Μ’ αρέσει
Η δυνατή, ατέλειωτη βροχή, που έπεφτε μεσοβδόμαδα. Και η μυρωδιά του βρεγμένου χώματος. Ασύγκριτη!
Δε μ’ αρέσει
1. Που παρευρέθηκα σε παράσταση… όπερας!
Πρώτον, τα λόγια είναι στα ιταλικά! Όσο καλά λοιπόν και να τραγουδούν οι πρωταγωνιστές, δεν καταλαβαίνω Χριστό (οπότε δε μπορώ και να συμμετάσχω έτσι όπως θέλω στο έργο!).
Δεύτερον, όσο καλές κι αν είναι οι φωνές των τραγουδιστών (που σίγουρα είναι, όπερα τραγουδάνε!), όταν επί δύο ώρες ακούω ουρλιαχτά και φωνές δεν την παλεύω!
2. Που αποθεώνεται το κίνημα των “Αγανακτισμένων”.
Δεν έχω, σαφώς, πρόβλημα με το ίδιο το κίνημα – είναι μια μορφή πίεσης προς την κυβέρνηση (αν και δεν ξέρω κατά πόσο ιδρώνει το αυτί της τελευταίας με τις συγκεντρώσεις αυτές του κόσμου).
Πρόβλημα έχω με όσους το αποθεώνουν – δε θα ‘χω κανένα πρόβλημα να το αποθεώσω κι εγώ, μόνο όμως εάν δω συνέχεια και κλιμάκωση αυτών των κινητοποιήσεων. Με 3-4 ημέρες συγκεντρώσεων, κλπ, δε μπορώ να μπω στη διαδικασία να αποθεώσω. Να δω όλους αυτούς και τις επόμενες ημέρες/εβδομάδες/μήνες να συγκεντρώνονται τόσοι πολλοί (κι ακόμα περισσότεροι!) έξω απ’ τη Βουλή και να διαμαρτύρονται, κι όχι να ξανασυρθούν στον καναπέ και το pc τους έχοντας κάνει “την επανάστασή τους” 2-3 μερούλες.
Χώρια που ο Έλληνας, κατά τη γνώμη μου, πρώτα κάνει (ψηφίζει, υπογράφει, υποστηρίζει, κ.ο.κ.) και μετά αγανακτεί… Έτσι είμαστε.
Κι ας εξηγήσει, τέλος, κάποιος στους “Αγανακτισμένους” ότι οι Ισπανοί ουδέποτε έγραψαν ότι “οι Έλληνες κοιμούνται” (σύνθημα που αποτέλεσε το έναυσμα, εξ όσων γνωρίζω, για να βγουν στο δρόμο οι “Αγανακτισμένοι”). Διαβάστε επ’ αυτού, εδώ.
Το βίντεο της εβδομάδας