Πολιτικό post..

Παλιότερα, τα παλιά εκείνα χρόνια, για τα οποία εμείς οι νέοι δε γνωρίζουμε τίποτα ενώ οι παλιοί ξέρουν τα πάντα και καμαρώνουν που ζούσαν τότε, υπήρχε ο όρος πολιτικό τραγούδι. Όρο, που υπηρέτησαν συνεπέστατα άνθρωποι όπως ο Σαββόπουλος, π.χ., παραδίδοντας παρακαταθήκη σ΄ όλους μας μερικά έργα αυθεντικής τέχνης.

Πάει καιρός που η χώρα μας έχει πνιγεί στη δίνη αλλεπάλληλων καταστροφών. Ποιος ξεχνά τις φωτιές του καλοκαιριού; Αυτό που ζούμε, όμως, πρόσφατα, είναι και ο θάνατος της είδησης, της δημοσιογραφίας, του μέτρου, όλων – και ομιλώ βέβαια, για την υπόθεση Ζαχόπουλου. Όλοι, έστω και λίγα, κάτι ξέρουμε..

Δεν αποφάσισα ποτέ να γράψω κάτι για την υπόθεση αυτή. Γεμίσαμε, άλλωστε, ειδήμονες. Τι να πω εγώ, ο “μικρός” και ο ανενημέρωτος; Ας τα πούνε εκείνοι που πρέπει να τα πούνε.

Δε μπορώ όμως να μην πω, ότι δε συγκινήθηκα από ένα ποίημα (μελοποιημένο, που έγινε τραγούδι πριν αρκετά χρόνια), που μου ΄φερε στο νου όλα όσα ζήσαμε και ζούμε τις τελευταίες μέρες, εβδομάδες, μήνες.. Ένα τραγούδι που άκουγα μικρός. Και προσπαθούσα να καταλάβω.

Τώρα, πια, καταλαβαίνω..

Και σαν νέος, της εποχής μου, το παραθέτω εδώ. Είναι έργο ενός εκ των καλύτερων δημιουργών της σύγχρονης πατρίδας μας. Όχι, για να μη λένε οι παλιοί ότι μόνο αυτοί είχαν αξιόλογο πολιτικό τραγούδι!!! Ορίστε μας!!! Γιατί, όσο “μικρός” κι αν είσαι, τελικά, κάτι πρέπει να πεις..

ΣΤΑ ΚΑΜΕΝΑ

(στίχοι: Μιχάλης Γκανάς, μουσική: Λαυρέντης Μαχαιρίτσας)Ελα να πάμε στα καμένα
στον Υμηττό και στην Αυλώνα
πουλιά και πεύκα συλλογίσου
ενός καμένου παραδείσου
δέντρα που ήτανε φαντάσου
και στη σκιά τους ξεκουράσου..

Ελα και πάρε με μαζί σου
στην Κυριακάτικη εκδρομή σου
βγάλε με στο χλωρό κορμί σου
στις εκβολές του παραδείσου..

Ελα να πάμε στα καμένα
δεν μας χωράει πιά το σπιίτι
έρχονται δύσκολες ημέρες
μουτζουρωμένες σα Δευτέρες
έρχονται φλόγες απ’τα δάση
και μιά φωτιά να μας δικάσει
μέσα στο πύρινό της χνώτο
από τον έσχατο στον πρώτο..

Ελα και πάρε με μαζί σου
στην Κυριακάτικη εκδρομή σου
βγάλε με στο χλωρό κορμί σου
στις εκβολές του παραδείσου..

Ελα να βγούμε απ΄το σπιίτι
ξανά σε δρόμους και πλατείες
πάρε και τα παιδιά μαζί σου
εδώ, στο χείλος της αβύσσου
κι άφησε μόνη στο τραπέζι
την τηλεόραση να παίζει
Να δείχνει έγχρωμο τον πόνο
δίπλα σ’ένα φιλέτο τόνο
Να δείχνει φονικά και φλόγες
τσόντες, πολιτικούς και ρώγες
ενώ εμείς θα ‘χουμε φτάσει
στο σταυροδρόμι του εξήντα..

Με τα παιδάκια μας στον ώμο
για να μας δείχνουνε το δρόμο!!!

Μήπως να πάμε όλοι ομαδικώς για μια κυριακάτικη εκδρομή, μπας και ξεφύγουμε; Και αφήστε τους Θέμους και όλους τους άλλους να φαγώνονται μόνοι τους..

A hard rain is gonna fall, που ΄λεγε και ο Robert Zimmermann κάποτε (γνωστός και ως Bob Dylan)..

Υ.Γ.: Θεός σχωρέστον, τον Αρχιεπίσκοπο. Τον αντιπαθούσα σφόδρα. Αλλά ποτέ δεν εύχεσαι να πεθάνει κανείς.. Ας τον κρίνει ο Πατέρας όλων μας, σαν παιδάκι Του που ήταν κι αυτός.

Μ΄ αρέσει – Δε μ΄ αρέσει (27/1/2008)

Καλημέρα σας, αγαπητοί “Γιωργοαναγνώστες”!! Μάλλον τελικά το blog μου χρησιμεύει όπως το “Έθνος”. Όπως το “Έθνος” χρησιμεύει μόνο και μόνο για να στεγάζει το (τεράστιο) ΕΘΝΟΣΠΟΡ, έτσι και το blog μου χρησιμεύει για να στεγάζει τα… Μ΄ αρέσει – Δε μ΄ αρέσει!!! Χοχοχο! Τέλος πάντων, ας παρακολουθήσουμε την ιστορία των σημερινών Μ΄ αρέσει-Δε μ΄ αρέσει, για να δούμε στο τέλος με πόσα συμφωνείτε, πόσα διαφωνείτε, αλλά να εκθέσετε και τα δικά σας!!! Πάμε!!!

Μ΄ ΑΡΕΣΕΙ

1. Η Μαρία Σαράποβα, η Ρωσσίδα τενίστρια. Κι αυτό, διότι συνέχισε, βελτιώνοντας και επεκτείνοντας, το πρότυπο “Άννα Κουρνίκοβα”: δεν είναι μόνο όμορφη – ξέρει και τέννις!!! Απόδειξη, η κατάκτηση του Αυστραλιανού όπεν, πριν από 1-2 μέρες.. Yassou, Maria, kataktise ta ola!!!

2. Η pub “The Fawn” (σ.σ. “Το Ζαρκάδι”), δίπλα στο campus μας. Το ΄χω ξαναγράψει στο παρελθόν, αλλά δε θα κουραστώ να το γράφω ξανά, και ξανά, και ξανά…

3. Η Παρασκευή που μας πέρασε. Για πολλούς λόγους!

