Έπεα χακόχρωμα

Τι να ονειρεύονται άραγε το βράδυ οι φαντάροι όταν κοιμούνται; Προσωπικά, εγώ, ένα βράδυ ονειρευόμουν ότι ήμουν αξύριστος, και έτρεχα τελευταία στιγμή να ξυριστώ, λίγο πριν την πρωινή αναφορά! Λένε ότι, όταν κάτι το σκέφτεσαι πριν κοιμηθείς, το βλέπεις και στον ύπνο σου… Ίσως είναι αλήθεια.

Ξέρω σίγουρα πώς νιώθουν, πάντως. Ο στρατός είναι μια πυραμίδα, μια ιεραρχία (όπως λέει και ο λοχαγός μας): ο ανώτερος δίνει διαταγές. Ο κατώτερος, εκτελεί. Πέραν τούτου, δεν υπάρχει τίποτα το ενδιάμεσο. Η διαταγή δίνεται: το how δεν ενδιαφέρει, το πώς θα εκτελεστεί δηλαδή – πρέπει η διαταγή να εκτελεστεί. Δε χωράνε δικαιολογίες, εξηγήσεις, ή οτιδήποτε άλλο.

Και, βέβαια, το ίδιο συμβαίνει όταν πας να ζητήσεις κάτι ή να δώσεις αναφορά. Δε θα σου ζητήσει κανείς να δώσεις εξηγήσεις. Όλοι περιμένουν να δουν εξετελεσμένη την διαταγή που ΄χει δοθεί. Όταν λοιπόν προσπαθείς να δώσεις εξηγήσεις και δε σε αφήνουν, αισθάνεσαι ακόμα περισσότερη την (όποια) πίεση του στρατού.

Οπότε, τι σου μένει; Να συζητήσεις με τους συναδέλφους. Η εικόνα των “πηγαδακιών” στο στρατόπεδο είναι συνηθισμένη. Ο καθένας λέει τον πόνο του στους υπόλοιπους της παρέας του (ιδίως αν το όνομά του είναι στην “κατάσταση τιμωρημένων”…). Κι είναι μεγάλη, αλήθεια, η ανακούφιση που προσφέρει η συνάντηση και συνομιλία με τους άλλους φαντάρους. Νιώθεις πραγματικά ένα μεγάλο βάρος να φεύγει.

Κακά τα ψέματα, πάντως, δεν είναι όλοι οι ανώτεροι ή οι αξιωματικοί “κακοί” και αυστηροί. Εκείνοι που είναι νεαρής ηλικίας (τουτέστιν, μέχρι πριν λίγο καιρό βρίσκονταν στη δική μας τη θέση κι ακόμα εκπαιδεύονταν) είναι σαφώς πιο “μαλακοί” και πιο κοντά στο φαντάρο και στις ανάγκες του, όπως και στις ανάγκες του. Κι αυτό είναι και το μεγαλύτερό τους μειονέκτημα, απέναντι στον όχλο που έχουν να διοικήσουν και να κουμαντάρουν: οι στρατιώτες, αν δουν ότι ο άλλος δεν μπορεί να τους επιβληθεί και ότι τους κάνει τα χατίρια, θα έχουν την ακριβώς αντίθετη συμπεριφορά με αυτή που προσδοκά ο νεαρός αξιωματικός τους: θα αυξήσουν τα κρούσματα απειθαρχίας και αδιαφορίας.

Αυτό είναι το πόρισμα που, προσωπικά, αποκόμισα στην βραχύβια φανταρική ζωή μου (η οποία συνεχίζεται). Ο αξιωματικός οφείλει να επιβάλλεται στους κατωτέρους του – είτε με τις φωνές, είτε με την παρουσία του γενικώς, είτε με το κύρος του. Και να μη νομίσει κανείς ότι αυτό είναι εύκολο. Το κυριότερο παράδειγμα είναι όλοι εκείνοι οι φαντάροι που (σε εβδομαδιαία βάση) ορίζονται ως “δεκανείς υπηρεσίας λόχου” ή “λοχίες υπηρεσίας λόχου”: αυτοί οι φαντάροι έχουν μισό βαθμό παραπάνω εξουσίας από τους απλούς στρατιώτες, και μπορούν να τους διατάξουν και να τους μεταφέρουν τις διαταγές των ανωτέρων τους. Παρατηρώ, λοιπόν, ότι αυτοί οι βοηθοί των ανώτερων, που μέχρι χθες βρίσκονταν μέσα στον όχλο που τώρα (ενίοτε) καλούνται να διατάξουν, δε μπορούν να κάνουν ουσιαστικά καλή δουλειά. Διότι δε μπορούν να επιβληθούν: μιας και δεν πρόκειται για βαθμοφόρους, οι υπόλοιποι φαντάροι τους παρακούν και τους αγνοούν, παρά τις απέλπιδες προσπάθειες και τις φωνές τους…

Το πιο σπουδαίο πρόβλημα του φαντάρου, πάντως, είναι ο χρόνος. Είναι ο διαρκής του αντίπαλος. Πρέπει σε λίγο χρόνο να ΄χει έτοιμα τόσα και τόσα (από τις μπότες του μέχρι το κρεβάτι και το όπλο του), και η δικαιολογία “δεν είχα χρόνο” ποτέ δεν είναι αποδεκτή. Η αλήθεια είναι ότι χρόνος για τον φαντάρο πάντα υπάρχει – απλώς, δεν ξέρει πώς να τον κατανείμει σωστά, και να τα προλαβαίνει όλα…

Μια μέρα περιμέναμε (μια φορά ακόμα μέσα στις πολλές) να εξεταστούμε, όλος ο λόχος, για θέμα υγείας. Όπως περιμέναμε, ένας φαντάρος εθεάθη να σκαλίζει κάτι σε έναν κορμό ενός γιγάντιου ευκάλυπτου, στην αυλή του ιατρείου του στρατοπέδου. Ένας άλλος τον ρώτησε, τι σκαλίζει εκεί, τα αρχικά του, την ημερομηνία, το όνομα κάποιας κοπέλας; Τι;

– Σκαλίζω το όνομα ενός απ΄ τους φίλους μας που πήρε μετάθεση. Ο ίδιος μου το ζήτησε, ήθελε να μείνει εδώ το όνομά του.

