Μ΄ αρέσει – Δε μ΄ αρέσει (27/7/2008)

Το blog, σήμερα, κλείνει. Κατεβάζει ρολά. Δυστυχώς, όχι για πάντα!!! Θα συνεχίσει να υπάρχει και μετά το καλοκαίρι. Απλώς, κλείνει, για του χρόνου την πιο ωραία εποχή: το καλοκαίρι, βέβαια!!! Και, Κυριακή γαρ, σήμερα, θα σας αποχαιρετήσει, ευχόμενο καλή συνέχεια του καλοκαιριού, με ένα ακόμα Μ΄ αρέσει – Δε μ΄ αρέσει (σ.σ. σύμφωνα με τα επίσημα στατιστικά του blog, αυτό θα είναι το Μ΄ αρέσε-Δε μ΄αρέσει υπ΄ αριθμόν 36)!!!

Καλό καλοκαίρι!!!

Μ΄ ΑΡΕΣΕΙ

1. Το τραγούδι Ξέχασέ το, των C:Real.

2. Η ερμηνεία του αδικοχαμένου Χιθ Λέτζερ, στο Σκοτεινό Ιππότη (όπως και όλη η ταινία): καταπληκτική, με μια λέξη!!!

3. Το παράρτημα της αλυσίδας ζαχαροπλαστείων Δωδώνη που βρίσκεται στην πλατεία Πετρούπολης.

4. Η σοκολάτα ρόφημα με ρούμι του Dodo’z (Κολωνάκι).

5. Που έκανα και το 2ο μπάνιο μου για το καλοκαίρι. Έξοχη η παραλία του Μαύρου Λιθαριού!

6. Που είδα έναν σωστά στημένο, διαβασμένο, και κατά διαστήματα εξαιρετικό Παναθηναϊκό, εναντίον της Σαρλερουά (5-1 για τους “πράσινους”). Κάτι μεγάλο δημιουργείται…

7. Που συναντήθηκα με τους φίλους μου από τη Νάξο, εδώ στην Αθήνα, πριν φύγουμε για τις διακοπές μας και συναντηθούμε στο νησί! Γίνεται για πρώτη φορά, πριν από διακοπές, μια τέτοια συνάντηση!

8. Που συνελήφθη ο εγκληματίας πολέμου Ράντοβαν Κάρατζιτς.

9. Η απόκτηση του Τζος Τσίλντρες από τον Ολυμπιακό. Νεότατος, παικταράς, και έτοιμος να αφήσει το στίγμα του στο μπασκετικό Θρύλο!!!

10. Θέλει και ρώτημα; Που πάω στο νησί μου!!! Νάξος ολέ!!!

ΔΕ Μ΄ ΑΡΕΣΕΙ

1. Ήταν που δεν ήταν οι Stavento εντός των ορίων του γούστου μου, ήλθε το νέο τους τραγούδι να τους αποτελειώσει στην υπόληψή μου: Μέσα σου! Κυρίως, λόγω της τσιριχτής φωνής της τραγουδίστριάς τους, αλλά και των στίχων του τραγουδιού.

2. Η σοκολάτα-ρόφημα της καφετέριας Woltz (πλατεία Πετρούπολης).

3. Η είδηση ότι λούνα παρκ του Μιλάνου είχε ως κεντρική του ατραξιόν μια ηλεκτρική καρέκλα, με καθισμένο επάνω ένα ομοίωμα θανατοποινίτη, που συσπόταν και τιναζόταν “αναλόγως” όταν η καρέκλα άναβε, με σκοπό να δείξει τις τελευταίες στιγμές ενός μελλοθάνατου. Τι να πεις… Δείτε -> εδώ.

4. Το τραγούδι Μην ορκίζεσαι, της Ελευθερίας Αρβανιτάκη.

5. Το πανάκριβο μενού των εστιατορίων της Pizza Hut.

