Ο Μπακ και ο Κάπταιν Έιχαμπ: η αλληγορία του Ice Age 3

Έχετε δει το Ice Age 3: Dawn of the dinosaurs; Αν όχι, κι αν σας αρέσουν φυσικά και τα καρτούν (νέου ή “παλαιού” τύπου), σπεύσατε! Μακράν, κατ’ εμέ, η καλύτερη ταινία από τις τρεις, της τριλογίας Ice Age. Δράση, ατέλειωτη πλάκα, ωραίες φάσεις και μια αλληγορία που με τράβηξε, μιας και μ’ αρέσουν τέτοιου είδους πράγματα στο σινεμά! Γι’ αυτήν την αλληγορία θέλω να μιλήσω σήμερα.

Οι ήρωες του Ice Age (τα μαμούθ “αντρόγυνο” Μάνυ και Έλλυ, τα δύο οπόσουμ Κρας και Έντι, ο βραδύπους Σιντ και ο σμιλόδοντας Ντιέγκο) παγιδεύονται σ’ ένα περίεργο κόσμο, θαμμένο κάτω απ’ τους αιώνιους πάγους της Εποχής των Παγετώνων (σ.σ. Ice Age): σ’ αυτό τον κόσμο, κατοικούν μόνο δεινόσαυροι, αν και, ως είδος, εξαφανισμένοι εκατομμύρια χρόνια πριν κυριαρχήσουν τα θηλαστικά επί της γης. Σαφώς μικρότεροι σε μέγεθος και παγιδευμένοι σ’ αυτό το εχθρικό περιβάλλον, η μόνη τους ελπίδα είναι ο Μπακ ή αλλιώς Μπακμίνστερ: μια θεόμουρλη νυφίτσα, παγιδευμένη εδώ και χρόνια στον ίδιο περιβάλλοντα χώρο, που όμως έχει μετατραπεί σε ειδικοδυναμίτικο θηλαστικό, ξέρει πώς να ξεφεύγει απ’ τους κινδύνους και μπορεί να οδηγήσει τους χαμένους ξένους πίσω στον δικό τους κόσμο με ασφάλεια!

Αυτός είναι ο Μπακ. Η προσωποποίηση της πολύ ενδιαφέρουσας αλληγορίας που έκαναν τα στούντιο της Βlue Sky και της 2οth Century Fox. Θυμηθείτε όλοι τον Κάπταιν Έιχαμπ (ή Άχαμπ, σε διάφορες μεταφράσεις), τον κεντρικό ήρωα του Μόμπυ Ντικ του Χέρμαν Μέλβιλ (1851). Ο παράφρων καπετάνιος του φαλαινοθηρικού Πίκουοντ, που δεν διστάζει να θυσιάσει μέχρι και τον τελευταίο των ναυτών του, προκειμένου να σκοτώσει την τεράστια, κατάλευκη φάλαινα, τον μεγάλο του εχθρό, τον Μόμπυ Ντικ. Η νυφίτσα, ο Μπακ, από την άλλη, έχει επίσης τον δικό του θανάσιμο εχθρό: τον λευκό Βαρυόνυχα, Ρούντυ, τον οποίο επίσης κυνηγάει μέχρι τελικής πτώσεως. Αυτές οι πρώτες ομοιότητες, όμως, δεν είναι οι μόνες, ανάμεσα στους δύο ήρωες. Η αλληγορία Μπακ-Έιχαμπ ολοκληρώνεται και μέσω άλλων στοιχείων.

Πάμε να δούμε, λοιπόν, τα στοιχεία αυτά, παρουσιάζοντας παράλληλα αυτή την αλληγορία.

Ο Κάπταιν Έιχαμπ

O Μπακ

1. Η αναπηρία Μπακ-Έιχαμπ

Και οι δύο χαρακτήρες έχουν μια συγκεκριμένη αναπηρία. Ο Κάπταιν Έιχαμπ έχει χάσει το δεξί του πόδι, μετά από μια συνάντηση που ‘χε στο πέλαγος με τον Μόμπυ Ντικ. Ο Μπακ, έχει χάσει το δεξί του μάτι, αφού ο δικός του εχθρός, ο Ρούντυ, του το αφαίρεσε κατά τη διάρκεια της πρώτης μάχης τους.

2. Η εκδίκηση

Η αναπηρία τους, όμως, είναι και η αιτία του μεγάλου μίσους τους: και οι δύο θέλουν να εκδικηθούν τον θανάσιμο εχθρό τους για το κακό που τους προκάλεσε. Από εκεί, ξεκινούν όλα. Τα πάντα στη ζωή τους, λοιπόν, σταματούν και πλέον εξυπηρετούν μόνον ένα σκοπό, την εξόντωση του αντιπάλου και την ολοκλήρωση της εκδίκησης.

3. Η εμμονή

Η ιδέα της εκδίκησης φωλιάζει μέσα στην ψυχή των δύο ηρώων και τους γίνεται εμμονή. Μοναδικός σκοπός. Λόγος ύπαρξης. Μοναδική σκέψη.