Κάποιοι συνεχίζουν να βλέπουν την όμορφη πλευρά των πραγμάτων, και τη ρομαντική…

Ακόμα και μέσα στο χώρο όπου εκτελούμε ένα καθήκον το οποίο δεν θελήσαμε ποτέ να αναλάβουμε και κανείς δε μας ρώτησε…

347 και σήμερα…

Χακί επιστροφή

Ο νόμος της σχετικότητας περιγράφηκε με πολύ απλό τρόπο, από κάποιον: κάτσε ένα λεπτό με τα χέρια μέσα σε βραστό νερό, και θα σου φανεί αιώνας. Κάτσε ένα λεπτό δίπλα σε μια ωραία κοπέλα, και θα σου φανεί στιγμή, φευγαλέο, στιγμιαίο.

Έτσι είναι και ο χρόνος στον στρατό.

Μέσα στο στρατόπεδο, όταν είσαι, οι ώρες δεν περνούν με τίποτα. Οι αγγαρείες και τα τρεξίματα, βέβαια, σε βοηθάνε να “σκοτώσεις” κάπως την ώρα σου, αλλά και πάλι δεν περνά με τίποτα ο χρόνος. Οι ώρες, ακίνητες, μετακινούνται, αλλά όπως μετακινούνταν οι ήπειροι στο διάβα των αιώνων: αργά. Σταθερά, αλλά αργά.

Αντιθέτως, όταν βγαίνεις από το στρατόπεδο, και ξαναζείς για λίγο τι πάει να πει πολίτης, ο χρόνος με μιάς αρχίζει να τρέχει, και βρίσκεσαι εσύ να τον κυνηγάς από πίσω!!! Το περίεργο είναι ότι στον στρατό κάνεις πολύ περισσότερα πράγματα απ’ όταν είσαι έξω, αλλά η ώρα, κατά έναν περίεργο τρόπο, έξω περνάει γρηγορότερα.

Τα καλά, τελειώνουν γρήγορα… Ένα απ΄ αυτά, είναι και οι άδειες. Όλων των ειδών.

Σήμερα λοιπόν επιστρέφω στο στρατόπεδο, περιμένοντας να παρέλθει (περίπου) ένας μήνας και να φύγω από το κέντρο αυτό, και να μεταφερθώ στη μονάδα μου.

Το καλό, είναι ότι τα πράγματα θα αρχίσουν να γίνονται πιο ενδιαφέροντα. Θα πάρουμε όπλα, εξάρτυση, θα εκπαιδευτούμε στη χρήση του όπλου, και άλλα τέτοια περίεργα μεν (και απωθητικά για κάποιους), αλλά σαφώς πιο ενδιαφέροντα από το τρίπτυχο “βήμα όλη την ώρα-μικρές αγγαρείες-αρκετό αραλίκι“. Παράλληλα, θα αρχίσει να ισχύει και ο θεσμός των “εξόδων” (και των περισσότερων αδειών), δίνοντας την ευκαιρία για να αναπτυχθεί αυτό που εγώ έχω ονομάσει “στρατιωτικό τουρισμό”! Μια ολόκληρη πόλη περιμένει να την γνωρίσω, στις εξόδους μου! Τα στέκια της, τη δικιά της λαλιά, το χαρακτήρα της – όσο προλάβω και όσο μου επιτραπεί!! Λίγο είναι αυτό;

Το κακό είναι ότι όλα τούτα τα ενδιαφέροντα πράγματα, όσο ενδιαφέροντα είναι, τόσες περισσότερες ευθύνες ενέχουν. Πρέπει να προσέχεις τ΄ όπλο, να το καθαρίζεις, να το συντηρείς, ενώ παράλληλα θα αυξάνονται οι αγγαρείες και οι υποχρεώσεις σου (π.χ. θα προστεθεί στο πρόγραμμα η σκοπιά, μιας και θα ΄μαι ένοπλος, πλέον!). Την ίδια στιγμή, θα αρχίσουν να “μετράνε” και οι περίφημες “καμπάνες” (κρατήσεις, φυλακές, κλπ), ενώ και οι αξιωματικοί θα γίνουν σαφώς αυστηρότεροι και πιο “ευαίσθητοι” σε ζητήματα πειθαρχίας, ορθής εμφάνισης, γενικότερης παρουσίας, κλπ…

Από την αρχή, πάντως, για να κλείσω τούτο το κείμενο, έβλεπα τον στρατό ως μια περιπέτεια! Χωρίς δράκο ή το κακό τέρας ή τον “κακό”, εν γένει, αλλά με ενδιαφέρουσες εμπειρίες, ένα ταξίδι νέων γνώσεων και ανακάλυψης κρυμμένων ικανοτήτων, επανατοποθέτησης των ορίων, γνωριμιών, κλπ. Και, έχω να πω λοιπόν, ο στρατός τώρα ξεκινά!

Εδώ είναι το ταξίδι!!!

Μ΄ αρέσει-Δε μ΄ αρέσει (23/11/2008)

Ίσως το πιο “φτωχό” Μ΄ αρέσει – Δε μ΄ αρέσει αυτού του blog! Αυτό οφείλεται μόνο σε ένα πράγμα: στο ότι ξόδεψα τον χρόνο της άδειάς μου είτε εκτός σπιτιού, σε βόλτες με φίλους, είτε εντός σπιτιού, στα αγαπημένα μου videogames και στο Internet, αλλά όχι στο blog…

Αποτέλεσμα τούτου, ήταν να συγκρατήσω ελάχιστα πράγματα από όσα μου άρεσαν ή δε μου άρεσαν αυτή τη βδομάδα που πέρασε..

