Θάνος Καλλίρης

Θάνος Καλλίρης. Παραδεχτείτε το: τον έχετε πια ξεχάσει. Τη δεκαετία του ’90 όμως είχατε… “λιώσει” με τα τραγούδια του!!!

Θέλετε λοιπόν να νιώσετε ένα απαραίτητο… κύμα νοσταλγίας; Επισκεφθείτε το Ghost House μετά τις 23:30, για να τον παρακολουθήσετε live μαζί με ένα άλλο… συνοδοιπόρο του στα 90-ies: το Λάμπη Λιβιεράτο!

Ο Θάνος Καλλίρης γεννήθηκε το 1962, και πρωτοεμφανίστηκε στα ελληνικά μουσικά πράγματα τη δεκαετία του ’80 ως μέλος του συγκροτήματος Bang, μαζί με το Θάνο Δερτιλή. Οι δυό τους μάλιστα εκπροσώπησαν την Ελλάδα στο διαγωνισμό της Eurovision το 1987, με το τραγούδι Stop.

Το 1990, το συγκρότημα διαλύεται, και ο Θάνος Καλλίρης ακολουθά σόλο καριέρα. Το 1991 κυκλοφόρησε ο πρώτος προσωπικός του δίσκος (Σε καταδικάζω).

Από εκείνο το σημείο και έπειτα, εμμένοντας στο ύφος της ποπ μπαλάντας, κυκλοφόρησε πολλά τραγούδια που έγιναν επιτυχίες. Απαριθμήστε και… θυμηθείτε:

• Γιορτάζω
• Το νου σου κύριε οδηγέ
• Όχι όχι το μωρό μου
• Αγάπη καλοκαιρινή
• Φώναξέ με
• Love Sorry, κ.ά.

Το 2004 κυκλοφόρησε ο τελευταίος του δίσκος, Για χάρη σου μπορώ. Επίσης, τα τελευταία χρόνια έχει γράψει τη μουσική πολλών ελληνικών τηλεοπτικών σειρών, για το ραδιόφωνο, αλλά και γι’ άλλους συναδέλφους του (Πασχάλη, Πωλίνα, Π. Ζήνα, Β. Χαλκίτη, κ.ά.).

Έχει συνεργαστεί με το Χαμόγελο του Παιδιού. Είναι παντρεμένος, με δύο παιδιά.

26

Χθες ήταν τα γενέθλιά μου. Έκλεισα τα 26.

Όχι, δεν γιόρτασα την… 20ή επέτειο των 26ων γενεθλίων μου (όπως άλλοι). Είμαι πράγματι 26. Και δεν το πιστεύω.

Μια ονειρεμένη τούρτα

Σαν χθες μου φαίνεται που ένιωσα ένα δυνατό χαστούκι στον κώλο. Μου το ‘χε ρίξει ένας περίεργος τύπος με άσπρη μάσκα και σκούφο που πάνω είχε ένα κόκκινο σταυρό…

Σαν χθες μου φαίνεται η πρώτη μέρα στο σχολείο. Στο Πανεπιστήμιο. Στην Αγγλία. Στο στρατό. Στη δουλειά.

Σαν χθες μου φαίνεται το πρώτο μου φιλί. Το πρώτο μου γκολ. Το πρώτο μου παιχνίδι. Το πρώτο μου κλάμα!

Τελικά, όντως ο παλιόχρονος περνάει γρήγορα. Κι έφτασα εγώ, που χθες ακόμα έπαιζα με τα Playmobil μου, να είμαι τέσσερις Μάηδες πριν τα… 30!!!

Ευτυχώς, έχω ακόμη καιρό μπροστά μου ώσπου να με πιάσει η κρίση της μέσης ηλικίας…

 

Μ’ αρέσει – Δε μ’ αρέσει (26/12/2010)

To τελευταίο Μ’ αρέσει – Δε μ’ αρέσει του μήνα! Το τελευταίο Μ’ αρέσει – Δε μ’ αρέσει του χρόνου!!!