4. Τρέλα-παραφροσύνη

Και οι δύο ήρωες είναι παράφρονες. Ο Έιχαμπ περιγράφεται ως “γέρο-Κεραυνός”, στο Μόμπυ Ντικ, ενώ αποκαλείται από τους υφισταμένους του “τρελός”. Η παραφροσύνη του επισημαίνεται σε πολλά σημεία του έργου, αφού αδιαφορεί ακόμα και για τις ζωές των ναυτών του, προκειμένου να σκοτώσει την λευκή φάλαινα. Φτάνει στα άκρα για το σκοπό του, αγγίζει και ξεπερνά τα όρια της τρέλας. Είναι μοχθηρός και μονομανής, αφού έχει μόνο ένα ενδιαφέρον στη ζωή του.

Ο Μπακ, αφ’ ετέρου, είναι επίσης τρελός, αποτέλεσμα ίσως της πολύχρονης παραμονής του σ’ έναν εχθρικό κόσμο. Η τρέλα του Μπακ, βέβαια, παρουσιάζεται με εντελώς κωμικό και “ανώδυνο” τρόπο, αλλά υπάρχει. Δεν είναι μόνο ο τρόπος που κινείται και μιλάει, αλλά και όσα κάνει και λέει. “Ξύπνησα μια μέρα παντρεμένος με έναν ανανά – έναν κακάσχημο ανανά!“, εξομολογείται στην χαμένη αγέλη των ηρώων του Ice Age! Ο ίδιος ο “αρχηγός” της αγέλης, το μαμούθ Μάνυ, τον αποκαλεί “παράφρονα ερημίτη“, ενώ, όταν ο ίδιος τον ρωτάει “Μπακ, πότε ακριβώς έχασες τα λογικά σου;“, ο Μπακ απαντάει φυσικά: “3 μήνες πριν“! Η ίδια μονομανία που κυνηγά τον Έιχαμπ, βέβαια, κατατρύχει και τον Μπακ, αφού ο μόνος σκοπός της ζωής του είναι να σκοτώσει τον Ρούντυ.

5. Μικροσκοπικότητα

Και οι δύο πρωταγωνιστές, αν θέλουν να πετύχουν το σκοπό τους, πρέπει να τα βάλουν με όντα κολοσσιαίων διαστάσεων. Ο μεν, άνθρωπος, Έιχαμπ με το γιγάντιο, υπερφυσικού μεγέθους (ακόμα και για φάλαινα, γράφει ο Μέλβιλ) Μόμπυ Ντικ, ο μεν… νυφίτσα, Μπακ, με τον θηριώδη Βαρυόνυχα Ρούντυ.

6. Η λευκότητα του αντιπάλου

Και οι δύο αντίπαλοι των Μπακ και Έιχαμπ είναι λευκοί. Ο Μόμπυ Ντικ είναι μια μοναδική στο είδος της ολόλευκη (“σα χιόνι”, λέει το βιβλίο) φάλαινα. Ο δε Ρούντυ, είναι ένας αλμπίνος Βαρυόνυχας, δηλαδή, επίσης κατάλευκος. Ο Μπακ, μάλιστα, τον αποκαλεί “χιονονιφάδα”, όταν τον νικά στην αναμέτρησή τους προς το τέλος της ταινίας.

7. Η ικανότητα του αντιπάλου

Το έργο των Μπακ και Έιχαμπ συναντά και ένα ακόμα εμπόδιο, πέραν του μεγέθους των δύο αντιπάλων: την υπερφυσική τους ικανότητα και πονηριά. Ο Έιχαμπ, ενώ παρακολουθεί τους άνδρες του να καμακώνουν μια κοινή φάλαινα, αναφέρεται στο Μόμπυ Ντικ ως “έξυπνο. Δεν είναι μια κοινή φάλαινα, σαν αυτές εδώ“. Πράγματι, ο λευκός Μόμπυ Ντικ είναι υπερφυσικό ον, άτρωτο, πανέξυπνο και τόσο μοχθηρό όσο κι ο κυνηγός του. Ο δε Ρούντυ, περιγράφεται από τον ίδιο το Μπακ, ως εξής: “Είναι αμείλικτος! Τα βλέπει όλα, τα ξέρει όλα, τα τρώει όλα!“, ενισχύοντας στα μάτια των ανυποψίαστων πόσουμ που τον ρώτησαν την εικόνα του Ρούντυ ως ενός ανίκητου, άτρωτου όντος. Ακριβώς, όπως ο Μόμπυ Ντικ.

Επιλογικά

Μου άρεσε πολύ η ταινία. Επίσης, ο χαρακτήρας του Μπακ και η αλληγορία του Κάπταιν Έιχαμπ μού έδωσε την ευκαιρία και την επιθυμία να ξαναδιαβάσω το Μόμπυ Ντικ. Σας το συστήνω! Δεν είναι απλώς η μάχη ενός ανθρώπου με μια φάλαινα. Είναι η μάχη του ανθρώπου με τη Φύση, το Άγνωστο, το Υπερφυσικό, τα όριά του! Εάν βαριέστε το βιβλίο, αναζητήστε το ως… κόμικ, μέρος της σειράς Τα Μεγάλα Αριστουργήματα (κυκλοφόρησε από τη Modern Times).

