Φτάνει ένα κλείσιμο των φώτων;

Με μεγάλη χαρά αποθέωσαν τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης την Ώρα της Γης, που έλαβε χώρα το Σάββατο. Και, αν και δεν βλέπω πολλή τηλεόραση (ιδίως αυτούς τους μήνες), είμαι σίγουρος ότι είχε προμοταριστεί το εν λόγω γεγονός από τα μέσα, τα οποία σίγουρα θα προέτρεψαν τον κόσμο να συμμετάσχει.

Την ίδια ώρα, μαθαίνουμε από το contra.gr ότι, την ώρα της Γης, κι ενώ βρισκόταν σε εξέλιξη ο αγώνας της Εθνικής μας με τους Ισραηλινούς για τα προκριματικά του Παγκ/μίου Κυπέλλου στο “Ραμάτ Γκαν”, η τηλεθέαση του εν λόγω αγώνα έπιασε το… 50%! Οπότε, τις τηλεοράσεις μας δεν φροντίσαμε να τις κλείσουμε – τα φώτα, όμως, ναι (τι μας πειράζει; Η tv ανοιχτή ήτανε, μαζί ανοιχτή και η παλάμη μας προς το Χαριστέα που ‘χασε το γκολ στο τέλος…). Το όλο νόημα ήταν να εξοικονομηθεί ρεύμα, έτσι δεν είναι; Σβήνοντας απλώς τα φώτα, αλλά με την tv στο φουλ, δεν κάναμε τίποτα.

Και, γενικά, για να ‘ρθω και στο βασικό θέμα, δε νομίζω ότι έγινε τίποτα. Μιλούσαμε, στον απόηχο του γεγονότος της Ώρας της Γης, με τον Άνθρωπο του Μετρό. Και συμφωνήσαμε ότι… συμφωνούμε: δε σώζεται ο πλανήτης ή το περιβάλλον με τέτοιες ενέργειες – μόνο… Το να σωθεί ο ταλαιπωρημένος μας πλανήτης προϋποθέτει οργάνωση, σχέδιο, πάνω απ΄ όλα συνειδητοποίηση, αλλά συν τοις άλλοις δράση. Και δράση δεν είναι η “βολεψακική λύση”, όπως την ονοματίσαμε με τον Άνθρωπο του Μετρό, του να σβήσεις τα φώτα για μια ώρα. Σύμφωνοι, είναι μια κίνηση – έχω όμως την εντύπωση ότι για πολλούς ήταν μακράν το μοναδικό που ΄χουν κάνει για το περιβάλλον. Κι ύστερα, το βράδυ, θα κοιμήθηκαν ήσυχοι, καθησυχάζοντας τους εαυτούς τους ότι “σήμερα πρόσφεραν στο περιβάλλον“.

Ένα κλείσιμο των φώτων δε φτάνει. Θέλει και “κλείσιμο” της αδιαφορίας, αλλά και του βολεψακισμού. Της εύκολης λύσης. Τι να το κάνω αν έσβησαν όλοι τα φώτα χθες, και αύριο πέταξαν όλα τα σκουπίδια τους στους δρόμους, στα δάση, αν μόλυναν το νερό, αν πήραν πάλι το αμάξι τους για να πάνε ως το περίπτερο (προσθέτοντας καυσαέρια και βρομιά), κλπ; Συνειδητοποίηση χρειάζεται – όπως δε θα βρομίζαμε το σπίτι μας ποτέ, έτσι δεν πρέπει και να βρομίζουμε “το μεγάλο μας σπίτι”: τόσο απλό!!!

Keep walking Montserrat!!!

“Keep walking Montserrat!!!“. Aυτός ήταν ο τίτλος της Montserrat Evening Herald, της μεγαλύτερης σε πωλήσεις εφημερίδας του μικρού νησιωτικού κρατιδίου της Καραϊβικής, Μονσερράτ. Αιτία, όχι κάποια αύξηση στις πωλήσεις του Johnnie Walker, που έχει σα μόττο του το Keep walking, αλλά η νίκη της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου της χώρας στο πλαίσιο των προκριματικών του Παγκοσμίου Κυπέλλου 2010!

“Θύμα”, η εθνική της Αρούμπα, ενός άλλου νησιωτικού κρατιδίου, η οποία ηττήθηκε στο Blakes Estate του Μονσερράτ με 1-0! Και, τι ήττα!!! Η Εθνική του Μονσερράτ, 203η στην παγκόσμια κατάταξη, και τελευταία, μπορεί πλέον να περηφανεύεται για αυτό το υψηλό κατόρθωμα.

Αγγλική αποικία το νησί, οι κάτοικοί του τον ύμνο της Βασίλισσας τραγουδούν, και καμαρώνουν που το νησί τους αποκαλείται (από τους Άγγλους) το σμαράγδινο νησί της Καραϊβικής. Όπως επίσης καμαρώνουν που ο Κολόμβος ο ίδιος έδωσε στο νησί το όνομά του, μιας και το ίδιο όνομα συναντάται και στην Καταλωνία, πόλη-αφετηρία του θαλασσοπόρου.