6. Η κάκιστη εικόνα και η αίσθηση του ότι πολλά δεν πάνε καλά στα πράγματα του ποδοσφαιρικού Ολυμπιακού… Από τώρα, μάλιστα, ακούω φιλάθλους να λένε “Απολύστε τον Βαλβέρδε!“. Πού να φτάσουν και τα πρωτοβρόχια…

7. Που έχουν πια σχεδόν όλα κατακαεί στην Ελλάδα, από τις πυρκαγιές. Πράγματι, όπως υπόσχονταν οι πολιτικοί μας, στο μέλλον δε θα ανησυχούμε για τα δάση μας – γιατί δε θα υπάρχει κανένα!

8. Που απόψε φεύγω για Νάξο με ένα πλοίο τύπου Δημητρούλα, Ζαχαρούλα, Αφροξυλάνθη, κλπ. Από εκείνα με τις ελλειπείς υπηρεσίες, που κάνουν 10 ώρες (κυριολεκτικά!) να φτάσουν στον προορισμό τους, κλπ. Κρίμα, και δεν ξέρω να ρίχνω και πασιέντζες…

9. Που ένα από τα τελευταία ποδοσφαιρικά προπύργια εναντίον της διαφήμισης και του καταναλωτισμού, έπεσε… Η Ατλέτικο Μπιλμπάο της Ισπανίας, που επί 110 χρόνια ιστορίας δεν είχε ποτέ βάλει διαφήμιση στη φανέλα της, υπέκυψε, και από φέτος θα διαφημίζει μια εταιρεία πετρελαϊκών ειδών. Ανάγκα, και οι… Βάσκοι πείθονται!!!

10. Που, χθες, δεν κινηματογραφήθηκε το τελευταίο παιχνίδι της ομάδας μας (στην αλάνα) για τη φετινή σεζόν, όπως το σχεδιάζαμε! Κρίμα… 😦

 

ΚΑΛΟ (ΥΠΟΛΟΙΠΟ) ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ!!!

Summertime…

Έφθασε λοιπόν και η 26η Ιουλίου. Βαδίζουμε προς το τέλος του μεσαίου θερινού μήνα. Αύριο, στις 27, αποχαιρετώ την Αθήνα – συνεχίζοντας τις διακοπές μου στο αγαπημένο νησί, τόπο καταγωγής, τη Νάξο!

Όπερ μεθερμηνευόμενον, αφήνω πίσω, για λίγο, Αθήνα, εναπομείναντες φίλους, blog, κλπ. Καλό, από τη μια: αν και έκανα πολλά ταξίδια φέτος, δε με χαλάει άλλο ένα, και δη στον πιο αγαπημένο μου τόπο. Από την άλλη, δεν έχω ζήσει παρά μια φορά μόνο την έρημη θερινή Αθήνα (όταν είχα δουλέψει στους Ολυμπιακούς μας Αγώνες, το 2004 – πρέπει να πω ότι εκείνη η εμπειρία ήταν υπέροχη!!! Θα ήθελα να την ξαναζήσω!

Στο νησί, όμως, περιμένουν καλοί φίλοι, ωραίες στιγμές, ωραίες γυναίκες σε κάθε σημείο (αλίμονο!), παραλίες, όμορφες νύχτες, τα δροσιστικά μελτέμια, κλπ. Πώς τα αφήνεις όλα αυτά;

Αύριο, θα δημοσιεύσω το τελευταίο Μ΄ αρέσει – Δε μ΄ αρέσει της φετινής σεζόν! Μετά από σχεδόν 10 μήνες ζωής, αυτό το blog-άκι θα κάνει το πρώτο του μεγάλο διάλειμμα!!! Επιστρέφοντας, ο δημιουργός του ελπίζει να έχει κάποια καλή ιστορία να διηγηθεί. Ο Όσκαρ Ουάιλντ δεν το ΄λεγε αυτό; “Δεν έχεις ξοφλήσει, αν έχεις κάποια καλή ιστορία να διηγηθείς“!!!

Έτσι κι αυτό το blog – ας ελπίσουμε από ΄δω και πέρα να ΄χει καλύτερες ιστορίες να διηγηθεί!!!