Μ’ αρέσει

Που παρευρέθηκα την περασμένη Δευτέρα στη “Γιορτή του Ποδοσφαιριστή”, του ΠΣΑΠ. Μαγεία να βλέπεις τα είδωλα των γηπέδων από κοντά!!!

Bonus Like: Η γιορτινή ατμόσφαιρα των ημερών. Αντίδοτο στη θλίψη της κρίσης!!!

Δε μ’ αρέσει

Η αβεβαιότητα που αυτό τον καιρό επικρατεί στα επαγγελματικά μου…

Bonus Dislike: Που οι γιορτές ου γαρ έρχονται… μόνες, αλλά μετά πλήθους… γευστικών πειρασμών!!! Να τα μελομακάρονα, να τα γλυκά, να τα λοιπά φαγιά, να μετά οι κοιλιές μέχρι απέναντι…

Χρήστος Κυριαζής

“Μου θυμίζεις τη μάνα μου/γι’ αυτό σε αγαπάω“, τραγουδούσε το 1992 ο Χρήστος Κυριαζής! Στίχος που ακόμη και σήμερα, μνημονεύεται και τραγουδιέται (ακούστε το τραγούδι εδώ).

Ήταν μια μεγάλη επιτυχία για τον καλλίφωνο τραγουδιστή – ο δίσκος που περιείχε εκείνο το τραγούδι, βέβαια (με τίτλο Μου θυμίζεις τη μάνα μου) είχε γίνει πλατινένιος!

Που να φανταζόταν ο Πειραιώτης καλλιτέχνης, ότι μόλις τρία χρόνια αργότερα (1995) θα αποφάσιζε να αποχωρήσει μια για πάντα απ’ τις πίστες. Τον κούραζε όλο αυτό το σκηνικό. Δεν ήταν του στυλ του. Δεν το ήθελε, δεν το μπορούσε.

Όπως δε μπορούσε ν’ αφοσιωθεί ολοκληρωτικά και στην επιπλοποιία, το επάγγελμα του πατέρα του. Δε μπορούσε ν’ αφήσει τη μουσική. Ήδη στα 17 του έπαιζε μ’ ένα συγκροτηματάκι ροκ. Τέλη της δεκαετίας του ’60.

Κατόπιν, έφυγε για 2,5 χρόνια κατά Ιταλία μεριά. Με το που επιστρέφει ασχολείται με την οικογενειακή επιχείρηση, και παράλληλα με τη μουσική. Το 1986 κυκλοφορεί τον πρώτο του δίσκο, Όταν καθόμαστε σπίτι.

Έλα Μωράκι Μου, Όταν Καθόμαστε Σπίτι, Το Μπρικάκι (σ.σ. με το Γιώργο Μαργαρίτη!). Μελωδίες που ακόμη ακούγονται. Το 1988 ακολουθεί ο δεύτερος δίσκος του (απ’ τον οποίο ξεχωρίζει το Άραγε Πού Να ‘σαι). Όπου τραγουδά αυτός, γεμίζει το μαγαζί. Ο Χρήστος Κυριαζής είναι άκρως επιτυχημένος, τι κι αν αποφασίζει να αφήσει τις πίστες.

Ακολουθούν κι άλλα σουξέ τα επόμενα χρόνια. Η Αγάπη Είναι Μία, Στο Ημεροβίγλι, Να ‘σαι Εδώ, κ.ά. Κάποιοι λένε ότι τα περισσότερα από τα ερωτικά του τραγούδια, απευθύνονται στη Βάνα Μπάρμπα…

Το 2004, κυκλοφορεί το (ροκ και… beat-άτο!) Ζωή δε σου ζητώ πολλά. Είναι ο τελευταίος του δίσκος μέχρι σήμερα. Διαβάσαμε πρόσφατα σε γνωστή εφημερίδα, ότι στενοί του φίλοι λένε ότι κάποτε θα επιστρέψει – “όταν θα έχει κάτι να πει“, συμπληρώνουν…

Φως στα σκουπίδια

Να το παραδεχτώ: πολύ μου άρεσε η πρωτοβουλία κάποιων Αθηναίων συμπολιτών μας να στολίσουν με… λαμπιόνια κάποιους λόφους σκουπιδιών που λυμαίνονται την πρωτεύουσα!!!