– Έπρεπε να πάμε με τους συμφοιτητές να φιλμάρουμε μια αθλητική εκδήλωση με παιδάκια στο Blackpool, που είναι αρκετά μακριά απ΄ το Stoke, 2.5 ώρες με το τραίνο. Οπότε, εν πρώτοις, μ΄ άρεσε η διαδρομή, το ταξίδι προς το Blackpool. Είδα νέα μέρη, είδα το Manchester (περάσαμε και απ΄ αυτό), φανταστικά!

– Η εκδήλωση η ίδια ήταν πολύ ωραία. Ένα σωρό πιτσιρίκια να ντριμπλάρουνε και να σκοράρουνε (ήταν ποδοσφαιρική η εκδήλωση)!!! Πολλή πλάκα! Και άπειρες φατσούλες, κοκκινομάλλικα και φακιδιάρικα, να σε βλέπουν μ΄ εκείνο το βλέμμα το αμήχανο – δεν υπάρχει πιο αυστηρός κριτής απ΄ αυτό το βλέμμα.. Πώς να κρυφτείς απ΄ τα παιδιά;..

– Ο άνθρωπος που οργάνωνε το όλο event (εκ μέρους ενός Αθλητικού Ιδρύματος του Stoke), και που προπονούσε τα παιδιά, λεγόταν Derek Spence. Παλιός διεθνής Βορειοϊρλανδός ποδοσφαιριστής, με 29 συμμετοχές με την Εθνική Βορείου Ιρλανδίας. Αποδείχθηκε, λοιπόν, ότι ο τύπος αυτός, τη σεζόν 1977-78, έπαιξε στον… Θρύλο!!! Απίστευτο, αλλά αληθινό! Μου το είπαν οι φίλοι μου, όταν ταξιδεύαμε για να πάμε στο Blackpool!! Δεν πίστευα στ΄ αυτιά μου.. Όταν του είπα ότι είμαι από Ελλάδα (και, δη, φίλαθλος του Θρύλου), το επιβεβαίωσα! Κι άρχισε και μου ΄λεγε για τον… Kelesidis, τον… Kirastas, τον… Karavitis, τον… Katsavakis, τον… Delikaris, και όλους τους άλλους που είχε τότε για συμπαίκτες (μερικοί εκ των οποίων, θρύλοι του “Θρύλου”)!!! Μιλάμε για απίστευτο τύπο, χωρατατζή, χιουμορίστα, κλπ. Μου ΄λεγε για τότε, για την… ΑΕΚ Athens (σκόραρε, λέει, απέναντί της, με βολέ εκτός περιοχής! Άκου ΄δω!), για τους φιλάθλους του Θρύλου που τον σήκωναν στα χέρια τους να τον πάνε στο αμάξι του (!), ενώ λυπήθηκε που δε μου ΄φερε εφημερίδες από τότε που είχε κρατήσει – άσε που μου τραγούδησε και στα… ελληνικά!!! Είναι απ΄ τα τυχερά της δουλειάς, αυτά: να βρεις, σ΄ ένα ωραίο ταξίδι, σε ωραίο event, ένα… ξένο βετεράνο του Θρύλου!!!

4. Που επιστρέφω Ελλάδα σχετικά νωρίς, για διακοπές του Πάσχα: 15 Μαρτίου!!! Ξαναφεύγω Απρίλιο, μετά..

5. Που, όταν θα επιστρέψω, τον Απρίλη, μετά το Πάσχα, θα ανέβουν μαζί μου ο αδερφός και ο ξάδερφός μου, να μείνουν εδώ λίγες μέρες!!! Ώρα να δείξουμε στους Άγγλους τι ψάρια πιάνει το σόι μας!!! 🙂

6. Η συμπεριφορά των barmen στις εδώ pub: ζητάς ποτό (είτε μπύρα είτε Coca Cola είτε ότι άλλο) και σου γεμίζουν το ποτήρι ως απάνω!!! Αυτή είναι εξυπηρέτηση!!!

7. Όταν ο L., ο τύπος που μένει απέναντί μου στην εστία, αφήνει την πόρτα του δωματίου του ανοικτή, και παίζει Pro με τον Τ. ή τον Ν., ή μόνος του. “You cheating game”, να φεύγουν τα ουρλιαχτά, οι καζούρες, οι πλάκες. Το ίδιο συμβαίνει όταν βλέπει μπάλα: ουρανομήκεις κραυγές και ουρλιάσματα! Πραγματικά, αυτός ο τύπος είναι σκέτη απόλαυση, μια κατηγορία από μόνος του.. Όταν βλέπει tv ή παίζει Pro, είμαι σίγουρος ότι τον ακούει όλο το κτίριο!!!

8. Ο ρομαντισμός στο ποδόσφαιρο, έτσι όπως αποτυπώνεται και επιβιώνει στο Κύπελλο Αγγλίας (FA Cup), τον αρχαιότερο (136 ετών) ποδοσφαιρικό θεσμό του πλανήτη.. Χθες, ημέρα Σάββατο, για τους “32” του Κυπέλλου, η ερασιτεχνική Havant and Waterlooville έπαιξε στο Anfield εναντίον της Λίβερπουλ.. Έχασε 5-2, αφού προηγήθηκε δύο φορές. Τη μαγεία αυτού του Κυπέλλου, όμως, όπου ο “μικρός” έχει ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ ελπίδες να αποκλείσει ένα μεγάλο, δύσκολα τις βρίσκεις αλλού (στη Γαλλία και την Ισπανία, ίσως, περισσότερο)..

9. Που μπήκα, για να κάνω μια συνέντευξη, σε μια απ΄ τις σουίτες του Britannia Stadium, έδρας της τοπικής ομάδας, Stoke City (30.000 θέσεων)!!! Με φόντο τον αγωνιστικό χώρο, βέβαια!!! Wicked!!!

10. Να βάζω περισπωμένες, όταν γράφω! Σε άσχετα γράμματα, όπου θέλω.. Όπου να ΄ναι! Απωθημένο απ΄ το Λύκειο; Ποιος ξέρει…

ΔΕ Μ΄ ΑΡΕΣΕΙ

1. Η μετεγγραφή Νίκου Σπυρόπουλου στον Παναθηναϊκό. Τον ήθελα πολύ αυτόν τον παίκτη στη Θρυλάρα.. Εμ, όταν ο Πανιώνιος σου ζητά του κόσμου τα λεφτά, λες και είναι ο.. Ρομπέρτο Κάρλος ο Σπυρόπουλος, τι να κάνεις; Κι όταν θα είδαν οι Πανιώνιοι ότι δεν δίνει κανείς τόσα λεφτά, τον έδωσαν στον πρώτο… γενναίο που τόλμησε να πληρώσει! Και ήταν ο ΠΑΟ αυτός. Κρίμα..

