Λίγο πριν εκπνεύσει και ο Μάιος του 2023, το «Μ’ αρέσει – Δεν μ’ αρέσει» είναι για ακόμα μια Κυριακή εδώ.
Μ’ αρέσει κάθε νέα πρόκληση. Μόνο πιο πλούσιο και πιο «ταξιδεμένο» σε κάνει κάθε νέα «περιπέτεια».
Δεν μ’ αρέσει το πόσο αραιά είναι τα δρομολόγια των μέσων μαζικής μεταφοράς. Δεν ξέρω γιατί συμβαίνει αυτό, αλλά είναι. Δεν αναφέρομαι στο μετρό, αλλά κυρίως στα λεωφορεία και στα τρόλεϊ.
Το τραγούδι της εβδομάδας:
Πολλές φορές μου έχει τύχει σε ένα βαγόνι του μετρό οι πόρτες να έχουν μπλοκάρει και να μην ανοίγουν. Ακριβώς επειδή η πόρτα είναι χαλασμένη και δεν μπορούν πια να βγουν ή να μπουν από αυτή, οι επιβάτες απομακρύνονται και πηγαίνουν και στριμώχνονται στους υπόλοιπους χώρους του βαγονιού, αφήνοντας άδειο αυτόν πίσω από την μη λειτουργική θύρα. Σε αυτό το υπέροχο μέρος, που δημιουργήθηκε από ένα λάθος στο ολόσωστο, τέλειο σύστημα, πάντοτε πηγαίνω και στέκομαι, για να έχω την άνεσή μου, μακριά από το πυκνό πλήθος.
Δίπλα μου στέκεται μια κυρία. Φορά ένα ολόμαυρο t-shirt που γράφει πάνω «Du noir se nait la lumiere». Απ’ το σκοτάδι γεννιέται το φως. Μπλουζάκι και ιδιοκτήτης βαθυστόχαστοι, με άποψη.
Στέκομαι (ξανά) δίπλα στο «πιλοτήριο» του συρμού. Ο οδηγός έχει βάλει (πολύ) δυνατά μουσική που ακούγεται πεντακάθαρα. Το τραγούδι που παίζει είναι (νομίζω) το «In the silence» (μια «τρελή ναϊντίλα», όπως είπε και μια συνάδελφος αργότερα στο γραφείο) και ακούγεται πεντακάθαρα σε όλο το βαγόνι. Σχεδόν όλοι βάζουν τα γέλια. Μας έφτιαξε τη διάθεση ο DJ… εεε, ο οδηγός. Με το ζόρι κρατιόμουν να μην του φωνάξω «Παίξε και κανένα David Guetta!».
Στο απέναντι κάθισμα, μια κυρία κρατά σφιχτά την επώνυμη τσάντα της. Ξαφνικά, διακρίνω πάνω στην ακριβή της επιφάνεια να περπατά ένα μυρμήγκι. Πώς βρέθηκε εκεί; Δεν καταλαβαίνει ότι δεν έχει τίποτα αξίας εκεί που είναι;
Ίσα στην ευθεία από μένα στέκεται μια κοπέλα. Είναι ολόιδια η Μαριόν Κοτιγιάρ.
Τον Ιανουάριο του 2003 ο Ολυμπιακός έκανε δικό του τον Σλοβένο Τζόνι Νόβακ. Ήταν μια μεταγραφή που μέχρι και σήμερα τη θυμούνται στο Λιμάνι. Όχι για τους σωστούς λόγους.
Ο 33χρονος τότε διεθνής άσος είχε έλθει στο Λιμάνι για να καλύψει τη θέση του δεξιού μπακ/χαφ μετά από θερμή, μάλιστα, εισήγηση του συμπατριώτη του προπονητή της ομάδας του Πειραιά, Σρέτσκο Κάτανετς.
Μάλιστα, ο αναμφίβολα έμπειρος και με καλή παρουσία τα προηγούμενα χρόνια σε σπουδαίους συλλόγους παίκτης έκανε ντεμπούτο στην «ερυθρόλευκη» ενδεκάδα ως βασικός, στον νικηφόρο (4-1) εκτός έδρας αγώνα πρωταθλήματος με την Καλλιθέα. Φαινόταν, όμως, ότι ήταν πολύ πίσω από άποψη φυσικής κατάστασης, κάτι όχι περίεργο αφού προερχόταν από εξάμηνη αγωνιστική απραξία!
Συγκεκριμένα, είχε μείνει ελεύθερος το καλοκαίρι του 2002 από τη γερμανική Ουντερχάχινγκ (η οποία δεν είχε ανανεώσει το συμβόλαιό του) και στο μεταξύ δεν είχε βρει τον επόμενο «σταθμό» του, ενώ είναι άξιο αναφοράς πως λίγο καιρό πριν έλθει στη χώρα μας είχε εκφράσει την επιθυμία να… κρεμάσει τα παπούτσια του!