Όσο για το Ice Age 3, επίσης το συστήνω! Πολύ γέλιο, πολλή δράση, και μια νυφίτσα Ράμπο που κλέβει την παράσταση!

Η τελική μάχη Ρούντυ-Μπακ:

Η Μπάγερν

Μπάγερν-Μάντσεστερ 2-1

Η Μπάγερν Μονάχου είναι σαν το πληγωμένο θηρίο: και στο χώμα να το ‘χεις ρίξει, ακονίζοντας από πάνω του το μαχαίρι σου, έτοιμος να το αποτελειώσεις, εκείνη θα σηκωθεί εκεί που δεν το περιμένεις και θα σε κοπανήσει πριν καν το καταλάβεις, ρίχνοντάς σε στο καναβάτσο…

Διαχρονικά.

Η θρησκεία όπως τη βλέπω καθημερινά

Χθες βράδυ έφαγα δύο σουβλάκια. Το ένα είχε γέμιση καλαμάκι κοτόπουλο, μαρούλι, σως, ντομάτα-πατάτα. Το άλλο, γύρο ντονέρ, τζατζίκι, ντομάτα, κρεμμύδι. Οι φήμες ότι η χοληστερίνη και τα τριγλυκερίδια έκαναν πάρτυ στον οργανισμό μου, ελέγχονται ως ανακριβείς. Όμως, είμαι αμαρτωλός, Θεέ μου; Αφού έχω εξασφαλισμένη θέση στην Κόλαση, δεν πειράζει. Ε; Ένα σουβλάκι πάνω, ένα κάτω, τα ‘χουμε βρει εμείς οι δύο, έτσι;

Πέρα από την πλάκα, ήρθε το Μεγαλοβδόμαδο, και η “κατάνυξη” πολλών αυξάνεται κατακόρυφα τις μέρες αυτές. Κάτι οι βιβλικές ερμηνείες του Γαϊτάνου (το τι κάνει τις επόμενες 358 ημέρες του χρόνου είναι αντικείμενο έρευνας), κάτι η 123.456.789ή επανάληψη του “Ιησού απ’ τη Ναζαρέτ, κάτι οι προτροπές γιαγιάδων, παππούδων, θρησκόληπτων γονέων, Άνθιμων, αλλά και η δύναμη της συνήθειας, αυξάνουν το θρησκευτικό μας αίσθημα κατά πολύ.. Και βλέπεις, λοιπόν, τους ίδιους εκείνους ανθρώπους που όλο το χρόνο ρίχνουν γαμοσταυρίδια, να σταυροκοπιούνται  να ζητούν το έλεός Του. Παρατηρώ τους ίδιους εκείνους που όλο το χρόνο βρίζουν Αλβανούς, Πακιστανούς, εν γένει “άλλους” και “ξένους”, να κλίνουν την κεφαλή στο “Χριστός Ανέστη”. Η κατηγορία των ψευτοχριστιανών, όμως, σαν αυτούς (ή, των μισούντων χριστιανών) δεν είναι η μόνη.

Υπάρχει και η κατηγορία των εγωιστοχριστιανών, αυτές τις μέρες. Οι γιαγιάδες που σκύβουν και γονατίζουν ως τα πατώματα, ζητώντας το έλεός Του και τη συγχώρεσή Του, τι είναι; Σώσε εμένα, και για τους άλλους βλέπουμε, σαν να λένε. Δώσε σε μένα προτεραιότητα, κοίτα τι κάνω για σένα, κοίτα πόσα κεριά άναψα, πόσες φορές φίλησα το χέρι του παπά, πόσα λεφτά άφησα στο παγκάρι (Πάσχα είναι, ας αφήσουμε κάτι παραπάνω), πόσες φορές γονάτισα στο πάτωμα. “Κι όσο μακριά και να κοιτάξω/βλέπω γονατιστούς ανθρώπους/λες κάνουνε, την προσευχή τους”, έγραψε ο Σεφέρης χρόνια πριν. Αυτό βλέπει κανείς αυτές τις μέρες: εκατοντάδες αρχιεγωίσταρους να ζητάνε προσωπική ακρόαση απ’ το Θεό, αιτώντας τη σωτηρία τους, με αυξημένο το θρησκευτικό αίσθημα, βέβαια, λόγω των ημερών.

Μια άλλη κατηγορία είναι οι φαγοχριστιανοί. Αυτοί που τοποθετούν νηστεία και θρησκευτική πίστη στο ίδιο ζύγι: το ένα, σημαίνει το άλλο. Τρώω καλαμαράκια και ντομάτες; Ξεσκίζω ντολμαδάκια και μακαρόνια; Καταβροχθίζω ρύζια και σουπιές; Τι χριστιανάρας που είμαι! Ουάου! Η θέση μου στην επουράνια νέα ζωή είναι εξασφαλισμένη – και την Κυριακή του Πάσχα, θα ψήσω μια αρνάρα, όλα τα λεφτά.