Η ουσία είναι ότι θέλω να γράψω λίγα σήμερα, στα Μ΄ αρέσει-Δε μ΄αρέσει. Ελπίζω στο επόμενο Μ΄αρέσει που θα ξαναγράψω, να ΄χω περισσότερη όρεξη.

Μ΄ ΑΡΕΣΕΙ

Που στον στρατό στάθηκα τυχερός για μια ακόμα φορά, πετυχαίνοντας εξαιρετικά παιδιά, με καλό χαρακτήρα – συνεχίζοντας έτσι μια καλή “παράδοση”, του να συναντάω καλά παιδιά σε τέτοιου είδους “μακρινές υποχρεώσεις” (π.χ. Αγγλία)!!!

ΔΕ Μ΄ ΑΡΕΣΕΙ

Το λίγο φαϊ που τρώμε στον στρατό, καθώς και η βρόμα και δυσωδία των τουαλετών μας. Κι αν για το πρώτο αντιτάσσω εύκολα έναν αντίλογο (φάε λίγο φαϊ, χάσε πολλά κιλά!), για το δεύτερο δεν έχω δυστυχώς ν΄ αντιτάξω κάτι… Δεν παλεύεται!!!

352 και σήμερα…

Απόψε πήρε άδεια…

Ιδρώνεις… Τα πόδια σου τα νιώθεις να ζεσταίνονται, οι πατούσες και οι φτέρνες σου πονούν, αλλά εσύ δεν πρέπει να σταματήσεις.

“ΤΑΚΟΥΝΙ! ΔΕΝ ΑΚΟΥΩ ΚΑΘΟΛΟΥ ΤΑΚΟΥΝΙ! ΧΤΥΠΗΣΤΕ ΤΑΚΟΥΝΙ!“

Το πρώτο συναίσθημα που σε διακατέχει στο στρατό, είναι το συναίσθημα εκείνο που έχεις όταν είσαι σε εγρήγορση – όχι ακριβώς καχυποψία, άλλωστε οι γύρω σου στην ίδια θέση με σένα είναι. Είναι περισσότερο ένα συναίσθημα του ότι δεν ξέρεις τι θα σου ΄ρθει την επόμενη στιγμή. Είσαι καινούργιος, σε ένα νέο περιβάλλον, και με τόσες νέες φάτσες τριγύρω σου δεν ξέρεις τι να πράξεις.

“ΤΕΕΕΕ-ΤΑΡΤΟΣ ΛΟΧΟΣ! ΚΕΦΑΛΗ ΔΕΕΕΕ-ΞΑΤ!“

Άσχετα με το τι νιώθεις, όμως, το πρώτο πράγμα που κάνει οποιοσδήποτε φαντάρος είναι να γνωριστεί. Είναι μια αυθόρμητη κίνηση, φυσική και ανθρώπινη. Γνωρίζεσαι με τους γύρω σου, και σε λίγη μόνο ώρα φτάνεις να ΄χεις ένα σωρό ανθρώπους που, πια, “τους ξέρεις”. Το είχε πει άλλωστε κάποιος άγνωστος “σοφός”: όλοι φίλοι είμαστε, απλώς δεν έχουμε γνωριστεί ακόμα…

“ΗΜΙ-ΑΝΑΠΑΥΣΙΣ“!

Το φως που διαλύει τα σκοτάδια κάθε πρωί που ξυπνάνε οι φαντάροι έρχεται αργά. Σχεδόν, πιστεύεις ότι δεν θα ΄ρθει ποτέ. Αυτό είναι το χαρακτηριστικό γνώρισμα του χρόνου στον στρατό: είναι όπως η θάλασσα. Η θάλασσα δεν είναι κρύα και δροσερή το καλοκαίρι και ζεστή τις συννεφιασμένες μέρες. Πάντα την ίδια θερμοκρασία έχει – απλώς, εξαρτάται από τις έξω συνθήκες αν θα σου φανεί ζεστότερη ή πιο κρύα. Έτσι κι ο χρόνος στον στρατό: λόγω του ότι πάντα ξυπνάς νωρίς, σου φαίνονται αιώνες οι ώρες. Είναι, π.χ., μόλις 10 το πρωί, κι εσύ νομίζεις ότι είναι μεσημέρι. Ο χρόνος δεν κυλάει πιο αργά, απλώς είναι άλλο το περιβάλλον και οι συνθήκες.

“ΠΩΣ ΤΟΝ ΕΧΕΙΣ ΒΑΛΕΙ ΕΤΣΙ ΤΟ ΜΠΕΡΕ; ΣΑ ΜΑΓΕΙΡΑΣ ΕΙΣΑΙ!“

Από τη στιγμή που θα μπεις στο στρατόπεδο, ρίχνεσαι σε μια ζωή όπου δεν έχεις πρωτοβουλία. Πρέπει να κάνεις ό,τι σου λένε οι ανώτεροι. Κι ένας κοινός δόκιμος ακόμα μπορεί να σε διατάζει και να σε κάνει να τρέχεις όλο το απόγευμα, αν κάνεις κάτι που δεν του αρέσει. Δεν είναι αυτό το χειρότερο, όμως, νομίζω. Το χειρότερο στο στρατό είναι που την πληρώνουν όλοι (όλος ο λόχος, όλο το τάγμα, όλο το σύνταγμα) για μερικούς. Όχι, δεν είναι “αντισυναδελφικό” αυτό που λέω. Είναι τρόπος σκέψης, απ΄ ότι φαίνεται. Και είναι σωστός – είναι τρομερό να βλέπει αυτός ο ένας, που δεν πήγε καλά στο βήμα ή που βαριόταν να σηκώσει το χέρι του στην παρέλαση ή που λουφάριζε στην αγγαρεία, κλπ, όλους τους άλλους να ξανακάνουν από την αρχή όλο το βαρετό και κουραστικό πρόγραμμα εξαιτίας του. Και αυτό, τον βάζει σε σκέψεις να καλυτερέψει και να μην το ξανακάνει – είναι όμως επώδυνο.

