – έχουν συμβεί σε πολλούς.

Το ίδιο έγινε και με την περίπτωσή μου. Έχοντας ζήσει όλη μου τη ζωή στην Ελλάδα, έφυγα για το προηγούμενο 7-μηνο, περίπου, για την Αγγλία. Επιστρέφοντας στην χώρα μου, άρχισα να βλέπω όσα ζούσα επί τόσο καιρό εδώ στην Ελλάδα, με άλλο μάτι. Κυρίως, τα θέματα συμπεριφοράς, ατομικής και ως προς τους συνανθρώπους μας.

Μπορεί βέβαια όσα βλέπω, ζω και κατακρίνω να ισχύουν μόνο για την Αθήνα. Είναι πολλοί εκείνοι που υποστηρίζουν ότι αυτή η “τρελούπολη” σε μεταμορφώνει, και σε κάνει αγχώδη, κακότροπο, δύστροπο και ανάγωγο, εν τέλει. Δεν ισχύουν, λοιπόν, όλα τα “συμπεράσματα” που έβγαλα, για όλους.

Πιστεύω, όμως, ότι η συντριπτική πλειοψηφία των συμπατριωτών μου είναι ανάγωγοι. Δίχως τρόπους. Δίχως καλλιέργεια. Και κακότροποι (πλησιάζοντας τα όρια της κακίας, μερικές φορές).

Μια… επιβίβαση σε οποιοδήποτε λεωφορείο της πρωτεύουσας θα σας πείσει! “Κάντε λίγο πιο μέσα, να μπούμε κι εμείς, δε ντρέπεστε λίγο, έχετε κλείσει όλο το χώρο, (κλείνει η πόρτα) εντάξει, φύγε τώρα, φύγε!“. Ή, στην πρώτη υποψία για “αδικία” σε βάρος του, ο Έλληνας πάντα έχει τη διάθεση για φωνές, καυγά και παλιόλογα!!! Ή, πάλι, η προφανής επιθυμία του Έλληνα για την προσωπική του ικανοποίηση και όλα τα άλλα να πάνε να…μην πω τι, είναι απίστευτη..

Θα μου πεις, από πού κατέβηκες, ρε φίλε; Δεν τα ΄ξερες αυτά; Τώρα τα ΄μαθες; Όχι, δεν κατέβηκα από πουθενά. Είμαι εδώ χρόνια. Και τα ξέρω.

Από την άλλη, όμως, δε μπορώ να μην θλίβομαι με τις απόψεις συν-Ελλήνων μου, που θεωρούν τους Άγγλους (και τους ξένους γενικότερα) “ηλίθιους”, “αργόστροφους”, “βλάκες”, “κουτόφραγκους”, ενώ θεωρούν ότι “έχει πλάκα να ΄σαι Έλληνας“… Όχι, δε βρίσκω καμία πλάκα σ΄ αυτό. Δε βρίσκω καμία πλάκα στο ότι οι άλλοι λαοί, απλώς πειθαρχώντας σε κάποια πράγματα, έχουν φθάσει αρκετά ψηλά και θεωρούνται υποδείγματα (συμπεριφοράς και άλλων), ενώ εμείς, με τη “μαγκιά” και την “έξω καρδιά” μας, είμαστε διαρκώς τελευταίοι σε όλα (α, ναι, εκτός απ΄ το σεξ)… Έναν Άγγλο δε θα τον δεις ποτέ να ουρλιάζει στο λεωφορείο, επειδή είναι στενά και είναι στριμωγμένος. Ούτε θα τον δεις να μοιράζει μούντζες από ΄δω κι από ΄κει, ή να επιτίθεται με τόση κακία στο συνάνθρωπό του (ακόμα κι αν έχει δίκιο), ή πόσα άλλα ακόμα..

Αλλά, αν είσαι πολιτισμένος, ξέρεις πώς να φέρεσαι. Αν δεν είσαι, φέρεσαι σαν (νεο-)Ελληνα(ρα)ς!!! Πατρίδα του φωτός, λέει, και του πολιτισμού η Ελλάδα.. Ναι, καλά! Τα άκουγα αυτά σήμερα, πάλι, στην Τελετή Αφής της Ολυμπιακής Φλόγας, στην Ολυμπία. Και, ομολογώ, συγκινήθηκα. Διότι είδα τι ήμασταν κάποτε, τι δωρίσαμε στον κόσμο, τι δημιουργήσαμε…

Αρκούσε ένα δίωρο στο δρόμο, μετά, επιστρέφοντας σπίτι μου, για να προσγειωθώ στην πραγματικότητα της σύγχρονης Ελλάδας!!!