2. Που ο 1ος όροφος του κτιρίου μας (ο δικός μου, δηλαδή), άμα τη ενάρξει του νέου εξαμήνου, έχασε 3 εκλεκτά μέλη.. Για διάφορους λόγους (τερματισμό σπουδών, αδυναμία προσαρμογής, κλπ), τρεις φίλοι μας έφυγαν!!! Ο όροφος θα είναι σίγουρα φτωχότερος, δίχως αυτούς..

3. Που, χθες, η λατρευτή “The Fawn” ήταν κλειστή το απόγευμα, κι έτσι έχασα τα ματς του Κυπέλλου Αγγλίας!!!

4. Που δε γνωρίζω ακόμα τι θα κάνω με μερικά projects για τη σχολή..

5. Το νέο μάθημα που ΄χουμε, στο β΄ εξάμηνο, αλλά και η εργασία που πρέπει να γράψουμε γι΄ αυτό => Νόμοι και Σπορ!!! Βαρετότερο δε γίνεται!!!

6. Που, όταν είπα στα παιδιά εδώ ότι θα φτιάξω εξώφυλλο για την εργασία που πρέπει τώρα να παραδώσουμε, άρχισαν να λένε “George, δε θα πάρεις περισσότερους βαθμούς έτσι” και “δεν πειράζει άμα τη δώσεις χωρίς εξώφυλλο, το περιεχόμενο είναι που μετράει”, κλπ… Εεεε, παιδιά, δεν το κάνω για να πάρω βαθμούς. Ας τους το εξηγήσει κάποιος. Αυτή η δήλωσή τους με έκανε και θύμωσα πολύ, άλλο αν δεν το ΄δειξα. Επειδή είναι εκείνοι Άγγλοι και λέτσοι και δίνουν τις εργασίες τους όπως να ΄ναι, δε σημαίνει ότι είμαστε όλοι το ίδιο.. Απ΄ τις λίγες φορές που τα ΄χω πάρει με τους εδώ φίλους μου.

7. Η εικόνα του μπασκετικού Ολυμπιακού, των τελευταίων εβδομάδων. Λίφτινγκ, και γρήγορα!!!

8. Να σκοντάφτω, όταν περπατάω στο δρόμο. Πραγματικά, μου δίνει απίστευτα στα νεύρα!!! 

9. Το Facebook (πια). Βαρετό, ρε παιδί μου!!! Προτιμώ το hi5.

10. Να είμαι αφηρημένος και να ξεχνάω πράγματα, και να πρέπει μετά να γυρίσω να τα πάρω, κλπ.. Συγκεντρώσου!!!

Σάββατο…

Σάββατο σήμερα. Μου ΄χαν λείψει τα Σαββατοκύριακα στην εστία. Το πάρκινγκ της εστίας, όλες τις μέρες γεμάτο, τα Σαββατοκύριακα αδειάζει, μιας και όλοι επιστρέφουν πίσω στις πόλεις τους και τα χωριά τους, έχοντας ξοδέψει άλλη μια βδομάδα στο Πανεπιστήμιο.

Κι είναι ωραία αυτή η ησυχία που υπάρχει, τα σαββατιάτικα πρωινά, εδώ στο κάμπους. Θαρρείς κι έχουν όλα σταματήσει. Η πρωινή δροσιά σιγά σιγά φεύγει, και ο ήλιος αρχίζει να ανεβαίνει στον ουρανό. Έχω πει ότι, και ανέφελος να ΄ναι ο ουρανός, το κρύο δεν υποχωρεί με τίποτα!!! Από κάπου μακριά ακούγονται πουλιά να κρώζουν – γλάροι συνήθως περνάνε πολλοί από ΄δω, αλλά και άλλα πουλιά. Επίσης, σε κάποιο γήπεδο πιο πέρα κάποιοι έχουν ξεκινήσει έναν αγώνα. Τα πουλιά κι αυτοί οι απόμακροι παίκτες είναι εκείνα που θυμίζουν ότι υπάρχει ζωή, και ότι δε σταμάτησαν όλα, τα ακίνητα σαββατιάτικα πρωινά – α, και ο ήχος απ΄ το τραίνο, που κυλά πάνω στις ράγες, σύμβολο και αυτό της φυγής. Όλα, πράγματι, μοιάζουν να είναι “φευγάτα”..

Σιγά σιγά, αρχίζουν και ξυπνάνε και οι άλλοι, στα δωμάτια. Κοντά 10 η ώρα, πια, πλησιάζει. Δεν ξέρω γιατί τα Σάββατα κοιμούνται, εδώ, περισσότερο απ΄ ότι τις Κυριακές. Την Κυριακή, έχω παρατηρήσει, όλοι ξυπνάνε νωρίτερα!!! Δεν είναι, άραγε, γι΄ αυτούς, όπως και για εμάς και τον υπόλοιπο κόσμο, ημέρα σχόλης η Κυριακή; Τι να πω; Θα είναι, μάλλον, απλώς τη ζουν αλλιώς.

Μια απ΄ τις πιο καλές επιλογές που έχω, τα σαββατιάτικα πρωινά, είναι η μικρή βόλτα έως τα πλυντήρια του κάμπους. Διασχίζοντας το κάμπους, σχεδόν, για να φτάσω ως εκεί, μου δίνεται η ευκαιρία για μια πρώτης τάξεως βόλτα, μέσα στη σιγαλιά και την ηρεμία, με φόντο τους κατάφυτους λόφους και τον αχνό ήλιο, που προσπαθεί να ξεμυτίσει πίσω απ΄ τα χοντρά, αδιαπέραστα σύννεφα – και το καταφέρνει!!! Τις τελευταίες μέρες, δεν έχω παράπονο, μας έχει τιμήσει για τα καλά ο ήλιος εδώ (στην Ελλάδα, μαθαίνω, έχει συννεφιά αρκετή).

Είναι στ΄ αλήθεια ωραίο το μέρος εδώ. Σου δίνει μια τέτοια ψυχική ανάταση, ώστε, και απλώς περαστικός να είσαι (όχι φοιτητής μόνο, όπως εγώ), νιώθεις αυτή την αγαλλίαση και την ηρεμία.. Αναμφίβολα!!!

Σιγά σιγά, συνεχίζεται η… απαγκίστρωση του ορόφου απ΄ τα δεσμά του Μορφέα!! Και το Σάββατο, συνεχίζεται. Εάν ήμουν στην Ελλάδα, τώρα, θα κανόνιζα μάλλον κάποιο παιχνίδι ποδοσφαίρου με την ομάδα μου. Συνήθως, έτσι κάνω τα Σάββατα. Επί του παρόντος, όμως, δεν έχω τέτοιου είδους ανησυχίες, μιας και εδώ δεν παίζω μπάλα.