Δείχνει ότι έχουμε, αν μη τι άλλο, φαντασία και χιουμοριστική διάθεση, ακόμη κι αν όλα πάνε χάλια γύρω μας!

Υποκρύπτει όμως κι ένα… συμβολισμό, αυτή η κίνηση, κατά την άποψή μου. Όπως έβαλαν φωτάκια πάνω στα σκουπίδια, σα να ήθελαν να πουν “ρίξτε φως και στα άλλα… σκουπίδια – τα ανθρώπινα“! Κάτι που είναι σαφώς δυσκολότερο…

Γιώργος Μποσγανάς

Δεν έγινε ποτέ ο “μεγάλος σταρ”. Ακόμα κι έτσι, ο Γιώργος Μποσγανάς (γενν. 1968) κατάφερε ν’ αφήσει το δικό του στίγμα ως αθόρυβος… Μικρός ήρωας στα ελληνικά μπασκετικά παρκέ, φτάνοντας μάλιστα μέχρι την εθνική μας ομάδα!

Με ύψος 2,01, ο δυναμικός σούτινγκ γκαρντ ξεκίνησε την καριέρα του στον Χαραυγιακό. Κατόπιν μετακινείται στο Παγκράτι. Το πανελλήνιο, όμως, έμελλε να τον γνωρίσει ως μπασκετμπολίστα του Πανιωνίου, στον οποίο μετεγγράφηκε το 1986 κι έμεινε για 12 ολόκληρα χρόνια!

Με τη φανέλα των Νεοσμυρνιωτών, ο Μποσγανάς καταξιώνεται και ταυτόχρονα ζει τις πιο σπουδαίες στιγμές της καριέρας του. Κορυφαία απ’ όλες (εκτός των πολύ καλών “πλασαρισμάτων” του δυνατού τότε Πανιωνίου στα ψηλά της βαθμολογίας της Α1 αλλά και των καλών ευρωπαϊκών πορειών), η κατάκτηση του Κυπέλλου Ελλάδος, το 1991!

Στον αγώνα εκείνο οι “κυανέρυθροι” επικρατούν του ΠΑΟΚ στο ΣΕΦ με 73-70. Ο 23χρονος τότε άσος σημειώνει τέσσερις πόντους στον τελικό, υπό τις οδηγίες του Βλάντο Τζούροβιτς κι έχοντας για συμπαίκτες του τους Φάνη Χριστοδούλου, Χάτσον, Μπρούγο, Χρ. Χριστοδούλου, κ.ά.

Μόλις τελείωσε η επιτυχημένη θητεία του στον Πανιώνιο, ο Μποσγανάς υπογράφει στον Παπάγου. Έπαιξε ακόμη σε Σπόρτινγκ, Ιωνικό Ν.Φ., Εκπαιδευτήρια Δούκα, Γαλάτσι. Με το που αποσύρθηκε απ’ την ενεργό δράση, επέλεξε να συνεχίσει να προσφέρει στο ελληνικό μπάσκετ από το πόστο του προπονητή. Μέχρι τα μέσα Νοεμβρίου, ο παλαίμαχος διεθνής άσος προπονούσε την ΑΛΦ Αλίμου. Η συνεργασία του με την ομάδα, όμως, έχει πλέον διακοπεί.

Ο Γιώργος Μποσγανάς έπαιξε 7 φορές με την εθνική ομάδα μπάσκετ των Ανδρών (έχοντας περάσει και από το ηλικιακό κλιμάκιο των Εφήβων και των Ελπίδων). Σημείωσε 31 πόντους με τα εθνικά χρώματα.