Τα λέμε αύριο, με το Μ΄ αρέσει το τελευταίο…

Θάλασσα…

…πικροθάλασσα, και πικροκυματούσα, άλλοι σε λένε Θάλασσα, εγώ σε λέω Ανθούσα!!!

2ο μπάνιο!!! Όλε!!!

Παλιοί ήρωες…

Τα μικρά παιδιά δεν καταλαβαίνουν τι γίνεται γύρω τους – ακούν, βλέπουν, αλλά δεν μπορούν να επεξεργαστούν. Μπορούν να αξιοποιήσουν με τη φαντασία τους, όσα βλέπουν και ακούν, αλλά όχι και να καταλάβουν, τι πραγματικά σημαίνουν…

Προχθές, ανακοινώθηκε η σύλληψη του ηγέτη των Σερβο-βόσνιων (κατά τη διάρκεια του πολέμου στη Γιουγκοσλαβία, στις αρχές της δεκαετίας του 1990), Ράντοβαν Κάρατζιτς. Ο Ράντοβαν Κάρατζιτς, πέραν του ότι μακέλεψε χιλιάδες κόσμου, σε σημείο γενοκτονίας, και ήταν ένας από εκείνους τους ηγέτες που έμαθε το λαό του πώς να μισεί, να βιάζει και να σκοτώνει δίχως τύψεις, ήταν και ένας από τους παιδικούς μου ήρωες. Μη βιάζεστε να βγάλετε συμπεράσματα… Ήταν, πιο σωστά, ένας από εκείνους τους ανθρώπους, για τους οποίους, όταν ήμουν μικρό παιδάκι, άκουγα ένα σωρό πράγματα, χωρίς να καταλαβαίνω τίποτα! Άκουγα, ο Κάρατζιτς το ένα, ο Κάρατζιτς το άλλο, το παράλλο, κλπ – χωρίς να κατανοώ κάτι… Και, προχθές, έμαθα ότι τον έπιασαν.

Ένα άλλο τέτοιο παράδειγμα, είναι αυτό που είχα ζήσει ακόμα πιο μικρός. Όταν άκουγα, την ταραχώδη εκείνη περίοδο, για έναν τύπο ονόματι… “Κοσκωτά”! Ο Κοσκωτάς το ένα, το άλλο, το παράλλο… Ίδια διαδικασία. Δεν καταλάβαινα τίποτα. Γι΄ αυτό κι εγώ, μια και δυό, τι πήγα κι έκανα; Μια από τις κούκλες που είχα, την ονόμασα “Κοσκωτά”!!! 🙂 Και την είχα, λοιπόν, όλη μέρα, και έπαιζα μαζί της: “πάω να παίξω με τον Κοσκωτά, μαμά“, έλεγα.. Τουλάχιστον, δεν έκανα και κούκλα Κάρατζιτς. Πάλι καλά!!!

Αργότερα, μεγάλωσα, σπούδασα, έμαθα. Και κατάλαβα ότι και ο Κοσκωτάς, και ο Κάρατζιτς, και άλλοι διάφοροι “ήρωες” των παιδικών μου χρόνων, δεν ήταν, βέβαια, κάτι το αδιόρατο και το καταπληκτικό, όπως μου φαινόταν τότε… Και μου φαίνονταν ως κάτι το “καταπληκτικό”, διότι όλοι μα όλοι ασχολούνταν μαζί τους! Όλοι για εκείνους έλεγαν. Και έλεγα κι εγώ μέσα μου, “μα πρέπει να ΄ναι κάτι το πολύ σημαντικό αυτοί οι άνθρωποι“… Τώρα, βέβαια, πια, ξέρω ότι ο Κάρατζιτς φόνευσε ένα σωρό κόσμο, ότι ήταν φυγόδικος για εγκλήματα πολέμου, και ότι, με αλλαγμένη εμφάνιση και ταυτότητα, επαγγελλόταν τον (τι ειρωνεία!) γιατρό, καλά κρυμμένος. Ή, έμαθα επίσης ότι ο Κοσκωτάς, που ονομάτισε κάποτε μια από τις κούκλες μου, ήταν ένας κοινός κλέφτης, που προσπαθούσε να βγάλει λεφτά με όλους τους τρόπους (ακουμπώντας κάποτε και την αγαπημένη μου ομάδα, το Θρύλο – να ΄χε κάνει μόνο αυτό, βέβαια, καλά θα ΄ταν…).