Να λοιπόν, μια λίστα, με όσα κάνω τα Σάββατα, στο περίπου: πλύσιμο ρούχων, σκούπισμα δωματίου, γράψιμο εργασιών, τηλεθέαση αγώνων (στην παρακείμενη pub!!!), καμιά βολτίτσα.. Ακόμα δεν έχω επιχειρήσει να βγω έξω για βράδυ, ένα Σάββατο. Είναι κι αυτό ένα απ΄ τα άμεσα σχέδιά μου: να βγω βράδυ στο Stoke, Σάββατο. Μόνος, ή με παρέα!!! Θα δείξει..

Κι η πορεία μέσα σ΄ ένα ακόμα Σάββατο, συνεχίζεται!!!

Έτσι μου ΄ρθε, και το ανέβασα…

Απόψε θα σας… τραγουδήσω!!! Με τη φωνή του… Φοίβου Δεληβοριά (ξέρω ότι λυπάστε που δε θα ακούσετε εμένα, αλλά τι να γίνει, ρε παιδιά..)!!!

Ο προορισμός

Το σίγουρο είναι ότι ξεκίνησα πάλι αργά Και πάω με τα πόδια συνέχει χαζεύω, κοιτάζω Μυρμήγκια που σκάβουν στου κόσμου το ρήμαγμα Μου λένε να σκάψω λιγάκι κι εγώ, μα διστάζω Κι αν είμαι σε κάτι στ’ αλήθεια καλός Φοβάμαι πως είναι το αμήχανο βήμα Μα εκεί προς το μέρος σου λάμπει ένα φως Που δείχνει πως είσαι ο προορισμός Που δείχνει πως είσαι ο προορισμός Κι αν είναι ένας τρόπος για να ΄ρθω είν’ αυτός Ν’ αλλάζω στη διαδρομή συνεχώς Ν’ αλλάζω στη διαδρομή συνεχώς Το σίγουρο είναι ότι πηγαίνω στην ομορφιά Μα ο μέσα μου αντίπαλος βιάζεται-τρέχει να φτάσει Κοιτάω τ’ όνομά του που αστράφτει στην αγορά Ακούω το τραγούδι του που θέλει απλά να σου μοιάσει Κι αν είναι σε κάτι στ’ αλήθεια καλός Φοβάμαι πως είναι ο μηχανισμός του Μα εκεί προς το μέρος σου λάμπει ένα φως Που δείχνει πως είσαι ο προορισμός Που δείχνει πως είσαι ο προορισμός Κι ο δρόμος σου σίγουρα δεν είν’ αυτός Να μένω ο ίδιος μα πιο βιαστικός Να μένω ο ίδιος μα πιο βιαστικός Το σίγουρο είναι ότι δεν υπάρχει σιγουριά Στο δρόμο αυτό δεν υπάρχουν ταμπέλες και βέλη Μονάχα ουρανός και αέρας και μοναξιά Κι αυτό που η καρδιά μου συνέχεια κι ακούραστα θέλει Κι αν είμαι σε κάτι στ’ αλήθεια καλός Το ξέρω πως είναι ότι απλά συνεχίζω Κι εκεί προς το μέρος σου λάμπει ένα φως Που δείχνει πως είσαι ο προορισμός Πως είσαι ο δικός μου ο προορισμός Θα φτάσω εκεί κάποτε θα ΄ρθει ο καιρός Να σου τραγουδήσω να γίνουμε φως Να σου τραγουδήσω να γίνουμε φως…

Σελίδα λευκή…

Έχει πέσει έλλειψη έμπνευσης, αυτόν τον καιρό.

Δεν έχω τίποτα να γράψω.

Κρεμάω, λοιπόν, την επιγραφή “Κλειστόν“, έξω απ΄ την πόρτα μου. Μέχρι νεωτέρας.

Copa Africa!!!

Έπρεπε να έρθω στην Αγγλία, για να παρακολουθήσω, για πρώτη φορά, ένα αγώνα για το Copa Africa (το αντίστοιχο Euro των Αφρικανών). Στην Ελλάδα δεν πολυασχολούμαστε. Ούτε με το Ασιατικό Κύπελλο, ή το Ωκεανικό, ή το Αμερικάνικο. Μόνο Euro και λίγο (ελάχιστο) Copa America. Εδώ, περιέργως, έχουν ένα κανάλι που μεταδίδει το Copa Africa. Χθες είδα Νιγηρία-Ακτή Ελεφαντοστού (ντερμπάρα!) και Μάλι-Μπενίν (στην καταπληκτική αυτή περίπτωση της Εθνικής του Μάλι, με το έντονο ελληνικό ενδιαφέρον: ο βασικός γκολκίπερ του Μάλι, Μαχαμαντού Σιντιμπέ, παίζει στον… ΠΑΣ Γιάννενα, ενώ έχει παίξει και σε Κέρκυρα, Αιγάλεω για πάνω από 5 χρόνια, ενώ ο βασικός χθες δεξιός αμυντικός μέσος τους ήταν ο Μπασαλά Τουρέ, του… Λεβαδειακού – ε, αυτοί οι δύο, είναι συμπαίκτες με παίκτες παγκόσμιας κλάσης, μέλη σούπερ ομάδων, όπως ο Κανουτέ, ο Ντιαρά, ο Ντεμπελέ, ο Σισόκο, ο Σεϊντού Κεϊτά και ο Ντιαμουτέν!!!).

Σαν γνήσιος ποδοσφαιρόφιλος, εννοείται ότι άρπαξα την ευκαιρία. Κι έτσι, έσπασα ένα ακόμα ρεκόρ μου: είδα αγώνα Copa Africa!!! Άλλα τέσσερα τρόπαια έμειναν (όλων των άλλων ηπείρων, πλην της δικής μας)!

Στ΄ αλήθεια, πιστεύω ότι ένας τρόπος για να καθρεπτιστεί μια ήπειρος, είναι (και) απ΄ τη μπάλα που παίζει. Οι Γκανέζοι, διοργανωτές του τρέχοντος Copa Africa, γκρέμισαν, λέει, συνοικίες ολόκληρες σε μια περιοχή της πρωτεύουσας Άκρα, για να χτίσουν ένα υπερσύγχρονο γήπεδο για τις ανάγκες του τουρνουά (κι ενώ το εγχώριο πρωτάθλημα είναι ημι-επαγγελματικό), αναγκάζοντας σε ξεριζωμό τους κατοίκους της περιοχής εκείνης, ενώ σημειώθηκαν και περιστατικά βίας κατά την εκδίωξη αυτών των ανθρώπων. Τόση είναι η ανάγκη για προβολή της χώρας στο εξωτερικό, που δεν δίστασαν να στραφούν ακόμα και εναντίον των συμπολιτών τους, για να πετύχουν τους στόχους τους..

