Μ’ αρέσει
Το θαυμάσιο Πορτατίφ.
Δεν μ’ αρέσει
Που, αν είσαι ξένος, πρέπει να είσαι «το μέλλον του ελληνικού μπάσκετ» ή «ο Έλληνας που επιλέχθηκε πιο ψηλά από κάθε άλλον στο ντραφτ του ΝΒΑ» προκειμένου να πάρεις ελληνική υπηκοότητα γρήγορα.
Φυσικά, δεν είναι μομφή προς τον Γιάννη Αντετοκούνμπο αυτό, για την επιτυχία του οποίου, πρέπει να πω, χάρηκα πάρα πολύ! Μομφή προς την υποκρισία μας είναι!
Το τραγούδι της εβδομάδας:
Μ’ αρέσει
Το βιβλίο της Niemands Rose, «Τα Φώτα Στο Βάθος».
Δεν μ’ αρέσει
1. Η κατάσταση στην πολιτική. Δεν θα επεκταθώ. Σας παραπέμπω εδώ.
2. Αυτό το αίσθημα απόγνωσης, απώλειας, και παντελούς αποκλεισμού από τον έξω κόσμο, που με έπιασε όταν, μεσοβδόμαδα, έκλεισε το κινητό μου, και έμεινα δίχως τις υπηρεσίες του για το τρομερό διάστημα της μιάμισης μέρας!
Ειλικρινά, τι στην ευχή έχουμε πάθει και εξαρτώμαστε τόσο πολύ από τα κινητά; Και, ναι, το ξέρω: έτσι θα είμαστε σε μερικές δεκαετίες με άλλες συσκευές! Αλλά, είναι υπερβολή!
3. Που η Ισπανία έριξε 10 γκολ στην Ταϊτή, για το Κύπελλο Συνομοσπονδιών. Πραγματική ξεφτίλα – για τους Ισπανούς βέβαια! Τι ακριβώς θέλατε να αποδείξετε, αγαπητοί πρωταθλητές Ευρώπης και κόσμου, «φούριας ρόχας», κερδίζοντας με 10-0 μία ομάδα που είχε έναν (!) επαγγελματία παίκτη στη σύνθεσή της, και μάλιστα στο πλαίσιο μίας από τις πιο ΑΧΡΗΣΤΕΣ διοργανώσεις όλων των εποχών;
Από την άλλη, είπε κάποιος: «Αν ήμουν εγώ μέλος της εθνικής Ταϊτής, θα με ενοχλούσε εάν οι Ισπανοί δεν τα έδιναν όλα εναντίον της ομάδας μου». ΟΚ, δεκτόν: όχι 10-0 όμως! Νίκη από 6-0 και πάνω δεν είναι νίκη – είναι συντριβή, είναι εξευτελισμός, είναι μείωση, είναι ταπείνωση, του αντιπάλου – και δεν είναι καλό!
Το τραγούδι της εβδομάδας:
Μ’ αρέσει
Αυτή η φωτογραφία:
Δεν μ’ αρέσει
1. Το κλείσιμο της ΕΡΤ.
2. Τα καφριλίκια που έγιναν σε ακόμη έναν τελικό μπάσκετ.
Τα βίντεο της εβδομάδας:
1.
2.
– Γκαρσόν, το κρασί είναι θολό και μυρίζει άσχημα.
– Γιατί, το φαγητό είναι εντάξει;
Μ’ αρέσει
Αυτή εδώ η είδηση.
Δεν μ’ αρέσει
Που, όπως όλα δείχνουν, φέτος οι διακοπές μου θα αργήσουν πολύ. Πάρα πολύ… 😦
Το τραγούδι της εβδομάδας:
Διηγείται ο Ρίσαρντ Καπισίνσκι, στο βιβλίο του «Ο Πόλεμος του Ποδοσφαίρου» (Αθήνα, εκδόσεις Μεταίχμιο, 2002, σελ. 282):
Το 1862, κατά τη διάρκεια της εξερεύνησής του στις πηγές του Νείλου, ο Άγγλος Τζον Χάννινγκ Σπικ έφθασε στην Ουγκάντα. Επισκέφθηκε τον βασιλιά των Μπαγκάντα, Μουτέσα.
«Έβαλαν τον Σπικ», γράφει ο Άλαν Μούρχεντ, «σε μία καρέκλα απέναντι από τον θρόνο στον οποίο καθόταν ο Μουτέσα. Ο Σπικ περίμενε τι θα γινόταν.
Δεν έγινε τίποτα.
Επί μία ώρα αυτοί οι δύο άνθρωποι κάθονταν απέναντι, παρατηρώντας ο ένας τον άλλον. Επικρατούσε απόλυτη σιωπή. Στο τέλος ένας αυλικός πλησίασε τον Σπικ και τον ρώτησε:
– Τον είδες τον βασιλιά;
– Επί μία ώρα συνέχεια, απάντησε ο Σπικ.
Ο αυλικός μετέφρασε την απάντηση στον βασιλιά. Ο βασιλιάς σηκώθηκε και αποσύρθηκε στα ενδότερα του παλατιού. Η επίσκεψη είχε τελειώσει».
– Γιατρέ μου, κλέβω το κράτος μου, εξαπατώ το αφεντικό μου, κερατώνω τη γυναίκα μου, δέρνω τα παιδιά μου. Είμαι το αίσχος της κοινωνίας! Μπορούμε να διορθώσουμε κάτι;
– Λίγο τη γραβάτα, και είσαι τέλειος!
Μ’ αρέσει
Που η ταινία «La Vie d’ Adele» του Τυνήσιου Αμπντελατίφ Κεσίς, η οποία εξιστορεί τον έρωτα δύο νεαρών γυναικών, με πρωταγωνίστρια την 20χρονη ελληνικής καταγωγής Γαλλίδα Αντέλ Εξαρχόπουλος (ή Εξαρχοπούλου, ή Εξαρχοπουλός, διαλέγετε και παίρνετε!), κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα στο 66ο Κινηματογραφικό Φεστιβάλ των Καννών.
Κι όλα αυτά, ενώ στη Γαλλία (χώρα παραγωγής του εν λόγω φιλμ) κυριαρχεί στη δημόσια συζήτηση το ζήτημα των δικαιωμάτων των ομοφυλοφίλων… Δύσκολο έργο, δύσκολο θέμα, δύσκολη συγκυρία, όλα του… γάμου δύσκολα, αλλά η ταινία τα κατάφερε!
Δεν μ’ αρέσει
Όσα γίνονται στην Τουρκία. Περιμένουμε.
Το τραγούδι της εβδομάδας:
To blog ενός Γιώργου... 