Στο επανιδείν

Όσοι στρατιώτες φεύγουν απ’ τον Έβρο και μετατίθενται σε άλλες (πιο κοντινές στην πατρική τους εστία) μονάδες, συνήθως λένε ότι γκατζολύονται. Η λέξη παράγεται από τις λέξεις γκάτζα και απολύομαι: όπου, “γκάτζα” (ή γκατζολία), ο Έβρος (και οποιαδήποτε περιοχή στην οποία υπηρετείς και είναι μακριά από το σπίτι σου και δεν έχει να σου προσφέρει τίποτε και συνήθως περνάς άσχημα), και “απολύομαι”, το ρήμα που περιμένουν όλοι οι οπλίτες κάποτε να αρθρώσουν.

Πληροφοριακά, εδώ στον Έβρο, γκάτζο λένε το γάιδαρο. Το λένε όμως τόσο πολύ, που έμεινε ως προσδιοριστικό του μακρινού από το κέντρο τούτου όμορφου τόπου.

Εγώ σήμερα, λοιπόν, γκατζολύθηκα!!! Μετά από πέντε μήνες στον Έβρο, παίρνω μετάθεση. Σέρρες, ο επόμενος σταθμός. Κι όπως πρέπει μετά από κάθε αποχωρισμό, οφείλεις να κοιτάς το μέλλον και αυτό που έρχεται.

Δεν είναι όμως αυτό το παν στο ταξίδι. Εδώ στην Αλεξανδρούπολη, πέντε μήνες από τη ζωή μου τής αφιερώθηκαν. Κι είναι ωραία πόλη! Έχει ζωή, έχει ωραία μέρη να πας, έχει μια παραλία-must για καλοκαιρινό απογευματινό περπάτημα (!), έχει εξαιρετικό ψωμάκι με γύρο (και έξοχα σουβλατζίδικα εν γένει), έχει πλούτο και κράμα ανθρώπων (με τα βουλγάρικα να διαδέχονται τα τούρκικα και με τα ελληνικά να κλείνουν τον κύκλο)… Την έζησα, την ταξίδεψα, την γύρισα όσο μπόρεσα, και ομολογώ, δε θα “με χαλούσε” μια επιστροφή εδώ, καιρό μετά την πολυπόθητή μου απόλυση… Γιατί όχι;

Αντίο, δρόμοι του Βερολίνου, τραγούδησε κάποτε η Τσανακλίδου. Αντίο, δρόμοι της Αλεξανδρούπολης. Μην κλάψετ’ άραγε αν χαθώ στην συννεφιά και τον καπνό, συμπληρώνω – ίσως ξανάρθω!!!

172 και σήμερα…

Η διοργάνωση που αγάπησα

Ήταν ζεστός εκείνος ο Μάιος. Κι εγώ καθόμουν στην τηλεόραση, παραμονές εξετάσεων, Τρίτη Γυμνασίου (μπορεί και να ΄ταν μέσα στις εξετάσεις, δε θυμάμαι..). 19 Μάη, σα σήμερα: τελικός Κυπέλλου Κυπελλούχων (1998-1999), Λάτσιο-Μαγιόρκα. Στο Μπέρμιγχαμ.

Ο τελευταίος τελικός της διοργάνωσης, μιας και το τουρνουά θα συγχωνευόταν με το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ από την επόμενη σεζόν. Και θα καταργούνταν, βέβαια…

Ο Βιέρι το 1-0, στο 7′. Στο 11′, ισοφαρίζουν οι νησιώτες Ισπανοί, με σκόρερ ένα παίχτη που τότε δεν περίμενα ότι κάποτε θα αποθέωνα (μάταια, όπως αποδείχτηκε): το Ντάνι Γκαρσία Λάρα. Τον θυμάστε; Εκείνη η παλτουδιά που ‘παιξε πρόπερσι στο Θρύλο, που φόραγε το #4 (όσα και τα παιχνίδια του περίπου στον Ολυμπιακό), και είχε βάλει ελάχιστα γκολ. Τότε ήταν πρώτη φίρμα, και βασικός στους εκπληκτικούς Ισπανούς.