Μ΄ αρέσει – Δε μ΄ αρέσει (23/3/2007)

Τελειώνει και ο Μάρτης, σιγά σιγά.. Πάει ένας ακόμα μήνας. Δε θα μιλήσω για την εμμονή μου με το χρόνο (ξανά), αντ΄ αυτού, θα παραθέσω το… νέο Μ΄ αρέσει – Δε μ΄ αρέσει, το προτελευταίο του μήνα που ονομάζουμε σοφά “γδάρτη, και κακό παλουκοκαύτη”!!!

Μ΄ ΑΡΕΣΕΙ

1. Που ο Παναθηναϊκός αποδεικνύει, με λόγια και έργα, αυτό που πίστευα γι΄ αυτόν απ΄ την αρχή της φετινής σεζόν: δεν είναι ικανός να πάρει τον τίτλο (σ.σ. δείτε και τη χθεσινή εντός έδρας ισοπαλία 1-1 με τον Ηρακλή..). Ο τίτλος είναι πια στα χέρια του Θρύλου, αρκεί να προσέξει!!!

2. Τα φασόλια του salad bar των Goody’s (σερβίρει νηστίσιμα πιάτα)!!! Έμοιαζαν πολύ με εκείνα που τρώω στην Αγγλία (ο τρόπος μαγειρέματος, εννοώ) – για να μην πω ότι ήταν και νοστιμότερα!!!

3. Η βόλτα που έκανα στο κέντρο της (παραλυμένης απ΄ τις απεργίες) Αθήνας, Πέμπτη πρωί. Είναι ωραίο να επιστρέφεις στην πόλη που αγάπησες, μ΄ όλες της τις ασχήμιες.. Πόνεσαν τα γόνατά μου απ΄ το περπάτημα! Αλλά, το ευχαριστήθηκα!!!

4. Το (εδώ και καιρό “νέο”) άλμπουμ του Αρκά, της σειράς “Η Ζωή Μετά“, με τίτλο “Ο Θεός είναι καλός άνθρωπος“. Κορυφαία ατάκα; “Η Εύα πίστευε ότι οι μισοί άνδρες είναι άχρηστοι – Ναι, μα τότε υπήρχε μόνο ο Αδάμ – Εννοούσε από τη μέση και πάνω“…

5. Η μεταμόρφωση του (επί Πίνι Γκέρσον) συνονθυλεύματος του μπασκετικού Ολυμπιακού σε πολιορκητικό κριό, υπό τις οδηγίες του Παν. Γιαννάκη!

6. Το μικρό γκρουπ από Αμερικανο-Λιβανέζες φοιτήτριες (ή μαθήτριες, θα σας γελάσω..) που είδα χθες έξω απ΄ το Σταθμό Εθνική Άμυνα (επιβιβαστήκαμε και στο ίδιο λεωφορείο).. Ή, πώς να συνδυάσεις τα φυσικά ανατολίτικα κάλλη με το μοντέρνο ντύσιμο.. Εναλλακτικότερα, η μια καλύτερη από την άλλη.. Ακόμα πιο εναλλακτικά, Κ-Ο-Υ-Κ-Λ-Α-Ρ-Ε-Σ!!!

7. Το Θησείο, το βράδυ (και που να πιάσει και καλοκαίρι)..

8. Που είχα 3 μέρες για να ηρεμήσω, λόγω των απεργιών, την βδομάδα που τώρα τελειώνει.

9. Το χαλαρό πρωινό ξύπνημα.

10. Να νιώθω χρήσιμος – το ένιωσα αρκετές φορές μέσα στη βδομάδα που πέρασε!