Στον αθλητισμό, όμως, τι έχει να επιδείξει το Μονσερράτ; Εκτός από το κρίκετ, τίποτα! Σημαντική δύναμη στο άθλημα με τα ρόπαλα και τη μικρή άσπρη μπάλα, το Μονσερράτ έχει το κρίκετ για να περηφανεύεται. Επειδή όμως όλοι με τη μπάλα ασχολούνται, εκεί το Μονσερράτ δεν έχει να επιδείξει κάτι. Από το 2002 η εθνική του απασχολείται με διεθνή παιχνίδια επίσημου χαρακτήρα, και πάντα δεν τα κατάφερνε.

Απόγευμα της 23ης Μαρτίου του 2007. Το στάδιο Blakes Estate είναι κατάμεστο, και οι 4.000 φίλοι του Μονσερράτ επευφημούν την ομάδα τους, που εκπροσωπεί το 16 χιλιομέτρων μακρύ νησί τους και αγωνίζεται εναντίον της Αρούμπα για τον πρώτο προκριματικό της ζώνης της Κεντρικής και Βορείου Αμερικής και Καραϊβικής. Στο 63ο λεπτό, ο αμυντικός Τες Μπραμπλ (αδελφός του Τίτους Μπραμπλ, που έκανε θαυμάσια καριέρα στη Νιουκάστλ, στην Αγγλία) γεμίζει στην περιοχή της Αρούμπα, και ο μέσος Άνταμ Μόρις με βολέ νικά το γκολκίπερ των φιλοξενούμενων: 1-0 για το Μονσερράτ, σκορ που δε θα αλλάξει μέχρι το τέλος! Το πρώτο επίσημο νικηφόρο παιχνίδι για το μικρό νησί είναι γεγονός!!!

“Σεβαστήκαμε τον αντίπαλο, αλλά δε φοβηθήκαμε. Το να είσαι 203ος στον κόσμο και τελευταίος σου δίνει κίνητρο να θες να ξεκολλήσεις από εκεί“, δήλωσε ο τερματοφύλακας Ζερμέιν Σουίνι. Στον αντίποδα, ως συνήθως, ο ηττημένος έψαχνε για… δικαιολογίες: “Το χορτάρι του γηπέδου ήταν άθλιο! Στη φάση του γκολ πήγα να διώξω και κόλλησαν οι τάπες στο έδαφος… Αυτά δε γίνονται“, γκρίνιαζε ο Χαρμάνους Ρίντερμπος, ο αμυντικός χαφ των Αρουμπανών. Η ουσία ήταν μια: η χειρότερη εθνική ομάδα του πλανήτη κέρδιζε το πρώτο της παιχνίδι!!!

Κάποτε, στη Βραζιλία, έπαιζε μια ομάδα που λεγόταν Ίμπις. Έδρευε στο Παουλίστα, στην επαρχία του Περναμπούκο, βόρεια στη Βραζιλία. Ανακηρύχθηκε, στα μέσα του 1980, η χειρότερη ομάδα του πλανήτη, αφού από το 1980 ως το 1984 δεν κατάφερε να κερδίσει ούτε ένα παιχνίδι απ΄όσα έδωσε! Απέκτησε φανατικούς οπαδούς σ΄όλο τον κόσμο, μόνο και μόνο λόγω αυτής της ιδιότητάς της! Φαν κλαμπ ιδρύθηκαν σ΄όλο τον πλανήτη, με τα μέλη τους να δηλώνουν αιώνια πίστη στην Ίμπις. Όταν η ομάδα άρχισε πάλι να κερδίζει, οι οπαδοί τούς έστελναν τηλεγραφήματα και τους… έβριζαν!!!

Υπάρχει όμως τώρα πια μια ακόμα “χειρότερη”, που έκανε τη δική της επανάσταση!

Μontserrat, keep walking…

Υ.Γ.: Το κείμενο είναι απολύτως φανταστικό, και ουδεμία σχέση έχε με την πραγματικότητα (εκτός από ελάχιστα στοιχεία).

Μ’ αρέσει – Δε μ’αρέσει (29/3/2009)

Πάει κι ο Μάρτης ο ημίγλυκος – μια κρύο, μια ζέστη, μια καφέ, μια ζάχαρη, που έλεγε κι ο Περίδης. Ελπίζω ο Απρίλης να φανεί πιο γενναιόδωρος μαζί μας, απ’ ότι ο Μάρτης. Ας δούμε τι άρεσε και τι όχι, την τελευταία βδομάδα του πρώτου ανοιξιάτικου μήνα.

Μ’ αρέσει

1. Που ο Ολυμπιακός προηγείται πλέον 2-0 νίκες της Ρεάλ Μαδρίτης, και βαδίζει ολοταχώς για το φάιναλ φορ του Βερολίνου, στο μπάσκετ. 9 χρόνια μακριά από το πάρτι των ημιτελικών είναι πολλά…

2. Που η επόμενη άδεια δεν είναι μακριά – μόνο 17 μέρες. Υπομονή!