Αυτό που θυμάμαι πολύ έντονα είναι ο Βιέρι. Κάπου, κάπως, είχε χτυπήσει στον αγώνα εκείνο, προερχόμενος από μια έξοχη προηγούμενη σεζόν (με Ατλέτικο Μαδρίτης) και με πολλή φόρα και εκείνη τη σεζόν, κι έπαιζε με το κεφάλι χωμένο στους επίδεσμους. Τέτοια λεόντεια επιμονή και τέτοιο πείσμα πρώτη φορά τότε έβλεπα. Έπρεπε να δω τη Δανιηλίδου στο τέννις του Αθήνα 2004 για να ξαναποτυπωθεί τόσο πάθος στη μικρή οθόνη μου. Μεγάλος παίχτης! Όχι σαν τώρα που έγινε περιπλανώμενος ευρωσυλλέκτης σε ομαδούλες. Τότε ήταν ο “Μπόμπο” ακόμα, ο Βιέρι.

Στο 81′, ο Νέντβεντ, ο θαυμάσιος Τσέχος μέσος, που ακόμα έπαιζε στη Λάτσιο (πριν πάει στη Γιούβε), με δυνατό βολέ εκτός περιοχής νίκησε ένα γκολκίπερ που θαύμαζα, τον Αργεντίνο Κάρλος Ρόα (που ΄γινε παπάς ενώ έπαιζε μπάλα, τα παράτησε και ξαναγύρισε κάτω απ’ τα δοκάρια!): 2-1!!! Τι γκολ… Δε θα μπορούσε να ΄ταν αλλιώς: το μακρινό 1960 όταν ξεκίναγε η διοργάνωση, πάλι Τσέχος είχε βάλει το πρώτο γκολ στα χρονικά, ένας παίκτης της Ρούντα Χβέζντα Μπρνο (Ερυθρός Αστέρας Μπρνο), στους αγώνες εναντίον της Φόρβαρτς Ανατολικού Βερολίνου… Με Τσέχο άρχισε, με Τσέχο τέλειωσε το Κύπελλο Κυπελλούχων!!!

Την αγάπησα αυτή τη διοργάνωση, όσα χρόνια έβλεπα. Όχι μόνο διότι επέτρεψε στις ομάδες μας να μαζέψουν μπόλικους βαθμούς για το ποδόσφαιρό μας αντιμετωπίζοντας σχετικά εύκολους αντιπάλους και προκρινόμενες στους τελικούς γύρους των τουρνουά, αλλά διότι ήταν ένα τουρνουά που κράτησε από την αρχή ως το τέλος την αυθεντικότητά του: Κύπελλο Κυπελλούχων! Μόνο οι Κυπελλούχοι παίζανε, όχι οι τριτοτέταρτοι των πρωταθλημάτων.

Επιπλέον, η διοργάνωση έδωσε την ευκαιρία σε ομάδες να αγγίξουν ένα σεβαστό ευρωπαϊκό επίπεδο, κερδίζοντας έναν τίτλο και να μείνουν στην Ιστορία. Δε νομίζω να τα κατάφερναν σε άλλο Κύπελλο ομάδες όπως το Μαγδεμβούργο (1974), η Ντυναμό Τιφλίδας (1981), η Παρί Σεν Ζερμέν (1996), η Σλόβαν Μπρατισλάβας (1969), η Αμπερντίν (1983), η Μαλίν (1988), η Σαμπντόρια (1990), η Σαραγόσα (1995), και άλλες, να σηκώσουν την κούπα!!! Εντάξει, λίγα “τρανταχτά” ονόματα έπαιζαν κάθε χρόνο στο Κύπελλο Κυπελλούχων, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι ήταν αμελητέα διοργάνωση. Οικονομικά, δε συνέφερε τους “μεγάλους” της ΟΥΕΦΑ – εμένα μου άρεσε όμως..