Έχω στην εστία 1-2 παιδιά που είναι Γκανέζοι. Γεννημένοι στην Αγγλία, βέβαια, αλλά Γκανέζοι. Και είχαμε πιάσει μια μέρα συζήτηση, για την πατρίδα τους (δε θυμάμαι πώς είχε φτάσει εκεί το θέμα – από ποδόσφαιρο είχε ξεκινήσει, πάντως). Και μου είπαν ότι δεν αφήνουν τη Γκάνα να αναπτύξει πράγματα προς ίδιον όφελος. Έχουν πέσει, μου είπαν, πάνω της τα ξένα συμφέροντα, και απομυζούν ότι καλό παράγει αυτή η χώρα – από ανθρώπους (εργατικό δυναμικό) μέχρι προϊόντα. Δεν αφήνουν στη Γκάνα παρά μόνο ψίχουλα, ενώ εκείνοι έχουν αρπάξει το καρβέλι όλο. Κι όπως είπε κάποτε και ο Ρίσαρντ Καπισίνσκι, ο μέγιστος αυτός Πολωνός ρεπόρτερ και βαθύς γνώστης της Αφρικής, οι λευκοί άφησαν στους Αφρικανούς αυτή τη βαθιά αίσθηση του μειονεκτούντος.. Του ανθρώπου που (νομίζει ότι) έχει προοριστεί για να μειονεκτεί, πάντα. Κι ήλθε σε πλήρη συμφωνία, αυτό, μ΄ αυτό που μου είπαν οι Γκανέζοι φίλοι μου: η Γκάνα, συνεχώς, κρατιέται κάτω. Κανείς δε δείχνει διάθεση να θέλει να τη σώσει, να την πάει ψηλά.

Και τους ανέφερα τον Κβάμε Ν΄Κρούμα, τον πρώτο Πρόεδρο της ελεύθερης Γκάνας, πίσω στα 1959. Έναν άνθρωπο με όραμα, που έβλεπε τους λευκούς όπως πραγματικά ήταν: βάρος. Που ήθελε να αναπτυχθεί η χώρα του, να γίνει τρανή και σπουδαία. Να περάσει τα όριά της, να φύγει απ΄ τη μιζέρια. Και δεν ήταν μόνο “Γκαναϊκός”, ο Νκρούμα. Ήταν παναφρικανιστής. Πίστευε στη δύναμη της Αφρικής. Στην ικανότητά της να ξεφύγει, να ανασάνει. Μαζί με ένα σωρό άλλους ηγέτες εκείνης της εποχής (ο Μπεν Μπέλα στην Αλγερία, ο Λουμούμπα στο Κονγκό, ο Μαντέλα πιο μετά στη Νότιο Αφρική, ο Νασσέρ στην Αίγυπτο) προσπάθησε να πάει την ήπειρο ψηλά.

Τους τα είπα όλα αυτά, στους φίλους μου. Δεν υπάρχει πια ένας Νκρούμα;

Όχι. Πάνε αυτά, μου αποκρίθηκαν. Κανείς δε δείχνει πια διάθεση να ανεβάσει τη Γκάνα.

Μήπως όμως και η Γκάνα προσπαθεί να ανέβει με λάθος τρόπο; Ρητορική είναι η ερώτηση, δε χρειάζεται να απαντήσετε..

Μήπως όλες οι χώρες, εν τέλει, που έχουν ανάγκη της διεθνούς προσοχής, επιλέγουν συνήθως λάθος τρόπους για να την τραβήξουν;…

Μ΄ αρέσει – Δε μ΄ αρέσει (20/1/2007)

Η επάνοδός μου στο Stoke, σήμερα, συμπίπτει με την καθιερωμένη παράθεση των Μ΄ αρέσει – Δε μ΄ αρέσει της εβδομάδας που πέρασε! Δεν θα είναι θεματική, η σημερινή στήλη, όπως την άλλη φορά (που ΄χα βάλει -αποτυχημένα- γυναίκες). Και, βέβαια, ελπίζω να τ΄ ανεβάσει, και να μην κάνει καμιά πατατιά, σαν την άλλη φορά!!! Πάμε!!!

Μ΄ ΑΡΕΣΕΙ

1. Τι άλλο; Η τεράστια νίκη του Ολυμπιακού επί του ΠΑΟ, με 4-0 στο Καραϊσκάκη!!! Λιποψύχησα, κι εγώ, τ΄ ομολογώ, μετά το 1-1 της προηγούμενης Κυριακής! Να, όμως, που ο Θρύλος “αποκατέστησε την τάξη” (σύμφωνα με τον Π. Κόκκαλη – λανθασμένη τοποθέτηση, αλλά είναι εντελώς ψέμα;..).

2. Η επιστροφή μου στο Stoke!!! Ανανεωμένος, πιο έτοιμος και, σαφώς, πιο δεκτικός στο να κάνω πράγματα. Η περίοδος του ψαρώματος (θέλω να πιστεύω ότι) τελείωσε.

3. Το νέο άλμπουμ του Αρκά, στη σειρά “Η ζωή μετά“. Δε θυμάμαι τίτλο. Σίγουρα, όμως, έχει βγάλει!!! Σπεύσατε!

4. Το πολωνικό όνομα “Αρκάντιους” (Αρκάδιος).

5. Να “πετάω” απ΄ το ένα mp3 στο άλλο, προσπαθώντας να ακούσω τι μουσική ακούει ο κάθε επιβάτης, όταν είμαι, ή μετρό, ή λεωφορείο, ή τραίνο, κλπ!!!

6. Το πρωινό που σερβίρει η British Airways, στο αεροπλάνο. Μικρό, αλλά καλό! Εμένα, μ΄ άρεσε!!!

7. Το θέαμα, όταν βρίσκεται το αεροπλάνο μέσα στα σύννεφα.. Ένα λευκό φόντο απλώνεται παντού. Μοναδικό θέαμα!

8. Η φράση Όταν κοιτάς από ψηλά, μοιάζει η γη με ζωγραφιά.. Άλλο να το διαβάζεις, κι άλλο να το ζεις!!!

9. Η καζούρα στους Παναθηναϊκούς, μέσω της ερώτησης: “Πώς λέγεται ο κόουτς του ΠΑΟ; Ζοσέ… Τεσσέιρο”!!!

10. Ο Λιονέλ Νούνιες.

ΔΕ Μ΄ ΑΡΕΣΕΙ

1. Που δεν κατάφερα ακόμα να αγοράσω το νέο άλμπουμ του Αρκά (ναι, αυτό που αναφέρω πρωτύτερα)!