Μ’ αρέσει – Δε μ’ αρέσει (19/12/2010)

Μ΄αρέσει

Η πρόκριση Άρη και ΠΑΟΚ στους “32” του Γιουρόπα Λιγκ. Την πανηγύρισα δεόντως!!! Η εκδίκηση της ποδοσφαιρικής Θεσσαλονίκης!

Bonus Like: Που υπάρχουν και καλοί υπάλληλοι σε δημόσιες ή ιδιωτικές υπηρεσίες. Κι είναι κρίμα να “τσουβαλιάζονται” κι αυτοί και να κατηγορούνται μαζί με τους υπόλοιπους, τους ανάξιους…

Δε μ’ αρέσει

Η ταλαιπωρία στις μετακινήσεις λόγω της απεργίας των ΜΜΜ. Που θα συνεχιστεί και την επόμενη βδομάδα.

Βοnus Dislike: Να με κρίνουν άνθρωποι που δε με γνωρίζουν.

Λάμπης Λιβιεράτος

Ο Λάμπης Λιβιεράτος

Η Athena ζητούσε, με σχόλιό της στο κείμενο για τον Τριαντάφυλλο, ένα αφιέρωμα στο Λάμπη Λιβιεράτο! Έτσι κι αλλιώς είχαμε αποφασίσει να μιλήσουμε για τον αγαπημένο αυτόν καλλιτέχνη πολλών κατά τη διάρκεια των 90-ies!!! Ο Λάμπης Λιβιεράτος, λοιπόν, είναι ο σημερινός guest των Αστεριών του Πενταγράμμου!

Αν θέλετε να ακούσετε τα τραγούδια του και να νιώσετε την απαραίτητη… νοσταλγία, τότε επισκεφθείτε το Ghost House τις Παρασκευές. Όπου, μετά τις 23.30, ο Λάμπης Λιβιεράτος, μαζί με ένα ακόμα μελλοντικό… καλεσμένο των Αστεριών του Πενταγράμμου, αλλά και μια πλειάδα λοιπών καλλιτεχνών, επιχειρεί να… βουτήξει τους ακροατές στη δεκαετία του ’90!!!

Γεννημένος στην Αθήνα, ο Λάμπης Λιβιεράτος αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή του Γ. Θεοδοσιάδη το 1987. Η πρώτη του δισκογραφική παρουσία εντοπίζεται το 1993, όταν τραγουδά μαζί με το Θάνο Καλλίρη (στον δεύτερο δίσκο του τελευταίου) Ο Παλιός είναι Αλλιώς!!! Kι εννοείται ότι το θυμάστε αυτό το τραγούδι, έτσι;

Τον ίδιο χρόνο, κυκλοφορεί και το πρώτο του άλμπουμ. Με τίτλο, Ας είχα τη δύναμη (κλικ για το ομώνυμο τραγούδι-hit του δίσκου).

Κατόπιν, εμφανίζεται στο πλευρό των σπουδαίων ομοτέχνων του Κούκα, Καρρά, Πάριο, Νικολόπουλο, Διονυσίου, Ρέμο, Θεοδωρίδου, κ.ά. Στα τέλη του 1996, κυκλοφορεί το Μπαμ και Κάτω (επίσης γνωστό και αγαπημένο – κλικ). Που έγινε σύντομα, χρυσό.

Το ακόλουθο άλμπουμ του, Ποιος Είναι Αυτός (1998) γίνεται επίσης χρυσό. Στη συνέχεια έβγαλε κι άλλους δίσκους (Λάμπεις Μωρό μου, Το Μάθημα, Έλα, Δεν Υπάρχω Μακριά Σου, κ.ά.). Το 2003 κυκλοφορεί το τελευταίο ως τα σήμερα άλμπουμ του, με τίτλο Οι Μεγαλύτερες Επιτυχίες.

Ο Λάμπης Λιβιεράτος είναι παντρεμένος (όπως καλά θα ξέρετε ιδίως αν είστε γνώστες των… κοσμικών νέων!) με την Εύη Αδάμ εδώ και πολλά χρόνια.