“ΜΠΕΙΤΕ ΣΤΗ ΓΡΑΜΜΗ ΣΑΣ! ΣΑΝ ΚΟΠΑΔΙ ΠΡΟΒΑΤΑ ΕΙΣΤΕ!“

Έχει όμως και τα καλά του ο στρατός. Όταν είσαι τόσες ώρες τη μέρα με τους ίδιους ανθρώπους, ενώ αργότερα κοιμάσαι μαζί τους, τρως μαζί τους, κλπ, αναπόφευκτα δένεσαι. Αυτό είναι ίσως το καλύτερο πράγμα του στρατού: οι φίλοι που κάνεις. Κι αν είσαι τυχερός και πετύχεις καλά παιδιά, τότε περνάς καλύτερα, συνεννοείσαι και καλύτερα, τη βγάζεις καλύτερα. Λέω ότι στάθηκα τυχερός…

“ΚΛΙΝΑΤΕ ΕΠ΄ ΑΡΙΙΙ-ΣΤΡΑΤ!“

Πάντως, ένα έχω να πω: είχα τρομάξει από τις περιγραφές που άκουγα για το στρατό. Ότι το φαΐ είναι άθλιο, ότι δεν παλεύονται οι συνθήκες, ότι είναι πολύ βρόμικα (σ.σ. σ΄ αυτό δεν αντιλέγω: οι στρατιωτικές τουαλέτες είναι ό,τι το αηδιαστικότερο, πραγματικά…), και άλλα πολλά. Ένα έχω να πω σ΄ όλους αυτούς: είναι στον άνθρωπο. Εγώ βρήκα καλές συνθήκες, καθαρά όλα, καλοί φίλοι (που ούτε… Ζαζόπουλο ακούν τα βράδια, ούτε ασχημονούν, ούτε τίποτα), καλό φαϊ (λίγο, βέβαια, αλλά καλό), και πάνω απ΄ όλα καλούς αξιωματικούς. Τι να πω, ίσως όσοι τα έλεγαν αυτά να ήταν καλομαθημένοι και βολεμένοι, και τους πείραξε που ζορίστηκαν λίγο. Εμένα δε με πείραξε κάτι, εξόν απ΄ τη βρομιά την ανυπόφερτη.

“ΣΥΝΤΑΓΜΑ! ΠΡΟΥΣΟΥΟΟΟΟ-ΧΙΕΕΕΕ”!

Εν κατακλείδι, η πρώτη βδομάδα στο στρατό δικαίως ονομάζεται “της προσαρμογής”. Γι΄ αυτό και δεν “καμπανιάζεσαι”, και δεν έχεις τόση πίεση, κλπ. Τα δύσκολα ξεκινάνε από την άλλη βδομάδα, που και ποινές θα μετράνε κανονικά, και η αυστηρότητα θα είναι μεγαλύτερη. Δεν είναι τίποτα όμως, ο στρατός. Είναι οι τελευταίες μεγάλες διακοπές στη ζωή του άρρενος πολίτη. Και, λοιπόν, ας τις απολαύσουμε!!!

Η Πατρίδα και ο Φαντάρος

Εκείνη και Εκείνος κάθονταν σε ένα δωμάτιο, που φωτιζόταν μόνο από ένα αχνό, λευκό ημίφως. Ήταν καθισμένοι σε καρέκλες, ο ένας απέναντι από τον άλλο, σαν εκείνες τις σκηνές ανάκρισης που βλέπουμε συνήθως στις αμερικάνικες ταινίες.

Εκείνη κάθισε απέναντί του, και του είπε “θέλω να ακούσω την ιστορία σου. Πες μου, πώς ήρθες εδώ“.

Αυτήν, την έλεγαν Πατρίδα.

Και Εκείνον, τον έλεγαν Φαντάρο.

Εκείνος, άρχισε να μιλάει, ενώ τα λόγια του είχαν κάτι το έμμετρο:

“Ήμουν εικοσ’τριών χρονών
μες τον ανθό της νιότης
και μούρθε το κωλόχαρτο
να πάω στρατιώτης“.

Εκείνη, αποκρίθηκε: “Μάλιστα.. Και, όταν πήγες στρατιώτης, τι έγινε;“.

Η απάντησή του ήταν πάλι στο ίδιο έμμετρο ύφος και στυλ:

“Την πρώτη μέρα στο στρατό
μου κόψαν τα μαλλιά μου
τη δεύτερη τον τσαμπουκά
την τρίτη τη μαγκιά μου“.

Και, αφού τελείωσε τούτα τα λόγια, δεν σταμάτησε, αλλά συνέχισε:

“Όταν παρουσιάστηκα
μου λέει ο αλφαμίτης
πέρνα παιδί μου για να δεις
τι πα να πει πολίτης“.

Εκείνη τον άκουγε με ιδιαίτερη προσοχή. Μόλις τέλειωσε και αυτήν την δεύτερή του τοποθέτηση, αυτή τον ρώτησε ξανά: “Τι άλλο έζησες στον στρατό;“.

Η απάντηση ήρθε άμεσα και πάντα με την ίδια μορφή:

“Το πρώτο μου συσσίτιο
ήτανε μελιτζάνες
που πλέανε σαν κότερα
μέσα στις καραβάνες.