Λίγες εβδομάδες μετά, ο Κάτανετς αποτέλεσε παρελθόν από τον πάγκο του «Θρύλου» (μετά από την, αλήστου μνήμης, ατάκα του περί «ψύχωσης για το έβδομο»). Το πειραϊκό κλαμπ, που νωρίτερα μέσα στη σεζόν είχε αλλάξει ήδη δύο τεχνικούς (Τάκης Λεμονής, Γιάννης Κόλλιας), δίνει τα ηνία του σε έναν τέταρτο, τον Όλεγκ Προτάσοφ.
Ο Νόβακ, που στο μεταξύ ως και… κοιλίτσα είχε κάνει, περιθωριοποιείται. Παρ’ όλ’ αυτά, έως το φινάλε της περιόδου λαμβάνει μέρος σε 5 ακόμη ματς, στέφεται πρωταθλητής Ελλάδας και αμέσως μετά… αποσύρεται από την ενεργό δράση! Με λίγα λόγια, είχε ένα σύντομο πέρασμα από την Ελλάδα που ήταν και αδιάφορο, αφού δεν προσέφερε κάτι το ιδιαίτερο.
Ο Τζόνι Νόβακ γεννήθηκε το 1969. Εκτός από τον Ολυμπιακό, έπαιξε και στις Ολίμπια Λιουμπλιάνας, Παρτιζάν Βελιγραδίου, Φενέρμπαχτσε, Χάβρη, Σεντάν και Ουντερχάχινγκ. Σε εθνικό επίπεδο, έλαβε μέρος στην τελική φάση του Euro 2000 και του Μουντιάλ 2002 με τη Σλοβενία (έχοντας για προπονητή του τον… Σρέτσκο Κάτανετς και στα δύο τουρνουά!). «Έγραψε» 4 συμμετοχές με το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας και 71 με εκείνο των Σλοβένων (με 3 γκολ). Μετά το τέλος της ποδοσφαιρικής του καριέρας ασχολήθηκε με επαγγελματικές δραστηριότητες.
Καλή ψήφο! 😛
Μ’ αρέσει
1. Που, λόγω των εκλογών, επέστρεψα, έστω και για λίγο, στη Νάξο.
2. Η πρόκριση του Ολυμπιακού στον τελικό της Ευρωλίγκα.
Δεν μ’ αρέσει
1. Το ότι δεν ξέρω τι να ψηφίσω (ούτε και) σε αυτές τις εκλογές, διότι δεν με πείθει ουσιαστικά κανείς από τους υποψήφιους. Βάσει των όσων βλέπω και ακούω, είναι νομίζω σημείο των καιρών.
2. Το ότι ο Ολυμπιακός θα αντιμετωπίσει στον τελικό της Ευρωλίγκα τη Ρεάλ Μαδρίτης. Εγώ προτιμούσα σίγουρα τη Μπαρτσελόνα. Η Ρεάλ είναι θηρίο, όπως και όποτε κι αν την πετυχαίνεις… Για να δούμε!
Το τραγούδι της εβδομάδας:
(Η επέλαση των παλιών τραγουδιών συνεχίζεται!)
«Ατυχώς δεν έχω κερδίσει ένα πρωτάθλημα στη Ρωσία. Έτσι, στόχος μου είναι τώρα να προσπαθήσω να το πετύχω με τον Άρη, ο οποίος θεωρώ ότι είναι μεταξύ των καλύτερων ελληνικών ομάδων. Ελπίζω ότι η καριέρα μου από τώρα θα γίνει ευτυχέστερη».
Τα παραπάνω λόγια εκστόμισε ο Ρώσος επιθετικός Όλεγκ Βερετένικοφ όταν, μεσούσης της σεζόν 1999/2000, κατέφθασε στη χώρα μας για λογαριασμό των «κιτρίνων» της Θεσσαλονίκης, οι οποίοι, από την πλευρά τους, προσδοκούσαν πολλά από εκείνον.
Τον συνόδευε, βλέπετε, η φήμη του μεγάλου σκόρερ, την οποία ο ίδιος άξια είχε κερδίσει: είχε πετύχει 141 γκολ σε 247 αγώνες στην Α’ κατηγορία της Ρωσίας με τη φανέλα της Ροτόρ Βόλγογκραντ, επίδοση που τον έφερνε στην κορυφή της λίστας των σκόρερ της ρωσικής «μεγάλης» κατηγορίας!