Ακολουθούν οι μπαρουτοχριστιανοί. Σ’ αυτούς, ανήκουν κυρίως άτομα ηλικίας 17 και κάτω. Είναι αυτοί που πετάνε τα βαρελότα και τα λοιπά πυρομαχικά μετά το Χριστός Ανέστη. Επικίνδυνη, όσο και αφελής, κατηγορία. Εκφράζουν με το δικό τους τρόπο το θρησκευτικό τους συναίσθημα, ίσως ξεσπώντας για το γεγονός ότι όλη τη βδομάδα η μαμά και η γιαγιά τους τούς ανάγκαζαν να τρώνε καλαμαράκια και μύδια και στρείδια.

Αυτές είναι μερικές απ’ τις κατηγορίες των χριστιανών των ημερών μας. Αν θέλετε, κάντε σχόλια, συμπληρώνοντας με τη δική σας κατηγορία!!! Τι πιστοί είναι αυτοί που έχουμε, ρε φίλε;…

Μ’ αρέσει – Δε μ’ αρέσει (28/3/2010)

Κυριακή των Βαϊων, σήμερα. Άσχετο: τι ωραία εικόνα αυτή με τους ανθρώπους να κρατούν τα βάγια στα χέρια, στο μετρό, τα λεωφορεία, τα αμάξια, τις πλατείες, τις εκκλησίες. Όταν η θρησκεία γίνεται αιτία για να δούμε τόσο όμορφες εικόνες. Θρησκεία δεν είναι ο κιναιδο-Άνθιμος και η συμμορία του, το θυμίζω…

Τελευταίο Μ’ αρέσει και του Μαρτίου. Πέρασ’ ο καιρός.

Μ’ αρέσει

1. Που ξέρω πολύ καλά τι κρύβεται πίσω απ’ τα “λεβεντόκορμα νιάτα μας, που παρελαύνουν περήφανα μπροστά μας με ψηλά το κεφάλι“, σ’ όλες βέβαια τις εθνικές επετείους: πολλές ώρες πρόβας, ατελείωτες φωνές, κούραση, πόνος, προσπάθεια, και φυσικά άφθονα γαμοσταυρίδια. Γι’ αυτό, σας λέω, πραγματικά: χειροκροτήστε αυτούς που παρελαύνουν. Σας το λέω με πάσα ειλικρίνεια. Δεν ξέρετε πόσος μεγάλος κόπος κρύβεται πίσω απ’ αυτή τη ζυγισμένη, στοιχισμένη περπατησιά.

2. Η διαφαινόμενη πρόκριση της Θρυλάρας στο Final-4 του Παρισιού, στο μπάσκετ. Πάμε για κουπίδι;

3. Το ηλεκτρονικό παιχνίδι Buzz, για Playstation. Παιχνίδι γνώσεων, αλλά πραγματικά εθιστικό!!!

Δε μ’ αρέσει

1. Που οι ΟΫΚ-άδες (επειδή είναι πολλά κιλά άντρες και Έλληνες, βεβαίως βεβαίως), φώναζαν ρατσιστικά συνθήματα όταν παρέλαυναν την 25η Μαρτίου. Όλοι θα τα ‘δατε, στις ειδήσεις, φαντάζομαι – αν όχι, δείτε εδώ.

Δεν ξέρω πώς την έχουμε δει, τελικά, σ’ αυτή τη χώρα. Ίσως η ατιμωρησία, αλλά και η απήχηση που έχουν σε κοινωνικές ομάδες τέτοιες απόψεις, να τις κάνει να εμφανίζονται συχνότερα. Πιστεύουμε, μάλλον, ότι είμαστε ο “γαμάουα” λαός, και όλοι οι άλλοι είναι για τα μπάζα. Ο Θουκυδίδης έγραφε κάποτε, ότι οι άνθρωποι συνηθίζουν να συγχέουν τις έννοιες των λέξεων: έτσι και τώρα, “πατριώτης” είναι αυτός που βρίζει τις πατρίδες και τους λαούς των αλλονών, απ’ ότι φαίνεται, κι όχι αυτός που αγαπά την πατρίδα του.

Και το κακό, είναι ότι είδα κι άκουσα πολλούς ανθρώπους που συμφώνησαν και επικρότησαν (!) την ενέργεια αυτών των ανθρώπων. Ίσως αυτό να ΄ναι το χειρότερο απ’ όλα: να υπάρχουν από κάτω ομάδες και άτομα, που προσφέρουν υπόβαθρο για να διαδίδονται και να αναπτύσσονται τέτοιες απόψεις.

Και, βέβαια, ο θεσμός που υποθάλπει περισσότερο απ’ όλους όλες αυτές τις απόψεις, είναι ο βοθρώδης ελληνικός στρατός. Αυτό το χωνευτήρι μαλακίας, ηλιθιότητας, τζάμπα μαγκιάς, πατριδοκαπηλίας, δημοσιοϋπαλλιλίστικης λογικής, και δημιουργίας παρωπίδων με φόντο τη “σημαία”, την “πατρίδα”, κλπ.