Κάθε πρωί σηκώνομαι
στις έξι παρά δέκα
και όταν δε σηκώνομαι
μου λένε πάρε δέκα.

Καλύτερα να πούλαγα
γκαζόζες, λεμονάδες
παρά που πήγα κι έμπλεξα
με τους καραβανάδες.

Όλα τ’ αστέρια τ’ ουρανού
αμέτρητα χιλιάδες
τα είδα όλα στο στρατό
ραμμένα σε γιακάδες.

Όλοι τους με ξεχάσανε
σα νάμουν πεθαμένος
μα εγώ μακριά τους βρίσκομαι
μες το χακί ντυμένος“.

Εκείνη, ανέκφραστη, συνέχισε απλώς τις ερωτήσεις της: “Τι είχες αφήσει πίσω σου, πριν καταταγείς;“.

Εκείνος δεν έδωσε ακριβώς την απάντηση που έπρεπε να δώσει. Μίλησε πάλι με τον ίδιο έμμετρο τρόπο, αλλά άφηνε να φανεί η απάντησή του μέσα απ΄ όσα έλεγε:

“Γιατί αγάπη μου γλυκιά
μας χώρισαν στα δύο
εμένα στο στρατόπεδο
κι εσένα στο θρανίο;

Τα μακαρόνια του στρατού
εγώ θα τα ενώσω
να φτιάξω σιδηρόδρομο
να ‘ρθω να σ’ ανταμώσω!

Και άραγε να με σκέφτεσαι
τώρα που ζω μακριά σου
ή χαίρεσαι που έφυγα
και κάνεις τα δικά σου;

Χθες στη σκοπιά που ήμουνα
μ΄ έπιασε μια πικρία
που αντί για το κορμάκι σου
χάιδευα το G3…

Τη νύχτα στο φυλάκιο
κανένας δε μιλάει
γιατί καθένας σκέφτεται
εκείνη που αγαπάει…“

Εκείνη έδειξε ότι κατάλαβε, διότι κούνησε ελαφρά, σαν σε συγκατάβαση, το κεφάλι. “Και φαντάζομαι, θα άφησες πίσω φίλους, οικογένεια, κλπ. Αυτό όμως ήταν το χρέος σου προς εμένα, αυτό έπρεπε να κάνεις“, συμπλήρωσε.

Και σηκώθηκε, πλησίασε τον Φαντάρο, και του έκανε μια τελευταία ερώτηση:

“Ποια γνώμη έχεις για το χρέος σου αυτό;“.

Κι εκείνος, χωρίς ν΄ απαρνηθεί ούτε λεπτό το έμμετρό του στυλ, ήταν και πάλι ετοιμόλογος:

“Όταν την πύλη θα διαβείς
λαλεί ένα πουλάκι
τη μια σου λέει υπομονή
την άλλη, ένα χρονάκι“…

Υ.Γ.1: Η άγρια φωνή του διοικητή διέκοψε απότομα το όνειρο αυτό του φαντάρου Γιώργου, που για μια ακόμα φορά πιάστηκε να κοιμάται στη σκοπιά…

Υ.Γ.2: Τελείωσαν τα ψέματα – αύριο μπαίνω φαντάρος. Για έναν χρόνο, θα κάνουμε αυτό που συνηθίζεται να αποκαλείται “χρέος προς την πατρίδα“. Τουτέστιν, για ένα χρόνο, θα είσαι αντιμέτωπος με κουραστικές όσο και ανόητες αγγαρείες, με παραγγέλματα, προστάγματα, κανονισμούς δίχως λογική, ανόητους και μονίμως τσατισμένους καραβανάδες, στρατόπεδα αχούρια, στέρηση προσωπικών ελευθεριών, και άλλα πολλά.

Η συμβουλή που συνήθως δίνεται πριν από τέτοιες περιπτώσεις, είναι υπομονή. Και δίκιο έχουν όσοι τη δίνουν. Μια άλλη συμβουλή που επίσης δίνεται, είναι “μη δίνεις σημασία – ένας χρόνος είναι, θα περάσει“. Κι αυτή είναι σωστή, και μάλιστα δοκιμασμένη: όλοι οι φίλοι μου που είναι ή υπήρξαν φαντάροι ακριβώς το ίδιο λένε. Με τον καιρό, συνηθίζεις. Είναι μέχρι να σου γίνει συνήθεια, όλο αυτό.

Από την άλλη, οι ίδιοι υποστηρίζουν ότι κάνεις καλούς φίλους στο στρατό, γνωρίζεις πράγματα, ανθρώπους γενικά, ενώ βιώνεις και ορισμένες καταστάσεις απ΄ τις οποίες μπορείς να δρέψεις ορισμένα οφέλη. Δεν αντιλέγω ούτε εδώ: για να το λένε, κάτι θα ξέρουν!

Ωραία όλα αυτά. Γιατί να τα ζήσω όμως υπό αυτό το καθεστώς;

Ο στρατός, για μένα, εν τέλει, είναι σαν τα εμβόλια που κάναμε μικροί: χρήσιμα και αναγκαία, αλλά πάντα υποχρεωτικά, καταναγκαστικά, και εν τέλει προκαλούντα αποστροφή… Το ίδιο και με τα όσπρια, τα μαθήματα, κλπ. Μια τέτοια οπτική γωνία, βέβαια, θα κάνει χειρότερα τα πράγματα. Γι΄ αυτό, και πάω με την λογική, ακριβώς, του να πάρω όσο περισσότερα γίνεται από τούτη την εμπειρία, ώστε να ΄χει μια αξία αυτή η μακρόχρονη αποχή από ό,τι θα ήταν για μένα μια παραγωγική χρονιά…

Υ.Γ.3: Τα τετράστιχα που παραθέτονται σ΄ αυτό το post αντλήθηκαν από τούτο το site, ενώ επίσης περιέχονται στο cd που διανεμήθηκε κάποτε με το περιοδικό Δίφωνο, με τον τίτλο Φανταρίστικα. Η μουσική εκείνου του cd είναι του Λουκιανού Κηλαηδόνη, ο οποίος τραγουδάει κιόλας τα περισσότερα από τα τετράστιχα αυτά. Οι στίχοι είναι πολλών ανώνυμων φαντάρων, και δημοσιεύθηκαν στη στήλη “Φαντάρε πού πας;” της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας. Στήλη, που ακόμα υπάρχει στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία.