Όμως, ο διεθνής άσος φαίνεται πως είχε… ξεχάσει την εκτελεστική του δεινότητα στην πατρίδα του, στους, εν τέλει, μόλις έξι μήνες που αγωνίστηκε στους «κίτρινους»! Μαζί τους είχε συνολικά επτά συμμετοχές, ένα μονάχα γκολ και, γενικά, μια παρουσία και προσφορά που δεν ήταν η αναμενόμενη, βάσει των πράγματι σπουδαίων προσόντων του. Ήταν από τις περιπτώσεις που λες «κρίμα»!
Ο Όλεγκ Βερετένικοφ γεννήθηκε το 1970. Έπαιξε μπάλα από τα 16 έως τα… 39 του χρόνια, με τις φανέλες των Άρη, Ουραλμάς, Ουραλέτς, Μέταλουργκ Βερκνιάγια, Ροστόφ-ον-Ντον, ΤΣΣΚΑ Μόσχας, Λιρς (Βελγίου), Σοκόλ, Λίσμα Μορντόβια Σαράνσκ, Ουραλάν Ελίστα, Ζενίς Αστάνα (Καζακστάν), Ιρτίς Παβλοντάρ (Καζακστάν) και, φυσικά, της Ροτόρ Βόλγογκραντ, με την οποία έζησε και τις πιο όμορφες στιγμές του ως ποδοσφαιριστής!
Την ομάδα από την πόλη που βρίσκεται στη δυτική όχθη του ποταμού Βόλγα (από τον οποίο εξάλλου και πήρε το όνομά της) την υπηρέτησε σε τρεις διαφορετικές θητείες και με τα χρώματά της βγήκε τρεις φορές πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος της Ρωσίας, συγκεκριμένα το 1995, το 1997 και το 1998, κάτι που κανείς άλλος δεν έχει καταφέρει! Χάρη στα άφθονα και πολύτιμα γκολ του, η Ροτόρ τερμάτισε δύο φορές δεύτερη (1993, 1997) και μια φορά τρίτη (1996) στο πρωτάθλημα, έφθασε στον τελικό του Κυπέλλου το 1995 κι έπαιξε και στην Ευρώπη.
Επίσης, με τη Ροτόρ ο Βερετένικοφ ισοφάρισε ένα σπουδαίο ρεκόρ. Σημείωσε πέντε γκολ σε μία αναμέτρηση πρωταθλήματος, εναντίον της… δύσμοιρης Σινίκ, στις 4 Απριλίου 1998! Έτσι, έγινε μόλις ο δεύτερος παίκτης που κατορθώνει αυτό το επίτευγμα, μετά τον Βίκτορ Παντσένκο (1994). Μέχρι και σήμερα, μόνο οι δυο τους έχουν αυτό το ρεκόρ.
Τέλος, ο Βερετένικοφ παρέμεινε για πολλά χρόνια ο πρώτος σκόρερ στην ιστορία του πρωταθλήματος Ρωσίας (σ.σ. από το 1991 και έπειτα, όταν και διασπάστηκε η τέως Ε.Σ.Σ.Δ.), με 143 τέρματα σε 274 συναντήσεις. Τον ξεπέρασε μόλις πρόσφατα το σύγχρονο μεγάλο αστέρι του ρωσικού ποδοσφαίρου, ο Αρτέμ Τζιούμπα. Πάντως, αν και δεινός σκόρερ, ο άλλοτε άσος του Άρη χρησιμοποιήθηκε σε μόλις τέσσερις (και ήσσονος μάλιστα σημασίας) συναντήσεις της Εθνικής Ρωσίας.
Αφού κρέμασε τα παπούτσια του, ο Βερετένικοφ έγινε προπονητής. Έχει δουλέψει στην πρώτη ομάδα και στις ακαδημίες της Ροτόρ Βόλγογκραντ (ως βοηθός και ως πρώτος τεχνικός), καθώς και στις Λουτς-Ενεργκία Βλαδιβοστόκ (πρώτος προπονητής), Όρενμπουργκ (U-21), Τομπόλ Καζακστάν (βοηθός) και Ρούμπιν Καζάν (βοηθός).
Σήμερα, το «Μ’ αρέσει – Δεν μ’ αρέσει» θα είναι… φουλ αθλητικό!
Μ’ αρέσει
Η πρόκριση του Ολυμπιακού στο F-4 της Ευρωλίγκα στο μπάσκετ! Α και η μεγάλη νίκη της Ίντερ (2-0) στον πρώτο ημιτελικό του Τσάμπιονς Λιγκ με τη Μίλαν! Δύο από τις αγαπημένες μου ομάδες πάνε για το πιο ψηλό σκαλί του βάθρου!