3. Όλες οι γλυκές μέρες της βδομάδας που πέρασε. Λίγες ήταν, είναι η αλήθεια. Είναι όμως μοναδικό το συναίσθημα που δημιουργεί μια ωραία, ζεστή, ηλιόλουστη μέρα!

Δε μ’αρέσει

1. Που η εκπομπή του Κώστα Βαξεβάνη, Το κουτί της Πανδώρας, “κόπηκε” από τον Alpha, και ο ίδιος απολύθηκε. Αιτία, οι αποκαλύψεις που έκανε σχετικά με το Βατοπαίδι. Πάλι καλά που είμαστε μια ελεύθερη χώρα με αγάπη για την αλήθεια και την άλλη άποψη.

2. Που ο Κώστας Χαλκιάς, γκολκίπερ της εθνικής ποδοσφαίρου, χαρακτήρισε “εθνική υπόθεση” τα δύο παιχνίδια της Ελλάδας με το Ισραήλ, για τα προκριματικά του Μουντιάλ 2010. Τύφλα να ‘χουν η ακρίβεια, η ανεργία, τα σκάνδαλα, κλπ! Άλλα είναι οι εθνικές υποθέσεις!!!

3. Το αργό Internet. Πραγματικά, εκνευριστικό!!!

Ισραήλ – Ελλάδα

Κάμποσα χιλιόμετρα πέρα απ΄ το γήπεδο που θα παίξουν απόψε οι διεθνείς μας (“Ραμάτ Γκαν” λέγεται το γήπεδο, το μοναδικό γήπεδο στο Ισραήλ που πληρεί τις προδιαγραφές της ΦΙΦΑ και της ΟΥΕΦΑ για αγώνες επιπέδου Τσάμπιονς Λιγκ και άνω), μαίνεται ο πόλεμος μεταξύ Ισραηλινών και Αράβων (Παλαιστίνιων), εδώ και δεκαετίες. Απόψε όμως όλα θα ξεχαστούν, μιας και η μπάλα (και η αναλγητική δύναμη που έχει, όπως και η ικανότητα να μας κάνει να ξεχνάμε) έχει τον πρώτο λόγο: Ισραήλ – Ελλάδα, προκριματικά Παγκοσμίου Κυπέλλου 2010!!!

Πέραν του ότι θέλω πραγματικά να παίξουμε στο πρώτο Παγκόσμιο Κύπελλο που θα παιχτεί στην Αφρική (την ήπειρο που τροφοδοτεί την Ευρώπη και τα μεγάλα της κλαμπ με καραβιές παικτών κάθε χρόνο..), νομίζω ότι απόψε η Εθνική δε θα κερδίσει. Οι Ισραηλινοί είναι καλή ομάδα, δύσκολα χάνουν εντός, κι επιπλέον είναι πολύ κοντά στην πρόκριση, ίσως πιο κοντά από ποτέ. Το 1970 είχαν παίξει κι αυτοί σε Μουντιάλ, όπως εμείς το ’94, και τα πήγαν και καλύτερα (πήραν δύο βαθμουδάκια). Απόψε, όντες πίσω από εμάς με διαφορά έναν μόλις βαθμό (αφού τα καταφέραμε να χάσουμε στο Καραϊσκάκη με τους Ελβετούς), δικαίως πιστεύουν ότι μπορούν να ξαναπάνε στο Μουντιάλ.

Εμείς, πάλι, με το κλαμπ που έχει φτιάξει ο “Ρεχακλής” τα τελευταία χρόνια (διότι αυτό δεν είναι εθνική πια, σωματείο είναι), δε μπορώ να προβλέψω τι θα γίνει. Προβλέπω ότι δε θα κερδίσει απόψε, όμως. Πέραν λίγων παικτών που είναι σε φόρμα και αποδίδουν, σχεδόν όλοι οι υπόλοιποι αποψινοί βασικοί του “Ραμάτ Γκαν” κινούνται ή κινήθηκαν φέτος σε ρηχά νερά: Δέλλας (παίζει ακόμα αυτός;..), Σαμαράς (σπιντάτο ξεκίνημα, “έπεσε” μετά), Mπασινάς (κάκιστος στην ΑΕΚ, “παγκίτης” και “εξεδρίτης” στην Πόρτσμουθ), Χαριστέας (λίγα πράματα φέτος), Γκέκας (επίσης “λίγος” στη Λεβερκούζεν, στην Πόρτσμουθ μονίμως εκτός 18άδας). Κι όμως, λες κι έχουν καπαρωμένη τη θέση του βασικού στην Εθνική, παίζουν πάντα αυτοί. Το καλό είναι ότι αποδίδουν όταν παίζουν με τα εθνικά χρώματα – το κακό, είναι ότι πόσο πια μπορεί να βασίζεται σ’αυτούς ο Όθων;

Στην καυτή έδρα του Ισραήλ, η Εθνική θα πρέπει να δείξει ότι δίκαια είναι το φαβορί του ομίλου.