2. Που, όταν γίνεται μαζική κάθοδος επιβατών από λεωφορείο ή βαγόνι, ή και όταν ακόμα λίγοι κατεβαίνουν, εάν η έξοδος είναι μπλοκαρισμένη από κόσμο, κανείς δεν κατεβαίνει για να βγουν πρώτα οι άνθρωποι, και να ξαναμπεί μετά!!! Μη χάσουνε τη θεσούλα τους.. Πραγματικά εκνευριστικό!

3. Η ισοπαλία με 1-1 του Θρύλου εναντίον του ΠΑΟ, την προηγούμενη Κυριακή. Έδωσε δικαιώματα για πολλά… λόγια! Άσχετο αν το κόψιμο του τσαμπουκά ήταν ταχύ και δυναμικό..

4. Η διαφήμιση των Jumbo Bebe, με τα πατουσάκια, τα χειλάκια, τα χεράκια, κλπ, που τα πήραμε απ΄ τη μαμά – κι αυτό, διότι δεν λέει ότι ναι μεν όλα τα υπόλοιπα τα πήραμε απ΄ τα Jumbo Bebe, με τα λεφτά του μπαμπά, όμως!!!

5. Όταν προσπαθεί κάποιος να πιάσει συζήτηση μαζί μου, και, άρα, να πρέπει να μιλάω και να απαντάω, όταν τρώω!!! Είναι ιερή στιγμή το φαϊ!

6. Η διαφήμιση (στην ελληνική tv) του αυτοκινήτου Lancia Musa. Όχι μόνο έχει ως μουσική επένδυση μια κάκιστη διασκευή του υπέροχου τραγουδιού Bang Bang, αλλά μας δείχνει και την Κάρλα Μπρούνι!!! Σα να μην έφτανε που τη βλέπουμε στις ειδήσεις όλη την ώρα, να σου τη και στις διαφημίσεις, για περισσότερη δόση!

7. Να βλέπω φιλάθλους να επιδίδονται σε.. γενετήσιες ύβρεις (“π***τσα, π***τσα”, κλπ, μαζί με τις αρμόδιες χειρονομίες), ενώ βλέπουν… τένις!!! Ρε παιδιά, δεν είναι ποδόσφαιρο! Τένις είναι; Ακόμα και εκεί καφρίλα;

8. Που ΄χασε ο Θρύλος στην Ευρωλίγκα, απ΄ την Πρόκομ!!!

9. Που, σε ένθετο έντυπο γνωστής εφημερίδας (το προηγούμενο Σάββατο), είδα στη λεζάντα μιας φωτό από συναυλία ότι αυτή η συναυλία ήταν του… “Μίκυ Θεοδωράκη”!!! Σιγά μην ήταν και του… Μίκυ Μάους! Δεν το έψαξε κανείς αυτό να το διορθώσει; Ρε παιδιά, με μερικά ονόματα δεν παίζουμε.

10. Το ότι, όταν ο υδραυλικός ήλθε σπίτι μας για να μας αλλάξει βρύσες, έβαλε στη θέση τους κάποιες πολύ καλές, αλλά μάρκας… Teka!!! Μου θυμίζει τη Ρεάλ Μαδρίτης, γαμώτο (σ.σ. χρόνια χορηγός των merengues η εν λόγω εταιρεία)!!!

Σιγά σιγά, τα μαζεύουμε..

Και, σιγά σιγά, αρχίζουμε να τα μαζεύουμε.. Οι βαλίτσες ξαναβγαίνουν στο διάδρομο, τα πράγματα πάλι αρχίζουν να πακετάρονται. Οι συζητήσεις αρχίζουν πάλι και γεμίζουν με… οδηγίες ταξιδιού, πώς να πας εκεί, από πού να πάρεις το εισιτήριο, κλπ. Η επιστροφή στη Γηραιά Αλβιώνα πλησιάζει!!!

Το εισιτήριο λέει απάνω 20 Ιανουαρίου (Κυριακή – στις 21 αρχίζουμε ξανά, κάτι που μου ΄κανε εντύπωση, μιας και άλλες σχολές ξεκίνησαν απ΄ τις 5 ή τις 7, με εξεταστικές, κλπ, πάνω εκεί). Η τραγική συνήθεια της μάνας μου να κλείνει εισιτήρια για τις… πρώτες πρωινές πτήσεις, θα με αναγκάσει να ξυπνήσω αρκετά νωρίς. Τα πράγματα, βεβαίως, θα ΄χουν ετοιμαστεί προ πολλού, και δε θα υπάρχει λόγος ανησυχίας. Δεν ανήκω στην κατηγορία εκείνη που τα ετοιμάζει όλα την τελευταία στιγμή. Για να μη συντρέχουν και λόγοι ανησυχίας, δηλαδή..

Θα πάμε με το αμάξι στο αεροδρόμιο, θα πάμε στο check-in (με τους σαφώς πιο ανθρώπινους όρους και κανόνες από εκείνους των αγγλικών αεροδρομίων – δεν είδα ποτέ να σου βγάζουν ως και τα… παπούτσια, στην Ελλάδα, όπως κάνουν στην Αλβιώνα!), θα μπω στο αεροπλάνο, και.. βουρ για Λονδίνο!!! Μέσα στο αεροπλάνο, θα φάω το πρωινό για γατάκια που σερβίρεται (τόσο μικρό, που δε φτάνει ούτε γι΄ αυτά!!!), και θα προσπαθήσω να περάσω την ώρα μου. Μετά, Λονδίνο, μετρό, τραίνο, και, τέλος, η δεύτερη απόβαση στο Stoke-on-Trent..

Δεν γνωρίζω κι εγώ το λόγο για τον οποίο κάθομαι και αραδιάζω τις πτυχές του κυριακάτικου ταξιδιού μου. Δεν είμαι απ΄ τους τύπους που αγχώνονται (εύκολα) με κάτι τέτοια. Όμως, πώς να τα βάλεις με το “ηθικό” τζετ λανγκ; Έμεινα ένα μήνα, στην πατρίδα, μετά την επάνοδό μου για τις διακοπές των Χριστουγέννων. Και πρέπει να πω ότι συνήθισα. Και, όπως συνηθίζουμε να λέμε: Με τι καρδιά να επιστρέψεις τώρα πάνω ΄κει; Όσο να ΄ναι, είναι ωραίο να μένεις στον τόπο σου, και ακόμα πιο ωραίο είναι να συνηθίζεις, μετά από καιρό απουσίας.

Από την άλλη, τον πρώτο καιρό όσο ήμουν εδώ, το Stoke μου έλειπε!!! Είχα συνηθίσει και εκεί. Κι ήθελα να γυρίσω. Οι φίλοι, η σχολή, η πόλη, οι pubs, όλα μου έλειπαν.. Τελικά, συνήθισα. Όχι ότι τώρα δεν τα νοσταλγώ – on the contrary, που λένε και οι φίλοι μας οι Άγγλοι! Αλλιώς είναι, όμως, όταν έχεις συνηθίσει να είσαι σπίτι σου.