ΔΕ Μ΄ ΑΡΕΣΕΙ

1. Να χάνει το βήμα του ο μπροστινός μου στην κορυφή της κυλιόμενης σκάλας του μετρό, με αποτέλεσμα, ενώ θέλω εγώ να προχωρήσω γρήγορα, να μου μπλοκάρει το δρόμο, διότι θέλει να ξαναπάρει τα βήματά του.. Τόσο δύσκολο είναι να ανέβει κανείς την κορυφή της κυλιόμενης σκάλας;

2. Που τα Σαββατοκύριακα, λόγω του ειδικού καθεστώτος των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς (σ.σ. περνούν αραιότερα), είσαι στο έλεός τους!!! Αν περάσει, πέρασε! Αν όχι, μία ώρα θα κάθεσαι, και δε θα περνάει…

3. (συνέχεια του προηγούμενου, κατά μια άποψη) Που δεν περνάει το λεωφορείο που θες, τη στιγμή που όλα τα υπόλοιπα έχουν περάσει από… τρεις και τέσσερις φορές!!! Μόνο ένα λεωφορείο σε πάει εκεί που θες, και περνάνε όλα τα άλλα (εις διπλούν και τριπλούν), εκτός από αυτό! Τρομερά εκνευριστικό!

4. Η μετάδοση του αγώνα Ηρακλή-Ολυμπιακού (Κύπελλο) δίχως… σπήκερ, λόγω της απεργίας των δημοσιογράφων!!! Ότι γελοιότερο μπορεί να φανταστεί κανείς.. Μετάδοση δίχως σπήκερ, σαλάτα δίχως ντομάτα! Ας μην το έδειχναν καλύτερα..

5. Η διαρρύθμιση του… τραπεζιού μας, στην κουζίνα! Όλα είναι έτσι βαλμένα, ώστε να μη χωράει τίποτα άλλο, ενώ, με απλές κινήσεις, εξοικονομείται πολύς χώρος!

6. Ο καιρός των τελευταίων ημερών. Με εκνευρίζει αυτή η ελαφριά ψυχρίτσα..

7. Το συνονθύλευμα από applications του Facebook… Όχι, δε θέλω να μάθω ποια στάση του σεξ είμαι, ούτε αν ήμουν Μπιτλ ποιος θα ΄μουνα, και δε συμμαζεύεται…

8. Η διακοπή ρεύματος. Τουλάχιστον, το έκαναν με… βάρδιες!!!

9. Που έχασα χθες αρκετά πράγματα, για να πάω στη δουλειά, και τελικά τζάμπα πήγα.. Δεν έγινε τίποτα!

10. Που οι βόλτες με τα πόδια, πια, έχουν χάσει το χρώμα τους, λόγω του ότι δεν έχω μαζί το mp3 μου…

Ισημερία και ποίηση

Να ΄ναι σύμπτωση που η Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης συμπίπτει με την εαρινή ισημερία (σήμερα); Μια τόσο ποιητική στιγμή του χρόνου, συναντά μια τόσο.. ποιητική μέρα!

Πού να τη βρεις την ποίηση, βέβαια, όταν περιτριγυρίζεσαι από τους λοφίσκους των σκουπιδιών;

Ή, πάλι, πού καιρός για ποίηση (και διάβασμα γενικότερα), όταν είμαστε μακράν το πιο τηλεορασόφιλο έθνος της Ευρώπης!!!

Τέλος, πού καιρός για θαυμασμό της εαρινής ισημερίας και της άνοιξης που καταφτάνει με καλπασμούς, όταν, σ΄ όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας, κυριαρχεί η ασχήμια, η κακογουστιά, η έλλειψη αισθητικής και ομορφιάς;

Κι ο στίχος εκείνος, αντηχεί όλο και πιο επίκαιρος, τούτη τη μέρα:

πώς το ΄φεραν η μοίρα και τα χρόνια/να μην ακούσεις ένα ποιητή

(Μαλαματένια Λόγια, στίχοι: Μάνος Ελευθερίου)

Χαρείτε την άνοιξη! Την πιο… ποιητική εποχή (σ.σ. παρά τη βροχή)!!!

Αναδημοσίευση…

Σήμερα, θα δανειστώ. Ένα κείμενο που μου άρεσε πολύ…

Ένα γκολ του Σανφιλίππο

Αγαπητέ Εντουάρντο

Τις προάλλες ήμουν στο “Carrefour”, εκεί που άλλοτε ήταν το γήπεδο της Σαν Λορένσο. Ήμουν μαζί με τον Χοσέ Σανφιλίππο, τον ήρωα των παιδικών μου χρόνων, που υπήρξε πρώτος σκόρερ της Σαν Λορένσο επί τέσσερις συνεχείς αγωνιστικές περιόδους. Περπατούσαμε ανάμεσα στις γόνδολες, περιτριγυρισμένοι από κατσαρόλες, τυριά και πλεξούδες από λουκάνικα. Ξαφνικά, ενώ πλησιάζαμε στα ταμεία, ο Σανφιλίππο ανοίγει τα χέρια του και μου λέει: “Φαντάσου, εδώ κάρφωσα τον Ρόμα, σ΄ εκείνον τον αγώνα με τη Μπόκα“. Προσπερνάει μια χοντρή, που σέρνει ένα καροτσάκι γεμάτο με μπριζόλες, κονσέρβες και λαχανικά, και λέει: “Ήταν το πιο γρήγορο γκολ που μπήκε ποτέ“.