Άλλωστε, από τέτοιες έδρες πρέπει να περνάς, αν θες να επιβεβαιώνεις τίτλους σαν αυτόν, του φαβορί.

Και, προς Θεού, βέβαια, επειδή το άκουσα κι αυτό, οι αγώνες με το Ισραήλ ΔΕΝ είναι εθνική υπόθεση, όπως σχολίασε ο γκολκίπερ μας, Κώστας Χαλκιάς. Είναι απλά δύο παιχνίδια ποδοσφαίρου, όχι εθνικά ζητήματα.

Ταιριαστό με τη μέρα!!!

Ο Όττο Ρεχάγκελ κάλεσε τους (νεαρούς κι ελπιδοφόρους) Μάκο και Κουτσιανικούλη στην Εθνική Ελλάδος!

Αν και μας είχε συνηθίσει στις ίδιες και τις ίδιες κλήσεις παικτών τόσα χρόνια..

Εύστοχα, λοιπόν, το contra.gr τον αποκάλεσε (είναι και η μέρα τέτοια…) Παλαιών παικτών Γερμανό!!!

Πιθανός… διεθνής;

Δύσκολο να μη σεβαστείς τις υπερδυνάμεις του ποδοσφαίρου – Μπραζίλα, Ισπανία, Αγγλία (μη διαφωνήσετε με αυτό! Αγγλάρα ολέο!), και τόσες άλλες, τις λατρέψαμε και τις απολαμβάνουμε… Άλλο τόσο εγώ όμως σέβομαι και τις ομάδες εκείνες που σε κάθε κλήρωση προκριματικών, ξέρουν από πριν ότι θα αποτελέσουν τον σάκο του μποξ! Που ξέρουν ότι θα τελειώσουν τα προκριματικά με διαφορά τερμάτων πάνω απ΄ τα 40, ότι θα τρώνε κατά μέσο όρο 4 με 5 γκολ ανά αγώνα, ότι θα σκοράρουν μόλις ένα ή δύο γκολ σ΄ όλο το προκριματικό τουρνουά, κλπ!!!

Σαν Μαρίνο, Ανδόρρα, Λιχτενστάιν, Νήσοι Φερόες, Λουξεμβούργο. Ομάδες-φετίχ για όσους λατρεύουν την υπερπροσπάθεια και την επιμονή, ξανά και ξανά, για ένα θετικό αποτέλεσμα. Για μια αίσθηση της γλυκιάς γεύσης της επιτυχίας. Μια ισοπαλία, μια νίκη, είναι όχι απλώς επιτυχίες για τις εθνικές τούτων των μικρών “μικροκρατών” (microstates), αλλά απόδειξη ότι πρέπει να προσπαθείς, κι ας αποτύχεις, ξανά και ξανά (όπως μνημειωδώς γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος στο νεοεκδοθέν βιβλίο του Ποδόσφαιρο: Παιχνίδι χωρίς όρια, με αφορμή την νίκη 1-2 των Λουξεμβούργιων επί των Ελβετών, στα τέλη του 2008)!!!

Φανταστείτε με, λοιπόν, πολιτογραφημένο Σανμαρινέζο, ή Ανδορανό, να παίζω με την εθνική των χωρών αυτών! Το λέγαμε με τους φίλους μου: ερασιτέχνες αυτοί, το ίδιο κι εμείς! Θα μας καλούσαν στην εθνική, θα παίζαμε εναντίον των (πραγματικά) κορυφαίων του πλανήτη, και θα πραγματοποιούσαμε το όνειρό μας, να πατήσουμε το χορτάρι σπουδαίων γηπέδων του κόσμου!!! Θα τρώγαμε 7 γκολ, βέβαια, αλλά ποια η σημασία, όταν θα λέγαμε στα εγγόνια μας ότι μας έσκασε ντρίμπλα πάνω απ΄ το κεφάλι ο Φάμπρεγκας, ή ότι μας κάρφωσε με φαλτσαριστό σουτ-κεραυνό ο βαν Πέρσυ;

Προβλέπω ένα ταξίδι στην Ανδόρρα τα προσεχή χρόνια, αν αποτύχω στον τομέα του αντικειμένου που σπούδασα! Δεν είναι τίποτα: 2-3 χρονάκια στη χώρα, παίρνω υπηκοότητα, παίζω εθνική! Θα είμαι τότε 28-29 χρονών, στην “ώριμη” παικτική μου ηλικία, με διάθεση να προσφέρω στο νέο μου εθνόσημο!!!