2. Η διαφήμιση του Παίξε όπως είσαι, που είδα στους δρόμους: απεικονίζει έναν άνθρωπο, με το πρόσωπο γεμάτο μώλωπες, και από πάνω βρίσκεται η επιγραφή “ΠΑΙΞΕ ΟΠΩΣ ΕΙΣΑΙ” (πρόκειται για διαφήμιση online καζίνο). Το λιγότερο, αντιαισθητική. Εκτός αν κάποιος πιστεύει ότι, εάν είχε τόσους μώλωπες στη μούρη, αυτό που θα σκεφτόταν όλη την ώρα είναι να παίξει ονλάιν φρουτάκια και χαρτιά. Η δικτατορία της αντιαισθητικής και της μαλακίας..

3. Που, για όλα, στις μέρες μας, θες σπόνσορα.

H 25η Μαρτίου

Πάντα μου άρεσε να γράφω για την 25η Μαρτίου. Από τότε που, μπόμπιρας, πήγαινα στις σχολικές γιορτές, μέχρι τώρα, που υποτίθεται ότι έπηξε, και καλά, ο εγκέφαλος, και μπορεί να επεξεργάζεται τα πράματα “σωστά”. Κι αυτό, διότι η 25η Μαρτίου είναι το τέλειο παράδειγμα του πώς γράφεται η ιστορία και πώς τη μαθαίνουμε εμείς, ο απλός κόσμος.

Διάβασα, μεταξύ άλλων, και το κείμενο του Νίκου Μποζιονέλου. Αποτυπώνει αυτό που θέλω να πω: αλλιώς έγιναν, αλλιώς μας τα ‘παν, αλλιώς τα διαδίδουμε κι εμείς.

Κανείς “Παλαιών Πατρών Γερμανός” δεν ύψωσε κανένα λάβαρο της Επανάστασης. Κανένα “κρυφό σχολειό” δε δίδαξε κανένα μαθητή επί Τουρκοκρατίας. Κανένας παπάς, ή έστω οι περισσότεροι, δεν ήθελε να γίνει η Επανάσταση του ’21, λόγω των απολαυστικών προνομίων που είχαν από τους Τούρκους – χώρια που… αφόρισαν τον Υψηλάντη, όταν ξεκίνησε την επανάσταση απ’ τις παραδουνάβιες ηγεμονίες! Αργότερα, όταν διαφαινόταν ότι θα φτιαχτεί το ελληνικό κράτος, άλλαξαν άρδην στάση, αφού τα προνόμιά τους θα διατηρούνταν, και έκαναν το παν για να φαίνονται ως συναγωνιστές των αγωνιστών στις συνειδήσεις των μετέπειτα.

Ακόμα και η ίδια η επανάσταση, όπως λέει ο Ν. Μποζιονέλος, δεν ξεκίνησε καν στις 25 Μαρτίου, μια ημερομηνία που καθιέρωσε ο βασιλιάς αργότερα ως “επίσημη της έναρξης”… Και, βέβαια, κάτι που ευτυχώς μας το ‘χαν πει στο σχολείο: οι Μεγάλες Ξένες Δυνάμεις είχαν συμφέρον να φτιάξουμε εδώ κράτος. Και επενέβησαν καθοριστικά. Δεν έφτανε ο αγώνας ο δικός μας, δηλαδή, έπρεπε να βάλουν κι αυτοί το χεράκι τους (άλλο αν σήμερα τους γαμοσταυρίζουμε).

Και, φυσικά, να πούμε ότι, καθαρά από στρατιωτικής άποψης, ηττηθήκαμε ολοσχερώς από τους Τούρκους. Το ελληνικό κράτος δημιουργήθηκε μετά από την παρέμβαση των ξένων, αφού οι ελάχιστες εστίες αντίστασης που ‘χαν απομείνει θα σβήνονταν κι αυτές από την υπέρτερη τουρκική δύναμη.

Δείτε, όμως, κι άλλα κείμενα, που μιλούν για τα όσα έγιναν και πώς τα μαθαίνουμε.

Τσουκνίδα

Yupi.gr

Τα Νέα

Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα/μου τα ‘πες με το πρώτο σου το γάλα, έγραψε κάποτε ο ποιητής.. Για να συμπληρώσει, ο άλλος ποιητής, «Το Εικοσιένα. Έχουμε ως την ώρα την ιστορία του; Φοβάμαι πως όχι. Τη μυθολογία του; Φοβάμαι πως ναι» (Κωστής Παλαμάς).

Οι απορίες της Δευτέρας (ποδοσφαιρικές και μη)

Απορία πρώτη

Όσα εκατομμύρια και να ξοδέψει ο ΠΑΟ, φέρνοντας παίκτες-νικητές, όπως ο Σισέ ή ο Ζιλμπέρτο, είναι ποτέ δυνατόν να αποκτήσει τη νοοτροπία και την ψυχολογία του πρώτου, του νικητή, του πρωταθλητή, που ανήκει στον Ολυμπιακό; Με μισή ομάδα έπαιξαν οι Πειραιώτες, με τόσες ελλείψεις, με τόσο κακή ψυχολογία, και με τη βοήθεια της τύχης (που βοηθά τους τολμηρούς, όπως όλοι ξέρουμε), κέρδισε δίχως να τ’ αξίζει. Χάνει τον τίτλο και το αξίζει να τον χάσει, αλλά ο ΠΑΟ πρωταθλητής με τα όλα του δε θα γίνει ούτε φέτος, όπως φαίνεται.