Η Λάτσιο, για να πάρει το τελευταίο Κύπελλο Κυπελλούχων της ιστορίας του ποδοσφαίρου, στους προημιτελικούς εκείνης της σεζόν είχε περάσει και μια βόλτα από την “Πλατεία”, τη δικιά μας: μέσα στη λασπουριά, έβλεπα Πανιώνιος-Λάτσιο. 0-4 είχε έρθει, σε παράλληλη μετάδοση με το μπασκετικό Παναθηναϊκός-Μπενετόν Τρεβίζο, αν θυμάμαι καλά, για την Ευρωλίγκα. Και τα δύο τα ΄δειχνε ο Άλφα. Στη ρεβάνς, 3-0 οι Ιταλοί, νέα νίκη, με τον Πανιώνιο να στέκεται λίγο καλύτερα.

Όπως και να ΄χει, σαν σήμερα, παίχτηκε εκείνος ο τελικός εκείνης της καθαρά ρομαντικής διοργάνωσης. Θυμήθηκα, και μου άρεσε!!!

Η Λάτσιο το σηκώνει - κοιτάχτε παικταράδες: Βιέρι με την κούπα, δίπλα του ο Μαρσέλο Σάλας, ο Χιλιανός (τι σκόρερ!), πίσω τους διακρίνεται ο Νέντβεντ, και δίπλα τους με το γκρι μπλουζάκι, ο Τζουζέπε Πάνκαρο

H επίσκεψη

ΓΡΙΠΗ ΤΩΝ ΧΟΙΡΩΝ

Κι εκεί που ΄μασταν καλά βολεμένοι στην ωραία μας χώρα, και ανησυχούσαμε μόνο για τους Παυλίδηδες, τους Σάκηδες, τα νορβηγικά βιολιά και τα σκάνδαλα, αρκετά μακριά από τα προβλήματα όλου του άλλου κόσμου, ήρθε και μας χτύπησε από χθες την πόρτα η αρρώστια που θανάτωσε τόσους και τόσους σε άλλες χώρες.

Κοίτα να δεις, που νομίζαμε ότι ήταν πολύ μακριά για να ασχοληθούμε…

307

Σκέψου, δύο Ε.Σ.Σ.Ο. πίσω

σαν σήμερα μάθαινες του στρατού τα ήθη!

Νοσταλγία ή λήθη;

Μ’ αρέσει – Δε μ’ αρέσει (17/5/2009)

Η χώρα δέχθηκε χθες ένα ακόμα ισχυρό πλήγμα, με την ήττα του Sakis στη Γιουροβίζιον. Τι να κάνουμε, θα συνεχίσουμε να υπάρχουμε και μετά από αυτό το εθνικό στραπάτσο – πάντως, η αγωνία ήταν μεγάλη: ούτε κι εγώ ξέρω πόσοι στρατιώτες βγήκαν αναφερόμενοι χθες βράδυ επειδή καθυστέρησαν να επιστρέψουν στο θάλαμο, αφού είχαν μείνει στο ΚΨΜ να βλέπουν τη Eurovision!!!

Τι να πεις…

Μ’ αρέσει

1. Το blog Της τρελλής. Απλώς και μόνο, διότι διάβασα αρκετά της κείμενα, και ένιωσα καλύτερα και ωραία!

2. Που είδα την ταινία X-Men Origins: Wolverine! Περισσότερο για την διαφορετικότητα της εξόδου μου εκείνης!!! Πόσο καιρό είχα να πάω και σινεμά, άλλωστε.. Κι ήθελα να δω και την ταινία αυτή.