Ο Machete και η… λαθρομετανάστευση!!!

Αποφάσισα ότι ο εγκέφαλός μου χρειαζόταν λίγη ξεκούραση. Και τι καλύτερο από την τηλεθέαση μιας ταινίας που… προσφέρεται για χαλάρωση, αφασία, χαβαλέ. Ποια ταινία είδα, λοιπόν; Το Machete!!!

(Πλάκα πλάκα, αυτό πρέπει να είναι και το πρώτο… movie review του blog! Αν δε με απατά η μνήμη μου, βέβαια…)

Λίγα λόγια για το story: Μεξικανός τέως μπάτσος και νυν λαθρομετανάστης στις ΗΠΑ, που ‘χει το προσωνύμιο Ματσέτε, συμμαχεί με μυστικό δίκτυο συμπατριωτών του επίσης παράνομων μεταναστών. Απώτερός του σκοπός, η εύρεση και η εξολόθρευση του Μεξικανού αρχι-εμπόρου πρέζας που κάποτε σκότωσε το συνεργάτη και τη γυναίκα του. Στην πορεία, έχει να αντιμετωπίσει έναν καραφασίστα Αμερικανό Γερουσιαστή που μισεί τους μετανάστες κι έχει βασίσει το πολιτικό του προφίλ πάνω σ’ αυτό το μίσος, αλλά και την εγκληματική παράνομη ομάδα “κυνηγών μεταναστών” που ο τελευταίος “τρέχει”…

Τα 'βαλαν με το λάθος Μεξικάνο...

Δύο ώρες και κάτι αργότερα, τα μάτια μου είχαν χορτάσει από “σπλατεριά“. Σκοτωμοί σχεδόν σε κάθε σκηνή, γενναίες δόσεις δράσης και εκρήξεων, ωραίες γκόμενες, και βέβαια ο “καλός” Ματσέτε που στο τέλος θριαμβεύει. Κι ενώ ο φίλος Στέλιος κατέθετε την άποψή του για την ταινία, κι ο δικός μου εγκέφαλος νόμιζε ότι είχε ξεκουραστεί, ξάφνου άρχισα να νιώθω προβληματισμένος κιόλας: διότι η ταινία δεν πραγματεύεται μόνο τις περιπέτειες του Ματσέτε, αλλά κι ένα άλλο θέμα. Αυτό της παράνομης μετανάστευσης σε μια χώρα (και πώς την αντιλαμβάνονται οι δύο εμπλεκόμενες ομάδες πληθυσμού, οι “γηγενείς-υποδέχοντες” και οι “μετανάστες-υποδεχόμενοι”)…

Παρακολουθώντας την ταινία, οι διάφοροι συνειρμοί και… ταυτοποιήσεις με την ελληνική πραγματικότητα μού έρχονταν αυτόματα στο νου. Ο Αμερικανός πολιτικάντης που χτίζει το προφίλ του στην απέχθεια για τους μετανάστες (τον υποδύεται ο Ρόμπερτ ντεΝίρο), ποιον “δικό μας” πολιτικό θυμίζει; Η παράνομη ομάδα που εξολοθρεύει παράνομους μετανάστες δίπλα στα σύνορα και που ο πολιτικάντης υποστηρίζει, ποια αντίστοιχη ελληνική οργάνωση θυμίζει; Το μισαλλόδοξο, οργισμένο κοπάδι των ψηφοφόρων του Αμερικανού πολιτικάντη που τον επευφημούσε ουρλιάζοντας παράλληλα “έξω οι ξένοι”, έχει ή όχι κάποιο αντίστοιχο στη χώρα μας;