Απορία δεύτερη

Ο ΠΑΟΚ είναι φτιαγμένος για να κερδίζει, ή, πιο καλά, για να γκρεμίζει ό,τι χτίζει με αληθινό κόπο, θυσίες, και μεγάλη κι αξιέπαινη προσπάθεια;

Απορία τρίτη

Όταν ο Βαγγέλης Βλάχος, προπονητής του Αστέρα Τρίπολης, δηλώνει ότι “τα παιχνίδια στην Ελλάδα είναι 60% παρασκήνιο και 40% γήπεδο“, εμείς τι σκεφτόμαστε; Συγκινούμαστε, ή κουνάμε το κεφάλι επιβεβαιώνοντας;

Απορία τέταρτη

Έχει καταλάβει κανείς την αξία του να παίζεις μπάσκετ με διχτάκι στη μπασκέτα;

• Πρώτα πρώτα, είναι αισθητικά καλύτερο.
• Δεύτερον, αποφεύγονται αντιδικίες, για το αν μπήκε καλάθι ή όχι.
• Τρίτον, με ένα διχτάκι στη μπασκέτα, υπενθυμίζεις ότι παίρνεις και το παιχνίδι και τον εαυτό σου ως παίκτη του, στα σοβαρά!

Απορία πέμπτη

Έχασε ο Σαρκοζί, ή κέρδισαν οι Σοσιαλιστές, στις περιφερειακές εκλογές της Γαλλίας; Πρόσεξε κανείς την άνοδο σε κάποιες επαρχίες, του Γάλλου “Καρατζαφύρερ”, Ζαν-Μαρί Λεπέν; Έχουν κι εκεί Άδωνι;

Απορία έκτη

Γιατί υπάρχει ακόμα κόσμος που κάθεται και βλέπει και ασχολείται με ριάλιτι τύπου Παταγονία; Γιατί δεν παραδεχόμαστε επιτέλους ότι είμαστε κουτσομπόλαροι με περικεφαλαία, και μας αρέσει να φαγωνόμαστε μεταξύ μας ή να βλέπουμε άλλους να φαγώνονται;

Απορία έβδομη

Υπάρχει κάποια ομάδα στην Αγγλία, που να μπορεί να αποκτήσει αυτή τη στόφα πρωταθλητή που έχει η Μαντσεστεράρα;

Απορία όγδοη

Πόσο υπέροχο, πόσο μοναδικά καταπληκτικό, πόσο θαυμάσιο, πόσο έξοχο, είναι που επιτέλους θα φορολογηθεί η Εκκλησία (αν γίνουν πράξη όσα λέγονται);

Απορία ένατη

Υπάρχει φιλία γυναίκας με άντρα, ή όχι;

Απορία δέκατη

Χαρτ Λόκερ, ή Λουλούδι της Ερήμου, να πάω να δω; Άλλο αν θέλω Τιτανομαχία…

Μ’ αρέσει-Δε μ’ αρέσει (21/3/2010)

Προτελευταίο για το μήνα Μάρτιο. Πάει κι αυτός. Έχει ενδιαφέρον τελικά, να μετράς την πάροδο του χρόνου μέσω του Μ’ αρέσει!

Μ’ αρέσει

1. Η προσπάθεια και η θέληση που έδειξε ο Ολυμπιακός στο Μπορντώ. Κι ας αποκλείστηκε. Οι οπαδοί του αυτό θέλουν να βλέπουν: μια ομάδα να προσπαθεί.

2. Που ξαναείδα, μετά από 4 μήνες, τους φίλους μου από το στρατό! Έπρεπε να περάσει τόσος καιρός για να ξαναειδωθούμε… Ήταν ωραία όμως.

3. Να παίζω μπάσκετ με διχτάκι στη μπασκέτα.

Δε μ’ αρέσει

1. Που ο ΠΑΟ αποκλείστηκε από μια εμφανώς κατώτερή του ομάδα. Ανώτερη μεν στα δύο μεταξύ τους ματς, αλλά υποδεέστερη.

2. Που το να βρω δουλειά ήταν πιο δύσκολο και ψυχοφθόρο απ’ ότι φανταζόμουν τελικά.

3. Που νοίκιασα την τριλογία του Νονού, να τη δω επιτέλους όλη, και άντεξα… μιάμιση ταινία! Δεν παλευόταν… Σα βαριά πέτρα στο στομάχι. Δε λέω, εξαιρετικές ταινίες. Αλλά μακρόσυρτες και βαριές.. Πφφ!!!

Βόλτα και σκέψεις

Χθες, έκανα την πιο μεγάλη βόλτα μου στην Αθήνα, τον τελευταίο χρόνο (και βάλε). Κάτι ο στρατός, κάτι η Αγγλία, είχα ξεσυνηθίσει. Είχα καιρό να περπατήσω τόσο. Κι ήταν ωραία, παρά την ασυνήθιστη κάψα της εποχής. Είδα, και σκέφτηκα.