Συμπερασματικά, αυτοί οι παλιοί “ήρωές” μου είναι σαν τα τραγούδια που επίσης άκουγα μικρός.

Τότε, τα άκουγα, και δε μπορούσα να τα καταλάβω.

Τώρα, τα ξανακούω, αλλά δε θέλω πια να τα καταλάβω…

Μ΄ αρέσει – Δε μ΄ αρέσει (20/7/2008)

Ακριβώς μια βδομάδα πριν να ανοίξω πανιά για το καλοκαίρι, εγκαταλείποντας την Αθήνα για το ωραίο νησί μου, έχω ένα ακόμα Μ΄ αρέσει – Δε μ΄ αρέσει να παραθέσω. Ίσως είναι το τελευταίο για το καλοκαίρι! Δεν ξέρω.. Το σίγουρο είναι, ότι πρέπει πρώτα να δούμε τι μας άρεσε και τι όχι τη βδομάδα που πέρασε!!!

Μ΄ ΑΡΕΣΕΙ

1. Που η Εθνική μπάσκετ, με το υψηλής ποιότητας παιχνίδι της, προκρίθηκε για 3η φορά στο κορυφαίο αθλητικό γεγονός του πλανήτη – τους Ολυμπιακούς Αγώνες!!! Εν μέσω σκανδάλων, ντόπας, αθλητών-απατεώνων στο κυνήγι του χρυσού, η Εθνική μπάσκετ ήταν μια πραγματική όαση.

2. Που έφτασαν τα καλά μαντάτα από Αγγλία: ήρθαν οι βαθμοί μου!!! Τα πέρασα όλα τα μαθήματα, και με πολύ καλούς βαθμούς…

3. Που επανεγκατέστησα ένα βιντεοπαιχνίδι, από εκείνα με τα οποία μεγάλωσα: το Starcraft (του έτους 1998). Μεγάλο παιχνίδι…

4. Το τσιζκέηκ της καφετέριας Verde, στου Παπάγου.

5. Που αγόρασα “μαζεμένα” δύο ολοκαίνουργια άλμπουμ του Αρκά!!! Ένα από τη σειρά Η Ζωή μετά (Θανάσιμα Αμαρτήματα) και ένα από τη σειρά Πειραματόζωα (Νιώθω λίγο κομμένος).

6. Η μπουγάτσα του φούρνου της γειτονιάς μας!

7. Που έκανα το πρώτο μου μπάνιο για το φετινό καλοκαίρι!!! Αν εξαιρέσεις ότι κατακάηκα, ήταν ένα καταπληκτικό μπάνιο, με καλή παρέα και σε εξαιρετικό μέρος!!!

8. Η βερσίον των Locomondo, του τραγουδιού Καραπιπερίμ.

9. Τα anklets (σ.σ. βραχιολάκια αστραγάλου) – ειδικά στα πόδια ωραίων κοριτσιών!!!

10. Που είδα, αναπάντεχα, δύο καλούς φίλους σε νυχτερινή μου έξοδο! Είναι πάντα ωραίο να πετυχαίνεις καλούς γνωστούς σου, ιδίως αν δεν το περιμένεις…

ΔΕ Μ΄ ΑΡΕΣΕΙ

1. Η μετάδοση (όχι σε όλες τις περιπτώσεις) των αγώνων του Προολυμπιακού τουρνουά μπάσκετ. Ειρωνική (προς τις αδύναμες ομάδες), γεμάτη ακαταλαβίστικους όρους (κακό για όσους δε γνωρίζουν τόσα από μπάσκετ όσα οι εκφωνητές), πολλές φορές γεμάτη έπαρση (των εκφωνητών φυσικά), κλπ. Κοντολογίς, παράδειγμα προς αποφυγήν.