3. Που έχασε ο Sakis! Μπας και καταλάβουμε επιτέλους τι εστί Γιουροβίζιον, και να σταματήσουμε να χρυσοπληρώνουμε τις Μπόκοτες, τις Μαγγίρες, τους Σάκηδες, τις Καλομοίρες, και γενικά αυτόν τον ηλίθιο “μουσικό” διαγωνισμό!!! Λες και όλη η πολιτισμική μας προσφορά στην Ευρώπη είναι αυτές οι βλακείες, και πρέπει και να επενδύσουμε σ’ αυτό τόσα χρήματα…

Δε μ’ αρέσει

1. Η ταινία X-Men Origins: Wolverine! Πολύ γρήγορος ρυθμός, λίγη εμβάθυνση στους χαρακτήρες, γενικά ένα βιντεοκλίπ σε μορφή ταινίας. Πείστηκα ότι ο Χιού Τζάκμαν είναι εξαιρετικός ηθοποιός (ιδίως σε τέτοιους υπερηρωϊκούς ρόλους που “του πάνε”), αλλά ένας κούκος δε φέρνει την άνοιξη.

2. Που ο Τιμούρ Κετσπάγια θα κοουτσάρει τον Ολυμπιακό του χρόνου. Προπονητής δίχως περγαμηνές, δίχως προϊστορία, και άρα δίχως προσωπικότητα και στάτους: ότι πρέπει για τον “Σώκρα”, που θα τον κάνει ότι θέλει. Κατά την ταπεινή μου άποψη, δεν κάνει για τον Ολυμπιακό ο Κετσπάγια. Εκτός κι αν μια (καλή) πορεία στην Ευρώπη αρκεί για να φέρουμε ένα προπονητή στο λιμάνι. Μακάρι να βγω ασπροπρόσωπος…

3. Που κάηκαν τα χέρια και το πρόσωπό μου από τον φοβερό αλεξανδρουπολίτικο ήλιο της τελευταίας εβδομάδας! Ο αλφαμίτης έχει κι αυτά να αντιμετωπίσει, εκτός από τις ευθύνες της δουλειάς του…

Σιωπητήριο

Κάπου εκεί μακριά

το σιωπητήριο χτυπά!

Έχουμε όνειρα για το βράδυ;

Χακιβίζιον!!!

Ο Σάκης χθες μας πήγε τελικό για μια ακόμα Γιουροβίζιον. Όχι κάτι για να καυχηθούμε, πρέπει να πω, ως έθνος, αλλά όσο να ΄ναι καλό είναι να συμμετέχουμε σε τελικούς!

Στο στρατό, ανάμεσα σε σκούπες, αλάδωτα G3A3 και σκοπέτα, δεν έχουμε την ευκαιρία να χορέψουμε ή να τραγουδήσουμε σε έξαλλους ρυθμούς. Κι όμως, κάποιοι, κάποτε, έγραψαν τραγούδια για εμάς! Εδώ, λοιπόν, θα παραθέσω δέκα από αυτά, που μου αρέσουν περισσότερο, και που μιλούν για στρατιώτες!!! Και, ψηφίστε ποιο σας αρέσει!!!

 

 

Επ' ώμου, ΑΡΜ!!! Το δάχτυλο στο φλογοκρύπτη!!! Καταλάβατε;

Υποψήφια τραγούδια

 

1. Ο φαντάρος (Χάρις Αλεξίου – “έλα στην παρέα μας φαντάρε”: απλώς, πασίγνωστο)

2. Υβρεοπομπή (Φοίβος Δεληβοριάς – η βρισιά στον στρατό και η αλληλοταπείνωση, σε ένα εξαιρετικό τραγουδάκι)

3. Το εμβατήριο (Βασίλης Παπακωνσταντίνου – απ’ το Δημοτικό μας το μαθαίνουν)

4. Φανταράκι (Γιώργος Ζαμπέτας – διαχρονικό και αγαπημένο, το πιο χαρωπό φανταρίστικο τραγούδι!!!)

5. Δεν αντέχω [301 και σήμερα] (Goin’ Through – η μια από τις δύο υποψηφιότητες με “χρώμα” του σήμερα)

6. Αεροπλάνα (Βασίλης Καζούλλης – για πολλούς, συγκινητικό και τρυφερό και ίσως πιο άμεσο από το περισσότερο “λόγιο” Διδυμότειχο Μπλουζ)

7. Πάνω στην τρέλλα μου (Βανέσσα Αδαμοπούλου – όχι απλώς μια ποπ επιτυχία, που “έντυσε” μια επιτυχημένη ταινία!)