Φάση από τα προκριματικά του Euro 2016: Γαλλία-Ανδόρρα 0-0 (με μαζική άμυνα) ως το 89′, βγάζω σέντρα-σουτ και η μπάλα στα δίχτυα των Γάλλων, 0-1! Πανηγυρίζω έξαλλα μπροστά στους θεατές που με μουτζώνουν, φιλώντας το εθνόσημο της Ανδόρρας!!! Ο 38χρονος Ανρί δεν ξέρει από που να φύγει, ο Ριμπερί στα τελευταία του ένσημα κι αυτός αγκομαχάει να με φτάσει, και ο Αμπιντάλ τρώει τις σβουριχτές μου τρίπλες!
Μεγαλεία…

Άτυχη μοίρα: γιατί δε γεννήθηκα Φεροανός;

Τα λόγια και η μαγ(κ)ιά

Αύριο είναι η 25η Μαρτίου. Τιμώντας πιστά το πνεύμα της φανφάρας και της μεγαλοστομίας, η Πολιτεία θα τιμήσει και πάλι τους ήρωες του ’21, την Επανάσταση, κλπ – προσωπική μου άποψη, το λεξιλόγιο που χρησιμοποιείται συνήθως σε τέτοιες περιστάσεις, αλλά και η προσέγγιση του όλου θέματος, δεν διαφέρει και πολύ από τις παιδικές γιορτές που σκαρώναμε (ή, μάλλον, που μας ανάγκαζαν να συμμετάσχουμε) στο Δημοτικό, το Γυμνάσιο, στο σχολείο γενικότερα.

Ολοένα και περισσότεροι Έλληνες διαβάζουν και μαθαίνουν και κρίνουν, θέλω να πιστεύω, όσο περνούν τα χρόνια. Και, θεωρώ, έχουν μάθει πολλά πράγματα που κρύβονται επιμελώς τόσα χρόνια, διότι δε μας συμφέρει να βγαίνουν προς τα έξω (ρόλος των Μεγάλων Δυνάμεων, ρόλος των παπάδων στην Επανάσταση, αληθινές συνθήκες και λεπτομέρειες γύρω από τα πρόσωπα και τις καταστάσεις της Επανάστασης). Και τόσα χρόνια πραγματικά έχει γίνει μεγάλη προσπάθεια από τους εκάστοτε κυβερνώντες να περάσει στο λαό μια εικόνα για την Επανάσταση που “βολεύει”.

Μέρος αυτής της εικόνας είναι, βέβαια, και τα μεγάλα λόγια, τα ηρωικά και εθνικοπατριωτικά, που ακούμε κάθε χρόνο. Δε γελάω όταν τα ακούω, απλώς στενοχωριέμαι. Πέρα από όλα αυτά, όμως, όπως και να έγιναν τα πράγματα και ό,τι λεπτομέρειες και να κρύβονται από πίσω, δε μπορεί, έλεγα πάντα, κάτι απ΄ όλα όσα ακούμε και μας λένε θα είναι αλήθεια. Θα είναι ακριβώς έτσι όπως μας το περιγράφουν, έστω και στα πομπώδη λόγια τους. Δε θα είναι ωραιοποιημένο – θα είναι όντως έτσι.

Κι αυτό είναι ο ηρωισμός.

Αιώνες πριν το ’21, κάποιοι άλλοι Έλληνες αντιμετώπισαν έναν άλλο κατακτητή, λίγοι ενάντια στους πολλούς, χάνοντας τη μάχη και κερδίζοντας την αιώνια φήμη στο ρυάκι του χρόνου – οι Σπαρτιάτες του Λεωνίδα. Κι εκεί από πίσω κρύβονται πολλά – ό,τι και να ΄γινε, όμως, θέλει ηρωισμό για να το κάνεις αυτό.

Πολλούς αιώνες μετά τις Θερμοπύλες και λίγους αιώνες πριν το ’21, λίγοι Έλληνες πάλι στάθηκαν μπροστά στις μυριάδες στρατό του κατακτητή. “Την πόλιν σοι δούναι ουκ εμόν εστί – πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν και ου φεισόμεθα της ζωής ημών” – “δεν είναι δικό μου θέμα να σου παραδώσω την πόλη – όλοι μας θα πεθάνουμε με δική μας θέληση και δε θα λογαριάσουμε τη ζωή μας“: αυτό απάντησε ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος στον Μωάμεθ τον Πορθητή, όταν ο δεύτερος του ζήτησε να παραδώσει την πολιορκημένη Κωνσταντινούπολη (λίγο πριν το τελικό “Εάλω η πόλις!“). Ό,τι και να παίχτηκε τότε “πίσω απ΄ τις γραμμές”, θέλει κι εκεί μεγάλη δόση ηρωισμού και αυτοθυσίας για να πεις και να κάνεις κάτι τέτοιο.