Μ΄ αρέσει – Δε μ΄ αρέσει (9/11/2008)

Το τελευταίο Μ΄αρέσει-Δε μ΄αρέσει, για πάρα πολύ καιρό… Τις προσεχείς μέρες μπαίνω φαντάρος, οπότε δε θα ΄χω πια καιρό για posts, σχόλια και γενικώς blogging – να ΄ταν μόνο αυτό, βέβαια, θα ΄ταν καλά. Ας ελπίσουμε όμως να περάσει όλο αυτό – άλλωστε, πάντα υπάρχουν και οι άδειες!!

Μ΄ ΑΡΕΣΕΙ

1. Το νέο website-κανάλι εναλλακτικής πληροφόρησης του Στέλιου Κούλογλου, Τηλεόραση Χωρίς Σύνορα (www.tvxs.gr). Πήγα και στην συνέντευξη Τύπου της παρουσίασης του site. Ό,τι δε δείχνουν τα μεγάλα κανάλια, θα περνάει από εκεί. Για να δούμε, θα είναι αξιόλογο;

2. Το φαϊ της Φιλοσοφικής.

3. Η επίσκεψη που πραγματοποίησα σε Πάντειο και ΕΚΠΑ (Ζωγράφου), για δουλειές μου. Είναι τόσο υπέροχο να βλέπεις τον φοιτητόκοσμο από κοντά (και να θυμάσαι κι εσύ τι πέρασες, κλπ)!

4. Η μεγάλη νίκη του ΠΑΟ μέσα στο “Βεζερστάντιον” επί της Βέρντερ Βρέμης.

5. Που ο Μπάρακ Ομπάμα είναι ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ. Δεν ξέρω, μου είναι συμπαθής…

6. Η διαφήμιση της Aegean, με τους φαντάρους που τους ρωτάει η μαγείρισσα τι φαγητό προτιμά ο καθένας πριν τους σερβίρει!! Για προφανείς λόγους: μακάρι να ΄ταν έτσι και στον original στρατό.

7. Η ταινία Ανάμεσα στους τοίχους (την οποία κατάφερα και να δω, μετά την κοσμοπλημμύρα της προηγούμενης Δευτέρας)!!!

8. Που βγήκα με τους φίλους από το χωριό: τονωτικές ενέσεις λίγο πριν το μεγάλο “χακί” βήμα!

9. Η περιοχή της Ροδόπολης, στη Δροσιά (κοντά στον Αγ. Στέφανο, βόρεια προάστια Αθήνας). Πανέμορφη!!!

10. Που είδα, στην περιοχή των Αμπελοκήπων, οδό… Βατοπεδίου!!! Ε όχι!!!

ΔΕ Μ΄ ΑΡΕΣΕΙ

1. Να βλέπω διαρκώς και σε πολλά μέσα και εκπομπές, τον νέο μεγάλο επαναστάτη της Δεξιάς, Πέτρο Τατούλη. Μα, ποιος νομίζει (και νομίζουν) ότι είναι; Ο Βελουχιώτης;

2. Η πολλή κίνηση στους δρόμους.

3. Το να προσπαθώ να συμβιβάσω τα ωράρια και τα προγράμματα πολλών ανθρώπων, προκειμένου να καταφέρουμε εν τέλει να κανονίσουμε σωστά μια έξοδο!!!

4. Τα πολλά νεύρα των ανθρώπων γύρω μου. Ακόμα και αν έχουν δίκιο προφανέστατα, είναι τόσο το μίσος τους προς τον άλλον, τόση η οργή που εκτοξεύουν εναντίον του, που παραξενεύομαι: γιατί τόση επιθετικότητα;

5. Το κρύο.

6. Η αφίσα της πίστας Βοτανικός, με το Μαζωνάκη και τη Θεοδωρίδου. Το λιγότερο, αντιαισθητική.

7. Ο κυνισμός.

8. Το μπιφτέκι των χάμπουργκερ των Applebee’s. Μου φαίνεται νόστιμο, αλλά κάπως σκληρό.

9. Να χάνω στο FIFA, ενώ παίζω “μονότερμα” την αντίπαλη ομάδα. Μα είναι δυνατόν να με κερδίζουν με δύο σουτ μόνο μέσα στον αγώνα, κι εγώ να παλεύω και να μη βάζω γκολ με τίποτα;

10. Θέλει και ρώτημα; Που μπαίνω φαντάρος… Το “χρέος προς την πατρίδα“, για κάποιους, δεν είναι να προσφέρεις μέσα από τη δουλειά σου, να γίνεις σωστός άνθρωπος, να έχεις αξίες και να προωθήσεις τον πολιτισμό της χώρας σου και να εξελίξεις τον τομέα σου (γι΄ αυτά έχουν φροντίσει οι μιζαδόροι, οι καρεκλοκένταυροι, κλπ, άλλωστε): είναι να καθαρίζεις “καλλιόπες” και πατάτες, να σφουγγαρίζεις και να φυλάς σκοπιές, έχοντας ξυπνήσει απ΄ το πρωί, και στερούμενος προσωπικών ελευθεριών.