8. Τα φανταρίστικα (Λουκιανός Κηλαηδόνης – με στίχους γραμμένους από τους ίδιους τους στρατιώτες, η συλλογή αυτή του Κηλαηδόνη είναι ένα αμάλγαμα από στιγμές, συναισθήματα, σκέψεις, ατάκες, των φαντάρων)

9. Απολύομαι (Ζιγκ Ζαγκ – αυτό το ψηφίζω εγώ!)

10. Διδυμότειχο μπλουζ (Λαυρέντης Μαχαιρίτσας – η “λόγια”, όπως είπα και παραπάνω, μουσική κατάθεση που αφορά στο στρατό: πασίγνωστο, εξαιρετικό, δυνατό, “βαρύ” τραγούδι)

Συμπτώσεις στο χόρτο

Η Μπαρτσελόνα είχε 24 Κύπελλα Ισπανίας – τα περισσότερα από κάθε άλλη ομάδα της χώρας της παέγια. Το 25ο το κατέκτησε το βράδυ της Τετάρτης, νικώντας την ομάδα που είχε τα… αμέσως περισσότερα Κύπελλα (23): την Αθλέτικ Μπιλμπάο.

Ο Τοκέρο, των Βάσκων, άνοιξε το σκορ στο 9′, αλλά η Μπάρτσα ισορρόπησε, και ξεσαλώνοντας στον αγωνιστικό χώρο νίκησε πανηγυρικά με 4-1 (Τουρέ, Μέσσι, Κρκιτς, Τσάβι), παίρνοντας την κούπα.

Barca κυπελλούχος!!!

Ο Ζοάν Λαπόρτα, πρόεδρος της Μπάρτσα, έλεγε πριν τον τελικό: “Στο φετινό τελικό του Κυπέλλου Ισπανίας θα παίξουν δύο μη ισπανικές ομάδες“. Σαφής; Σαφέστατος! Βάσκοι και Καταλανοί, άλλωστε, διατρανώνουν σε κάθε ευκαιρία τη διαφορετικότητά τους, τόσους αιώνες τώρα. Και οι τάσεις απόσχισής τους, πάντα δυνατές.

Η έδρα του τελικού ήταν το “Μεστάγια”, φυσική έδρα της Βαλένθια – ομάδας που εδρεύει στην ομώνυμη πόλη, πρωτεύουσα της ομώνυμης ισπανικής επαρχίας. Μια επαρχία, που επίσης έχει επιδείξει αποσχιστικές τάσεις στο παρελθόν (και που έχει, σαν τους Βάσκους και τους Καταλανούς, δική της γλώσσα, κουλτούρα, ιστορία, πολιτισμό, ανθρώπους…)!

Ο τελικός αυτός, λοιπόν, ήταν η εικόνα της Ισπανίας. Μιας χώρας που προσπαθεί να κρατηθεί ενωμένη, με τόσα πολλά ρεύματα στο εσωτερικό της: ένα μωσαϊκό τόσο διαφορετικών κόσμων, που όμως συνυπάρχουν (όχι αρμονικά, όπως όλα δείχνουν).

Και βέβαια, το τουρνουά που κέρδισε η Μπάρτσα ονομάζεται, στα ισπανικά, Copa del Rey: Κύπελλο του Βασιλιά!!! Ενός Βασιλιά που, μαζί με το Φράνκο, για δεκαετίες, κυνήγησε και τους Καταλανούς και τους Βάσκους και όλους τους “αυτονομιστές” της Ισπανίας…

Κοίτα να δεις συμπτώσεις, μόνο σε ένα παιχνίδι ποδοσφαίρου!!!