2. Το δελτίο ειδήσεων του Star. Δεν υπάρχει μέρα που να μην έχει έστω και ένα πλάνο… κώλων, από κάποια ελληνική ή ξένη παραλία… Εδώ ο κόσμος καίγεται, και το… δελτίο χτενίζεται!!!

3. Οι πυρκαγιές. Ο γνώριμος φίλος μας, κάθε καλοκαίρι.

4. Που τα κόμικς, στο αγαπημένο μου κατάστημα, είναι ολίγον τι ακριβά, πιστεύω…

5. Να βλέπω σκουπίδια πεταμένα κάτω, ενώ ούτε ένα μέτρο πιο δίπλα υπάρχει… κάδος!!!

6. Που άκουσα αυτοκίνητο να έχει στη διαπασών… Σωκράτη Μάλαμα!!! Ούτε ο Μακρόπουλος να ήταν…

7. Που υπάρχουν κανάλια και δελτία ειδήσεων που ασχολούνται ακόμα με το Νίκο Σεργιανόπουλο…

8. Που δεν ευχαριστήθηκα την φεγγαράδα της Παρασκευής.

9. Το ότι είναι νομοτελειακό, πώς αν έχεις μια καλή ιδέα, είναι σίγουρο ότι θα την έχουν και άλλοι 100 τουλάχιστον…

10. Που έμεινα αρκετές μέρες μέσα, λόγω του ότι με πονούσε φρικτά η πλάτη μου (μυϊκός πόνος).

Πανσέληνος απόψε…

Και ενδείκνυται να την απολαύσουμε με ωραίους τρόπους…

Και, επίσης, μακάρι να… “σεληνιαστούν” και οι μπασκετικοί διεθνείς μας, να περάσουμε απόψε τη Νέα Ζηλανδία, στο Προολυμπιακό (που το είχα, που το έφερα, πάλι στα σπορ πήγε η κουβέντα – αδιόρθωτος…).

Μάτια μου η Ελλάδα, την πάει τη φεγγαράδα…

Προολυμπιακή ειρωνεία…

Ας πει κάποιος στους σπορτκάστερ της ΝΕΤ, που μεταδίδουν τους αγώνες του Προολυμπιακού Τουρνουά Μπάσκετ της Αθήνας, να μην ειρωνεύονται τις ομάδες που αγωνίζονται (είναι απίστευτα ενοχλητικό – θα μας άρεσε εμάς να μας ειρωνεύονταν όλη την ώρα για το… ανύπαρκτο χόκεϋ επί πάγου μας, σε πιθανή συμμετοχή μας σε διεθνές τουρνουά;…)

και να μην το παίζουν ξερόλες…

Δεν γνωρίζουν όλοι όσα ξέρουν αυτοί

ενώ μερικοί άλλοι δεν θέλουν απλώς να ακούν ειρωνείες για τους παίκτες και τις ομάδες που διαγωνίζονται.

Τι να γίνει; Μπάσκετ παίζεται παντού, όχι μόνο στο ΝΒΑ ή στην Ευρωλίγκα…

Μ΄ αρέσει – Δε μ΄ αρέσει (13/7/2008)

Λίγες μέρες πριν αυτό το blog κρεμάσει την ταμπέλα “Κλειστόν”, λόγω διακοπών, και ενώ ήδη καβατζάρουμε τα μέσα του Ιουλίου, ας δούμε τι άρεσε και τι δεν άρεσε τη βδομάδα που μας πέρασε, μέσα από ένα ακόμα post Μ΄ αρέσει – Δε μ΄ αρέσει!!!

Μ΄ ΑΡΕΣΕΙ

1. Η καφετέρια People, στην Λεωφόρο Πετρουπόλεως (Πετρούπολη Αττικής).

