Μ’ αρέσει – Δε μ’ αρέσει (29/4/2012)

Μ’ αρέσει

Που αποδείχθηκε (όχι ότι δεν το ξέραμε…) ότι στο ποδόσφαιρο δεν υπάρχουν φαβορί. Το ακούτε, Μπαρτσελόνα και Ρεάλ;

Δε μ’ αρέσει

Τα προεκλογικά σποτ των κομμάτων.

Το τραγούδι της εβδομάδας:

Μ’ αρέσει – Δε μ’ αρέσει (22/4/2012)

Μ’ αρέσει

Τα tweets του Stranger.

Δε μ΄αρέσει

Που πέθανε ο Δημήτρης Μητροπάνος.

Το τραγούδι της εβδομάδας:

Καλό ταξίδι, σπουδαίε!

Δεν θέλω να αποθεώσω τον εκλιπόντα Δημήτρη Μητροπάνο – ας πουν άλλοι τα λόγια τα μεγάλα.

Θέλω μόνο να πω ότι χαίρομαι που αξιώθηκα να τον δω να τραγουδάει live – ήταν τον καιρό που εμφανιζόταν με τους Δημήτρη Μπάση και Θέμη Αδαμαντίδη στην «Ακτή Πειραιώς». Τον θυμάμαι να τραγουδάει και να χορεύει τη «Ρόζα» πάνω στη σκηνή.

Άλλοι δεν είχαν αυτήν τη χαρά.

Καλό ταξίδι, σπουδαίε!!!

Υ.Γ.: Τι έχουν «μυριστεί» τελευταία οι κορυφαίοι του τόπου μας και σιγά σιγά «φεύγουν» (Βέγγος, Ρασούλης, Παπάζογλου, κ.ά.); Γιατί μας αφήνουν μονάχους μας εδώ κάτω;

Μ’ αρέσει – Δε μ’ αρέσει (15/4/2012)

Μ’ αρέσει

Και μόνο η ιδέα του ψητού αρνιού, σήμερα…

Α, και η προοπτική να πάω στη Νάξο για τις εκλογές (τον αέρα μου ν’ αλλάξω).

Δε μ’ αρέσει

Όλα αυτά που πρόκειται να ακούσουμε κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου στην οποία ήδη βρισκόμαστε…

Το τραγούδι της εβδομάδας:

Happy end

Καλοκαίρι, μερικά χρόνια πριν το Youtube, το Facebook, τα chat: ντάλα μεσημέρι, κι εγώ βαράω σουτάκια στο γήπεδο μπάσκετ του χωριού της μητέρας μου στην Εύβοια, έχοντας για μόνη μου παρέα εκατοντάδες ακάματα τζιτζίκια.

Μετά από πολλά τζαμπ σουτ, λέι απ, δίποντα και τρίποντα, καταϊδρωμένος αποφασίζω να καθίσω στον έναν από τους δύο πάγκους για να ξεκουραστώ. Κι όταν λέμε «πάγκο» εννοούμε ένα υπερμεγέθες παγκάκι, που καλυπτόταν (όχι από πλεξιγκλάς αλλά) από μέταλλο, το οποίο με τη ζέστη που είχε εκείνη την ώρα είχε ανάψει και είχε κορώσει, με αποτέλεσμα εγώ, ευρισκόμενος μέσα σε αυτό το καυτό κουβούκλιο, καίτοι σε στάση πλήρους ακινησίας να δυσκολεύομαι να αναπνεύσω. Παρ’ όλ’ αυτά, δεν σηκώθηκα να φύγω, αλλά έγειρα πίσω στο παγκάκι.

Και τότε, το πρόσεξα: σε ολόκληρο το εσωτερικό του πάγκου ήταν γραμμένα συνθήματα, ποιήματα, καρδούλες με βέλη, «Γιάννης + Λίτσα = L.F.E.», βρισιές, κι άλλα πολλά και διάφορα. Άρχισα να διαβάζω. Με κάποια από όσα ήταν γραμμένα γέλασα, κάποια άλλα τα προσπέρασα αδιάφορα, όμως σταμάτησα στους εξής στίχους:

Σε μυρίζω στον αέρα του χειμώνα,
με χαϊδεύεις όταν γίνεσαι βροχή.
Να γυρίσεις σαν θα ‘ρθουν τα χελιδόνια
και της άνοιξης να πάρεις τη μορφή.

Διάβασα ξανά και ξανά αυτά τα λόγια. Μου άρεσαν. Ένα γλυκό συναίσθημα με κυρίευσε. Ήταν γραμμένα με ανεξίτηλο μαρκαδόρο (όπως και όλα τα υπόλοιπα εκθέματα αυτού του περίεργου μουσείου σκέψεων), μαύρου χρώματος, και τα γράμματα ήταν πολύ ωραία, καλλιγραφικά θα έλεγα (λόγω αυτού υπέθεσα ότι μάλλον κάποιο κορίτσι είχε γράψει αυτούς τους στίχους).