Εθισμός 5 σημείων

Την ιδέα μού έδωσε η τρελλή. Κοίτα να δεις, δεν το ΄χα σκεφτεί: κάνουμε που κάνουμε τόσα χαζοτέστ στο Book of Face (που έλεγε και ο φίλος μου ο James στην Αγγλία), τουλάχιστον ας βγει κάτι δημιουργικό απ’ αυτά (σ.σ. όχι, δε νομίζω ότι το άλλο μου μισό ονομάζεται “Κώστας”, ούτε με συγκινεί ιδιαίτερα το ότι θα ήμουν εξώφυλλο στο People, αν έπρεπε να είμαι εξώφυλλο περιοδικού…).

Το application που έπρεπε να κάνω ήταν το “διάλεξε 5 πράγματα στα οποία είσαι εθισμένος”… Για να δούμε, λοιπόν!!!

1. Είμαι εθισμένος στο Starcraft. 10 ετών παιχνίδι, παμπάλαιο, με γραφικά ξεπερασμένα και χωρίς άλλες τεχνικές αρετές. Είναι όμως το μοναδικό παιχνίδι που ΠΑΝΤΑ εγκαθιστώ στο pc, όταν βαριέμαι τα καινούργια (και πανομοιότυπα) παιχνίδια. Υποβλητικό, με storyline που καθηλώνει, με ατμόσφαιρα για επαίνους και πάνω απ΄ όλα δύσκολο και καθηλωτικό.

 2. Είμαι εθισμένος στο ποδόσφαιρο. Και εδώ, εννοώ το παίζειν, βέβαια. Άθλημα που γυμνάζει, που σού αναπτύσσει την ιδέα και την εφαρμογή της συνεργασίας μέσα σε ένα σύνολο που πρέπει να είναι αρμονικό, με στόχο και στρατηγικές. Πιο απλά, ένα καταπληκτικό, ψυχαγωγικό και διασκεδαστικό παιχνίδι!

3. Είμαι εθισμένος στο Τσάμπιονς Λιγκ! Εδώ κολλάει πλέον καθαρά η τηλεθέαση του ποδοσφαίρου. Και, για πρώτη φορά, θα συμφωνήσω με τον ανυπέρβλητο σπορτκάστερ Κώστα Βερνίκο: “Το Τσάμπιονς Λιγκ είναι το πιο ωραίο άθλημα” (σ.σ. το είπε όταν μετέδιδε το Τσέλσι-Μπάρτσα της προηγούμενης Τετάρτης)!!! Πιο ωραίο άθλημα από την Ευρωλίγκα, συμπληρώνω εγώ, ή το Ρολάν Γκαρός, ή το Κύπελλο Αγγλίας! Ό,τι και να ΄ναι, δηλώνω εθισμένος στο λουστραρισμένο, επιχρυσωμένο, και πάντα αστραφτερό προϊόν της ΟΥΕΦΑ!

4. Είμαι εθισμένος στο φαγητό. Όχι απλώς ικανοποίηση μιας ανάγκης του πεπερασμένου, φτιαγμένου από χώμα σώματός μας… Το φαγητό είναι έκφραση. Είναι δείκτης (πραγμάτων). Είναι και επικοινωνία ακόμα. Είναι κουλτούρα – και το πώς το καταναλώνεις, πάνω απ’ όλα!

5. Είμαι εθισμένος στο Internet. Εργαλείο, ψυχαγωγία, όπλο, διασκέδαση, έκφραση, επικοινωνία, συσφιγκτήρας σχέσεων, και πόσα ακόμα, για το μεγάλο αυτό επίτευγμα του ανθρώπου.

 Θα μου άρεσε να κάνουν ένα παρόμοιο καταλογάκι 5 πραγμάτων οι JoaN και Μετράνθρωπος!!! Με ό,τι αυτοί γουστάρουν. Αν βρουν τον χρόνο, ας το κάνουν…

Καλό ταξίδι (Ευγένιε)

Ποτέ δεν ήμουν “φαν” του Καραγκιόζη. Όταν ήμουν μικρός, μας είχαν πάει να δούμε 2-3 παραστάσεις του, αλλά ποτέ δεν ασχολήθηκα μαζί του περισσότερο (είτε σαν ήρωα, είτε σαν μορφή τέχνης – θέατρο σκιών, βέβαια).