2. Η εικόνα των μπαλκονιών της πόλης, κάθε βραδάκι: η αυθεντική καλοκαιρινή εικόνα. Καθισμένοι στη βεράντα τους, οι άνθρωποι απολαμβάνουν την σταδιακή εξαφάνιση της κάψας, τρώγοντας, ακούγοντας μουσική, συζητώντας, βλέποντας τηλεόραση ή ακούγοντας ραδιόφωνο. Κάθε μπαλκόνι και μια οικογένεια… Ωραίες καλοκαιρινές εικόνες!

3. Η ταινία Οι τρεις ταφές του Μελκιάδες Εστράδα, που είδα προσφάτως σε dvd.

4. Που είμαι μόνος στο σπίτι, έχοντάς το όλο δικό μου, μιας και λείπουν οι γονείς μου για τις ολιγοήμερες διακοπές τους!!!

5. Η ύπαρξη εκείνου του τύπου σερβιτόρας, που σε παρακινεί να παραγγέλνεις, μόνο και μόνο για να τη βλέπεις… Ή, αν θέλετε, που σε παρακινεί να καπνίσεις, για να σου αδειάσει το τασάκι… Ή που σε παρακινεί να πίνεις νερό, για να σου φέρει πάλι άλλη κανάτα, κλπ…

6. Η πρόταση φίλου μου τις προάλλες: “Πάμε για… τυρόπιτες;” (σ.σ. στο φούρνο κοινού μας φίλου)!!! Από τις πιο πρωτότυπες προτάσεις για έξοδο που μου ΄χουν κάνει ποτέ! Εννοείται, δέχτηκα!!!

7. Που είδα τον Ολυμπιακό να παίζει πάλι μπάλα (έστω και σε φιλικό).

8. Που η ενέργεια του να πίνεις νερό, το καλοκαίρι, αποκτά μια άλλη διάσταση.

9. Ο διάλογος που διαμείφθηκε μεταξύ εμού και της 5χρονης μικρούλας γειτόνισσας του παιδιού που είχε τον φούρνο, όπου πήγαμε “για τυρόπιτες”:

Μικρούλα: Να! Έφαγα όλο το καρπούζι μου!!! Δείτε! Δείτε! (κρατάει μια πιατελίτσα με τα κουκούτσια μέσα…) Θα το αφήσω εδώ να το δείξω και στον Θ. (το παιδί που ΄χε το φούρνο).

Εγώ: Μα, γιατί να του το δείξεις; Αξιοθέατο είναι;

Μικρούλα: Όχι, όχι, καρπούζι είναι! Δεν το βλέπεις;

10. Η έλευση Ζιλμπέρτο Σίλβα στον ΠΑΟ. Και θέλω, και μ΄ αρέσει να ΄ρχονται παικταράδες.

ΔΕ Μ΄ ΑΡΕΣΕΙ

1. Το να επιδίδομαι σε συνεχόμενα ξενύχτια.

2. Που, την ώρα που φεύγαμε με το αμάξι φίλου για βολτάρισμα, μας… έπιασε λάστιχο!

3. Η κακόγουστη διαφήμιση της Cosmote με τους πιθήκους.

4. Η λίστα-κατεβατό που μας έβαλαν να συμπληρώσουμε στη στρατολογία, όταν πήγα να κόψω την αναβολή.

5. Το πόσο πίσω είναι ακόμα ο Ολυμπιακός στις μετεγγραφές του, στο ποδόσφαιρο… Φέτος έχει 3ο προκριματικό, λεβέντες. Τρεχάτε!!!

6. Το να χρησιμοποιούνται οι διηγήσεις διαφόρων ατόμων από το στρατό, για να εξυψωθεί αυτός που τις διηγείται στα μάτια των υπολοίπων… Σιγά… Στρατό πήγες! Όχι στο φεγγάρι…

7. Να πηγαίνω να παίζω μπάλα σε κακό 5χ5 (με ελλιπή φωτισμό, κακό τάπητα, κλπ).

8. Να παίρνω τηλέφωνο φίλο μου, και να ακούω από το βαθος την κοπέλα του να κλαίγεται: “Άντε, τελείωνε, τελείωνε, περιμένω, άντε, άντε“… Μέγαιρες…

9. Να ΄χω στερέψει από ιδέες, και να μην έχω τι να γράψω στο blog…

10. Να νιώθω κουρασμένος.