Κατά τη διάρκεια του ’21, όταν οι χιλιάδες στρατιώτες της Αιγύπτου (σύμμαχοι των Οθωμανών) διέλυαν τα πάντα στο πέρασμά τους υπό την αρχηγία του Ιμπραήμ, ο στρατηγός Μακρυγιάννης με 200 άντρες στάθηκε απέναντί τους στην τοποθεσία Μύλοι, στην Πελοπόννησο. Κι όταν τον ρώτησε ο Γάλλος ναύαρχος Δεριγνύ, τι κάνει εκεί (είναι αδύναμες οι θέσεις, δε θα νικούσαν με τίποτα), ο Μακρυγιάννης απάντησε: “Κι αν είμαστε ολίγοι στο πλήθος του Μπραϊμη, παρηγοριόμαστε μ’ έναν τρόπο. Ότι η τύχη μάς έχει εμάς τους Έλληνες πάντοτε ολίγους. Ότι αρχή και τέλος, παλαιόθε και έως τώρα, όλα τα θερία πολεμούν να μας φάνε και δεν μπορούνε. Τρώνε από μας και μένει και μαγιά. Και οι ολίγοι αποφασίζουν να πεθάνουν. Και όταν κάνουν αυτήνη την απόφαση, λίγες φορές χάνουν και πολλές κερδαίνουν“. Κι έμεινε εκεί και πολέμησε. Και ξαναλέω, ό,τι και να παίχτηκε πίσω από αυτή την απόφαση, θέλει ηρωισμό για να το πεις και να το κάνεις αυτό.

Και, φτάνοντας πιο κοντά μας, πάλι λίγοι ενάντια στους πολλούς ήταν και οι Έλληνες το ’40, όταν έφευγαν να πολεμήσουν τις ορδές των Ιταλών φασιστών. Κι εκεί η Ιστορία έγραψε ότι πολλά κρύβονταν πίσω απ΄ το μεγάλο “ΟΧΙ” (και σαφώς περισσότερα απ΄ όσα πάλι λέμε στις εθνικές μας επετείους, όταν τιμούμε τους ήρωες εκείνου του πολέμου). Θέλει όμως, επαναλαμβάνω, ηρωισμό για να βγεις να πολεμήσεις και να αντισταθείς. Και οι Άγγλοι, τότε, έλεγαν, οι Έλληνες δεν πολεμούν σαν ήρωες: οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες…

Αυτό πιστεύω ότι είναι το μόνο αληθινό και αυτούσιο απ΄ όσα ακούμε κάθε χρόνο στις πολυλογάδικες και φανφαρολόγες γιορτές της Πολιτείας, των σχολείων, κλπ: ο ηρωισμός. Η μαγιά, που έλεγε και ο Μακρυγιάννης. Ή, μήπως, η μαγ(κ)ιά; Γιατί θέλει να ‘σαι μάγκας για να σταθείς μπροστά στα χιλιάδες βέλη, τα τανκς, τα βόλια του κατακτητή, κόντρα στη λογική, κόντρα και στις επιταγές των συμφερόντων βέβαια, και να πολεμήσεις.

Πείτε με ότι θέλετε (όχι, δε με έκανε ελληνολάτρη ο στρατός, μην ανησυχείτε! Τουλάχιστον, όχι περισσότερο ελληνολάτρη απ΄ όσο ήμουν..), αλλά το πιστεύω: μόνο Έλληνες θα μπορούσαν να ΄χαν πει και να ΄χαν κάνει τα παραπάνω. Γιατί έχουν αυτή την ξεχωριστή μαγ(κ)ιά, που την βλέπεις ακόμα και τώρα που ΄χει πια ξεθωριάσει με την επέλαση του νεο-ελληνισμού, της άλλης μαγκιάς, της ψεύτικης, της νέας μας ζωής. Ο Έλληνας δεν έχει χάσει αυτή τη μαγεία της φυλής του, και προκόβει, και αντιστέκεται, και πολεμά, και θριαμβεύει, και επιμένει. Και μένει πάντα η μαγιά που έλεγε ο Μακρυγιάννης, με το λαό μας να συνεχίζει να προκόβει και να προσφέρει στην οικουμένη, στα ασήμαντα και στα σημαντικά!

Ζήτω η Ελλάδα, και κάθε τι μοναχικό στον κόσμο αυτό, που έλεγε κι ο Διονύσης Σαββόπουλος.

Κι άλλωστε, ακόμα και ο “εθνικός μας χορός”, το ζεϊμπέκικο, είναι ένας βαθιά μοναχικός χορός. Και μάγκικος, βέβαια!!!

Το Κύπελλο Ελλάδος όπως το ονειρεύομαι – Τα ρεπορτάζ (6)

ΚΥΠΕΛΛΟ ΕΛΛΑΔΟΣ

ΗΤΤΑ ΒΑΡΙΑ ΣΑΝ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ

Ποιο είναι το χειρότερο πράγμα που μπορεί να σου συμβεί όταν είσαι φαβορί στο ποδόσφαιρο; Να μην το επιβεβαιώσεις! Αυτό έπαθε και ο Ηρακλής, και από χθες βρέθηκε εκτός συνέχειας του Κυπέλλου Ελλάδος, αφού, στα πλαίσια των αγώνων για τον πρώτο γύρο του τουρνουά, ο Παπαφλέσσας Άμφειας (ομάδα Α’ τοπικού της Μεσσηνίας) επιβλήθηκε με 1-2 μέσα στο «Καυταντζόγλειο» του «γηραιού»!