Συχνά-πυκνά έβλεπα στην περιοχή μου τοιχοκολλημένες αφίσσες με “παράσταση Καραγκιόζη, κάθε Σάββατο 11 το πρωί“, κλπ, από τοπικούς καραγκιοζοπαίχτες. Δεν αποπειράθηκα ποτέ να πάω. Και, αλήθεια, περισσότερες φορές χρησιμοποιούσα τη λέξη “Καραγκιόζης” ως βρισιά, προς άλλους… [που δεν έχει και νόημα ως βρισιά: karagöz στα τούρκικα σημαίνει “μαυρομάτης”!] Είναι άλλωστε κι αυτή μια από τις “εθνικές” μας βρισιές (μαζί με το μαλάκας).

Από το λίγο που είδα (μέσω Internet), τα κούφια λόγια της πολιτείας και των Μ.Μ.Ε. (ελαχίστων εξαιρουμένων) είχαν κι εδώ την τιμητική τους, τώρα που πέθανε ο άνθρωπος που ‘δωσε ψυχή στον Καραγκιόζη. Ο Ευγένιος Σπαθάρης σήμερα κηδεύεται, συνοδευόμενος από τα ίδια και τα ίδια λόγια που έχουμ’ ακούσει για τόσους άλλους, τόσες φορές. Τώρα, βλέπετε, η πολιτεία “θυμήθηκε” τον δάσκαλο αυτό αυτής της εξαίσιας λαϊκής παράδοσης, πέραν από κάποιες σποραδικές τιμές.

Αν κάτι, όμως, θαυμάζω στον ήρωα πίσω απ’ το πανί, αλλά και στον ίδιο το παιδί του, είναι η επιμονή τους. Γνήσιο ελληνικό στοιχείο (πλεονέκτημα, μειονέκτημα, αναλόγως: συστατικό κομμάτι της ελληνικής ψυχής, όμως!). Η επιμονή να ζουν, να υπάρχουν, να πολεμούν, ακόμα και όταν όλα γύρω τούς σαρώνουν. Θέλει πυγμή, κότσια, πίστη κι αγάπη για να είσαι τόσο επίμονος και τόσο διαχρονικός…

Και κάτι ακόμα: πολλοί έγραψαν και είπαν ότι ο “ο Καραγκιόζης αντιστάθηκε, σε μια εποχή κυριαρχίας των video games, των dvd, των Internet Cafe“, κλπ – παρουσιάζοντας δηλαδή τα video games, τα dvd και τα Internet Cafe σαν κάτι “κακό” ή όχι ισάξιο του Καραγκιόζη ή τέλος πάντων κάτι μακριά από την “εξαίσια αίγλη” του Καραγκιόζη. Δηλαδή, εμένα που μου αρέσει να πηγαίνω στα Internet Cafe, που τρελαίνομαι να παίζω FIFA και που πάντα νοικιάζω ένα dvd-άκι όταν οι φίλοι δε μπορούν για έξοδο, που με κατατάσσουν όλοι αυτοί; Στους υπανάπτυκτους; Στους μη “ρομαντικούς”; Στους ξενέρωτους; Στους ανθρώπους που δεν ξέρουν να εκτιμούν το ωραίο; Στους αποβλακωμένους; Σ’ αυτούς που έχουν “ξεχάσει τις ρίζες τους”; Γιατί πρέπει να αισθάνομαι ένοχος που μ’ αρέσουν όλα τα παραπάνω και που δεν ασχολήθηκα με τον Καραγκιόζη; Και πώς να ονομάσω αυτήν την τάση, τέλος, όλων αυτών που απαξιώνουν τα επιτεύγματα της σύγχρονης εποχής, προτείνοντας το “παλιό καλό”;

Θα τους αποκαλούσα “καραγκιόζηδες”, αλλά… ας μην το κάνω!!!

Καλό ταξίδι, ευγενή δάσκαλε!! Και μόνο που ΄δωσες όνειρα σε τόσους, φτάνει…