Δεν μ’ αρέσει
Που αποκλείστηκε η Παρτιζάν Βελιγραδίου από το Final-4 της Ευρωλίγκα από τη Ρεάλ Μαδρίτης, παρότι προηγούνταν με 2-0 στη μεταξύ τους σειρά. Κρίμα, χάθηκε μια σπουδαία ευκαιρία για μια θεωρητικά «μικρή» ομάδα να κάνει μια τεράστια έκπληξη και να πετάξει εκτός συνέχειας μια «μεγάλη». Νομίζω ότι «χάλασε» το μυαλό των Σέρβων, μετά από όσα έγιναν στο τέλος του δεύτερου ματς, με το ξύλο, τις τιμωρίες, κλπ. Αλλά, όπως και να έχει, σπουδαίο σύνολο έχει φτιάξει ο «Ζοτς», ελπίζω να το δούμε να πρωταγωνιστεί τα επόμενα χρόνια στο υψηλότερο επίπεδο του ευρωπαϊκού μπάσκετ.
Το τραγούδι της εβδομάδας:
(Ναι, το ξέρω ότι δεν έχουμε 2004, όταν και βγήκε αυτό το τραγούδι. Είναι από τις περιπτώσεις που, έτσι ξαφνικά, μου «κολλούν» τραγούδια τα οποία μου άρεσαν παλιά!)
Για πάμε «Μ’ αρέσει – Δεν μ’ αρέσει», το πρώτο του φετινού Μαΐου!
Μ’ αρέσει
Η απίθανη τριποντάρα στο τελευταίο δευτερόλεπτο του Κώστα Σλούκα, χάρη στην οποία ο Ολυμπιακός νίκησε 72-71 τη Φενέρμπαχτσε μέσα στην Κωνσταντινούπολη για την Ευρωλίγκα. Για κάτι τέτοιες στιγμές λατρεύουμε τα σπορ!
Δεν μ’ αρέσει
Που ο καιρός ακόμα δεν έχει… σταθεροποιηθεί και πάει απ’ το κρύο και το βροχερό στο ηλιόλουστο και τούμπαλιν. Αναποφάσιστο τον βλέπω, προς το παρόν.
Το τραγούδι της εβδομάδας:
(Ένα τραγούδι που ανακάλυψα εκ νέου πρόσφατα. Πάνε κι έρχονται τα τραγούδια)
Το καλοκαίρι του 2007 ο Λεβαδειακός προετοιμαζόταν για το νέο πρωτάθλημα της Σούπερ Λίγκας και ενέταξε στο δυναμικό του τον επιθετικό Εντουάρντο Μπούστος Μοντόγια.
Ο Αργεντινός αποδείχθηκε «λίρα εκατό» για τους «πράσινους»! Το τέλος της σεζόν τον βρήκε να είναι ο πρώτος σκόρερ τους στο πρωτάθλημα. Σε 25 συμμετοχές έβαλε 8 γκολ, χάρη στα οποία η ομάδα του απέσπασε πολύτιμους βαθμούς και κέρδισε την παραμονή της στη «μεγάλη» κατηγορία.
Ασυζητητί, λοιπόν, η διοίκηση του συλλόγου ανανέωσε το συμβόλαιο του Λατινοαμερικάνου. Εκείνος, όμως, έμελλε να μείνει στη χώρα μας άλλους έξι μόνο μήνες.
Τη σεζόν 2008/09 ο «Τάτι», όπως είναι το παρατσούκλι του, έπαιξε μόλις σε 9 αγώνες για τη λίγκα και σκόραρε 2 τέρματα, προτού αφήσει απρόσμενα τον Λεβαδειακό και την Ελλάδα γενικότερα στα μισά της περιόδου, κάτι που μάλιστα τον έφερε και σε σύγκρουση με τους διοικούντες την ομάδα της πρωτεύουσας της Βοιωτίας. Αν μη τι άλλο… άδοξα έληξε η θητεία του στον Λεβαδειακό και στα γήπεδά μας!
Ο άσος από το Ροζάριο, ο οποίος σήμερα ασχολείται πλέον με την προπονητική, γεννήθηκε στις 3 Οκτωβρίου του 1976 και στην καριέρα του, εκτός από τη φανέλα του Λεβαδειακού, φόρεσε και εκείνες των Σεντράλ Κόρδοβα, Ροζάριο Σεντράλ, Φέγενορντ, Άτλας Μεξικού, Ντόσε ντε Οκτούμπρε Παραγουάης, Αβίσπα Φουκουόκα Ιαπωνίας, Σάντος Λαγκούνα Μεξικού, Τσακαρίτα Τζούνιορς, Λανούς, Κίλμες, Μπάνφιλντ, Ιντεπεντιέντε και Τεμπερλέι.
To blog ενός Γιώργου... 