Η μέρα όπου ο στρατιώτης αρχίζει και αισθάνεται κάπως καλύτερα στη θητεία του, είναι η μέρα εκείνη όπου, και επίσημα, “παλιώνει”. Κι αυτή η μέρα, είναι όταν “βάζει μέσα” μια νέα σειρά στρατιωτών.
Σαν σήμερα, δηλαδή!!!
Πριν από τρεις μήνες, ακριβώς, ερχόμουν εδώ στο στρατόπεδο, άγνωστος μεταξύ αγνώστων, σε ένα άγνωστο περιβάλλον, σε μια άγνωστη κατάσταση, και θυμάμαι ακόμα εκείνο το βαρύ αίσθημα αμηχανίας και αδυναμίας – ναι, αυτή είναι η σωστή λέξη! Αδυναμία. Διότι, όταν δεν έχεις από που να πιαστείς, νιώθεις πραγματικά αδύναμος.
Σήμερα, λοιπόν, άλλοι νέοι στρατιώτες θα βαδίσουν στα ίχνη που βαδίσαμε εμείς κάποτε, κάμποσους μήνες πριν. Και εμείς είμαστε πια στη θέση εκείνων που τότε είδαμε ως “παλιούς” (κι έχουν φύγει πια απ΄ τη μονάδα μας). Ο αέναος κύκλος των σειρών θα συνεχιστεί (μέχρις ότου να καταργηθεί ο στρατός; Ποιος ξέρει…).
Από σήμερα, όμως, επίσημα πια, απονέμω στον εαυτό μου το δικαίωμα να με αποκαλώ “παλιό”!!! 🙂
To blog ενός Γιώργου... 