Πάει κι ο Οκτώβρης. Πώς πέρασ’ ο καιρός…
Μ’ αρέσει
Posts τύπου «62 μέρες μένουν για τα Χριστούγεννα».
Δε μ’ αρέσει
Η αμετροέπεια.
Το τραγούδι της εβδομάδας:
Monthly Archives: October 2011
Μ’ αρέσει – Δε μ’ αρέσει (23/10/2011)
Μ’ αρέσει
Η νίκη του Ολυμπιακού επί της Ντόρτμουντ.
Πλέον, οι επιτυχίες των ελληνικών συλλόγων στην Ευρώπη, ή εκείνες της εθνικής μας ομάδας, ή αυτές των αθλητών μας στις μεγάλες διοργανώσεις μπάσκετ, στίβου, κλπ, χρησιμεύουν και ως διέξοδος από τη μιζέρια. Χαιρόμαστε, έστω και για λίγο!
Δε μ’ αρέσει
Τι να πρωτοβάλω σήμερα σε αυτή την ενότητα…
Τους λόφους από σκουπίδια, σ’ όλα τα μήκη και πλάτη της Αθήνας (σ.σ. στο Μοναστηράκι τα απορρίμματα κόντευαν να φθάσουν… ως την πύλη του σταθμού του μετρό!);
Τα τρομερά επεισόδια στο κέντρο της Αθήνας, και το θάνατο του διαδηλωτή;
Τα πρόσωπα, που ολοένα και συννεφιάζουν όσο περνούν οι μέρες;
Την τόσο βλακώδη αντίδραση των οπαδών του Ολυμπιακού (αλλά και εκείνων άλλων ομάδων), που κραύγαζαν στο ματς με τη Ντόρτμουντ “Έτσι σας γ…νε αυτοί που σας χρωστάνε“, λες και έφταιγαν ο… Λεβαντόφσκι, ο Σμέλτσερ και οι άλλοι παίκτες της πρωταθλήτριας Γερμανίας για το ότι η χώρα μας χρωστάει σ’ όποιον μιλά εγγλέζικα, γερμανικά, κ.ά.!
Το ότι θέλω δίαιτα… κατεπειγόντως;
Και ο κατάλογος, συνεχίζεται…
Το τραγούδι της εβδομάδας
Μ’ αρέσει – Δε μ’ αρέσει (16/10/2011)
Μ’ αρέσει
Η ταινία Ο Δικηγόρος του Διαβόλου. Ναι, ξέρω, είναι του 1997. Και, ναι, δεν την είχα δει μέχρι τώρα!
Δε μ’ αρέσει
Η κατάσταση που δημιουργείται στο κέντρο της Αθήνας, με τα δεκάδες αυτοκίνητα, την ένταση, κλπ, λόγω των απεργιών των μέσων μαζικής μεταφοράς.
Το τραγούδι της εβδομάδας:
Μ’ αρέσει – Δε μ’ αρέσει (9/10/2011)
Μ’ αρέσει
Η νίκη της Ελλάδας επί της Κροατίας!
Δε μ’ αρέσει
Η υπερβολική αντίδραση πολλών μετά το θάνατο του Στηβ Τζομπς (όπως συνήθως γίνεται μετά τους θανάτους των σημαντικών). Είδα, στα σχετικά αφιερώματα του ελληνικού Τύπου, φωτογραφίες από το εξωτερικό με ανθρώπους να κλαίνε με λυγμούς (!) έξω από καταστήματα για το θάνατο του Τζομπς. Είδα άλλους να γράφουν και να λένε τα συνήθη (και τετριμμένα), Steve, RIP, κλπ. Είδα άλλους, τέλος, να εκστομίζουν τα ίδια (μεγάλα και στομφώδη) λόγια (όπως κάθε φορά που πεθαίνει κάποιος σπουδαίος).
Αμφιβάλλω για το αν αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι μπορούν να ονοματίσουν τρεις (έστω) χώρες της Αφρικής, της Ασίας, της Λατινικής Αμερικής. Εκεί όπου κάθε μέρα πεθαίνουν δεκάδες άνθρωποι για ένα σωρό λόγους.
Αμφιβάλλω, επίσης, για το αν αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι ήξεραν ποιος ήταν ο Τζομπς! Ασφαλώς ήξεραν τις εφευρέσεις και τις επινοήσεις του, αλλά ήξεραν τι άνθρωπος ήταν εκείνος; Τον ήξεραν προσωπικά; Ήταν κολλητός τους και ξέσπασαν σε λυγμούς; Δεν τους βλέπω να κλαίνε και να οδύρονται έτσι για πράγματα πιο σημαντικά (που επηρεάζουν άλλωστε και τις ζωές τους περισσότερο)…
Δεν… χαίρομαι που πέθανε ο Τζομπς, βέβαια! Αλίμονο!
Δεν την μπορώ την υπερβολή, όμως!
Αυτό είναι όλο!
Το τραγούδι της εβδομάδας:
Μ’ αρέσει – Δε μ’ αρέσει (2/10/2011)
Μ’ αρέσει
Που ο Ολυμπιακός έπαιξε καλά κόντρα στην Άρσεναλ. Κι ας έχασε.
Δε μ’ αρέσει
Οι απεργίες. Πότε επιτέλους θα καταλάβουν αυτοί που τις κάνουν, ότι αυτή η πρακτική δημιουργεί πρόβλημα μονάχα στον απλό πολίτη, και σε κανέναν άλλο;
Το τραγούδι της εβδομάδας:
To blog ενός Γιώργου... 