Ένας μήνας δίχως Αλβιώνα…

Ανέφελος ήταν ο ουρανός, και ο ήλιος έλαμπε πάνω από το συνήθως μουντό Stoke. Έτσι ήταν ο καιρός, όταν, πριν από ένα ακριβώς μήνα (11 Ιουνίου 2008), έφευγα από την Αγγλία, αφήνοντας πίσω μου ένα κεφάλαιο ζωής, διάρκειας κοντά στους 8 με 9 μήνες συνολικά.

Δεν ξέρω τι ήταν αυτό που έδεσε το νου μου με το μέρος αυτό. Το έχω πει σε πολλά άτομα, δε θυμάμαι αν το ΄χω γράψει και σε τούτο το blog: αν ήμουν σε οποιοδήποτε άλλο μέρος της Αγγλίας (π.χ., σε καμιά μεγαλούπολη), μπορεί να μην ήταν το ίδιο.

Νιώθω μέσα μου τυχερός. Κι ας μην γύρισα ολόκληρο το Stoke, όπως λίγο πολύ ήθελα, νιώθω ότι αυτή η πόλη πλέον μόνο φίλους μου φέρνει στο νου, και μόνο ευχάριστες αναμνήσεις (παρ΄ ότι είχαμε και ολίγα άσχημα επί αγγλικής παραμονής). Όπως και όλη η παραμονή μου επί αγγλικού εδάφους.

Κυρίως, αυτό που μου άρεσε περισσότερο, ήταν το άνοιγμα των οριζόντων, που πιστεύω ότι συμβαίνει σε όλους τους ανθρώπους που βγαίνουν έξω και ζουν λίγο (ή πολύ) μακριά από την πατρίδα τους. Εάν είσαι προκατειλημμένος και δεν αφήνεις τον εαυτό σου να εξερευνήσει, τότε πιστεύω ότι έχεις λάθος. Μπορεί να είναι παράξενοι οι άλλοι άνθρωποι, ή ο τόπος τους, ή ότι άλλο, αλλά μπορείς να βγάλεις συμπεράσματα γνωρίζοντάς τους, και να ανακαλύψεις κοινά σημεία. Αυτή είναι, άλλωστε, και η όλη μαγεία του να ζεις εκτός πατρίδας: δεν πας μόνο για να σπουδάσεις κάτι – πας και για να ζήσεις…

Και, μια που είπαμε και για σπουδές, αλίμονο αν δεν έλεγα ότι σκέπτομαι πόσο πολύ με βοήθησε η παραμονή μου στην Αγγλία να μάθω 5 πράγματα γύρω από το αντικείμενο που σπούδασα, βέβαια! Και δεν μου κακοφαίνεται καθόλου, αν κάποια στιγμή με δεχτεί η Αγγλία πίσω και για δουλειά, κιόλας… Γιατί όχι;

Το πιο ωραίο, όμως, που κρατάω από όλους αυτούς τους μήνες παραμονής σ΄ εκείνον τον τόπο, είναι ότι, αν αποφασίσω να ξαναπάω εκεί, μόνο φίλοι θα με περιμένουν! Και ένας τόπος που μ΄ αρέσει, άνθρωποι που γνώρισα εκτός σχολής και έγιναν φίλοι μου, ένας καιρός όχι τόσο φιλόξενος, αλλά που τον συνήθισα, τελικά, και, βέβαια, το φαϊ – παρά τα στερεότυπα, δεν ήταν τόσο κακό! Ας μην υπερβάλλουμε…

Σύμφωνα με τους υπολογισμούς μου, ίσως το Σεπτέμβρη να ανέβω για λίγο καιρό στην Αγγλία, ξανά, να δω τους φίλους μου και να πάρω το πτυχίο μου (αν γίνεται να μου το δώσουν).

Πώς και πώς περιμένω να ξαναδώ την Αλβιώνα…

Home alone!!!