Είδα την εικόνα ενός τύπου να προσπαθεί να πείσει το μωρό του να μην παίζει με ένα πλαστικό μπουκάλι εμφιαλωμένου νερού, τραβώντας το από το χέρι δυνατά και κολλώντας τη μάπα του στη μούρη του μικρού, και σκέφτηκα απλώς, παπάρας γονέας. Δεν πρέπει να ‘ταν πάνω από 30 άλλωστε.

Περπατώντας το δρόμο δίπλα στην Παλιά Αγορά, στην Πλάκα, είδα την εικόνα μιας παρέας μεσήλικων (κάποιοι απ’ αυτούς προς τα πρώτα -ήντα) ανδρών, να παίζουν ταβλάκι μαζεμένοι γύρω από ένα στρογγυλό τραπεζάκι τύπου καφενείου, μεταλλικό. Και σκέφτηκα ότι ήταν για φωτογραφία, έτσι όπως κάθονταν κι έπαιζαν με φόντο τα μνημεία της Παλιάς Αγοράς. Πόσοι σαν κι αυτούς, νέοι ή γέροι, κάθονται σήμερα έτσι και παίζουν, παλιομοδίτικα, αργά, νωχελικά, μέσα στους γρήγορους καιρούς μας;

Είδα την εικόνα δεκάδων γεμάτων καφετεριών, μαγαζιών, εστιατορίων, μπαρακίων, κλπ, και σκέφτηκα, ποια “κρίση”; Όλοι έξω είναι.

Είδα την εικόνα ενός τύπου που στεκόταν μπροστά σ’ ένα περίπτερο, και διάβαζε αθλητικές εφημερίδες. Η Derby (του βάζελου εφημερίδα) έγραφε, ξεσπάστε πάνω τους (για το αυριανό ματς με τον Ολυμπιακό). Ο τύπος μούντζωσε την εφημερίδα και έφυγε βρίζοντας το βάζελο!! Και σκέφτηκα, απλά γραφικός! Αυτό το πάθος όμως, είναι τα ωραία!

Κατέβαινα την Σκουφά μαζί με τον Stranger, και είδα την εικόνα ενός γκραφίτι, πάνω σ’ ένα τοίχο (ήταν στένσιλ, όπως με πληροφόρησε ο Strangey): προέτρεπε τους τρέντηδες να πιούν ήρεμα τον καφέ τους, διότι παραδίπλα καίγεται το αυτοκίνητό τους, και σκέφτηκα ότι καλό είναι που δεχόμαστε τις απόψεις όλων, αλλά να καις το αυτοκίνητο του άλλου επειδή είναι emo ή trendy ή χριστιανός ή ΠΑΟΚ-τζής ή οποιαδήποτε άλλη απ’ αυτές τις ταμπέλες που συνηθίζουμε να βάζουμε στους συνανθρώπους μας, είναι απλώς ηλίθιο.

Περνώντας έξω απ’ το σταθμό Μοναστηράκι, είδα την εικόνα μερικών φάνταρων με τη στολή εξόδου, τις τσάντες τις χακί, κλπ, και σκέφτηκα, είχε πλάκα τελικά στο στρατό. Εγώ τα έβλεπα σοβαρότερα απ’ ότι είναι…

Είδα την εικόνα, στα περίπτερα, του cd της Τζούλιας. 20 ευρώ. Σχεδόν ένα ευρώ το λεπτό. Και σκέφτηκα, πόσο πλούσιοι εις βάρος των κορόιδων έγιναν αυτοί που το έβγαλαν.

Είδα, τέλος, την εικόνα ενός υπέροχου ανοιξιάτικου ήλιου, να δύει πίσω απ’ τον ορίζοντα του γκρι, ατέλειωτου τσιμέντου, και να φωτίζει τα μνημεία της Πλάκας και το απέραντο γκρι, και σκέφτηκα, τι ωραία πόλη έχουμε τελικά, και τι ωραία που την έχουμε κάνει σαν τα μούτρα μας: κατσουφιασμένη, συννεφιασμένη, γκρίζα.

Οι απορίες της Δευτέρας (ποδοσφαιρικές και μη)

Απορία πρώτη

Ο Βύντρα, σε πόσα χρόνια θα ξανακάνει ένα τόσο τέλειο πλασέ, σαν αυτό που έκανε στην Τρίπολη, για να βάλει μια γκολάρα σαν τη χθεσινή;

Απορία δεύτερη

Το All Star game του μπάσκετ, δείχνει ή όχι την αξία των Ελλήνων έναντι των ξένων παικτών του πρωταθλήματός μας;

Απορία τρίτη

Γιατί ακριβώς δεν προβλήθηκε στα ΜΜΕ η σπουδαία βράβευση της Κικής Δημουλά από τους Ευρωπαίους, με το Ευρωπαϊκό Βραβείο Λογοτεχνίας;

Απορία τέταρτη

Το πρόσεξε κανείς, ή όχι, ότι μετά το 2ο γκολ του Άρη από τον Κάμπορα, ο (συμπαίκτης του) Τόνι Κάλβο έπιανε εμβρόντητος το κεφάλι του (σα να ΄λεγε “τι έβαλε ο πούστης;”);