Κάπου εδώ θα ‘χετε ήδη καταλάβει τι εννοώ… Κοίτα να δεις, που χωρίς να ξέρουν οι παραγωγοί “τι παίζει” στη χώρα μας, απεικόνισαν με μεγάλη δόση ακρίβειας, καταστάσεις… Η ταινία πάντως δεν προτείνει λύση για την παράνομη μετανάστευση των Μεξικανών (και άλλων) στις ΗΠΑ. Όπως κι η δική μας πολιτεία ακόμη δεν έχει βρει ένα τρόπο να επιλυθεί το αντίστοιχο πρόβλημα που εδώ αντιμετωπίζουμε…

Το μόνο με το οποίο σίγουρα ασχολούμαστε (στην ελληνική περίπτωση), είναι οι φωνές των ακροδεξιών και των υπέρμαχων της “Ελλάδας μόνο με Έλληνες”. Η δημοκρατία ασφαλώς επιτρέπει σ’ όλους να εκφράζουν τις απόψεις τους. Κι αυτό ακριβώς είναι το κακό: το ότι πρέπει να ανέχεσαι ν’ ακούς γνώμες μίσους, μισαλλοδοξίας, περιφρόνησης, και πολύ χειρότερα ακόμα…

Ποια είναι αυτά; Να εκφράζουν τέτοιες θέσεις άνθρωποι ανιστόρητοι κι αμνήμονες. Που εύκολα ονοματίζουν “(θολο)κουλτουριάρηδες” αυτούς που κάνουν το λάθος να διαφωνήσουν μαζί τους… Που έχουν ξεχάσει ότι η Ελλάδα είναι έθνος μεταναστών. Που αγνοούν βασικές έννοιες και σημεία-κλειδιά της μεταναστευτικής ιστορίας του τόπου μας… Και που, όταν τους παραθέσεις κι ένα σωρό επιχειρήματα, πηγές, γνώμες, ιστορικά ντοκουμέντα, επιμένουν να θεωρούν πιο πιθανό να υπάρχει η… “κούφια γη” και οι νεράιδες, παρά το Έλλις Άιλαντ και τα αλλοτινά πογκρόμ εναντίον των Ελλήνων μεταναστών στις ΗΠΑ…

Λαός χωρίς μνήμη, όμως, δεν έχει μέλλον!

Η συζήτηση είναι μεγάλη. Έχει πολλές πτυχές. Και δε θέλω να την κάνω εδώ.

Όσο για το Machete, αν είστε φαν των περιπετειών, δείτε το!!! Έχει πολλή πλάκα! Και μια Μισέλ Ροντρίγκες, να την πιεις στο ποτήρι με τεκίλα…

Κάρλχαϊντς Φλίπσεν

Παίκτης από… σπουδαία πάστα! “Δεκάρι” με πολλές δυνατότητες, εξαιρετική αντίληψη και τεχνική, συνδυασμένα με… ατσάλινο γερμανικό πείσμα. Αυτός ήταν ο Κάρλχαϊντς Φλίπσεν, την σταδιοδρομία του οποίου θα θυμηθούμε σήμερα, μιας και υπήρξε ένας από τους καλύτερους Μικρούς Ήρωες που είδαμε ποτέ στο ποδοσφαιρικό μας πρωτάθλημα.

Στο οποίο αγωνίστηκε για δύο σεζόν (1999-2001) φορώντας τη φανέλα του Παναθηναϊκού. Το ξεκίνημά του με τα πράσινα ήταν έξοχο: πρώτος σκόρερ της ομάδας και καλύτερος παίκτης της για τις 10 πρώτες αγωνιστικές του πρωταθλήματος! Ώσπου, έρχεται η αποφράδα βραδιά του αγώνα με τη Λα Κορούνια για το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ: ο Γερμανός άσος τραυματίζεται στο γόνατο!

Μένει λοιπόν εκτός δράσης για πολύν καιρό. Ανακάμπτει, βέβαια, αλλά δεν ήταν από εκεί κι έπειτα ο ίδιος. Ήλθε επίσης σε κόντρα με τον τότε κόουτς των “πρασίνων”, Άγγελο Αναστασιάδη και το καλοκαίρι του 2001 αποχώρησε απ’ τον Παναθηναϊκό, χωρίς να καταφέρει να ξαναδείξει το αγωνιστικό πρόσωπο που είχε παρουσιάσει τους πρώτους μήνες της θητείας του στο “τριφύλλι”. Δεν μπόρεσε να κατακτήσει κανένα τίτλο στη χώρα μας.