Η Αμερική ψηφίζει

Ο “γίγαντας” σήμερα ψηφίζει τον κυβερνήτη του. Ακόμα και η Wikipedia, στο σημερινό της “άρθρο της ημέρας”, δεν αναφέρεται σε κάποιο θηλαστικό ή κάποια εφεύρεση, αλλά παραθέτει τις βιογραφίες των δύο υποψηφίων: του Δημοκρατικού Μπάρακ Ομπάμα και του Ρεπουμπλικάνου Τζων ΜακΚέην.

Θέλετε να σας πω την αλήθεια; Ένα πράγμα δεν καταλάβαινα ποτέ με τους Αμερικάνους. Πώς είναι δυνατόν οι δύο παρατάξεις τους να έχουν, ουσιαστικά, το… ίδιο όνομα; Η λέξη republica, που σημαίνει δημοκρατία, είναι η ρίζα των λέξεων republic και republican (δημοκρατία και δημοκρατικός, αντίστοιχα). Άρα, πες ότι η μια παράταξη ονομάζεται “οι Δημοκρατικοί” – και η άλλη, “οι Ρεπουμπλικανοί”. Δηλαδή, πάλι “δημοκρατικοί”!

Αργότερα κατάλαβα ότι η διαφορά τους είναι κυρίως ιδεολογική, μιας και τ΄ όνομά τους είναι παρόμοιο.

Σήμερα, λοιπόν, 4 του Νοέμβρη, και η Αμερική ψηφίζει. Εδώ στη χώρα μας, άφθονοι ρεπόρτερς θα καλύπτουν το γεγονός, τα δελτία ειδήσεων των καναλιών μας θα αφιερώσουν μπόλικο χρόνο στη διαδικασία, πολιτικοί αναλυτές και δημοσιογράφοι θα δώσουν τα φώτα τους και τις κρίσεις τους για το ζήτημα. Καταλήγοντας, κρίνει κανείς ότι η χώρα μας αντιμετωπίζει πολύ σοβαρά τις αμερικανικές εκλογές – τόσο σοβαρά, όσο και τις δικές μας, όταν έχουμε, θα έλεγε κανείς!

Κι υπάρχει ένας λόγος βασικός γι΄ αυτό: με τόσα θέματα ανοικτά στο διεθνή χώρο που μας αφορούν, είναι λογικό να μας ενδιαφέρει ποιος θα βγει από τους δύο υποψήφιους. Για να δούμε αν είναι δυνατό να προωθηθούν (και να υποστηριχθούν) οι δικές μας θέσεις στα διεθνή τραπέζια συζητήσεων.

Σίγουρα πάντως τα ελληνικά κανάλια θα δώσουν το καθένα με το δικό του ξεχωριστό τρόπο τη μάχη για ενημέρωση. Π.χ., το Mega και το κρατικό (ΝΕΤ) θα επιφυλάξουν σοβαρή αντιμετώπιση, με έμπειρους ρεπόρτερς και απεσταλμένους στις ΗΠΑ καθώς και ειδικές εκπομπές. Το Star Channel, από την άλλη, θα μας πει τι έφαγαν οι δύο υποψήφιοι πριν πάνε να ψηφίσουν, με τι χρώμα φορέματος εμφανίστηκαν οι σύζυγοί τους, ενώ, σε απ΄ ευθείας σύνδεση, έμπειρες καφετζούδες θα μας ενημερώσουν για το τελικό αποτέλεσμα. Όλα αυτά, βέβαια, μετά το κυρίως θέμα, που για το κανάλι θα είναι η νέα κουπ μαλλιών του Χάρη Σιανίδη.

Σίγουρα, και σ΄ άλλες χώρες θα υπάρχει η ίδια προσμονή για το τελικό αποτέλεσμα, που θα ανακοινωθεί κάμποσες μέρες μετά λόγω του αχανούς της χώρας και των εκατομμυρίων ψήφων προς καταμέτρηση. Δεν είμαστε μόνο εμείς που νοιαζόμαστε – έχουν κι άλλοι σχέσεις με τον γίγαντα αυτόν της Δύσης.

Αυτό που πραγματικά θα ήθελα να γνωρίζω, και μακάρι να δώσουν έμφαση τα κανάλια (μας ή γενικά) σ΄ αυτό, είναι το αν οι ίδιοι οι Αμερικάνοι γνωρίζουν τι πάει να πει “ψηφίζουν τον ηγέτη τους”. Αν οι ίδιοι οι Αμερικάνοι συνειδητοποιούν πόσο μεγάλη σημασία έχει για όλο τον υπόλοιπο κόσμο, έξω απ΄ τα όρια του γιγάντιου έθνους τους, η εκλογή του ηγέτη τους…

Η προηγούμενη εμπειρία, με την επανεκλογή Μπους (μετά από όλα όσα είχε κάνει), δείχνει ότι μάλλον οι άνθρωποι αυτοί δεν το γνωρίζουν αυτό το πράγμα. Και μου ΄χει μείνει ανεξίτηλα και η εικόνα του Μπιλ Κλίντον, του προκατόχου του Μπους, να δείχνει με τη βέργα στον αμερικανικό λαό που βρίσκεται η Γιουγκοσλαβία, πάνω σε ένα χάρτη σχολείου (σαν αυτούς που ΄χαμε στο Δημοτικό), τότε που το ΝΑΤΟ την βομβάρδιζε “ανθρωπιστικά”.