Συγκεντρωμένος, σαν να περίμενε την εκτέλεση ενός κόρνερ, μου διηγείται: “Είπα στο νούμερο πέντε, που εκείνη τη μέρα έπαιζε για πρώτη φορά στην πρώτη ομάδα: Μόλις αρχίσει ο αγώνας, στείλε μου μια μπαλιά μέσα στην περιοχή. Μη θυμώνεις, δεν πρόκειται να σε εκθέσω. Εγώ ήμουν μεγάλος και αυτός πιτσιρικάς. Καπντεβίγια ονομαζόταν, φοβήθηκε και σκέφτηκε: να δούμε αν θα τα καταφέρω”. Και αμέσως ο Σανφιλίππο μου δείχνει ένα σωρό από βαζάκια μαγιονέζας και φωνάζει: “Εκεί την έστειλε!”. Ο κόσμος μας κοίταζε αμήχανα. “Η μπάλα έπεσε πίσω από τους κεντρικούς αμυντικούς, έτρεξα, μου ξέφυγε προς στιγμή προς τα εκεί, εκεί που είναι το ρύζι, βλέπεις;”, και μου δείχνει την κάτω σειρά ραφιών, και ξαφνικά τρέχει σαν λαγός, παρά το μπλε κοστούμι και τα λουστρίνια που φορούσε. “Την τσίμπησα και μπουμ!”. Εκείνη τη στιγμή έκανε ένα αριστερό σουτ. Όλοι στραφήκαμε προς τα ταμεία, εκεί όπου τριάντα χρόνια πριν ήταν η εστία, και νομίσαμε ότι η μπάλα πήρε ύψος και μπήκε γκολ, εκεί ακριβώς που είναι οι μπαταρίες ραδιοφώνου και τα ξυραφάκια. Οι πελάτες και οι κοπέλες των ταμείων ξεσπούν σε χειροκροτήματα. Εγώ είμαι έτοιμος να κλάψω. Ο Χοσέ Σανφιλίππο είχε ξαναβάλει εκείνο το γκολ του 1962, μονάχα για να μπορέσω να το δω.

Οσβάλντο Σοριάνο

Εντουάρντο Γκαλεάνο, Τα χίλια πρόσωπα του ποδοσφαίρου, Αθήνα, εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, 1998, σελ. 165-166.

Ο ήρωας με τα μεταξένια χέρια

Οι Βραζιλιάνοι έχουν μια έκφραση παροιμιώδη για τους τερματοφύλακες. Λένε ότι «ο γκολκίπερ είναι δυστυχισμένο πλάσμα.. Ακόμα κι εκεί που πατάει, χορτάρι δεν φυτρώνει».

Γεγονός είναι, επίσης και αυτό που έγραφε ο Ουρουγουανός δημοσιογράφος και μέγας λάτρης του ποδοσφαίρου, Εντουάρντο Γκαλεάνο: «Τα αποκρούει όλα, και γίνεται ήρωας! Αν για μια στιγμή, όμως, τα ατσάλινα χέρια του μετατραπούν σε μεταξένιες κορδέλες και φάει το γκολ, τότε γίνεται περίγελος όλων!». Πόσα και πόσα τέτοια συμβάντα, έχουμε δει!

Προσωπικά, πάντα μου την έσπαγε, όταν με έβαζαν τέρμα. Τη μισούσα τη θέση αυτή. Όχι επειδή ήθελα να βάζω γκολ, ο χειρότερος αμυντικός της περιοχής μου ήμουν. Απλώς, ήθελα να παίζω μέσα. Σιγά σιγά, όμως, αποφάσισα να την αγαπήσω και… τα κατάφερα!