“Φεύγω πικραμένος απ’ τον Παναθηναϊκό διότι θα ήθελα να έχω περισσότερες ευκαιρίες και γιατί πέρυσι, αν και είχαμε την καλύτερη ομάδα, δεν καταφέραμε να πάρουμε το πρωτάθλημα“, δήλωνε στο Βήμα (εδώ) ο Γερμανός μέσος λίγο μετά την οριστικοποίηση της αποδέσμευσής του από τους “πράσινους”.

Η ποδοσφαιρική σταδιοδρομία του Κάρλχαϊντς Φλίπσεν (Karlheinz Pflipsen) ξεκίνησε από την Ράινταλεν. Απ’ το 1983 ως το 1989 ανήκε στα τμήματα υποδομής της Γκλάντμπαχ. Σιγά σιγά ανελίχθηκε ως την ανδρική ομάδα των Fohlen και για μια ολόκληρη δεκαετία (1989-99) δέσποσε στην μεσαία τους γραμμή κατακτώντας μαζί τους το Κύπελλο Γερμανίας, το 1995 (3-0 στον τελικό την Βόλφσμπουργκ, με τον ίδιο βασικό).

Μάλιστα, την επόμενη σεζόν ήλθε αντιμέτωπος της ΑΕΚ, στο πλαίσιο του δεύτερου γύρου του Κυπέλλου Κυπελλούχων. Η Γκλάντμπαχ επικράτησε 4-1 των “κιτρινόμαυρων” στο πρώτο παιχνίδι επί γερμανικού εδάφους, με τον Φλίπσεν να σκοράρει το δεύτερο γκολ της ομάδας του στο 55′ (η ρεβάνς της Αθήνας έληξε 0-1). Είχε την τύχη ν’ αγωνιστεί δίπλα σε κορυφαίους ποδοσφαιριστές της ιστορίας της γερμανικής ομάδας, όπως οι Μάρτιν Νταλίν και Στέφαν Έφενμπεργκ!

Μετά από 197 εμφανίσεις στη Μπουντεσλίγκα (και 37 τέρματα), το καλοκαίρι του ’99 άφησε την αγαπημένη του Γκλάντμπαχ και εντάχθηκε στον Παναθηναϊκό. Κατόπιν, φόρεσε τη φανέλα των Αλεμάνια Άαχεν και Μόναχο 1860, αγωνιζόμενος πια στη Β’ κατηγορία του γερμανικού ποδοσφαίρου. Ο κύκλος της καριέρας του έκλεισε το 2005.

Έκτοτε, έγινε προπονητής. Ανέλαβε το 2008 την ομάδα με παίκτες κάτω των 23 ετών της Ροτ Βάις Έσσεν. Το Φλεβάρη του 2009, όμως, η συνεργασία του μαζί της λύθηκε: “Δυστυχώς, οι ιδέες μας δεν είναι συμβατές με εκείνες του Κάρλχαϊντς Φλίπσεν. Για το έργο του τον ευχαριστώ εξ ονόματος του συλλόγου“, δήλωνε σχετικά ο τότε general manager της (και άλλοτε διεθνής Γερμανός άσος) Τόμας Στρουντς.

Ο Κάρλχαϊντς Φλίπσεν αγωνίστηκε μια φορά με τη φανέλα της εθνικής ομάδας της Γερμανίας, σε ένα φιλικό εναντίον των Η.Π.Α. Ο τέως άσος του Παναθηναϊκού είχε περάσει στο 70′ εκείνου του αγώνα στη θέση του Γιούργκεν Κλίνσμαν. Η ομάδα του επικράτησε 4-3.