Οι Μεσσήνιοι βρέθηκαν πίσω στο σκορ μόλις στο 10ο λεπτό, όταν ο Επστάιν σκόραρε από κοντά ύστερα από έξοχη πάσα του Παπαστεριανού. Και θα μπορούσε ο Ηρακλής να ‘χε καθαρίσει νωρίτερα το παιχνίδι, αν ο γκολκίπερ Παναγιωτάτος δεν έκανε σπουδαίες επεμβάσεις στα σουτ των Σιώκη (24’), Επστάιν (30’) και Παπαζαχαρία (40’). Από σωτήρας, ο Παναγιωτάτος αποδείχθηκε και… πασαδόρος, όμως, αφού στο 44’, μετά από βολέ που πραγματοποίησε, η μπάλα έφτασε στον επιθετικό Στρόνγκι, ο οποίος έπιασε με τη μια το σουτ, αιφνιδιάζοντας το Μπαντή, που βούτηξε στα αριστερά του χωρίς αποτέλεσμα: 1-1 για τον Παπαφλέσσα, που ήταν και το σκορ του ημιχρόνου.

Οι Μεσσήνιοι, που είχαν αποκλείσει στους δύο προηγούμενους γύρους ομάδες τοπικών πρωταθλημάτων (1-0 τον Ορφέα Καβάλας και 2-0 τον Χαλκουτσιακό), μπήκαν με αμυντικές διαθέσεις στο δεύτερο ημίχρονο, και εμπόδισαν το μείγμα παικτών της πρώτης και της δεύτερης ομάδας που είχε παρατάξει ο Ηρακλής να κάνει παιχνίδι. Τι κι αν οι γηπεδούχοι σφυροκοπούσαν την εστία του Παναγιωτάτου, τους σταματούσαν είτε τα δοκάρια (Ντιέ 57’) είτε ο νεαρός πορτιέρο (Σιώκης 61’, Σταμούλης 65’, Νεούδης 70’).

Κι ενώ ο Ηρακλής πίεζε συνεχώς, ο Παπαφλέσσας από το πουθενά (και πάλι) προηγήθηκε! Αυτή τη φορά ήταν ο μέσος Φαγάς, ο οποίος με εκπληκτική πάσα στην πλάτη της ξεχασμένης αμυντικής γραμμής του «γηραιού» σε μια αντεπίθεση έβγαλε τον ταχύτατο Στρόνγκι και πάλι σε θέση βολής, και ο Αλβανός σέντερ φορ ήταν και πάλι εύστοχος: ιδανικό πλασέ στην κλειστή γωνιά, σε λάθος θέση ο Μπαντής, 1-2 για τον Παπαφλέσσα Άμφειας!

Όλα αυτά στο 75ο λεπτό. Λίγος χρόνος έμενε, αλλά ο Ηρακλής έπαιζε σαν συμβιβασμένος με την ήττα, και δεν απείλησε τους συνεχώς αμυνόμενους παίκτες του Παπαφλέσσα. Ίσα ίσα, κινδύνεψε και με τρίτο γκολ, όταν ο αριστερός χαφ Ντρελιόζι δοκίμασε ένα σουτ από καλή θέση, με τον Μπαντή όμως να αποκρούει με τα ακροδάχτυλα στο «παραθυράκι» του.

Ο Αντώνης Ρέμος αποδοκιμάστηκε με το σφύριγμα της λήξης, όπως και όλη η ομάδα του Ηρακλή, ενώ αντίθετα χειροκροτήθηκαν οι ηρωικοί παίκτες του Παπαφλέσσα. «Είναι μια μαύρη μέρα για τον Ηρακλή», σχολίασε εξερχόμενος του σταδίου ο γνωστός τραγουδιστής και πρόεδρος του «γηραιού». «Πρέπει να αγοράσω το Ροναλντίνιο για να κερδίζουμε τον Παπαφλέσσα;», συμπλήρωσε πικραμένος.

ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ-ΑΕΚ-ΠΑΟ ΔΕΝ ΔΥΣΚΟΛΕΥΤΗΚΑΝ

Στα υπόλοιπα παιχνίδια του πρώτου γύρου του Κυπέλλου, οι εύκολοι αντίπαλοι δεν δυσκόλεψαν τους τρεις «μεγάλους» του πρώην ΠΟΚ. Ο Ολυμπιακός κέρδισε άνετα στο «Καραϊσκάκη» τον Εθνικό Σκύδρας με 5-0, ενώ ο ΠΑΟ επιβλήθηκε 8-1 στο ΟΑΚΑ της Αναγέννησης Σχηματαρίου (αρχισκόρερ με 5 τέρματα ο Πετρόπουλος). Όσο για την ΑΕΚ, δεν συνάντησε καμία αντίσταση από την Ένωση Λαυρίου, και την συνέτριψε με 7-0.

