Δίπλα ακριβώς από το χώρο που μαζευόμαστε για την αναφορά του λόχου, έχει φυτρώσει ένα δέντρο. Δεν ξέρω τι δέντρο είναι, καρπούς δεν έχω δει να βγάζει. Μοναχικό, κατάξερο τόσο καιρό, στέκεται δίπλα μας στις προσοχές και τις ημιαναπαύσεις μας, κουνώντας (σε αποδοκιμασία;…) τα κλαριά του με τον αέρα.
Το πρώτο πράγμα που παρατήρησα όταν ξαναήρθα στο στρατόπεδο μετά το Πάσχα, ήταν ότι το κατάξερο και δίχως ανθούς και φύλλα δέντρο, έχει πια μετατραπεί σε μια τεράστια πράσινη φούντα! Πλούσιο φύλλωμα, όχι αστεία! Γέμισαν τα κλαδιά του πρασινάδα, και τα σπουργίτια κρύβονται πια από τον αέρα μέσα εκεί, που παλιά κάθονταν οι γλάροι.
Κι η σκοπιά; Που έβλεπες το ξερό τοπίο και σ’ έπιανε η ψυχή σου; Χορτάρια ίσα με το γόνατο, πια! Μαργαρίτες, παπαρούνες, γέμισε ο τόπος χρώματα, και το ψηλό πλούσιο χορτάρι το κάνει ο αέρας να φαίνεται σα να ‘ναι νερό, σα να ‘χει κύματα μπροστά η σκοπιά!! Σίγουρα θα ΄χετε δει πώς κινά ο αέρας τα χόρτα, και τα κάνει να φαίνονται σα θάλασσα, σα λίμνη…
Η άνοιξη μπορεί να αλλάξει ένα στρατόπεδο!!! Προς το (πολύ) καλύτερο!
To blog ενός Γιώργου... 