Πόσο μυαλό χρειάζεται, για να συνεισφέρεις στο παιχνίδι, από αυτό το πόστο. Πόση μαεστρία χρειάζεται, έτσι ώστε να κατευθύνεις τους αμυντικούς σου με τόσο σωστό τρόπο, ώστε εσύ να ακουμπήσεις τη μπάλα όσο το δυνατόν λιγότερο! Πόσο μεγάλη αντίληψη χρειάζεται για να διαβάζεις τις φάσεις και να γλιτώνεις την εστία σου.

Ο παλιός «κίπερ» των ΑΕΚ και Άρη, ο Νίκος Χρηστίδης, είπε κάποτε: «Αν, σε έναν αγώνα, αναγκαστείς να κάνεις θεαματική απόκρουση, τότε κάποιο λάθος έχεις κάνει στην αρχή της φάσης». Η πλήρης απομυθοποίηση των φαντεζί τερματοφυλάκων!

Μου αρέσει η θέση του γκολκίπερ, διότι είναι νευραλγική και δύσκολη κι έχει πολλά μυστικά. Άσε που απαιτεί ειδική εκπαίδευση, ξέχωρη από τους άλλους παίκτες.

Στη Βραζιλία, κυκλοφόρησε κάποτε ένα παιδικό βιβλίο. Ήρωάς του, ο πιο άχρηστος γκολκίπερ όλων των εποχών. Μόνο που, η μπάλα με την οποία παίζει, είναι ζωντανή (!), τον ερωτεύεται (!!!) και πάντα πάει στην αγκαλιά του. Τον κάνει ανίκητο! Μια μέρα, όμως, ο γκολκίπερ τούτος βρίσκεται αντιμέτωπος με ένα πέναλτυ που δεν θέλει να αποκρούσει. Φεύγει απ’ την εστία, μα η μπάλα τον ακολουθεί! Και παντρεύτηκαν κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα!

Για να μην πω, βέβαια, ότι αγάπησα ακόμα περισσότερο την θέση του γκολκίπερ, όταν έμαθα την ρήση (πάλι) των Βραζιλιάνων για αυτόν: «Η μπάλα, απ΄ όλους τους παίκτες, μόνο τον τερματοφύλακα αγαπά, γιατί όλοι οι άλλοι την κλωτσάνε, εκείνος μόνο την αγκαλιάζει».

Φυσικά, στον ύπνο μου, είμαι κι εγώ ανίκητος γκολκίπερ! Στην πραγματικότητα, ό,τι πάει μέσα γράφει. Προσπαθώ, αλλά δεν μου βγαίνει. Όταν είσαι γκολκίπερ, όμως, έχει κι άλλα πλεονεκτήματα: μπορείς να δείχνεις σοβαρός, να ΄χεις στυλ, βλοσυρό βλέμμα (έχετε δει τον Ντίντα της Μίλαν; Χαμογελάει ποτέ του;..), ενώ μπορείς και να φοράς φανταχτερές στολές και να τραβάς τα βλέμματα πάνω σου!

Μ’ αρέσει επίσης η θέση του «κίπερ», διότι μπορεί, πραγματικά, να ανεβάσει μια ομάδα πολύ: μπορεί να έχεις έναν σκόρερ που βάζει 20 γκολ κάθε περίοδο, αν έχεις όμως ένα γκολκίπερ που δεν τρώει τίποτα, τότε είσαι πολύ καλύτερα!

Από τους παλιούς σούπερ «κίπερς», θαυμάζω τον Γκόρντον Μπανκς (ως γνήσιος αγγλόφιλος κιόλας) και τον Σέρχιο Γκοϊκοετσέα, τον Αργεντίνο, ένα μοναδικό «πεναλτάκια» (τα ‘πιανε όλα), ενώ έγινα και μέγας φαν του Χέλμουτ Ντουκαντάμ, του Ρουμάνου της Στεάουα, που απέκρουσε 4 πέναλτυ το ’86, στον τελικό Στεάουα-Μπάρτσα (σ.σ. ρεκόρ στην ιστορία του ποδοσφαίρου)!

Θαυμάζω και άλλους, ιδίως τον πολύ σταθερό Τόμας Ν’ Κόνο, τον Καμερουνέζο, αλλά και τον τρομερό επαγγελματία Σεπ Μάγερ, τον Δυτικογερμανό. Από τους τωρινούς, είμαι μέγας φαν Πετρ Τσεχ, Μπουφόν, και, από Ελλάδα, Αντώναρου Νικοκοψίδη και Αρκάδιου Μάλαρτς! Προσθέτω και τον Καλαμαριώτη Πάβελ Κόβατς, που είναι πολύ καλός!