Για κάμποσα δευτερόλεπτα, λοιπόν, το μόνο που υπήρχε στο νου μου ήταν το εξής ερώτημα: «Έχω νιώσει εγώ έτσι ποτέ για κάποια;».

Η απάντηση, άμεση: «Όχι».

Σηκώθηκα. Πήγα και στον άλλο πάγκο – κι εκεί το ίδιο, τόσο στο εξωτερικό όσο και στο εσωτερικό του μεταλλικού περιβλήματος υπήρχαν γραμμένα. Κανένα όμως τόσο όμορφο όσο εκείνοι οι στίχοι.

Κάμποσα χρόνια μετά, βρισκόμουν (αν θυμάμαι καλά) σε αυτοκίνητο φίλου, και κάπου πηγαίναμε. Ξάφνου, το ραδιόφωνο άρχισε να παίζει αυτό το τραγούδι:

Πώς νιώθει κανείς όταν συναντά ξανά έναν παλιό του φίλο, τον οποίο έχει να δει χρόνια; Έτσι ακριβώς ένιωσα κι εγώ εκείνη τη στιγμή! «Οι στίχοι από τον πάγκο!», είπα μέσα μου! Βλέπετε, δεν άκουγα ποτέ (ούτε ακούω) Πυξ Λαξ, και δεν ήξερα ότι εκείνα τα λόγια ήταν το ρεφρέν αυτού του τραγουδιού – είχα νομίσει ότι ήταν προϊόν έμπνευσης κάποιας άγνωστης!

Και θυμήθηκα εκείνο το ζεστό μεσημέρι, το παγκάκι, τα τζαμπ σουτ, τη δυσκολία στην αναπνοή, το καυτό μέταλλο, τη μπάλα του μπάσκετ που κρατούσα στα χέρια, και ξαναρώτησα τον εαυτό μου: «Έχω νιώσει εγώ έτσι ποτέ για κάποια;».

Τούτη τη φορά, η απάντηση, ευτυχώς, ήταν «Ναι!».

Πασχαλινές πλάκες, μέρος 2ον

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Η πρώτη πασχαλινή πλάκα, εδώ.

Μ’ αρέσει – Δε μ’ αρέσει (8/4/2012)

Μ’ αρέσει

Η ταινία Moneyball, που νοίκιασα και είδα. Πάντοτε μ’ αρέσουν φιλμ στα οποία ένας πεισματάρης, διορατικός προπονητής αναλαμβάνει μία «τελειωμένη» ομάδα (ποδοσφαίρου, μπάσκετ, ράγκμπι, μπέιζμπολ, κλπ) με απογοητευμένους παίκτες, και ξεπερνώντας όλες τις δυσκολίες την οδηγεί στην κατάκτηση τίτλων και δόξας!

Δε μ’ αρέσει

Οι δηλώσεις που έκαναν οι πολιτικοί ηγέτες μας για την αυτοκτονία του 77χρονου συνταξιούχου φαρμακοποιού Δημήτρη Χριστούλα στο Σύνταγμα. Όπως και η φράση που είπε κάποιος, για την ίδια υπόθεση: «Έλα μωρέ, ποιος ξέρει πόσα “έφαγε” κι αυτός…».

Το τραγούδι της εβδομάδας:

Αγερσανί εναντίον… Κατσουράνη!

Από όλους τους ποδοσφαιρικούς αγώνες που έχω παρακολουθήσει δια ζώσης μέχρι σήμερα έναν θεωρώ ιδιαίτερο: εκείνον της 22ας Αυγούστου του 1999, μεταξύ Αγερσανίου Νάξου και Παναχαϊκής, που είχε διεξαχθεί στο πλαίσιο του Β’ ομίλου του Κυπέλλου Ελλάδας (στον οποίο είχαν κληρωθεί ακόμη ο ΠΑΟΚ, η Βέροια, ο Ολυμπιακός Βόλου και ο Ποσειδών Ν. Μηχανιώνας).

Βλέπετε, ήταν η πρώτη (και τελευταία μέχρι σήμερα) φορά που αξιώθηκα να δω παιχνίδι της ομάδας του νησιού απ’ το οποίο κατάγομαι – μάλιστα, εκείνη την εποχή, το Αγερσανί μετείχε στη Γ’ Εθνική, και ήταν ένα πολύ καλό και αξιόμαχο σύνολο.