Απορία πέμπτη

Πόσα θα φάει μεθαύριο στο Μπορντό ο Ολυμπιακός;

Απορία έκτη

Καλό το να βλέπεις ταινίες σε 3D, αλλά γιατί να με υποχρεώνουν (όπως γίνεται σε πολλά σινεμά) να δω μια ταινία σε 3D, αγοράζοντας βέβαια και τα ειδικά γυαλιά που απαιτούνται, ανεβάζοντας τη συνολική τιμή μιας βραδιάς στο σινεμά σε 8.5 (εισιτήριο) + 3 (γυαλιά) + 4 ή 5 (συνοδευτικό φαγητό) = 16 με 17 (και παραπάνω) ευρώ;

Απορία έβδομη

Είναι τυχαίο που δεξιοί Ευρωπαίοι ηγέτες (Μπερλουσκόνι, Σαρκοζί) έχουν βγάλει τον κόσμο στους δρόμους να διαδηλώνει εναντίον τους και να τους καταψηφίζει στις εκλογές;

Απορία όγδοη

Δε βαριούνται αυτοί που παίζουν Farmville στο Facebook;

Απορία ένατη

Πόσο πολύ ή λίγο ντρέπεται ένας τύπος, που σου ζητά να δουλέψεις στο site του με 200 ευρώ το μήνα, ή που σου ζητά να δουλεύεις απλήρωτος επί έξι ή και παραπάνω μήνες, μέχρι να ‘ρθει και καλά διαφήμιση και να πληρωθείς;

Απορία δέκατη

Τα 15χρονα και τα 16χρονα και τα 17χρονα κοριτσάκια, που ανεβάζουν “σέξυ” φωτογραφίες τους στα διάφορα “sites κοινωνικής δικτύωσης” (τύπου hi5, Facebook, κλπ), έχουν συναίσθηση του τι κάνουν; Σημείωση: εννοείται ότι μου αρέσουν αυτές οι φωτό που ανεβάζουν τα κοριτσάκια αυτά. Το θέμα είναι, ότι εγώ απλώς βλέπω. Το Internet είναι τεράστιο και ανεξέλεγκτο…

Μ’ αρέσει-Δε μ’ αρέσει (14/3/2010)

Σαν σήμερα, “γεννήθηκε” η Τσέλσι, ο Ανελκά, ο βαν ντε Χούγκεμπαντ (ή Όχενμπαντ). Αθλητική μέρα η 14η Μαρτίου!! Πάμε και στα Μ’ αρέσει, όμως.

Μ’ αρέσει

1. Η διαφήμιση της Smirnoff, με τα αντικείμενα που ξεπηδούν απ’ τη θάλασσα, μαρτυρώντας την “καθαρότητα” του ποτού. Την έβλεπα και στην Αγγλία. Μου άρεσε και τότε. Μ’ αρέσει και τώρα.Εικαστικά, έξοχη (κι ας μην πίνω Ζμιρνώφ).

2. Οι καλές επιδόσεις των αθλητών μας στο Παγκόσμιο Κλειστού Στίβου, στη Ντόχα του Κατάρ. Έχει διαβρωθεί όλο μας το σύμπαν. Καιρός να αρπάζουμε λίγη χαρά απ’ όπου μπορούμε: τα νέα παιδιά της ομάδας μας του στίβου την προσέφεραν – με κορυφαίο τον (4ο στο επί κοντώ) Κώστα Φιλιππίδη.

3. Η βράβευση της Κικής Δημουλά, στο Στρασβούργο, για το σύνολο του συγγραφικού της έργου. Ευρωπαϊκό βραβείο Λογοτεχνίας. Όχι αστεία. Βέβαια, εδώ στην Ελλάδα προτιμήσαμε να ασχοληθούμε με το κορίτσι και το μπουκάλι, που λέει κι ο Στρέιντζερ, αλλά και με το τραγούδι που θα μας εκπροσωπήσει στη Γιουροβίζιον, αυτό τον σπουδαίο πολιτισμικό ευρωπαϊκό θεσμό. Πουθενά δεν ακούστηκε κάτι για τη βράβευση της Δημουλά. Δεν “πουλάει”, βλέπεις.

Δε μ’ αρέσει

1. Η ήττα του ευρω-ΠΑΟ με 1-3 από τους ανύπαρκτους της Σταντάρ. Κύριε πρέσβη, όντως μας κακομάθατε… Και μας έκατσε βαρύ αυτό το τρίμπαλο μέσα στο ΟΑΚΑ.

2. Η εν γένει εμφάνιση και εικόνα του ποδοσφαιρικού Ολυμπιακού. Σήψη, ραθυμία, αδιαφορία. Σφύριξα κι έληξες, Θρύλε…

3. Μια που το ‘πα, το νέο άσμα Σφύριξα κι έληξες. Κιτς, κακό, γελοίο, αχρείαστο. Όπως η πλειονότητα των ελληνικών ασμάτων που πρωτεύουν στα charts της Γερμανού, του Γεωργαντά και λοιπών…