Σήμερα το πρωί οι γονείς μου έφυγαν. Πάνε για 15 μέρες διακοπές, δε θυμάμαι πού ακριβώς.. Κάπου μακριά, όπως και να ΄χει. Και είμαι πια μόνος στο σπίτι!

Αν ήταν ταινία όλο αυτό, σύμφωνα με τα υπάρχοντα κλισέ, θα έπρεπε εγώ ήδη να ΄χω καλέσει 2-3 call girls, να ΄χα φέρει εδώ τους φίλους μου και να προκαλούμε σκηνές απείρου κάλλους, να τρώω όλο το παγωτό από την κατάψυξη, και άλλα τέτοια παρόμοια. Ταινίες τύπου “Μόνος στο σπίτι” (χωρίς τις “ακατάλληλες” σκανταλιές) καθιέρωσαν τέτοιου τύπου πρότυπα “αταξιών”, όταν λείπουν οι γονείς.

Ιδίως, δε, σ΄ αυτήν την ταινία (Μόνος στο σπίτι), ο Μακώλεϋ Κάλκιν ως παιδί μικρής ηλικίας στην ταινία, κάνει όλα όσα του απαγορεύουν οι υπερπροστατευτικοί του γονείς: τρώει πατατάκια και ποπ κορν με τους κουβάδες, αρπάζει όλο το παγωτό από το ψυγείο, βλέπει ταινίες με σκοτωμούς και μπιστολίδια στην τηλεόραση, κλπ… Το ίδιο έκανε και ο Φελίπε, ο φίλος της Μαφάλντα, όταν έλεγε στη διάσημη φίλη του ότι “χθες βράδυ είδα ένα υπέροχο όνειρο: κυλιόμουνα στο χώμα, έγραφα με το αριστερό, μουντζούρωνα τα τετράδια, πατούσα το γρασίδι“, κλπ! Αυτή είναι η ψυχολογία του παιδιού, ίσως: να κάνει όλα όσα θέλει, όταν δεν το βλέπουν.

Από την άλλη πλευρά, οι “σκανταλιές ανδρικού επιπέδου”, όπως αυτές που περιέγραψα στην αρχή (με τα call girls, κλπ), έχουν εμφανιστεί σε άλλες ταινίες. Νομίζω ότι ήταν ο “Πρωτάρης“, εκείνη η ταινία με τον Τομ Κρουζ, πολύ παλιά, που έφερνε σπίτι τη Ρεμπέκα ντε Μορνέ, ως call girl, ενώ οι γονείς του είχαν φύγει απ΄ το σπίτι. Για να μην αναφερθώ σε όσα “υπέροχα” βλέπουμε σε ταινίες τύπου “American Pie“, με τους πρωταγωνιστές να επιδίδονται σε (σύμφωνα με τους συντηρητικούς) ακολασίες!!! Στην πραγματικότητα, πρόκειται περί του ίδιου μοτίβου: οι νέοι αυτοί κάνουν όλα όσα επίσης τους απαγορεύονται, από τις προκαταλήψεις, τα ταμπού, τους γονείς, την κοινωνία, κλπ…

Η τέχνη μιμείται τη ζωή, λένε. Η μόνη πάντως “ακολασία” στην οποία προτίθεμαι να επιδοθώ, είναι η κατάποση άφθονων σουβλακίων. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Και, βέβαια, θα εκμεταλλευτώ όσο το δυνατόν περισσότερο την ησυχία μου! Όταν ήμουν στην Αγγλία, ένα από τα πράγματα που μ΄ άρεσε πιο πολύ ήταν ότι ήμουν μόνος. Ήσυχος. Ανεξάρτητος, λίγο ή πολύ.. Έτσι και τώρα, και για τις επόμενες 15 μέρες. Εννοείται ότι και έξοδοι “θα παίξουν”, με φίλους, και βολτίτσες, κλπ.

Αυτό όμως που πάνω απ΄ όλα εγώ επιζητώ, είναι η ησυχία. Η ησυχία μου!!!