Έχω, όμως, ορισμένες δουλειές να τελειώσω επάνω εκεί – πάνω απ΄ όλα, ένα… μεταπτυχιακό!!! Επιπλέον, θεωρώ ότι δεν εκμεταλλεύτηκα την όλη φάση “σπουδές-στο-εξωτερικό” τόσο, όσο θα έπρεπε, στο πρώτο μισό της χρονιάς. Ήμουν περισσότερο κλειστός, λιγότερο ανοικτός σε ιδέες και προτάσεις. Ψαρωμένο, θα με ονόμαζα. Και ολίγον δύσπιστο. Αφού τσέκαρα, όμως, φάσεις, πρόσωπα και καταστάσεις, θεωρώ ότι δεν πρέπει να είμαι τόσο, στο δεύτερο τούτο μισό της σεζόν. Είναι κι αυτό ένα στοίχημα, κατά κάποιον τρόπο!!!

Οπότε, σιγά σιγά, τα μαζεύουμε.. Δίχως λύπη!!! Αλλά με προσμονή, για τα καλύτερα που θα ΄ρθουν!!!

Υ.Γ.1: Για την τεσσάρα του Θρύλου είπα να μη γράψω πολλά, γι΄ αυτό και ανέβασα το μικρό post το χθεσινό. Τι να γράψεις, άλλωστε; 4-0 ήρθε το ματσάκι..

Υ.Γ.2: Εάν ξεκινούσα τώρα ένα Μ΄ αρέσει-Δε μ΄ αρέσει, το πρώτο Μ΄ αρέσει που θα ΄βαζα, θα ήταν τα χθεσινά… ολόμαυρα εξώφυλλα των “πράσινων” οπαδικών φυλλάδων!!!

Υ.Γ.3: Κι ελπίζω όλοι να είδαν, για μια ακόμα φορά, πώς επιδρά αυτό το ΠΑΝΙΣΧΥΡΟ σπορ στις ψυχές και τις ιδεολογίες των αμόρφωτων, αγράμματων ανθρώπων. Η δολοφονία του νεαρού οπαδού του Ολυμπιακού, εάν αποτέλεσε προϊόν του 4-0 και των πανηγυρισμών γι΄ αυτό, είναι το τέλειο παράδειγμα για να αποδείξει κανείς πόσο δυνατά επιδρά αυτό το σπορ. Και πόσο στα σοβαρά πρέπει να το πάρουμε..

Υ.Γ.4: Με χαρά μου βλέπω ότι ο Stranger επιτέλους γράφει συχνά!! Stranger, γράψε, για το λαό σου!!! 🙂

Υ.Γ.5: Έχω να φάω καιρό πατάτες τηγανητές..

Υ.Γ.6: Μα να αποκλειστεί η Inter απ΄ την Incheon United (Κορέας) στο Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων μου; Και μάλιστα με 3-1; Έχανε 3-0 στο ημίχρονο!!! Αν είναι δυνατόν..

Υ.Γ.7: Απίστευτη ήττα του Θρύλου απ΄ την Πρόκομ, χθες (Ευρωλίγκα). Έλεος πια, κ. Γκέρσον και λοιποί!!! Δεν ασχολούμαι με το μπάσκετ, πολύ, αλλά… έλεος!!! Θέλω να βλέπω να κερδίζει ο Θρύλος παντού!!!

Υ.Γ.8: Δεν το έγραψα πουθενά, ελπίζω όμως να ακούσατε μόνοι σας τη νέα σπουδαία ατάκα Κώστα Βερνίκαρου, στο ματς ΟΣΦΠ-ΠΑΟ 1-1 την Κυριακή: “Και, στα δεξιά της άμυνας του Ολυμπιακού, θα παίξει ο Ζεβλάκοφ, ο Βούλγαρος“.. Και να ψάχνεσαι τώρα εσύ, να μάθεις πότε πήρε βουλγαρική υπηκοότητα ο… Πολωνός Ζεβλάκοφ!!! Για “συγγνώμη, κύριοι τηλεθεατές“, φυσικά, ούτε λόγος.. Τέτοια λέω, κι άμα σας αρέσει! Άδικο έχουν μετά όσοι βάζουν στο mute την tv, όταν περιγράφει ο Βερνίκαρος;

Υ.Γ.9: Όσοι πιστεύετε ότι αυτή τη στιγμή αντιγράφω τον Stranger, με την παράθεση τόσων και τόσων υστερόγραφων (κοινός τόπος πολλών κειμένων του blog του), μπορείτε να ηρεμήσετε: ναι, τον αντιγράφω!!!

Υ.Γ.10: Λατρεύω τα υστερόγραφα (έτσι, για να τον αντιγράψω λίγο ακόμα, τον Stranger!!! – Strangey, είσαι η επιρροή μου)!!!

Η ζωή, κύκλους κάνει…

Τη μια μέρα, ήσουν ψηλά. Τόσο ψηλά, που σε θάμπωσε ο ήλιος. Νόμισες ότι, πια, τα ΄χες δει όλα. Ότι τα ήξερες όλα. Και αποφάσισες να μιλήσεις.

“Για μένα, το σκορ έπρεπε σήμερα να ΄ναι 1-4, 1-5“… Γιάννης Γκούμας, ποδοσφαιριστής Παναθηναϊκού (μετά το 1-1 του Φαλήρου, την προηγούμενη Κυριακή)

Η ζωή, όμως, κύκλους κάνει, φίλε Γιάννη. Και, αν κάτι κατάφερες, ήταν, το χθεσινό βράδυ, οι φίλαθλοι του Ολυμπιακού να φωνάζουν: “Κόκκαλη, Κόκκαλη, σε παρακαλώ, φέρ΄ το Γιάννη Γκούμα στον Ολυμπιακό!!!“..

Άλλη φορά, να προσέχεις, φίλε!!!

Δεν είν΄ εύκολη η ζωή, όταν έχεις αντίπαλο τον Ολυμπιακό!!!

Να πάρεις μερικά μαθήματα διαχείρισης της αλαζονείας. Κι εσύ, και πολλοί άλλοι, σε πολλούς χώρους, όχι μόνο στο (πολύπαθο) ποδόσφαιρό μας..

El clάsico..