Οι Πατρινοί, από την πλευρά τους, τότε αγωνίζονταν στην Α’ κατηγορία! Γι’ αυτόν λοιπόν τον λόγο το γήπεδο, θυμάμαι, ήταν κατάμεστο. Είχαμε στριμωχτεί, εγώ, ο αδερφός μου, τα ξαδέρφια μου και οι γονείς μας, στις πέτρινες κερκίδες. Το Αγερσανί φορούσε την «κλασική» πορτοκαλί φανέλα του, ενώ η Παναχαϊκή την συνηθισμένη μελανέρυθρη.

ΑΓΕΡΣΑΝΙ ΝΑΞΟΥ – ΠΑΝΑΧΑΪΚΗ 2 – 2

ΑΓΕΡΣΑΝΙ ΝΑΞΟΥ: Σαββίδης, Παπακωνσταντίνου, ∆ούσης, Λαζάρου (Κουρουνιώτης), Λαµπράκης, Ντε Σόουζα, Κούτρας, Βασιλόπουλος, Παππάς, Σιφνάκης (87΄ Φλεριανός), Κατσάνης (Μπάνιατς).
ΠΑΝΑΧΑΪΚΗ: Αµπαδιωτάκης, Κατσουράνης (46΄ Γιοβάνοβιτς), Γκίτσης, Καπουράνης, Σολάκης (46΄Ιακώβου), Ιωάννου, Λιγνός, Κόστιτς, Βούκσεβιτς, Ναβάρο (46΄ Νατροσβίλι), Μέστερ.
Σκόρερς: Ντε Σόουζα 4′, Κουρουνιώτης 89′ – Γιοβάνοβιτς 49′, Βούκσεβιτς 66′.

Το γκολ του Ντε Σόουζα ήταν καταπληκτικό: σημειώθηκε με ανάποδο ψαλίδι! Η Παναχαϊκή ήταν πολύ καλύτερη στο δεύτερο ημίχρονο (όταν και πέτυχε αμφότερα τα τέρματά της), ωστόσο το Αγερσανί απέσπασε τον βαθμό με κοντινό σουτ του Κουρουνιώτη λίγο πριν τη λήξη.

Ο Κατσουράνης στην Παναχαϊκή

Ρίξτε μια ματιά στη σύνθεση της πατρινής ομάδας: Κώστας Κατσουράνης (ναι, ο… πασίγνωστος!), Ηλίας Σολάκης (που σήμερα παίζει στον Αστέρα Τρίπολης), Νέναντ Βούκσεβιτς (εξαιρετικός Σέρβος φορ, έβαλε πολλά γκολ στην Α’ Εθνική), Γιώργος Καπουράνης (ο παλιός άσος των Παναθηναϊκού, Ολυμπιακού), Παναγιώτης Γκίτσης (είχε προσελκύσει τα βλέμματα πολλών ισχυρότερων συλλόγων εκείνο τον καιρό), Γιώργος Αμπαδιωτάκης (έπαιξε και στον Παναθηναϊκό, για λίγο), Δημήτρης Ιωάννου (σήμερα παίζει στη Σούπερ Λίγκα με τον Λεβαδειακό)!

Από το Αγερσανί ξεχώριζαν αναμφίβολα ο μυαλωμένος μέσος Σταύρος Λαμπράκης, ο σημερινός τεχνικός διευθυντής του Εργοτέλη, και βέβαια ο Ντε Σόουζα (καλός τεχνίτης).

Τέλος, πρέπει να αναφέρω, ότι χάρη στον βαθμό που απέσπασε εκείνο το απόγευμα η ομάδα της Νάξου κατετάγη δεύτερη στον όμιλο (πίσω από τον ΠΑΟΚ) και προκρίθηκε στην επόμενη φάση της διοργάνωσης (όπου αποκλείστηκε από τον ΟΦΗ, 0-3, εκτός έδρας)!!! Επιτυχία ανεπανάληπτη, μέχρι σήμερα!

Πάνω απ’ όλα, όμως, απ’ ό,τι θυμάμαι, ήταν ένα ωραίο ματς!!!

Πλησιάζει και Πάσχα…

… και κάποιοι έχουν τους δικούς τους προβληματισμούς.

Μ’ αρέσει – Δε μ’ αρέσει (1/4/2012)

Μ’ αρέσει

Να ανακαλύπτω ολόφρεσκα, και ακόμη πιο κρύα, ανέκδοτα του Στάθη Παναγιωτόπουλου.

Δε μ’ αρέσει

Που κρύωσα μέσα στην εβδομάδα.

Το βίντεο της εβδομάδας:

Το ομορφότερο και πιο περιεκτικό σχόλιο για το τι εστί “Δημόσιο” που συνάντησα ποτέ!