Κλείνω το κείμενο με την εξής γκολκιπερική ιστορία (πάλι από την Βραζιλία): το 1950, όταν η Βραζιλία έχασε το Παγκόσμιο Κύπελλο μέσα στο σπίτι της από την Ουρουγουάη (1-2), ο γκολκίπερ της ήταν ο Μοασύρ Μπαρμπόσα και το 2ο γκολ που δέχθηκε ήταν αστείο. Ο Μοασύρ ήταν μαύρος. Μετά από αυτόν, ο τελευταίος μαύρος γκολκίπερ που έπαιξε με τη Βραζιλία ήταν ο… Ντίντα, το 1999! 49 χρόνια μετά και δεν ξανάβαλαν ποτέ μαύρο γκολκίπερ ο Βραζιλιάνοι! Για τον φόβο της κακοτυχίας!

Για τον φόβο του ήρωα με τα μεταξένια δάχτυλα…

Μ΄ αρέσει – Δε μ΄ αρέσει (16/3/2008)

Επιστροφή στα πάτρια εδάφη, και η σύμπτωση το φέρνει να ΄χουμε και επιστροφή στα… Μ΄ αρέσει – Δε μ΄ αρέσει!

Μ΄ ΑΡΕΣΕΙ

1. Πείτε με μαζόχα, πείτε με τρελό, αλλά, ναι, μ΄ αρέσει το γεύμα που σερβίρεται στα αεροπλάνα της British… Είτε πρωινό, είτε βραδυνό!!!

2. Το Λίβερπουλ – θέλω να ξαναπάω!

3. Να βλέπω τις κατάφωτες πόλεις, σαν ποτάμια από χρυσά στολίδια, από ψηλά, το βράδυ, με το αεροπλάνο!

4. Ο αρνίσιος κιμάς, με τσίλι, στη λέσχη του Πανεπιστημίου!! Σούπερ!

5. Που τελείωσα το ραδιοφωνικό ντοκιμαντέρ μου, για τη σχολή. Τώρα, αν θα ΄ναι καλό, θα δείξει. Θα το ξαναχτενίσω…

6. Ο καιρός της Ελλάδας! Τι άλλο να πω πιο μικρό, πιο σπουδαίο, πιο μεγάλο;

7. Η βραδιά στο κλαμπάκι του Παν/μίου, την Τετάρτη! Πολύς (και καλός) κόσμος…

8. Που μου ξαναλείπει το Stoke…

9. Που γνώρισα τον πατέρα του παιδιού που μένει δίπλα μου στην εστία, κι είμαστε μαζί και στο μάθημα: μεγάλη μπαλαδόφατσα! Ότι πρέπει για συζητήσεις του γούστου μου!

10. Το τρομερά σύγχρονο τραίνο-εξπρές, που σε πάει στο αεροδρόμιο του Χίθροου! Πανέμορφο!!!
ΔΕ Μ΄ ΑΡΕΣΕΙ

1. Που ο οδηγός λεωφορείου, που ρώτησα για να μου πει πώς να πάω σε ένα σταθμό του Μετρό του Λονδίνου, βαριεστημένα, με έστειλε στην… αντίθετη κατεύθυνση!

2. Το κουραστικά πολύωρο χθεσινό ταξίδι μου…

3. Που δεν πήγα στο αγαπημένο Fawn, πριν φύγω για Πάσχα.. Φρικτή παράλειψις!

4. Που δε γύρισα τόσο όσο θα ήθελα το Λίβερπουλ.

5. Ο κάκιστος καιρός της Αγγλίας, των τελευταίων ημερών! Ευτυχώς έφτιαξε, τώρα που ετοιμαζόμουν να φύγω… Έπαιρνε ο αέρας τα αεροπλάνα που προσγειώνονταν, παιδί μου!

6. Που ο χρόνος κυλά τόσο γρήγορα..

7. Που είναι πρώτος ο Παναθηναϊκός.

8. Που αποκλείστηκε η Ίντερ από τη Λίβερπουλ, στο Τσάμπιονς Λιγκ!

9. Που τα προϊόντα στο αεροδρόμιο του Χίθροου, από απλά σάντουιτς έως ρούχα, είναι πανάκριβα!

10. Που δεν έχω αρκετά καλά Δε μ΄ αρέσει να παραθέσω!!!