Μ’ αρέσει – Δε μ’ αρέσει (22/3/2009)

Από το Φλεβάρη, ο καιρός εδώ στην Αλεξανδρούπολη δε λέει να φτιάξει. Λίγες είναι οι μέρες όπου η θερμοκρασία ήταν καλή και ο καιρός γλυκός.. Βροχές, κρύο, αέρας, συνθέτουν μια εικόνα μουντή, τι κι αν πλησιάζει ο καιρός που η παραμονή μας στη μονάδα τερματίζεται, και θα τραβήξουμε γι’ άλλες πολιτείες (συνεχίζοντας ό,τι έχω ονομάσει στο παρελθόν στρατιωτικό τουρισμό).

Το Μ’αρέσει-Δε μ’αρέσει της εβδομάδας που πέρασε, είναι πάλι εδώ!!!

Μ’ αρέσει

1.Που σιγά σιγά χαλαρώνουν τα πράγματα στο στρατόπεδο – οι δύσκολες μέρες πέρασαν πια…

2. Η εκπληκτική κλήρωση του Τσάμπιονς Λιγκ – εγγύηση για θέαμα κορυφής! Τσέλσι με Λίβερπουλ, Μπάγερν με Μπάρτσα, ακόμα και το Βιγιαρεάλ-Άρσεναλ είναι εξαιρετικό ζευγάρι… Μήπως ο Φέργκι θα το ξανασηκώσει φέτος με τη Γιουνάιτεντ (τη Μπάρτσα, πάντως, μόνο στον τελικό θα τη βρει…);

3. Που ήλθαν οι νέοι στρατιώτες στη μονάδα! Και, όπως είπα στους “παλιούς” (πλέον) φίλους μου, δεν ήρθαν οι καινούργιοι, εμείς είναι που φεύγουμε σιγά σιγά…

Δε μ’ αρέσει

1. Ο συνεχώς κακός καιρός της Αλεξανδρούπολης, των τελευταίων εβδομάδων.

2. Που συνεχίζονται ακόμα οι επιθέσεις στην Αθήνα. Και δε θα σταματήσουν σύντομα.. Οι όμορφες πόλεις όμορφα καίγονται; Ή μήπως από το μπαρούτι θα ξεπηδήσει κάτι πιο ωραίο;

3. Η ιδέα δημιουργίας μιας “Υπερλίγκας” ποδοσφαίρου, έτσι όπως την περιέγραψαν τα Μέσα και την πάσαραν (δήθεν) οι εύρωστοι σύλλογοι της Ευρώπης στον Πλατινί. Τρεις “κατηγορίες”, με υποβιβασμό-προβιβασμό κανονικά, με 20-22 ομάδες η κάθε “εθνική”, και βέβαια πολλαπλά οικονομικά και όχι αγωνιστικά οφέλη (αφού και τα εγχώρια πρωταθλήματα θα συνεχίζονται και οι υποχρεώσεις με τις εθνικές). Προτάσεις είναι καλό να έρχονται, αλλά για τη βελτίωση του αθλήματος, όχι για την μεγέθυνση των κερδών των αχόρταγων της μπάλας!!!

Λιώνω, μα δεν παλιώνω…

Η μέρα όπου ο στρατιώτης αρχίζει και αισθάνεται κάπως καλύτερα στη θητεία του, είναι η μέρα εκείνη όπου, και επίσημα, “παλιώνει”. Κι αυτή η μέρα, είναι όταν “βάζει μέσα” μια νέα σειρά στρατιωτών.

Σαν σήμερα, δηλαδή!!!

Πριν από τρεις μήνες, ακριβώς, ερχόμουν εδώ στο στρατόπεδο, άγνωστος μεταξύ αγνώστων, σε ένα άγνωστο περιβάλλον, σε μια άγνωστη κατάσταση, και θυμάμαι ακόμα εκείνο το βαρύ αίσθημα αμηχανίας και αδυναμίας – ναι, αυτή είναι η σωστή λέξη! Αδυναμία. Διότι, όταν δεν έχεις από που να πιαστείς, νιώθεις πραγματικά αδύναμος.

Σήμερα, λοιπόν, άλλοι νέοι στρατιώτες θα βαδίσουν στα ίχνη που βαδίσαμε εμείς κάποτε, κάμποσους μήνες πριν. Και εμείς είμαστε πια στη θέση εκείνων που τότε είδαμε ως “παλιούς” (κι έχουν φύγει πια απ΄ τη μονάδα μας). Ο αέναος κύκλος των σειρών θα συνεχιστεί (μέχρις ότου να καταργηθεί ο στρατός; Ποιος ξέρει…).

Από σήμερα, όμως, επίσημα πια, απονέμω στον εαυτό μου το δικαίωμα να με αποκαλώ “παλιό”!!! 🙂