Εν τέλει, εμείς οι Έλληνες δεν έχουμε και έναν σπέσιαλ όρο για να χαρακτηρίζουμε ανθρώπους αγαθιάρηδες και χαζούληδες; “Αμερικανάκια” δεν τους λέμε αυτούς;…

Άραγε, πόσο λαμβάνουν υπ΄ όψη τους αυτά τα δισεκατομμύρια κόσμου, οι κάτοικοι των ΗΠΑ, ότι έξω από τα σύνορά τους υπάρχει ένας κόσμος που επηρεάζεται άμεσα ή έμμεσα από τις αποφάσεις αυτού του ανθρώπου, που σε μερικές μέρες θα κατοικοεδρεύει στον Λευκό Οίκο και θα λαμβάνει αποφάσεις;

Τι να ευχηθούμε, για το τέλος; Να βγει ο πιο… λαοπρόβλητος; Τι εύχεσαι συνήθως σε τέτοιες (εκλογικές) περιπτώσεις; Δεν ξέρω.

Ο “γίγαντας” θα συνεχίσει να διαφεντεύει τον κόσμο. Αυτό είναι το μόνο που ξέρουμε όλοι. Ας ελπίσουμε αυτός που του κρατά τα γκέμια να είναι ο καλύτερος που μπορεί να είναι…

Μ’ αρέσει – Δε μ’ αρέσει (2/11/2008)

Πόσο ψύχραιμος μπορεί να ‘ναι κάποιος, όταν γνωρίζει ότι σε λιγότερο από 10 μέρες μπαίνει φαντάρος; Όπως και να ΄χει, τα Μ΄αρέσει-Δε μ΄αρέσει πρέπει να “ανέβουν” και σήμερα!!! Το προτελευταίο Μ΄αρέσει πριν την αναχώρησή μου για το στρατό!!!

Μ΄ ΑΡΕΣΕΙ

1. Η “εκδίκηση” της “ποιότητας”. Ή, εναλλακτικά, οι καραβιές εκείνων που στριμώχτηκαν στον κινηματογράφο Άστυ, στο Πανεπιστήμιο, για να δουν την ταινία Ανάμεσα στους τοίχους. Ανάμεσά τους και εγώ, αλλά ανήκα στους άτυχους που δεν βρήκαν εισιτήριο! Τύφλα να ΄χουν τα multiplex!!!

2. Οι φωτεινοί πίνακες του μετρό, ιδίως για το ότι σου δείχνουν ποιοι γιορτάζουν την κάθε μέρα. Πρακτικό και χρήσιμο για να μην ξεχνάς αγαπημένα πρόσωπα που γιορτάζουν!

3. Το “barestaurant” (νέος όρος αυτό) Supper, κοντά στην Ακαδημία.

4. Που επισκέφτηκα, μετά από πάρα πολλά χρόνια, τον ιερό βράχο της Ακρόπολης!!!

5. Που, γερανός κοντά στην περιοχή μου, είχε πάνω του κολλημένη τη στάμπα, “σήκωσέ το!“. Εύστοχο!

6. Ονομασίες καταστημάτων φαγητού, τύπου “Άρτιστον“, “Αντίπεινα“, κλπ. Το λιγότερο διασκεδαστικές και πρωτότυπες!

7. Που η ομάδα μπάσκετ της Καβάλας επιτέλους εξασφάλισε την παρουσία της στην Α1! Άντε, να δούμε κι εμείς ένα κανονικό πρωτάθλημα, επιτέλους!!!

8. Που πήρα το δίπλωμα οδήγησης.

9. Το ένθετο εξόδου Let’s go, που δίνεται μαζί με τη Sportday τις Πέμπτες.

10. Να βγαίνω έξω για βόλτα, σε κουτουκάκι με μεζέδες και κρασάκι…

ΔΕ Μ΄ ΑΡΕΣΕΙ

1. Που κάποιοι παίρνουν ακόμα το αμάξι τους για να πάνε κάπου, ακόμα και αν δίπλα στον προορισμό τους υπάρχει σταθμός του μετρό… Πώς είπατε, οικολογική συνείδηση;

2. Που στην Ακρόπολη είχα (ξανα)ξεχάσει τη φωτογραφική μου μηχανή.

3. Το ότι η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ενδιαφέρεται για τον 16χρονο Κυριάκο Παπαδόπουλο του Ολυμπιακού. Παίκτης που δεν έχει πάρει ευκαιρίες από τον (αποδεδειγμένα φίλο των ευκαιριών σε νέους παίκτες) Ερνέστο Βαλβέρδε…

4. Που ορισμένοι νεαροί σχεδίαζαν να επιτεθούν στον Μπάρακ Ομπάμα, στις ΗΠΑ. Θύμισε Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, λίγο.

5. Να βλέπω, σε αγώνες μπάσκετ ή ποδοσφαίρου, να σημαδεύουν ηλίθιοι οπαδοί παίκτες των αντιπάλων της γηπεδούχου με λέιζερ.

6. Μια Αθήνα χωρίς μετρό – Αθήνα χωρίς μετρό, σουβλάκι δίχως γύρο!!!

7. Το σλόγκαν της γνωστής αλυσίδας ηλεκτρικών ειδών Expert: “Τιμές σε κρίση!” (τα ΄χουν όλα φτηνά, δηλαδή). Διόλου εύστοχο, στη δεδομένη χρονική συγκυρία.

8. Να πετιέται φαϊ.

9. Που οι παίκτες του Διαγόρα Ρόδου έπαιζαν εναντίον του Ολυμπιακού για το Κύπελλο Ελλάδος, δίχως να γνωρίζουν ότι ο νεαρός συμπαίκτης τους Γιάννης Κοσκινιάτης, λίγη ώρα πριν το παιχνίδι, είχε βάλει τέρμα στη ζωή του. Το πληροφορήθηκαν στη διάρκεια του αγώνα – το μόνο που δε σε νοιάζει μετά από αυτό, είναι να παίξεις μπάλα…

10. Το θράσος ανθρώπων που σε έχουν αποδεδειγμένα αδικήσει, συκοφαντήσει, προσβάλλει, κλπ, και έρχονται μετά και σου μιλάνε σα να μην τρέχει τίποτα και όλα μέλι γάλα…