Χθες είχαμε το μεγάλο ντέρμπυ Ολυμπιακού-Παναθηναϊκού. Κατά το γνωστό δημοσιογραφικό κλισέ, είναι ένα παιχνίδι “που πάντα προσφέρει συγκινήσεις” (ασχέτως αν υπάρχουν πάνω από 10 παιχνίδια, στα οποία τα χασμουρητά ήταν περισσότερα απ΄ τα σουτ..). Δεκτό. Το χθεσινό παιχνίδι, το 1-1 στο φαληρικό στάδιο, ήταν ένα απ΄ τα ντέρμπυ που θα θυμόμαστε. Και, ως ποδοσφαιρόφιλος (που αυτοαποκαλούμαι..), θέλω να σχολιάσω όσα έγιναν χθες, στον απόηχο, κατά ένα άλλο κλισέ, του παιχνιδιού.

Πρωτίστως, θέλω να πω ότι ο ρέφερι κ. Καλόπουλος διαμόρφωσε το τελικό αποτέλεσμα, μαζί με τους επιθετικούς των δύο ομάδων. Ο Καλόπουλος δεν είδε το πεντακάθαρο (μετά από 5-6 ριπλέι, βέβαια) άουτ, τη στιγμή που γυρίζει τη μπάλα ο “Σάλπι” στον Ν’ Ντόι. Ο Καλόπουλος δεν έκρινε σωστά, αφού το χέρι του Άντζα δεν ήταν δυνατό να επισύρει την εσχάτη των ποινών – αυτός όμως έδωσε πέναλτυ στον ΠΑΟ. Ο Καλόπουλος, εφ΄ όσον έδειξε τόσο μεγάλη ευαισθησία στο χέρι του Άντζα, γιατί δεν έδειξε την ίδια στο χέρι του Ίβανσιτς, στο 76ο λεπτό, μετά από σέντρα του Σίσιτς; Και στις δύο περιπτώσεις, βέβαια, δεν έχουμε πέναλτυ (η μπάλα πάει στο χέρι, όχι το αντίστροφο, και στις δύο περιπτώσεις). Όφειλε, όμως, ο ρέφερι να δώσει δύο φορές πέναλτυ, αφού έδωσε τη μία. Ακόμα, δεν έδειξε καν κίτρινη στο δολοφονικό μαρκάρισμα του Μενδρινού στον Σιμάο! Τέλος, έχω την αίσθηση ότι το γκολ του Ολυμπιακού δεν έπρεπε να μετρήσει, καθώς (μου) φάνηκε ότι ο Μάλαρτς παρεμποδίζεται απ΄ τον Τοροσίδη, στην προσπάθειά του να γραπώσει τη μπάλα.

Και οι παίκτες, βέβαια, έβαλαν το χεράκι τους. Όσο σπουδαίο τελείωμα είχε ο Ν’ Ντόι στη φάση του 15′ (0-1), τόσο επιπόλαια ενήργησε στο τετ-α-τετ που είχε με το Νικοπολίδη, αργότερα στο ντέρμπυ. Την ίδια αστοχία είχαν και οι Ίβανσιτς (τρις!!!), “Σάλπι” και Ν’ Ντόι ξανά.. Από την άλλη, ο Θρύλος είδε τους Λούα Λούα (δις) και Κοβάσεβιτς να αστοχούν από πλεονεκτική θέση, ή να βλέπουν το δοκάρι να σταματά το σουτ τους.. Ο Γκούμας, του ΠΑΟ, βγήκε και είπε ότι έπρεπε να λήξει 1-4 ή 1-5, το παιχνίδι. Εγώ λέω, με βάση την εικόνα και τις ευκαιρίες, ότι πιο σωστό θα ήταν το… 4-6 υπέρ του ΠΑΟ!!!

Άφησα για το τέλος τους προπονητές. Είναι φανερό ότι ο Ολυμπιακός χθες δεν είχε κέντρο, μιας και έλειπαν οι “Ιέρο”-“Λύκος” (Λεντέσμα), με αποτέλεσμα να αλωνίζουν ο Καραγκούνης με τους Σιμάο και Ίβανσιτς. Και δεν έκανε τίποτα για να βελτιώσει την κατάσταση του Θρύλου. Από την άλλη, ο Πεσέιρο έβγαλε το Σαλπιγγίδη (κακώς, ήταν εξόχως κινητικός), ενώ του χρεώνω και την επιλογή Παπαδόπουλου για να χτυπήσει το πέναλτυ του ΠΑΟ.  Είχε διαβάσει το παιχνίδι καλύτερα απ΄ το “Λεμόνια”. Κι εκεί φαίνεται αν είσαι καλύτερος προπονητής, σε αντίθεση με τον πιο άπειρο, παρά τις επιτυχίες του, “Λεμόνια”.

Κλείνω με τις εντυπώσεις μου, λέγοντας ότι είναι η πρώτη φορά που δεν πανηγύρισα γκολ του Θρύλου, μετά από πολύ καιρό. Θεωρώ ότι η φάση είναι διφορούμενη. Κι επιπλέον, να σημειώσω το εξής: πώς είναι δυνατόν, κ. Άκη Ζήκο, να είναι “χεσμένοι” οι διαιτητές στο Καραϊσκάκη, και να ΄χουν δώσει εναντίον του Θρύλου δύο κάλπικα πέναλτυ σε ισάριθμες εντός έδρας αναμετρήσεις του; Ιδίως, χθες, ο ρέφερι δεν… παλευόταν!!! Πιστεύω ότι και οι δύο ομάδες δικαιούνται να φωνάζουν: κι αυτό, όταν συμβαίνει, πάει να πει ότι κάποιος (Καλόπουλος) δεν έκανε καλά τη δουλειά του..

Υπάρχει και το Κύπελλο, τώρα.. Δε θα πρωτοτυπήσω, θα πω κι εγώ ότι θα είναι ένα διαφορετικό παιχνίδι. Νομίζω ότι ο Ολυμπιακός, πιο κακός, δε θα είναι! Και, πάλι, πιστεύω ότι ο ΠΑΟ έχει περιθώρια μεγαλύτερης ακόμα βελτίωσης – αφού δε νίκησε και χθες, όμως, δε θα νικήσει ποτέ. Ίσως αυτή η κακή του προϊστορία, και το “κάρφωμα” στις συνειδήσεις παικτών και κόσμου του ότι θα είναι “αιωνίως δεύτεροι”, να βγήκε απ΄ τα τρίσβαθα τις ψυχής τους, αναγκάζοντάς τους να υποταχθούν στη μοίρα τους και να μην κερδίσουν το Θρύλο (ναι, έχει ακουστεί και αυτή η άποψη..).

Τελειώνοντας, να πω ότι το δικό μας el clάsico, δεν έχει καμία σχέση με τα αντίστοιχα παιχνίδια σ΄ άλλες χώρες. Όσο κι αν θέλουμε να το ονομάζουμε el clάsico και να το παρομοιάζουμε με τα αντίστοιχα των άλλων, προηγμένων πρωταθλημάτων, τόσο λαμπερό δε νομίζω ότι θα γίνει ποτέ.